Ouvir o texto...

domingo, 24 de maio de 2015

Inaugurato nel maggio 1995, il museo è nato per iniziativa della famiglia Ferragamo con la volontà di far conoscere al pubblico di tutto il mondo le qualità artistiche di Ferragamo e il ruolo che ha ricoperto nella storia non solo della calzatura, ma anche della moda internazionale.

STORIA DEL MUSEO



Come la maggior parte dei musei aziendali, il Museo Salvatore Ferragamo e l’archivio ad esso connesso sono nati dalla visione dell’ imprenditore, nel nostro caso la vedova di Salvatore Ferragamo, Wanda, alla guida dell’azienda dal 1960, anno della morte del fondatore, e i suoi sei figli. In particolare è stata Fiamma, la maggiore dei fratelli, responsabile, dopo la scomparsa del padre, del settore merceologico più importante dell’azienda, le scarpe e gli accessori in pelle, a farsi portavoce in seno alla famiglia di questo progetto, a renderlo concreto, a dargli un’impostazione strategica avvalendosi delle competenze tecniche di storici ed archivisti.
La prima idea del museo è cominciata ad emergere durante l’organizzazione di una mostra a Palazzo Strozzi sulla storia di Salvatore Ferragamo, una mostra che è diventata nel tempo itinerante, ospitata dai più importanti musei del mondo, come il Victoria and Albert Museum di Londra, il County Museum di Los Angeles, il Museo Guggenheim di New York, la Sogestu Kai Foundation di Tokyo, il Museo des Bellas Artes di Città del Messico. Nel corso del tempo, la mostra temporanea si è trasformata in un’iniziativa permanente.
A conferma del valore culturale dell’istituzione e delle numerose attività culturali intraprese negli anni, nel 1999 la Salvatore Ferragamo ha ricevuto l’ambito Premio Guggenheim Impresa e Cultura, conferito ogni anno alle aziende che meglio hanno investito in campo culturale. Il museo si trova nel centro storico di Firenze, nello storico Palazzo Spini Feroni, sede dell’azienda Ferragamo dal 1938.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.ferragamo.com/

Obeliscul cu lei din Iași, cunoscut și sub denumirea de Monumentul Regulamentului Organic, este un monument din municipiul Iași, amplasat în centrul Parcului Copou, în apropiere de Teiul lui Eminescu. El a fost realizat între anii 1834-1841. -- Lions Obelisk in Iasi, known as the Organic Regulation Monument, is a monument of Iasi, located in the center Copou Park, near Eminescu's linden tree. It was conducted between 1834-1841.

Obeliscul leilor a fost inclus în Lista monumentelor istorice din județul Iași elaborată în anul 2004 de către Institutul Național al Monumentelor Istorice. 




Printr-o petiție către domnitorul Mihail Sturdza (1834-1849), marea boierime și înaltul cler propuneau înălțarea unui monument comemorativ în centrul grădinii publice din capitala Principatului Moldovei în semn de recunoștință către cele două mari imperii: cel protector - Rusia și cel suzeran - Turcia, care au contribuit la întocmirea Regulamentului Organic


. Principele Mihail Sturdza și-a dat acordul pentru realizarea unui monument de piatră. Planurile sale au fost executate de către inginerul moldovean Gheorghe Asachi (1788-1869). Fondurile pentru realizarea obeliscului au fost obținute prin subscripție publică de la marea boierime și înaltul cler [3].


Construcția obeliscului a început cu mare grabă la 8 noiembrie 1834 (de ziua onomastică a domnitorului), când s-a pus piatra de fundație și cutia cu anaforaua semnată de boierii Divanului și de cler. Ca urmare a faptului că realizarea monumentului era în întârziere, la data de 28 aprilie 1836 arhitectul vienez Johann Freiwald - proiectant și al Catedralei Mitropolitane aflată în lucru - angajat pentru execuția lucrării, nu primea chezășie [4].


Freiwald a predat sarcina realizării monumentului către inginerul rus Mihail Singurov, dar nici acesta nu a reușit să o termine, neputând să aducă blocurile de piatră de la Șcheia. În vara anului 1841, domnitorul l-a numit ca executant pe Gheorghe Asachi, care a reușit să aducă pietrele de la Șcheia și leii din cariera Iacobeni "cu cară mari, mocănești trase de multe perechi de boi", iar astfel monumentul a fost finalizat.


Monumentul a fost reparat în anul 1904, piedestalul său fiind acoperit cu plăci de marmură fără inscripții. În timpul celui de-al doilea război mondial, monumentul a fost împușcat de gloanțe și schije, motiv pentru care doi lucrători pietrari (Tănase Răutu și Vasile Onofrei) l-au șlefuit și l-au curățit de scrijelituri [5].


În jurul monumentului a fost amplasată după război o plantație de trandafiri. În apropierea sa se află Chioșcul fanfarei, unde se asculta în fiecare zi muzica fanfarei Garnizoanei Iași. Tot în imediata apropiere este și celebrul Tei al lui Eminescu, unde marele poet se odihnea.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
colaboração: Gabriela Mangirov




--in
Obelisk lions was included in the list of historical monuments in the county of Iaşi drafted in 2004 by the National Institute of Historical Monuments.
In a petition to the prince Mihail Sturdza (1834-1849), the boyars and the high clergy proposed the erection of a memorial public garden in the center of the capital of the Principality of Moldavia in gratitude to the two great empires: the protector - Russia and the suzerain - Turkey, which contributed to the drafting of the Organic Regulations

. Prince Mihail Sturdza has agreed to achieve a stone monument. His plans were executed by Moldovan engineer Gheorghe Asachi (1788-1869). Funds for the realization of the obelisk were obtained by public subscription from the boyars and the high clergy. [3]

Construction obelisk began with great haste to November 8, 1834 (the prince's name day), when the foundation stone was laid and anaphora box signed by noblemen and clergy Divan. Due to the fact that the monument was late, on April 28, 1836 Viennese architect Johann Freiwald - Design and Metropolitan Cathedral in progress - committed to execution of the work, not getting bail. [4]

Freiwald taught monument achieve pregnancy by Russian engineer Mikhail Singurov, but he too failed to finish, unable to bring the blocks from Şcheia. In the summer of 1841 as executor appointed ruler Gheorghe Asachi, who managed to bring stones from Şcheia lions Iacobeni career "with great chariots, pulled mocăneşti many oxen" and so the monument was completed.

The monument was repaired in 1904, its pedestal was covered with marble plaques with inscriptions. During the Second World War, the monument was shot by bullets and shrapnel, which is why two workers stonemasons (Răutu and Vasile Tanase Onofrei) have polished and cleansed him of scrijelituri [5].

Around the monument was placed after the war rose plantation. The kiosk is located near to the band, where each day listening to music band Iasi garrison. Also in the vicinity is the famous Eminescu's Linden, where the great poet rested.

The Museum of Women´s History discusses perceptions of gender & power, identity & history. It is a place for action, reaction, laughter and debate. We want to provide new perspectives of the past, illuminate the present in order to form the future. -- Kvinnohistoriskt museum diskuterar föreställningar om kön och makt, identitet och historia. En plats för reaktion, aktion, skratt och debatt. Vi vill ge nya perspektiv på det förflutna, belysa samtiden och tillsammans forma framtiden. Diskutera gärna med oss:

The Museum of Women´s History is unique. In an area covering 700 square metres, we discuss issues of gender and power, identity and history.






WE BREAK THE SILENCE


Often, when we look for women in history, all we find are spaces and gaps, blank spots and a resounding silence. Women as a group - half of the current and historic population of Sweden - compared with men as a group are poorly represented in traditional historiography. 

At most times and in most place, women have been excluded from the social arenas that have existed. This is why women have produced fewer important inventions, been on fewer daring voyages of discovery, painted fewer masterpieces, built fewer houses and written fewer books. 

Of course, a few women do appear in traditional historiography. But most of the knowledge, skills, interests, activities and memories of various women have been considered to be unimportant, less interesting, less worthy of documenting and preserving - and have therefore been excluded.

Some historians have reffered to traditional history as "male genealogy". A chronological account of wars and politics, economics and ideas that, like a well-worn path, has been shaped by descriptions of a long series of men´s deeds. 

This museum breaks the silence that has been woved around women in history. Both complementing and resisting traditional historiography, and recounting the past in a way that provides an arena for voices other than those previously heard the most. 
GENDER AND POWER - ONE OF THE BIGGEST DEMOCRATIC PROBLEMS OF OUR TIME


Women have not had the same power and opportunities as men did in the past. To shape society or their own lives. Nor do we see them having such power and opportunities today. This is one of the biggest democratic problems of out time - nationaly and globaly. 

The Museum of Women´s History wants to be involved in discussing what society should be like in the future and how an equal distribution of opportunities, power and influence between women and men might be achieved. 
OUR PERSPECTIVES

The Museum of Women´s history aims to:
Work norm-critically while focusing on examining and challenging notions of what is female and male
Make visible and challenge the male normativity in museums, and the male interpretive prerogative in historiography
Illustrate women’s activities, various knowledge, experiences and place in the world
Provide people with the tools necessary to identify and understand the norms, power structures, and structures that limit prerequisites, possibilities, and choices in all aspects of life - regardless of gender

Show that change is possible and encourage action


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
http://www.kvinnohistoriskt.se/2.20c92392148f96bd89f14c3b.html

--sw


Kvinnohistoriskt museum är ett unikt museum - vi är Sveriges allra första museum som i sin verksamhet diskuterar frågor om kön och makt, identitet och historia. 

Vi börjar här och nu. Som museum vill vi lära oss mer, göra nya insikter och pröva nya idéer.
Du vet något viktigt som vi behöver veta. Du kan något som vi inte kan. Du har saker du vill prata om - vi vill prata med dig! 

VI BRYTER TYSTNAD

Ofta, där vi söker efter kvinnor i historien finns bara hålrum och glapp, 
vita fläckar och en ekande tystnad. Kvinnor som grupp – hälften av Sveriges nutida och historiska befolkning – jämfört med män som grupp, är svagt representerade i traditionell historieskrivning. 

Kvinnor har, i de flesta tider och på de flesta platser, varit utestängda från de samhällsarenor som funnits. Därför har kvinnor gjort färre viktiga uppfinningar, färre djärva upptäcktsresor, målat färre tavlor, byggt färre hus och skrivit färre böcker. 

Visst finns det enstaka kvinnor i traditionell historieskrivning. Men majoriteten av olika kvinnors kunskaper, färdigheter, intressen, aktiviteter och minnen har värderats som oviktiga, mindre intressanta, mindre värda att dokumentera och spara på – och har därför valts bort.

Vissa historiker har kallat traditionell historia för ”manlig släktforskning”. En kronologisk berättelse om krig och politik, ekonomi och idéer, som liksom en stig, formats av beskrivningar av en lång rad mäns gärningar.

Museet bryter den tystnad som vävts kring kvinnor i historien. Både kompletterar och bjuder motstånd mot traditionell historieskrivning och berättar om det förflutna på ett sätt som ger plats för andra röster än de som hittills hörts mest.

Kön och makt - ett av vår tids största demokratiska problem
Kvinnor har inte haft samma makt och möjligheter som män i det förflutna. Varken för att forma samhället eller sina egna liv. Inte heller ser vi att de har det idag. 
Det är ett av vår tids största demokratiska problem – nationellt och globalt.

Kvinnohistoriskt museum vill vara med och diskutera hur samhället ska se ut i framtiden och hur en jämställd fördelning av möjligheter, makt och inflytande mellan kvinnor och män skulle kunna se ut.


VÅRA PERSPEKTIV

Kvinnohistoriskt museum ska...
Arbeta normkritiskt med fokus på att undersöka och utmana föreställningar om kvinnligt och manligt. 
Synliggöra och utmana den manliga normen på museer och det manliga tolkningsföreträdet i historieproduktionen 
Belysa olika kvinnors aktiviteter, skilda kunskaper, erfarenheter och plats i världen 
Erbjuda människor redskap för att identifiera och förstå de normer, maktordningar och strukturer som begränsar förutsättningar, möjligheter och val på livets alla områden – oavsett kön 
Peka på att förändring är möjlig och uppmun

Serpentário ‘regional’ do Museu da Amazônia deve ser inaugurado em junho, em Manaus, Brasil

Museu da Amazônia inaugura no próximo dia 10 de junho um espaço dedicado às cobras e serpentes típicas da região

Funcionário do Serpentário, Rodrigo Hidalgo (Antônio Menezes)


Eles são temidos por alguns, mas exóticos e atraentes para outros. Os animais peçonhentos, a partir do dia 10 de junho, terão um lugar só para eles, onde poderão ser admirados por estudantes, pesquisadores, turistas e curiosos: o serpentário do Museu da Amazônia (Musa), que vai reunir 22 exemplares de cobras e serpentes típicas da região.

Segundo o monitor de trilhas do Musa, Rodrigo Moraes Hidalgo, 23, o serpentário surgiu de uma parceria com a Fundação de medicina Tropical do Amazonas (FMT). As instituições firmaram um convênio, em que o museu cedeu o espaço e, em troca, a Fundação cedeu as serpentes para que o público pudesse conhecer. No espaço, que ainda está sendo preparado, serão instalados painéis de identificação das espécies e outras curiosidades, como as diferenças entre as presas de cada animal.

“É preciso levar o conhecimento ao público, muita gente tem medo, mas vale esclarecer: as cobras não são todas venenosas. Animal venenoso é aquele que consegue injetar a presa e liberar toxina, e algumas cobras, não todas, conseguem fazer isso. Mas só faz isso para se defender, ou porque alguém passou muito perto, ou porque foi pisada”, explicou.

A vendedora Lacilene Lima, 28, contou que foi picada por uma cobra jararaca na adolescência, quando morava na comunidade do Murumurutuba, no Careiro da Várzea. Ela lembrou que estava caminhando no campo quando pisou na cobra e sentiu a picada no calcanhar. Ela foi socorrida de imediato e não ficou com marcas, exceto a psicológica: até hoje ela tem pavor de cobras.

Visitantes

O casal de aposentados Carmem Freitas, 57, e Valdir Freitas, 57, é natural da cidade de Santos e, pela terceira vez, escolheu o Amazonas para aproveitar as férias. E, como em todas as outras viagens, eles visitaram o Musa, um dos locais preferidos dos turistas em Manaus. Segundo Valdir, quem mora em outros Estados tem uma grande curiosidade em relação à Amazônia, por ouvir histórias dos animais e da floresta.

“A gente gosta do calor daqui e sempre indicamos o Musa como ponto turístico para os amigos. Há uma grande curiosidade no nosso Estado sobre a fauna e flora da região, mas depois dessas visitas guiadas ao Musa já posso falar sobre o assunto e esclarecer algumas dúvidas”, brincou.

Para Carmem, o contato com a natureza é essencial, mas falta coragem para ver as serpentes de perto. E ela não é a única. A dona de casa Valdeneide Gomes, 42, “treme” só de ouvir falar em cobra. Ela afirma que tem pavor do animal e sequer conseguiu assistir ao filme “Anaconda” junto com as filhas. “Quando alguém quer me pregar susto, basta dizer que tem uma cobra por perto”.

Para completar a situação, Valdenice mora no Município de Careiro da Várzea, onde, neste período da enchente, a presença de cobras aumenta. “É como estar em um filme de suspense, fico o tempo todo em alerta”, contou.

Gigantes da água entre as atrações

Entre as espécies expostas no serpentário estão duas bastante comuns em épocas de cheia dos rios: as jiboias e sucuris. O monitor do Musa Rodrigo Hidalgo, 23, conta que essas espécies são comumentes encontradas nesta época por serem animais de hábitos aquáticos. “Essas serpentes, principalmente a sucuri, sai em busca de comida, como galinhas, jacarés, cutias e capivaras. As cobras buscam abrigo debaixo das casas ou entre escombros, por gostarem de lugares escuros”.

Ainda segundo o monitor, as jiboias podem chegar a até 4 metros e, a sucuri, 9 metros de comprimento. O medo de muita gente, de acordo com ele, é justificado: as cobras costumam se camuflar ente folhas, caules e até na terra para se protegerem dos predadores e como técnica de disfarce para as presas. “E muitas vezes acabam surpreendendo os humanos”, revelou.

Mais de 300 acidentes por ano no AM

Desde a implantação do Programa Nacional de Controle de Acidentes por Animais Peçonhentos, em 1996, foram registrados mais de 90 mil casos de pessoas picadas por cobras em todo o País. Em torno de 30% deles foram causados por serpentes dos gêneros Bothrops, Crotallus, Lachesis e Micrurus, conhecidas popularmente como jararaca, cascavel, surucucu e coral, respectivamente.


No Amazonas ocorrem entre 300 e 500 casos por ano, 70% causados por jararacas, surucucus e corais. As jararacas, no entanto, são as “líderes” de acidentes, concentrando 95% dos registros no Amazonas. Em 2014, até o mês de abril, foram notificados 121 casos. 


Os acidentes com animais peçonhentos, especialmente a jararaca, costumam aumentar no período da cheia, sofrendo um ápice a partir de novembro. 

Os especialistas orientam que as vítimas de acidentes ofídicos com serpentes devem ser socorridas, mantidas em posição confortável e conduzidas o mais rápido possível a uma unidade de saúde. Não se deve cortar, dar bebidas (alcoólicas ou não), usar torniquetes, assim como aplicar qualquer substância ou sugar o local de inoculação. 

O tratamento mais eficaz é o uso do soro antiofídico, que só deve ser administrado em ambiente hospitalar, pois podem ocorrer complicações como infecção secundária, insuficiência renal, inchaços, problemas de circulação sanguínea e necrose. Se possível, é indicado levar o animal para identificação do soro específico.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
http://acritica.uol.com.br/amazonia/Serpentario-Museu-Amazonia-inaugurado-Manaus_0_1363063687.html

Moradores do Bairro Cidade Jardim abraçam prédio que abrigará museu Local acomodava estudantes de odontologia da UFMG, Minas Gerais, Brasil, e foi desocupado em 1999. Atualmente o prédio está completamente abandonado

Moradores do Bairro Cidade Jardim, Região Centro-Sul de Belo Horizonte, deram hoje um abraço simbólico no prédio da antiga Faculdade de Odontologia da UFMG, na Rua Conde de Linhares, pedindo a rápida reforma da edificação para a implantação do Museu Nacional de Ciências Forenses (MNCF). De acordo com os organizadores, a mobilização visa chamar atenção dos parlamentares para incluir a reforma da edificação, estimada em R$ 30 milhões, no orçamento federal de 2016. 

Moradores dão abraço simbólico em prédio e pedem reforma rápida para implantação de museu





O prédio está abandonado há 13 anos e segundo a Associação de Moradores, além de criar um museu de referência nacional, a iniciativa vai resolver o gargalo da efetiva ocupação do prédio que está abandonado, sujo e entregue ao vandalismo. Atualmente, o edifício de 16 mil metros quadrados, distribuídos em três andares, é frequentado por moradores de rua e conforme a associação, serve de esconderijo para objetos roubados de quem passa pela região. 

A edificação foi tombada pelo Conselho Deliberativo do Patrimônio Cultural do Município de Belo Horizonte (CDPCM-BH) em setembro de 2013 e sua demolição é terminantemente proibida. Por lei, essa edificação somente pode ser utilizada para atividades de museu, centro de documentação ou biblioteca. Atendendo a legislação, o prédio da União foi oficialmente cedido à Polícia Federal em outubro de 2013 com a finalidade específica para a implantação do Museu Nacional de Ciências Forenses. 

fonte: @edisonmariotti #edisomariotti
http://www.em.com.br/app/noticia/gerais/2015/05/24/interna_gerais,650818/moradores-do-bairro-cidade-jardim-pedem-reforma-de-predio-para-implant.shtml





























Ramon Lisboa/EM/D.A/Press
Ramon Lisboa/EM/D.A/Press
Ramon Lisboa/EM/D.A/Press
Ramon Lisboa/EM/D.A/Press
Ramon Lisboa/EM/D.A/Press
Ramon Lisboa/EM/D.A/Press
Ramon Lisboa/EM/D.A/Press
Ramon Lisboa/EM/D.A/Press
Ramon Lisboa/EM/D.A/Press
Ramon Lisboa/EM/D.A/Press
Antigo prédio da Faculdade de Odontologia da UFMG está abandonado, sujo e entregue ao vandalismo