Ouvir o texto...

sábado, 28 de fevereiro de 2015

MUZEJ MENGEŠ

Gotovo je volja po ustvarjanju, hranjenju in posredovanju duhovne in materialne kulture stara, kot je staro človeštvo. Skoraj prav toliko pa je stara sla po uničevanju, zapravljanju, smešenju, iznakaževanju, zatrtju, uničevanju, prepuščanje propadanju in pozabljanje teh istih dobrin.


Mojzes je rekel: "To je zapovedal Gospod:'Napolnite en jerbas s tem in
ga shranite za prihodnje rodove,da bodo videli kruh, ki sem
vam ga dal jesti v puščavi,ko sem vas izpeljal
iz egiptovske dežele'" 2 Mz 16,32 

Tedaj je Gospod rekel Mojzesu:
"Zapiši to za spomin v knjigo..." 2 Mz, 17,14 

Človekova samobitnost in ustvarjalnost v našem širšem prostoru od poselitve naprej, v sicer skozi čas spreminjajočih klimatskih in drugih pogojih, pod vplivi in oplajanji alpskega sveta in Balkana, Panonske nižine in Mediterana na katerih stičišču smo, na poseben način sestavlja in oblikuje podstat in snov iz katere smo, kar smo. To je naša dediščina, ki nam je zaupana, da jo ohranjamo in nadgrajujemo, da bi bila lahko za naprej dragocena dota tudi bodočim rodovom. 
Prvo sled organizirane muzejske dejavnosti v Mengšu zasledimo v letu 1958. Marija Jagodic v svoji knjigi Narodopisna podoba Mengša in okolice (1958) na strani 6, in še nekajkrat v isti knjigi, omenja Krajevni muzej Mengeš. Menim, da je ta dejavnost v Mengšu zaživela že pred letom 1954, ko je Mengeš slavil 800. obletnico prve omembe v pisanih virih in kronal to slovesnost s tiskanjem zbornika 800 let Mengša. Žal je muzejska dejavnost z ukinitvijo občine istega leta 1958 zamrla, zbirke pa so se porazgubile ali bile celo uničene (Ropretovi kipi). Dokumenti o Krajevnem muzeju Mengeš in njegove zbirke bodo vsekakor predmet naših bodočih raziskav. V prejšnjih časih, pa tudi kasneje, je arheološko gradivo odhajalo v muzeje v Ljubljano, kasneje tudi v Kamnik, večidel pa se nahaja v privatnih zbirkah po Sloveniji in tudi v tujini. 

Intenzivno uničevanje, namerni prepuščanje propadanju kulturne dediščine, zgolj občasno ugotavljanje stanja kulturnih spomenikov, ne pa njihova sistematična sanacija in vzdrževanje, brezčutno poseganje v kulturno krajino, buldožersko uničevanje arheoloških lokalitet in prevladujoča buldožerska miselnost je bilo razlog za rojevanje ideje o ustanovitvi muzeja. Povod za uveljavitev te ideje je bila osamosvojitev Slovenije leta 1990 in štiri leta kasneje ustanovitev Občine Mengeš. Že leta 1990 smo začeli sistematično oživljati ljudsko izročilo, obnavljati kulturno zgodovinske spomenike na področju Mengša, vplivali pa smo tudi na povečano skrb za naravno in kulturno dediščino takratne Občine Domžale. 

Naslednji korak je bila ustanovitev Kulturnega društva Franca Jelovška Mengeš 24. januarja 1992. Vse od začetka je društvo delovalo tudi kot muzejsko društvo v tesnem sodelovanju z Zavodom za varstvo naravne in kulturne dediščine v Kranju. S pravili določena naloga društva je bila tudi ustanovitev muzeja. Vsebinske in formalne priprave so tekle postopoma. V pripravljalnem odboru za ustanovitev muzeja so bili Tanja Dacar, Miha Skok, Polona Koce, Marta Kunstelj in predsedujoči Janez Škrlep. Redno pa so z odborom sodelovali tudi Viljem - Marjan Hribar, Peter Škrlep, Tine Skok, občasno pa tudi Tatjana Sivec Strmšek, Nataša Stopar in Tone Hribar. Po treh letih aktivnega delovanja je društvo 28. marca 1995 sprejelo Sklep o ustanovitvi muzeja, mesec dni kasneje, 28. aprila 1998, pa je Kulturno društvo Franca Jelovška Mengeš sprejelo Akt o ustanovitvi Zavoda Muzej Mengeš, v katerem so opredeljene njegove temeljne naloge. Muzej Mengeš je zavod s pravico javnosti. Za vršilca dolžnosti direktorja je društvo imenovalo pobudnika ustanovitve Janeza Škrlepa. Za zaščitni znak muzeja je bila izbrana upodobitev panterja s fibule, ki so jo leta 1899 izkopali na slovanskem pokopališču odkritem ob kopanju kleti za novo župnišče. 11. novembra 1995 je s sklepom Okrožnega sodišča v Ljubljani Zavod Muzej Mengeš bil vpisan v sodni register. Oktobra 1996 je Občina Mengeš odločila, da muzeju dodeli koncesijo za opravljanje muzejske dejavnosti, 26. novembra 1996 je bila sklenjena koncesijska pogodba. Predmet koncesije je: dejavnost muzejev po standardni klasifikaciji vodena pod šifro O/92.521 in varstvo kulturne dediščine po standardni klasifikaciji vodeno pod šifro O/92.522. 

S 1. januarjem 1998 je muzej zaposlil kustosinjo arheologinjo Janjo Železnikar. To je pomenilo nov korak v razvoju Muzeja Mengeš. Tako je obilica muzejskega gradiva, ki je bila podlaga za ustanovitev muzeja prišlo v strokovno obdelavo in hrambo. 

Temeljne naloge: dediščino ter dediščino Muzej Mengeš zbira, dokumentira, hrani, restavrira, raziskuje, publicira in razstavlja naravno duhovne in materialne kulture predvsem s področja Občine Mengeš. 

Muzejske zbirke obsegajo naslednja obdobja in področja:- geološko zbirko (kamnine)- paleontološko zbirko (okamenine)- prirodoslovno zbirko- zgodovinska obdobja (od prazgodovine do danes)- zbirke po osebnostih- zbirke po dejavnostih
Dejavnosti muzeja:dediščino ugotavlja, popisuje in raziskuje naravno in kulturno dediščino dokumentira in vrednoti naravno in kulturno ugotavlja in predlaga, katere dele naravne in kulturne dediščine je treba razglasiti za spomenik ali znamenitost, izdeluje analitično osnovo, potrebno za razglasitev predlaga, strokovno pripravlja in utemeljuje izdajo upravnih aktov na področju varovanja spomenikov in znamenitosti vzdržuje, obnavlja in zavaruje spomenike ali znamenitosti skrbi za pravilno vzdrževanje, ustrezno rabo in ohranjanje spomenikov ali znamenitosti in sodeluje z imetniki spomenikov ali znamenitosti ali z organi, ki jih upravljajo predlaga ukrepe za varstvo v primeru naravnih nesreč ali drugih izrednih razmer preučuje vprašanja varstva kulturne in naravne dediščine, še posebno spomenikov ali znamenitosti redno ali načrtno sodeluje z vzgojnoizobraževalnimi organizacijami pri njihovem delu daje občanom in pravnim osebam pojasnila, nasvete in drugo strokovno pomoč pri spoznavanju in varovanju naravne in kulturne dediščine razvija pri občanih zavest o pomenu naravne in kulturne dediščine in njenega varstva evidentira in dokumentira premične spomenike in znamenitosti, preučuje in pripravlja študije in elaborate za njihovo varstvo zbira, ureja in hrani premične spomenike in znamenitosti pripravlja razstave in druge oblike predstavljanja naravne in kulturne dediščine, zlasti še tistega gradiva, s katerim upravlja, in spomenikov ali znamenitosti, ki so registrirani pri njem pripravlja razstave, publikacije in druge oblike predstavljanja naravne in kulturne dediščine v R Sloveniji in v tujini posreduje ali pripravlja razstave in druge oblike predstavljanja naravne in kulturne dediščine drugih narodov sodeluje z ustanovami, ki v okviru dejavnosti ali v zvezi z njo same pripravljajo zbirke, razstave in druge oblike predstavljanja naravne in kulturne dediščine, in jim strokovno pomaga pripravlja strokovne in znanstvene razgovore, srečanja, seminarje in podobno vodi register premičnih spomenikov in znamenitosti. Muzej bo opravljal tudi konservatorske, restavratorske in druge tehnične dejavnosti ter opravljal varstvena dela na posameznih spomenikih ali znamenitostih.
Način izvajanja dejavnosti
a) Redne dejavnosti: Zbiranje, dokumentiranje in hranjenje praviloma opravljajo redno zaposleni delavci muzeja. 
b) Projektne skupine: Muzej izvaja posamezne dejavnosti muzeja s svojimi zaposlenimi in projektno. Projektna skupina je začasna oblika izvajanja raziskovalnih in drugih muzejskih dejavnosti, ki združuje raziskovalce in druge strokovne sodelavce za čas trajanja projekta. Projektne skupine se oblikuje, ko muzej sprejme pogodbeno obveznost. 
Muzejski prostori: prostore pa Muzej še nima v lasti svojih prostorov. Za svoje potrebe uporablja kot sedež muzeja bivšo kaplanijo, poslovne prostore pa ima v mežnariji na Trdinovem trgu 11. Za razstavljanje uporablja Galerijo mežnarijo in Galerijo klet. 

Direktor muzeja je Janez Škrlep, v muzeju je za polovični delovni čas zaposlen še univerzitetni diplomirani arheolog Šimen Peče.

Telefon: (01) 729 10 03, telefaks: (01) 729 10 04, GSM: 031 395 719 (direktor Janez Škrlep)Poslovni račun: 02085-0012243414 (Nova Ljubljanska banka d. d., Ljubljana)ID za DDV: SI68612362, matična številka: 5919568Informacije: info@muzej-menges.si


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.muzej-menges.si/slovenscina/razstave/2.srecanje/zajdela.html


Urša Žajdela Hrovat

Rojena 6. avgusta 1965 v Ljubljani. Slikarstvo je študirala na Akademiji za likovno umetnost v Ljubljani pri prof. Metki Krašovec v letih 1983–1987, leta 1992 je diplomirala še na specialki iz restavratorstva pri prof. Francu Kokalju. Je profesorica likovne vzgoje na Srednji šoli tiska in papirja v Ljubljani. Prvič se je samostojno predstavila v Jaršah 1986. Za svoje slikarstvo je prejela že več priznanj. 

Naslov: Krakovska cesta 18D, 1230 Domžale, tel. 01 721 64 82, GSM 031 395 008. 




Doze equipamentos de Cascais integram Bairro dos Museus

A Câmara de Cascais apresentou hoje o Bairro dos Museus, um conjunto de 12 equipamentos culturais do concelho que estão agora integrados e que vão dar aos visitantes mais facilidades de acesso.



O projeto pretende incluir um novo conceito de cultura em Cascais e tornar a vila num "centro de talento e criatividade", disse o presidente da câmara, Carlos Carreiras.
PUB



"Colocámos dentro do mesmo perímetro uma única oferta. Os museus estão no coração deste bairro que é dinâmico e vivo. Aqui não haverá conformidade, só criatividade e talento", sustentou o autarca.

Carlos Carreiras considerou ainda que é no "reforço da identidade cultural" que se encontram "forças para combater as atuais dificuldades".

"Apostar na cultura e nas indústrias criativas é estar ao serviço do crescimento económico e dos valores sociais", disse.

O Centro Cultural de Cascais, a Casa das Histórias Paula Rego, o Museu Condes de Castro Guimarães, a Casa Duarte Pinto Coelho, a Casa Santa Maria, o Farol - Museu de Santa Marta, o Museu do Mar, a Fortaleza de Nossa Senhora da Luz, o Forte dos Oitavos, o Museu da Música Portuguesa Casa Verdades de Faria, o Espaço Memória dos Exílios e a Casa Reynaldo dos Santos e Irene Virote Quilhó dos Santos são, para já, os 12 equipamentos que integram o Bairro dos Museus.

Também o Parque Marechal Carmona e o Parque Palmela integram o projeto.

O presidente da Câmara de Cascais adiantou ainda que "brevemente" o número de equipamentos culturais será alargado, com a inauguração do Museu do Cartoon, do Museu do Automóvel Antigo, Arquivo Histórico Casa Sommer e Museu da Vila.

Todos os equipamentos passarão a ser geridos pela Fundação D. Luís I.

O Bairro dos Museus irá funcionar já a partir de março e o preço das visitas varia de 1,5 euros para munícipes, 3 euros num bilhete normal e 8 euros para o "passe de um dia".


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.noticiasaominuto.com/cultura/353487/doze-equipamentos-de-cascais-integram-bairro-dos-museus

Le Musée de la Femme déchausse ses complices …


LONGUEUIL, QC, le 26 févr. 2015 /CNW Telbec/ - Que disent les chaussures de Julie Payette, la très honorable Michaëlle Jean, Colette Roy-Laroche, Mairesse de Ville Lac-Mégantic, Danièle Henkel, Kim Thúy, l'honorable Andrée Champagne, Mélanie Loisel, Diane Lamarre, Crystal Miller, Renée Rowan, Marie-Paule Carrier, Joséphine Bacon,Dorothy Rhau… et bien d'autres ?

Les chaussures laissent des traces… Stables, confiantes, solides, ancrées, légères, aériennes, audacieuses… Quoi de plus symbolique qu'une chaussure symbole de la féminité maîtrisée ?

DES EMPREINTES ICI ET LÀ…

Sous la symbolique du pas en avant, des femmes, au parcours singulier, jeunes ou moins jeunes, célèbres ou anonymes, se sont prêtées au jeu: elles nous ont donné une de leurs paires de chaussures et ont écrit un texte exprimant leur rapport à cette chaussure. Ôter ses chaussures n'est-il pas un premier pas vers l'intimité ? L'exposition LE RÊVE AUX PIEDS propose une incursion dans la Chambre des PAS... Une conversation dans un univers où se déploient beaucoup de chaussures et pas des moindres ! ET VOUS, QUE DISENT DE VOUS… VOS CHAUSSURES ?

MUSÉE DE LA FEMME (MF) 
Exposition le rêve aux pieds du 03 mars au 27 septembre 2015

Quoi : Vernissage Le Rêve aux pieds
Quand : Le 3 mars 2015 à 17h30
Où : 2380, boulevard Roland-Therrien à Longueuil (stationnement sur chemin du Tremblay)

AUTOUR DE L'EXPOSITION…

MARCHOTHON - MARCHEZ... dans SES souliers ! (WALK A MILE IN HER SHOES ©

UNE MARCHE POUR HOMMES EN TALONS HAUTS… POURQUOI ? Pour fédérer le public autour d'un musée à la hauteur de la contribution des femmes. En 2015, les hommes marchent pour les femmes : nos filles, sœurs, nièces, amies... Informez-vous, enregistrez-vous ou donnez maintenant via : www.museedelafemme.qc.ca Campagne de sociofinancement. Infos activites@museedelafemme.qc.ca

LE MUSÉE DE LA FEMME SOULIGNE LA PARTICIPATION DE PRÉCIEUX COLLABORATEURS ET PARTENAIRES : FTQ, Ville de Longueuil, CLD de Longueuil, Peter Gnass - artiste pluridisciplinaire; Bernard Drainville - député de Marie Victorin, Diane Lamarre - députée de Taillon ainsi que les précieux bénévoles qui ont rendu possible la réalisation de cette exposition.

Le Musée de la Femme vous plonge au cœur de la vie des femmes du Québec de 1617 à nos jours. Il est un outil d'autonomisation et contribue au leadership des femmes.

SOURCE Musée de la femme @edisonmariotti #edisonmariotti 

sexta-feira, 27 de fevereiro de 2015

O primeiro museu de múmias da Península Arábica

O Iêmen pretende ter a primeira instituição do gênero na região, para abrigar antigas múmias descobertas no país nas últimas décadas. A iniciativa, porém, sofre com a falta de verbas e de especialistas em conservação. Os corpos mumificados são da era pré-islâmica.






Mahweet (Iêmen) – O Departamento Geral de Antiguidades e Museus do Iêmen (Gaam, na sigla em inglês) anunciou recentemente que o país terá o primeiro museu de múmias embalsamadas da Península Arábica. O Museu de Múmias de Taweelah será localizado no distrito de Al-Taweelah, em Mahweet, de acordo com o site do jornal Yemen Observer.

Os estudos sobre reforma e manutenção do antigo prédio que vai abrigar o museu já foram concluídos. "Ao estudar os sítios arqueológicos e históricos, descobrimos muitos cemitérios de múmias. Assim, tivemos a idéia de criar o museu, para conservar as múmias e mostrá-las às pessoas", disse Mohammed Qassim, diretor do escritório do Gaam em Mahweet. O museu deverá exibir múmias descobertas em antigos cemitérios de pedras na própria cidade de Mahweet, segundo Qassim.

"Ainda estamos preparando o museu. Nossa maior dificuldade no momento é a falta de apoio financeiro, devido à qual tivemos de interromper o trabalho", disse Qassim. No entanto, de acordo com ele, as obras de preparação serão iniciadas ainda este ano.

"Outro problema é o fato de que o Gaam não tem uma equipe de cientistas, portanto teremos de convocar cientistas estrangeiros", disse Qassim. Ele afirmou também que especialistas estrangeiros estão treinando funcionários do departamento para trabalhar no museu.


A questão das múmias no Iêmen é controversa: enquanto alguns defendem as descobertas arqueológicas como forma de conservar o patrimônio nacional, outros afirmam que as múmias devem permanecer no subsolo, de acordo com informações publicadas pelo jornal Yemen Times.


Em um canto escuro do Museu Nacional do Iêmen, duas múmias recém-descobertas aguardam liberação do governo federal. Outra múmia, desenterrada algum tempo antes, está exposta perto dali. "Elas vieram da província de Al-Jawf", diz Muhammad Al-Sayani, funcionário do museu. "Mas não sabemos de que parte de Al-Jawf. Um funcionário do Departamento de Cultura da província encontrou as múmias com membros de uma tribo e conseguiu comprá-las", afirmou. "Eles não disseram exatamente de onde haviam trazido as múmias", explicou Al-Sayani.

Uma equipe de especialistas já examinou as múmias e enviou relatórios ao Departamento de Cultura, requisitando equipamentos especiais para conservação.

O ex-presidente do Gaam, Yusuf Mohammed Abdullah, acredita que as múmias devem permanecer enterradas. "Não podemos nos dar ao luxo de perder nosso patrimônio", afirmou. "A tarefa de desenterrar múmias requer especialistas nessa área específica da arqueologia. Múmias desenterradas usando métodos tradicionais de escavação não servem. São escavadas por pessoas que não sabem o que estão fazendo, que danificam as múmias e os sítios arqueológicos onde elas estão", disse Abdullah.


"No entanto, o maior problema não é a escavação das múmias em si, é a preservação delas após terem sido desenterradas. Não temos o know-how necessário para tanto, e até que sejamos capazes de preservar nossas múmias, é melhor que elas continuem enterradas. Saqueadores estão acabando com nosso patrimônio histórico, desenterrando múmias e pilhando sítios arqueológicos". Abdullah defende que os sítios devem ser rigorosamente protegidos e os saqueadores, punidos por abuso ao patrimônio nacional.


Yusuf Mohammed Abdullah liderou uma expedição que descobriu um grupo de múmias na província de Al-Gharas, em Sanaa, na década de 1980. As múmias são mantidas no Museu da Universidade de Sanaa. Múmias foram encontradas em diversas regiões do Iêmen, incluindo Al-Mahweet, Sanaa e Al-Jawf.


Mumificação
O especialista explica que no Iêmen antigo, entre outras substâncias, uma árvore local chamada "ra" era usada no processo de mumificação. Com frutos de textura semelhante a do algodão, a árvore tinha a capacidade de absorver umidade, e assim mantinha os corpos secos.

"Assim como outros povos pagãos, os iemenitas antigos queriam se imortalizar, por isso adotaram a mumificação de corpos", disse Abdullah. No entanto, nem todos tinham acesso à técnica, que era muito cara. "Só os ricos podiam ser mumificados, mantidos em necrópoles, tumbas ou torres e estruturas especiais", completou.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.anba.com.br/noticia/7359907/artes/o-primeiro-museu-de-mumias-da-peninsula-arabica/?indice=480

*Colaborou Silwan Abassi, de Brasília
Tradução de Gabriel Pomerancblum

EUA vão devolver livros do século XVII roubados de museu na Itália

Eles foram encontrados com negociador de antiguidades em San Francisco.
Livros raros foram roubados de museu de agricultura.

Os livros "Stirpium Historiae" e "Rariorm Plantarum Historia Anno 1601” foram levados da Biblioteca Nacional Histórica de Agricultura da Itália e vendidos a um negociador de antiguidades no país (Foto: Homeland Security Investigations, Misty D. Miller/AP)

O livro ‘Rariorm Plantarum Historia Anno 1601’ é
visto em foto do governo dos EUA (Foto: Homeland
Security Investigations, Misty D. Miller/AP)

Dois livros italianos datados do século XVII que tinham sido roubados de um museu do país foram descobertos em San Francisco, nosEstados Unidos, e serão devolvidos ao seu país de origem junto com outros artefatos antigos, informaram autoridades federais.

Os livros "Stirpium Historiae" e "Rariorm Plantarum Historia Anno 1601” foram levados da Biblioteca Nacional Histórica de Agricultura da Itália e vendidos a um negociador de antiguidades no país. O vendedor, americano, acabou entregando os livros às autoridades durante as investigações.

Oficiais do escritório de Imigração e Alfândega vão devolvê-los junto com outros tesouros culturais italianos ainda nesta semana.

Os itens foram roubados na Itália e contrabandeados para os EUA ao longo dos últimos anos. Seu valor não foi divulgado.

“O valor cultural e simbólico destes tesouros italianos supera de longe qualquer valor monetário para os italianos”, disse Tatum King, agente especial responsável pela investigação.

O governo americano devolveu mais de 7,2 mil artefatos para 30 países desde 2007, incluindo pinturas da França, Alemanha, Polônia e Áustria, manuscritos antigos para a Itália e o Peru e outros itens para a China, Camboja e Iraque.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://g1.globo.com/mundo/noticia/2015/02/eua-vao-devolver-livros-do-seculo-xvii-roubados-de-museu-na-italia.html

Das Kunstmuseum Pablo Picasso Münster ist das erste und bisher einzige Picasso-Museum Deutschlan


The history of the building

The Bull, 17th January 1946, 11th and last state, lithograph


The Picasso Museum is in the Königsstrasse, once the most fashionable street in the Old Town with ten aristocratic estates in the vicinity. The exhibition rooms are in two historic buildings made available by the Sparkasse. 



The "Druffel'sche Hof", built between 1784 and 1788, is one of the most important classicist buildings in Münster. Fortunately it proved possible to preserve and restore the facade of this former aristocratic estate in the post-war years. Built with the combination of bricks and sandstone typical of Münster, the house was attached to the neighbouring Hensenbau building when it was being converted into a museum at the end of the 1990s by the renowned architects Hilmer & Sattler & Albrecht. 


Today a spacious and architecturally sophisticated building complex is concealed behind the two extravagantly renovated façades.


The 1999 conversion – only the protected façade remained standing.




The Museum today

At regular intervals, the Museum presents various presentations connected with Picasso, his contemporaries and his artist friends on its approximately 600 square metres of exhibition space.



Interior view – Stairway


Interior view, 2nd floor – exhibition:Antiquity in the 20th century


Interior view, 3rd floor: Braque, Miró, Picasso – The protagonists of Modernism



Interior view, 3rd floor: [Meeting | Together] Ulrich Mack meets Françoise Gilot


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.kunstmuseum-picasso-muenster.de/museum/das-museum-heute/

Škofja Loka Museum

Na znani freski sv. Nedelje iz sredine 15. stoletja sta naslikani dve mlinski stavbi, narejeni iz lesenih brun. Na sredini istega prizora je upodobljen mož, ki vodi v mlin mulo, otovorjeno z vrečama žita. Kopijo hrani Loški muzej Škofja Loka


Two milling constructions made from wooden beams are depicted on the famous fresco of Holy Sunday form the mid 15th century. A man is depicted in the middle of the same scene, taking a mule loaded with bags of wheat into the mill. A copy is kept by the Škofja Loka Museum





Mlin- muzej na prostem

Mlin na grajskem vrtu

Na Loškem je vodni mlin prvič omenjen v listini iz okoli leta 1160. Mlini so vpisani tudi v urbarju freisinškega gospostva leta 1291. Stali so ob Selški Sori in so bili v lasti zemljiškega gospoda, ki jih je pod določenimi pogoji dajal v najem.

Kmalu so svoje mline začeli postavljati tudi podložniki. Ti so bili lahko obrtniški ali hišni oziroma kmečki. Obrtniške so postavljali ob večjih vodah in so imeli dva do osem parov kamnov in stope ter so mleli za prebivalce okoliških vasi. Kmečki oziroma hišni mlini so imeli enega ali dva para kamnov, redkokdaj tudi stope, v njih pa so praviloma mleli le za lastne potrebe. Včasih sta imela tudi dva ali več sosedov skupen mlin. Največ kmečkih mlinov na Loškem je bilo v Davči in v Sorici.

Število mlinov na Loškem se je skozi stoletja spreminjalo. Viri za leto 1630 navajajo 173 mlinov, od tega jih je le 23 delovalo nepretrgoma. Konec 19. stoletja (1880) jih je mlelo še 88 (200 mlinskih kamnov in 210 stop). Po podatkih Majde Žontar je vodna sila v začetku 20. stoletja na Loškem gnala kar 158 mlinov, od tega jih je bilo 73 obrtnih in 85 kmečkih oziroma hišnih. Po drugi svetovni vojni jih naštejemo le še 42. Danes na bogato mlinarsko tradicijo spominjajo le še propadle mlinske stavbe ob potokih in »Fortunov mlin« v Hotovlji v Poljanski dolini.

Mlinarstvo je bilo od nekdaj pomembna gospodarska panoga na Loškem, same mlinske stavbe pa so dajale svojevrsten pečat kulturni krajini. Zaradi propadanja mlinarstva in s tem tudi mlinov so se loški muzealci v sedemdesetih letih preteklega stoletja odločili, da na grajskem vrtu predstavijo to dejavnost.


Na znani freski sv. Nedelje iz sredine 15. stoletja sta naslikani dve mlinski stavbi, narejeni iz lesenih brun. Na sredini istega prizora je upodobljen mož, ki vodi v mlin mulo, otovorjeno z vrečama žita. Kopijo hrani Loški muzej Škofja Loka









-- 
The Miller's trade in the Loka region

Mill in the castle garden

The mill is first mentioned in the Loka region in a document around 1160. Mills are also entered in the land registry of the Freising nobility in 1291. They used to be situated along the Selška Sora river and were the property of a landlord who leased them out under certain conditions.
Soon, ordinary people also began to set up mills of their own. These were either trade or domestic and farm mills. Trade mills were set up along bigger waterways, having from two to eight pairs of stones and stamps, and they performed the milling for the inhabitants of surrounding villages. Farm and domestic mills had one or two pairs of stones, seldom also stamps, and were generally used for the owners’ domestic use. Sometimes two or more neighbours shared a mill. Most farm mills in the Loka region could be found in Davča and Sorica.
The number of mills in the Loka region varied through the centuries. Sources for 1630 list 173 mills, out of which only 23 worked non-stop. At the end of the 19th century (1880) 88 of these stilled milled (200 millstones and 210 stamps). According to information from Majda Žontar, the force of water drove as many as 158 mills in the Loka region at the beginning of the 20th century, from which 73 were trade mills and 85 farm and domestic mills. After the Second World War, we can count only 42. The only ones left to remind us of the rich milling tradition today, are the rundown mill construction along the streams and the “Fortuna mill” in Hotavlje in the valley of Poljanska dolina.
The miller’s trade has always been an important economic sector in the Loka region, whereas the mill constructions made a unique mark to the cultural paysage. Due to the industrial decline of the miller’s trade and hence the mills, the Loka museum workers decided in the 1970s to present this activity in the castle garden.

Two milling constructions made from wooden beams are depicted on the famous fresco of Holy Sunday form the mid 15th century. A man is depicted in the middle of the same scene, taking a mule loaded with bags of wheat into the mill. A copy is kept by the Škofja Loka Museum





fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.loski-muzej.si/en/permanent-collections/the-miller-s-trade-in-the-loka-region/

Ярославский музей-заповедник – не только самый большой музей Ярославской области, но и один из самых богатых, интересных и значимых российских региональных музеев в культурном пространстве страны. -- Yaroslavl Museum-Reserve - não só o maior museu na região de Yaroslavl, mas também um dos mais ricos, museus regionais russas interessantes e importantes no espaço cultural do país.

«Уникумы. Реликвии. Редкости. Раритеты. Из собрания музея-заповедника»

URRRA5 марта в выставочном зале Ярославского музея-заповедника открывается новая выставка «Уникумы. Реликвии. Редкости. Раритеты». Этим знаковым событием музей-заповедник продолжает цикл праздничных мероприятий, посвященных своему юбилею – 150-летию.
Ярославский музей-заповедник – не только самый большой музей Ярославской области, но и один из самых богатых, интересных и значимых российских региональных музеев в культурном пространстве страны. В составе музейного собрания находится более 350 000 памятников, отражающих все основные аспекты историко-культурного и природного наследия Ярославской земли. Выставка представляет собой своеобразный «срез» богатейшего музейного собрания. В экспозиции выставки представлены не только художественные шедевры и исторические реликвии, имеющие огромную материальную ценность, но и экспонаты, которые не имеют большой стоимости, но бесценны и дороги памятью места и времени, заключенных в них.
Хронологически выставка охватывает огромный исторический период — с IX по XX век. В экспозиции пунктирно прослежены основные этапы развития музея-заповедника, начиная с даты его основания, 1865 года. Многолетняя кропотливая работа специалистов музея-заповедника по формированию, реставрации, исследованию и презентации музейного собрания визуализируется изданиями каталогов.
В рамках выставки представлены все основные коллекции музея. Неизменный интерес у зрителей вызывают редкие экспонаты книжного музейного собрания. В нем есть уникальные Евангелия на пергаменте, с миниатюрами, одно из них, Спасское, относится к домонгольскому периоду (XII век). После проведенной реставрации Евангелия находятся в специальных боксах, а на выставке они «присутствуют» в виде видеосюжета со всеми деталями, иллюстрациями и подробными комментариями специалистов.
Интеллектуалам будет любопытно увидеть подлинное письмо Н.А. Бердяева и других знаменитых людей России. Любители русской охоты смогут насладиться рассматриванием очень редких экземпляров русских и иностранных охотничьих ружей, знатоки моды оценят сарафаны, кокошники и душегреи, которые носили 200 лет назад. И редко  кто останется равнодушным к денежным кладам и историям их обнаружения.
Юбилейная выставка музея-заповедника даёт возможность почувствовать общую сопричастность жителей Ярославской земли к ее замечательной истории, которой можно и должно гордиться.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.yarmp.yar.ru/unikumy-relikvii-redkosti-raritety-iz-sobraniya-muzeya-zapovednika/#more-12578

Bruxelles: un nouveau parcours sur l'histoire de Belgique au musée Belvue

Le musée Belvue de Bruxelles, géré par la Fondation Roi Baudouin, entame le remaniement de son exposition permanente sur l’histoire de la Belgique pour laisser place à une toute nouvelle exposition, qui ouvrira ses portes le 21 juillet 2016.

Le musée est sité au coin de la place des Palais.


Des jeunes ont été impliqués dans le projet. L’exposition permanente du musée, qui retrace les grands événements de l’histoire belge, fermera en novembre prochain pour être entièrement transformée. L’approche du nouveau parcours sera différente. En effet, celui-ci s’organisera autour de quatre thèmes reflétant les particularités de la Belgique.

Le musée Belvue de Bruxelles, géré par la Fondation Roi Baudouin, entame le remaniement de son exposition permanente sur l’histoire de la Belgique pour laisser place à une toute nouvelle exposition, qui ouvrira ses portes le 21 juillet 2016. Des jeunes ont été impliqués dans le projet. L’exposition permanente du musée, qui retrace les grands événements de l’histoire belge, fermera en novembre prochain pour être entièrement transformée. L’approche du nouveau parcours sera différente. En effet, celui-ci s’organisera autour de quatre thèmes reflétant les particularités de la Belgique.

« Notre pays a une histoire jeune et mouvementée, et notre société évolue rapidement. Il nous paraît important qu’un musée sur la Belgique reflète la société dans laquelle nous vivons », déclare An Lavens, responsable du Belvue.

Une vingtaine de jeunes francophones et néerlandophones entre 18 et 25 ans ont été directement impliqués dans le projet et se réunissent une fois par mois pour apporter des idées sur le nouveau concept. Leurs idées et réflexions seront ensuite discutées avec l’équipe musée, son comité scientifique et Tijdsbeeld ; Pièce Montée, société qui réalise le nouveau parcours.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.lacapitale.be/1221154/article/2015-02-24/bruxelles-un-nouveau-parcours-sur-l-histoire-de-belgique-au-musee-belvue

Don exceptionnel de 350 antiquités au musée d'Israël

Récipients en verre, poteries, amphores, sculptures et reliefs; la collection sera présentée en juin

Un couple de New-Yorkais a fait don au musée d'Israël de plus de 350 antiquités qui formaient l'une des plus importantes collections privées de ce type au monde, a annoncé le musée mercredi.

"La collection Belfer comprend d'antiques récipients en verre gréco-romains et proche-orientaux, reconnus pour être parmi les plus impressionnants du genre, des exemplaires importants et précoces de sculptures gréco-romaines en bronze et en marbre, ainsi que de la mosaïque", a indiqué le musée, basé à Jérusalem, dans un communiqué.

Des spécimens de la collection de Robert et Renée Belfer seront présentés au public en juin 2015 à l'occasion d'une exposition intitulée "Une Villa romaine - La collection Belfer" et censée constituer le point d'orgue du cinquantenaire du musée.

Dans la collection figurent 300 objets en verre de l'âge de bronze tardif jusqu'à la période islamique, des poteries grecques, étrusques et provenant du sud de l'Italie, parmi lesquelles une amphore noire datée d'environ 540 av. J.-C. et couvertes de motifs mythologiques. S'y ajoutent une cinquantaine de sculptures et de reliefs grecs et romains, parmi lesquels une tête de jeune homme, copie romaine d'un original de Polyclète, un des plus grands sculpteurs du monde antique.

"Quand il s'est agi de choisir l'endroit idéal pour notre collection, nous n'en avons pas trouvé de meilleur que le musée d'Israël, en particulier en raison de l'importance qu'il accorde au récit fondateur de l'humanité, tellement d'actualité pour nous aujourd'hui", dit Renée Belfer dans le communiqué, qui la présente avec son mari Robert Belfer comme des amis de longue date de l'institution.

Le musée d'Israël est consacré à l'archéologie et à l'art. Dans son important fonds dédié à l'archéologie de la Terre sainte figurent les manuscrits de la Mer morte.

Découverte dans un musée - Leur «faux fossile» en était véritablement un

Ce que les spécialistes croyaient être un «faux fossile» depuis les trente dernières années ont été surpris d'apprendre qu'il s'agissait plutôt d'un véritable fossile d'une espèce de reptile inconnue, rapporte la BBC.


Les scientifiques avaient affirmé qu'il s'agissait d'une copie en plâtre et l'avaient entreposé au musée de Doncaster jusqu'à ce qu'un jeune paléontologue le trouve en 2008 et commence à investiguer.


Dean Lomax, 25 ans, a découvert que le fossile était en fait les restes d'un ichtyosaure vieux de 189 millions d'années et que le spécimen en question était jusque-là inconnu.


Le fossile était tellement bien conservé que Lomax était en mesure de déterminer ce que l'ichtyosaure avait mangé.


«On pouvait voir des formes de crochet qui étaient en fait des tentacules d'une pieuvre. C'est comme ça qu'on a su quel était son dernier repas», explique le spécialiste.


En comparant le fossile avec près 1000 autres ichtyosaures, Lomax et la professeure Judy Massare ont pu déterminer que leur spécimen avait des caractéristiques différentes des autres.
fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://tvanouvelles.ca/lcn/infos/lemonde/archives/2015/02/20150224-223955.html



Artista choca visitantes ao aparecer nua em museu na Alemanha

Durante visita surpresa, Milo Moire carregava um bebê no colo.
Própria artista publicou vídeo no qual anda nua pelo museu de Münster.

A controversa artista Milo Moire, de 32 anos, chocou visitantes de um museu na cidade de Münster, na Alemanha, ao aparecer nua segurando um bebê no colo durante uma exposição. A cena ocorreu no dia 22 de fevereiro.

A própria Milo publicou no YouTube um vídeo no qual circula sem roupas pelo museu de Arte e Cultura enquanto observa obras de alguns artistas, como Francis Bacon, Lucian Freud e David Hockney.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://g1.globo.com/planeta-bizarro/noticia/2015/02/artista-choca-visitantes-ao-aparecer-nua-em-museu-na-alemanha.html

Milo Moire, de 32 anos, chocou visitantes ao aparecer nua em museu (Foto: Reprodução/YouTube/Milo Moire)Milo Moire, de 32 anos, chocou visitantes ao aparecer nua em museu (Foto: Reprodução/YouTube/Milo Moire)

Vídeo mostra como Estado Islâmico destrói peças em museu no Iraque

Imagens mostram destruição de estátuas e esculturas em museu de Mossul.
Alguns artefatos foram identificados como antiguidades do século 7 a.C.

O Estado Islâmico destruiu uma coleção de estátuas e esculturas inestimáveis no norte do Iraque que remontam à antiga era assíria, de acordo com vídeo publicado na internet.

O vídeo dos militantes islâmicos radicais mostrou homens atacando os artefatos, alguns deles identificados como antiguidades do século 7 a.C., com marretas ou furadeiras, dizendo se tratar de símbolos de idolatria.

“O profeta nos ordenou a nos livramos de estátuas e relíquias, e seus companheiros fizeram o mesmo quando conquistaram países depois dele”, disse um homem não identificado na filmagem.

Os artigos destruídos parecem ser de um museu de antiguidades na cidade de Mossul, no norte iraquiano, tomada pelo Estado Islâmico em junho passado, afirmou um ex-funcionário do museu à Reuters.

Os militantes derrubaram as estátuas de suas colunas, despedaçando-as no chão, e um homem usou uma furadeira elétrica em um touro alado. No vídeo se vê um grande recinto repleto de estátuas desmembradas, com canções da facção sendo tocadas ao fundo.

Lamia al-Gailani, arqueologista iraquiana e membro associado do Instituto de Arqueologia, sediado em Londres, disse que os militantes causaram um dano incalculável.

“Não é só a herança do Iraque, é do mundo todo. É a herança humana”, declarou ela à Reuters.

“As peças são inestimáveis, únicas. É inacreditável. Não quero mais ser iraquiana”, confessou, comparando o estrago à dinamitação das estátuas de Buda em Bamiyan realizada pelo Taliban afegão em 2001.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti G1 http://g1.globo.com/mundo/noticia/2015/02/imagens-mostram-destruicao-de-pecas-em-museu-no-iraque-pelo-estado-islamico.html

Militantes do Estado Islâmico destroem obras de arte em museu em Mossul, no Iraque (Foto: Reprodução/LiveLeak/John Smith AlMalek)Militantes do Estado Islâmico destroem obras de arte em museu em Mossul, no Iraque (Foto: Reprodução/LiveLeak/John Smith AlMalek)

AGENDAS MUNDI LXXVI – MUSEOS DE PEKÍN · en CULTURA, INSTITUCIONES,MUSEO, MUSEOGRAFÍA, MUSEOLOGÍA, VIAJES. ·

Pekín (Beijing), una efervescente metrópoli con una horrorosa atmósfera irrespirable que convierte a la ciudad en una sombra borrosa y gris. Pekín, con sus más de 22 millones de habitantes, es una auténtica ciudadela china antigua. Su arquitectura refleja una vertiginosa transformación con la fiebre china de tocar el cielo contaminado, desde la época de los mongoles a la actualidad, desde los descuidados hútòngs (callejones) a los refugios para bombas excavados durante la década de 1970 y las llamativas creaciones de los arquitectos contemporáneos. Es precisamente la majestuosidad imperial de Pekín lo que más impresiona, y la ciudad tiene mucha más sustancia que otras capitales dinásticas chinas, como Nanjīng o Kāifēng. Solo hay que explorar un poco para ahondar en su historia. Sus habitantes hablan en běijīnghua –el mandarín estándar, de referencia– y se maravillan de su suerte por ocupar el centro del mundo conocido. Y pese a su entusiasmo, Pekín renuncia al ritmo frenético de Shanghái o Hong Kong, y los lugareños encuentran tiempo para sentarse, jugar al ajedrez, usar esa uña larga, muy larga que los hombres se dejan crecer en el meñique (mejor no mirar que hacen con ella), y ver la vida pasar en cuclillas sin que se les duerma las piernas. El tráfico de la ciudad (y de todo el país) no es apto para personas con problemas de corazón.

Situada en la periferia de la antigua civilización china, Pekín se convirtió en el baluarte de las potencias extranjeras que ocuparon China del Norte entre los siglos X y XII. La Dinastía Liao estableció aquí su capital meridional, la más acreditada de las cinco del reino. La Dinastía Jin, la siguiente dinastía “bárbara” emprendió un amplio proyecto urbanístico a imagen de la capital de los Song septentrionales, Kaifeng. En 1215 los mongoles arrasaron la ciudad, pero 50 años después Kublai Kan decidió edificar en ella la nueva capital. Vamos a comenzar nuestra visita a los museos del continente rojo comenzando por su capital dónde hay mucho, pero no todo bueno ni mucho menos. Como siempre, vamos a seleccionar los 10 museos más destacables de la totalidad desde nuestro humilde punto de vista.



Las colecciones del Museo del Palacio de la Ciudad Prohibida – uno de los lugares más impresionantes del mundo – se basan en la colección imperial Qing. De acuerdo con los resultados de una auditoría de 1925, la Ciudad Prohibida almacenaba 1,17 millones de objetos. Además, las bibliotecas imperiales albergaban una de las mayores colecciones de libros antiguos y documentos varios de todo el país, incluidos papeles de los gobiernos de las dinastías Ming y Qing. Desde 1933 la amenaza de la invasión japonesa obligó a la evacuación de las partes más importantes de la colección del Museo. Tras el final de la Segunda Guerra Mundial esta colección fue devuelta a Nankín, pero con la victoria de los comunistas en la posterior Guerra Civil China, el gobierno nacionalista decidió enviar una selección de esta colección a Taiwán. De las 13.427 cajas de objetos evacuadas, 2.972 se encuentran en la actualidad en el Museo Nacional del Palacio en Taipéi. Casi diez mil cajas fueron devueltas a Pekín, pero 2.221 continúan hoy almacenadas bajo cargo del Museo de Nankín. Después de 1949 el Museo llevó a cabo una nueva auditoría, así como una búsqueda exhaustiva en la Ciudad Prohibida, descubriendo un número importante de objetos. Además, el gobierno tomó piezas de otros museos de todo el país para reponer la colección del Museo Nacional del Palacio, que también compró algunas y recibió donaciones privadas. En la actualidad el Museo del Palacio tiene más de un millón de obras de arte únicas y de incalculable valor en su colección permanente, entre las que se incluyen pinturas, cerámicas, inscripciones, objetos de bronce, documentos de la corte, etcétera. De acuerdo con un inventario de la colección realizado entre los años 2004 y 2010, el Museo del Palacio tiene un total de 1.807.558 objetos, de los que 1.684.490 son piezas designadas como «reliquias culturales valiosas» protegidas a nivel nacional. El Museo del Palacio tiene una de las mayores colecciones de relojes mecánicos de los siglos XVIII y XIX existentes en el mundo, con más de mil piezas, tanto chinas como realizadas en el extranjero. Los relojes chinos fueron realizadas en los talleres del propio palacio, en Cantón o en Suzhou, mientras que los foráneos provienen del Reino Unido, Francia, Estados Unidos, Suiza o Japón, aunque la mayoría son británicos.



Fundada en mayo de 2007 por el artista de renombre internacional Qin Feng, el Museo de Arte Contemporáneo, Pekín (Beijing MOCA) promueve la apreciación del arte contemporáneo por los locales, tanto arte moderno chino como internacional, y así crear un diálogo entre Oriente y Occidente. A través de exposiciones (tres veces al año), los programas de educación, becas e iniciativas académicas, y las relaciones de colaboración con otros museos, Beijing MOCA quiere superar las brechas entre lo conceptual, la académica y la artística. Situado en las afueras del extrarradio de Pekín, concretamente en Daxing, el Museo de Arte Contemporáneo de Pekín (MOCA) es una organización que promociona en arte moderno local sin fines de lucro con exposición permanente. La obra de los artistas locales está recogida en un edificio de estilo característicamente moderno, que consta de tres plantas. Los pisos superiores presentan principalmente las obras de escultura; la planta intermedia se encuentran a 10 metros de altura, y cuentan con una nueva sala de exposiciones multimedia, que presentan diversos tipos de fabulosas obras de arte moderno de nuevos artistas jóvenes.



Posiblemente el más impresionante de la ciudad por su contenido majestuoso. Contiene más de 200.000 reliquias culturales en su colección. Sólo una pequeña fracción de la colección se exhibe, y un porcentaje importante de la colección de arte del museo comprende artefactos desenterrados en Beijing. El Museo de la Capital se estableció en 1981 con una colección de unos 83.000 objetos. Aunque el museo palidece en comparación con los visitantes recibidos en otros grandes museos de arte en Beijing, como el Museo del Palacio en la Ciudad Prohibida, el Museo Nacional de China, y el Museo de Arte de China; lo ha hecho desde entonces se convirtió en una de las principales instituciones culturales de la ciudad, con los primeros cinco meses de 2007 recibieron más de 166.000 visitantes. El enorme techo del actual edificio del Museo de la Capital y el gradiente en la plaza de acceso está influenciado por el diseño de la arquitectura china antigua, y la pared exterior de piedra pretende simbolizar la imaginería de las murallas de la ciudad y torres de la antigua China. Un pedazo de Danbi (una piedra maciza tallada con imágenes de dragón, phoenix e imperial artefactos) está incrustado en el suelo delante de la puerta norte del museo, mientras que un arco decorativo de las dinastías Ming abre el hall de entrada al museo en el que se muestra la función “eje central” que se ve comúnmente en la arquitectura china. La Sala de Exposiciones de Bronce, que tiene forma ovalada, también simboliza el descubrimiento de antiguas reliquias por su diseño inclinado en el que se extiende desde el suelo hasta el exterior del museo.



El museo presenta al visitante dos exposiciones permanentes y varias temporales. este moderno museo se abrió al público en septiembre de 1988. Como museo nacional de ciencia y tecnología, además es una importante institución de la educación científica popular en China, cuya tarea principal es difundir el conocimiento de la ciencia y la tecnología entre el público nacional, y ayudar a aumentar la la alfabetización científica y cultural de todos los ciudadanos chinos. Las actividades dedeo museo incluyen exposiciones de divulgación científica, proyección de películas en el teatro Astro-visión, programas de educación de formación en la ciencia y la tecnología y programas de exposiciones basadas en experimentos. El museo tiene una superficie total de 40.000 metros cuadrados, de los cuales 16.000 metros cuadrados están dedicados a las salas de exposiciones.



Una nueva y original estructura aparece en la escena artística de Beijing, el Museo del Diseño de Beijing se encuentra en el distrito universitario de Hai Dian, atendiendo así a la multitud de estudiantes de la institución académica local. De hecho, se podría decir que este es uno de los espacios “a la page” de la ciudad, exponiendo al público una enorme colección de carteles de cine del siglo XX y otras obras especiales como la colección de fotografías deformadas con el uso de aceites, y los proyectos interactivos de técnica mixta. Definitivamente vale la pena una visita, ya que siempre hay algo interesante y diferente, así también nos podemos informar de los cambios de las tendencias artísticas, en ocasiones un tanto extrañas para el gusto occidental, que están ocurriendo en China.



El museo fue creado en 2003 por la fusión de los dos museos separados que había ocupado el mismo edificio desde 1959: el Museo de la Revolución China en el ala norte (que fue en su día la oficina de administración del Museo Nacional de la Revolución fundada en 1950 para preservar el legado de la revolución de 1949) y el Museo Nacional de Historia China en el ala sur (con orígenes tanto en el Museo de Historia Nacional de Beijing, fundado en 1949, y la oficina preliminar del Museo Nacional de Historia, fundado en 1912, con la tarea de salvaguardar mayor legado histórico de China). El edificio fue terminado en 1959 concediéndole el estatus de ser uno de los Diez Grandes Edificios, celebrando así el décimo aniversario de la fundación de la República Popular de China. Complementa el Gran Palacio del Pueblo el edificio trasero al palacio que fue construido al mismo tiempo. La estructura se asienta sobre 6,5 hectáreas y tiene una longitud frontal de 313 metros, una altura de cuatro pisos de un total de 40 metros, y una anchura de 149 metros. El frontal muestra once pilares cuadrados en su centro. Un gran espacio interior blanquecino con un techo muy alto iluminado por muchas ventanas de su izquierda se extiende hacia el interior con gente caminando por dentro siempre. A la izquierda de la entrada, se puede visitar una gran maqueta de madera oscura de una pagoda de tres niveles, con vestíbulo que da a la ronda del palacio, frente al modelo del Templo del Cielo a escala. En 2014, después de cuatro años de renovación, el museo reabrió sus puertas el 17 de marzo de 2011, con 28 nuevas salas de exposiciones , más del triple del espacio expositivo anterior, y de la apertura de instalaciones dedicada a exposiciones de arte y almacenamiento. Tiene una superficie total de cerca de 200.000 m2. Las reformas que ahora se ven fueron diseñadas por la firma alemana Gerkan, Marg and Partners.

7. Museo de la Antigua Arquitectura China (no dispone de website)






Este edificio que allí se conoce como altar – al oeste del Templo del Cielo – fue el escenario de ceremonias imperiales solemnes y ofrendas sacrificiales. Ubicado dentro de lo que se llama el Salón de Júpiter – el más magnífico salón que se conserva en el edificio – es ahora el excelente Museo de Arquitectura Antigua de Pekín, que con el recorrido de sus exposiciones nos narra y explica el uso de los elementos de las técnicas de construcción tradicionales chinas. La evolución de la ciudad a lo largo de los siglos se puede observar en cualquier mapa anterior a 1949 que se muestra y se puede calibrar la escala masiva del altar, que fue construido en 1420. Hoy en día, muchas de las estructuras originales del altar sobreviven y conforman un ambiente tranquilo y en realidad poco visitado. El museo ofrece la oportunidad de poner al día su dǒugǒng (entre paréntesis) y sǔnmǎo (articulaciones), visitar la barrios de casas con patio de Pekín, y echar un vistazo a los modelos detallados de salas y pagodas del templo más sobresalientes de todo el país. Hay una gran maqueta de la antigua ciudad amurallada y subtítulos en inglés en todo lugar. Los miércoles los primeros 200 visitantes consiguen entrada gratuita. Si no queréis pagar entrada se recomienda levantarse antes que los gallos chinos.



El Museo de Historia Natural de Beijing en el distrito de Dongcheng, siendo el museo más popular de historia natural en toda China – y hay unos cuantos – . El museo se fundó en 1951 con el nombre de Museo Nacional Centro de Historia Natural, y su nombre se cambió posteriormente por el de Museo de Historia Natural de Beijing, en 1962. El BMNH es el primer museo de historia natural de gran escala creado en China. El BMNH dispone de un espacio total de 24.000 metros cuadrados, de los cuales 8.000 metros cuadrados están disponibles para las exposiciones con más de 200.000 mil ejemplares. El área de exposición principal ese encuentra en el Edificio Tian Jiabing. Las colecciones de la exposición incluyen muestras de paleontología, ornitología, mamíferos e invertebrados, e incluyen una importante colección de fósiles de dinosaurios y esqueletos montados. El BMNH también participa en la investigación científica significativa en estas áreas en sus instalaciones de laboratorios de investigación, biblioteca y archivos históricos. Siempre está lleno hasta los topes de visitantes, sobre todo de colegios.



El nuevo Museo Nacional de China de Bellas Artes, situado en la Avenida Wusi del distrito de Dongcheng de Beijing, es un museo de arte clave a nivel nacional. Se centra en la exposición, la recolección y la investigación de las obras de artistas modernos y contemporáneos. El museo antiguo, que data de 1962, ahora en deshuso por la habilitación de las exposiciones en la nueva y vanguardista construcción que podéis ver en la foto, fue una de las principales y más significativas de arquitectura histórica china moderna, construidas en los primeros diez años después de la fundación de la República Popular de China y la mayor galería de bellas artes en China. El museo actual tiene una superficie de más de 30.000 metros cuadrados con un área de construcción de 17.051 metros cuadrados, de los cuales 6.000 metros cuadrados son para salas de exposiciones.



El CNFM, es el museo más grande del mundo relacionado con el cine y sus profesionales en el mundo. Inaugurado en el 2007, en un edificio de arquitectura de vanguardia al gusto chino, el CNFM está diseñado para mostrar al mundo la historia de los 100 años del cine chino. También se utiliza para albergar exposiciones tecnológicas y proyecciones de películas chinas y celebrar festivales cinematográficos. El museo cuenta con 20 salas de exposición permanente. Además, hay salas multifuncionales para exposiciones y reuniones, así como diferentes espacios que alojan exposiciones temporales. El museo también contiene un área de exposición en el cuarto piso y último piso.

La semana que viene vamos a viajar a Shanghai, una de las ciudades más fascinantes del mundo. El criterio de orden de visita de los museos de China va a ser por ciudades, de mayor a menor y no todas para evitar eternizarnos en un solo país. Nos queda aun mucho mundo por ver y museos que visitar; por lo que hacerlo así será la opción más racional entonces para nosotros. Si hay alguien que no esté de acuerdo con este recorrido que lo diga, le escucharemos y luego nosotros haremos… Os deseamos un feliz fin de semana.

BIBLIOGRAFÍA:

BLASCO IBAÑEZ, V.
China
Editorial Gadir, 2011.
Resumen del libro: Blasco Ibáñez, uno de los grandes novelistas españoles de comienzos del siglo XX, se consideraba, antes que literato, un hombre de acción. Viajó extensamente, y a los 56 años emprendió un periplo que daría lugar a su obra “La vuelta al mundo de un novelista”. Con su maestría de novelista, Blasco Ibáñez traza aquí un retrato inigualable de la China tradicional y de la China que él vio.

LAIMA, Y.
China
Editorial Lunwerg, 2008.
Resumen del libro: Durante más de veinte años China ha sido la gran pasión de Yann Layman, desde que llegó por primera vez al país a la edad de dieciséis años. Armado con una cámara de fotos, ha aprendido que fotografiar en China es escribir con las luces, captar las sombras y hacer surgir el estallido de la luz. Layman da prioridad a la propia experiencia, manteniéndose alejado voluntariamente de los relatos escritos sobre el país, tanto occidentales como chinos, para que su mirada pueda ser libre. Esta obra, ahora en un formato y precio sorprendentes, nos permitirá conocer un país inmenso, tanto por sus diversas realidades como por la visión de la vida y del mundo de cada una de ellas, tan diferentes a las nuestras, y al mismo tiempo tan poderosas.

ROBERT, J. N.
De Roma a China: la ruta de la seda en la época de los césares
Editorial Stella Maris, 2015.
Resumen del libro: Después de un viaje agotador y peligroso, los ciudadanos romanos llegaron a China en el año 166 dC, y fueron recibidos por el emperador Han en la capital, Chang-an, cerca de la Xián moderna.Era el final de un viaje extraordinario en el que, de Alejandría a la India a través de la bahía de Bengala para la península de Malaca y las costas de Annam, tuvieron que hacer frente a todos los peligros para llegar hasta una China de fabulosas riquezas. Jean-Noel Robert no solo nos comparte con una potencia narrativa excepcional la evocación, de esta extraordinaria aventura. También nos muestra la imagen de China en la época de la Roma imperial, ¿cuales fueron los puntos de encuentro, de sus influencias mutuas, de las culturas romana y china. Esta es una sorpren-dente pagina de la historia que, sin embargo, ha permanecido oculta hasta ahora.Este libro se ha traducido en mas de una treintena de países, incluyendo China, Japón y Corea.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti  Espacio Visual Europa (EVE)