Ouvir o texto...

quinta-feira, 4 de junho de 2015

Cultura brasileira: - Manaus com arte - fotorrealismo com EDSON QUEIROZ -- Brazilian culture: - Manaus with art - photorealism with Edson Queiroz

Perfil - Nasceu em 1969, no Paraná da Eva, interior do Amazonas, Brasil. 


Estudou no Instituto Federal do Amazonas.


Em Manaus fez coletivas e individuais


Luciana Nobre, a esposa, viaja com Edson e escreve sobre a foto.





OST, da coleção de 2006 - 2/7 obras



Melancolia

Há dias que são cinzas quando o sol acorda, 
e enquanto o vento embala as folhas dançantes,
Coisas estranhas, o inconsciente recorda, 
Vividas em tempo e espaço demais distantes. 

Um aroma, um som, uma visão vulgar
Despertam uma saudade que, sem sentido,
faz nascer o anseio de reencontrar 
Alguma completude... o algo perdido. 

Deixar-se embalar nesta presente ausência 
Arrisca-nos à fuga da hora hodierna 
Que nos foi doada por Divina clemência. 

Viver o instante qual se derradeiro fosse
Na construção incessante da vida eterna, 
Fará da melancolia prova mais doce.

Luciana Nobre



fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti https://www.facebook.com/edsonoliveira.av?fref=ts
colaboração:  Luciana Nobre


--in
Brazilian culture: - Manaus with art - photorealism with Edson Queiroz

Profile - Born in 1969 in Paraná of Eva, the interior of Amazonas, Brazil.

He studied at the Federal Institute of Amazonas.

In Manaus did collective and individual

Luciana Nobre, his wife travels with Edson and writes about the photo.


melancholy

There are days that are gray when the sun wakes up,
and as the wind packs the dancing leaves,
Strange things, the unconscious recalls,
Lived too far away in time and space.

A smell, a sound, a common vision
Arouse a longing that nonsense,
It gives rise to the desire to rediscover
Some completeness ... something lost.

Let yourself be lulled in this present absence
Risks in the escape from today's time
It is given to us by divine mercy.

Live the moment which was last
In the incessant construction of eternal life,

Will make the sweetest melancholy proof.

Luciana Nobre

A obra “Plantas Aromáticas do Ver-o-Peso” apresenta as características botânicas de 70 espécies comercializadas na maior feira livre da América Latina.

A publicação é uma das novidades editoriais que o Museu Goeldi, em Belém, no Pará, Brasil, apresenta na XIX Feira Pan-Amazônica do Livro.

Os aspectos botânicos, químicos, anatômicos e palinológicos dos conhecidos cheiros do Pará, oriundos das ervas regionais comercializadas na maior feira livre da América Latina, estão sistematizados no livro “Plantas aromáticas do Ver-o-Peso”, que será lançado pelo Museu Paraense Emílio Goeldi (MPEG) e a Universidade Federal Rural da Amazônia (UFRA) na XIX Feira Pan-Amazônica do Livro no próximo dia 3 de junho, às 18 h.



Lippia alba

A obra, dividida em 15 capítulos, apresenta os resultados do projeto de pesquisa intitulado “Plantas aromáticas na Amazônia: alternativa econômica para comunidades rurais”, liderada pelo MPEG em parceria com a UFRA, e apoio financeiro do PNOPG (Programa Norte de Pesquisa e Pós-Graduação). A publicação identifica, ilustrando com fotografias, as características botânicas de 70 espécies de plantas aromáticas adquiridas na feira do Ver-o-Peso. Assista ao book trailer do livro aqui.

De acordo com os organizadores Maria das Graças Bichara Zoghbi, Milton Guilherme da Costa Mota e Carmen Célia Costa da Conceição, o livro ilustrado “facilitará o reconhecimento das espécies aromáticas, além da composição química dos seus óleos essenciais e os locais de cultivo e abastecimento dos erveiros(as)”. Para determinadas espécies, também foram realizados estudos polínicos e de anatomia botânica.

Na opinião do diretor do Museu Goeldi, Nilson Gabas Jr., a publicação tem “valiosa importância científica e acadêmica. Se configura como uma obra pioneira sobre a flora aromática comercializada em Belém, e representa a solidez da cooperação entre instituições afins em vários campos de atuação, especialmente na área editorial”.

Bacopa monnierioides

Mercado Ver-o-Peso – As histórias de Belém do Grão-Pará e do Ver-o-Peso estão estreitamente relacionadas. O mercado existe desde a fundação da cidade em 1616, mas foi em 1688, por uma Provisão-Régia, que oficialmente foi criado às margens do igarapé do Piri, onde aportavam as embarcações com produtos, o que é hoje o mais expressivo cartão postal da capital do Pará. O “lugar de ver o peso” foi criado com objetivos fiscais, entrando para a economia formal da região.

Atualmente, o complexo do Ver-o-Peso abriga um rico patrimônio arquitetônico de vários estilos no centro histórico de Belém com edificações dos séculos XVII ao XIX, que incluem o Mercado de Ferro, o Mercado de Carnes, a Praça Dom Pedro II, a Praça do Relógio, entre outros.

A dinâmica cultural e econômica do Ver-o-Peso é muito forte, sendo um importante elemento do imaginário dos paraenses, e um dos principais responsáveis pelo fortalecimento do setor de comércio em Belém.

Lançamento – A publicação “Plantas aromáticas do Ver-o-Peso” será lançada quarta-feira, 3 de junho, às 18h, no stand do Museu Goeldi na XIX Feira Pan-Amazônica do Livro, que iniciou na última sexta-feira, 29.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.museu-goeldi.br/portal/content/plantas-arom-ticas-do-ver-o-peso-0 Agência Museu Goeldi -  Texto: Mayara Maciel

Un prix national pour le Musée des Abénakis

Le Musée des Abénakis a reçu le Prix d'excellence de l'Association des musées canadiens (AMC) dans la catégorie « Recherche » pour son projet Fort d'Odanak : le passé revisité.La remise du prix s'est faite mercredi soir, à l'occasion du Congrès annuel de l'AMC qui avait lieu à Banff, en Alberta.

« Un projet de recherche, pour un musée, c'est très important », a souligné la directrice générale du Musée des Abénakis, Michelle Bélanger, qui était de passage sur nos ondes jeudi matin. « C'est le fondement même de notre travail, donc on a reconnu hier soir l'originalité du projet, mais également les retombées au niveau de la communauté [d'Odanak] », a-t-elle dit.

Une des salles du Musée des Abénakis. Photo : Musée des Abénakis



Le projet Fort d'Odanak avait pour but de localiser un village fortifié construit au début des années 1700, aux abords de la rivières Saint-François, à l'aide de recherches archéologiques. Huit jeunes Abénakis ont notamment été embauchés pour travailler sur ce projet qui a démarré en 2010. « Ils ont participé aux recherches de façon très active. Ils ont mis au jour plus de 10 000 artéfacts », a rappelé Michelle Bélanger.
« Sans eux [les jeunes Abénakis], le projet n'aurait pas eu cette envergure-là.  »— Michelle Bélanger
Il s'agit d'un 11e prix en 4 ans pour le Musée des Abénakis d'Odanak, qui célèbre cette année ses 50 ans d'existence. Pour souligner l'anniversaire, une nouvelle exposition qui raconte l'histoire du Musée sera dévoilée au public dans un peu moins d'un mois.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://ici.radio-canada.ca/regions/mauricie/2015/04/16/001-musee-abenakis-odanak-prix-nationa-amc-fort.shtml

PLAN MUSEOLÓGICO: ÉXITO O DECEPCIÓN -- · en GESTIÓN, MUSEO, OPINIÓN. ·

En nuestro trabajo nos enfrentamos a no pocos retos muy complicados, es cierto, pero el placer de afrontarlos es grande; nos va la marcha. Hablando del trabajo en los museos, creemos que un buen plan museológico es la consolidación de muchos y variados esfuerzos, de opciones descartadas y otras aceptadas. Un buen plan museológico es aquel que tiene credibilidad, confianza y determinación para esquivar el fracaso. 

Pero también, un buen plan debe tener la suficiente elasticidad para no estar encorsetado, porque los tiempos corren muy deprisa y se hace necesario saber redirigir las acciones, haciendo que una colección siempre pueda ser interpretada con la visión más actualizada. 

Es lo mejor del museo, la experiencia de recibir un conocimiento universal disfrutando del aprendizaje y del ocio partes iguales si lo hacemos bien. De todas formas, el fracaso es un fiel compañero de viaje en cualquier circunstancia profesional y hay que saber sacarle partido cuando nos abofetea. 

Cuando el fracaso sobrevuela por encima de nuestras cabezas puede convertirse en un extraordinario motor de creatividad, porque nunca se baja la guardia; el fracaso es carroñero si nos quedamos inmóviles. Además, el fracaso implica acción u omisión de un acontecimiento, de modo que, en todo caso, si las decisiones que nos llevaron a él fueron debidas a una iniciativa de responsabilidad, fracasar por haber querido encontrar otros medios es un modo de vencer. Un buen plan museológico ha de ser, antes que nada, sincero y honesto, lo que en tiempos como estos es algo verdaderamente complicado, donde el silencio y la vuelta a la acción renovada es una forma de ganar.


Hace unos malditos añitos, en el 2008 concretamente, con el comienzo de la crisis económica de efectos mundiales, se han tenido que modificar los planteamientos en las estrategias de los museos y centros culturales. Desde los mismos orígenes de los museos, cuyo proyecto básico debía ser, entre otros, el fomento y desarrollo del conocimiento, se valoró el paso desde la élite de sus visitantes a todos los perfiles de público posible. 

Por ejemplo, los museos más grandes buscaban llenar sus espacios abriendo los domingos, generando proyectos de impacto popular y tratando de dar visibilidad a sus acciones para “vender”. Es en los años sesenta cuando se propician las exposiciones de masas, con préstamos excepcionales, como el de la Mona Lisa en el Metropolitan de Nueva York en 1963, exposición con colas extraordinarias que obligaron al museo a ampliar los horarios de apertura para el más de un millón de visitantes que generó. 

Son muestras de gran impacto en las que se introduce el marketing de museos, lográndose una excelente respuesta por parte de patrocinadores privados, especialmente en EEUU. Los proyectos son cada vez más innovadores y también especulativos, generando respuestas controvertidas en la crítica y una parte del público, lo que, paradójicamente, multiplicaba el efecto de interés y, con ello, el número de visitantes.


Este crecimiento en la valoración social del museo, posibilitó auge en los distintos ámbitos profesionales que afectan a su entorno, con la ampliación de personal de los propios centros, más cualificados y especializados, con la aparición de nuevos profesionales y empresas dedicadas a un sector que demandaba cada vez más rápido respuestas de calidad. 

Otro ejemplo: en 1975, la exposición que organizó elMetropolitan obligó a la creación de un nuevo programa de seguros respaldado por el propio Estado, clave en las cesiones de carácter internacional, sistema que sigue imperando en la actualidad y que reduce considerablemente el coste de los mismos por parte de los museos norteamericanos. 

Thomas P. Campbell, director del MET, asegura que cada exposición que se produce en la actualidad necesita más de cien profesionales dedicados a ella, directa o indirectamente (conservadores y museólogos, ayudantes, transportistas y montadores, manipuladores, eléctricos, diseñadores gráficos, abogados, especialistas en seguridad, etcétera), para un museo con 4.800.000 visitantes al año en la actualidad.


Por tanto, los nuevos tiempos exigen respuestas nuevas. El museo busca entre sus propias colecciones para mostrar contenidos habitualmente reservadas en el almacén, o proyectos que ofrecen una revisión de exposiciones, pero que llegan al público de un modo diferente y emocionante. Todo para seguir haciendo atractiva la experiencia del museo. 

Ahora se necesitan nuevos y arriesgados planteamientos, el futuro del museo necesita transgredir su espacio de protección y salir a la calle, con arriesgadas acciones, con planes museológicos que sientan la actualidad, que forman, parte de esta vida tan acelerada, tan peligrosa y tan maravillosa a la vez.



La pérdida de empleos en el sector es considerable, la cultura es la primera en caer cuando se producen conflictos de carácter económico. Numerosos especialistas, muy cualificados, están en una situación critica y eso es algo muy grave porque la sociedad los necesita, nos necesita. El fomento de iniciativas por parte de los mismos empleados de los museos – o así debería ser – alimentan innovadoras acciones museológicas; también, la búsqueda de proyección en la misma calle se ha convertido en un interesante modo de redireccionar el recorrido de los museos, con visibilidad y frescura.


Éxito o decepción. No puede haber vacilaciones, las nuevas ideas deben proyectar frescura a un espacio que ha perdido vitalidad. Hay que seguir ganándose al público, haciéndole atractivo nuestro esfuerzo, como una seducción permanente. Ya veis, principalmente es una cuestión de amor y no caben los vencidos en esta aventura de pasiones.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti Espacio Visual Europa (EVE)

Primul român laureat al Premiului Nobel -- First Romanian Nobel laureate

S-a născut la Iaşi în 1912, într-o familie de profesori, tatăl său fiind profesor de filosofie, iar mama sa profesoară de liceu. Mediul familial l-a încurajat în prodigioasa sa formaţie intelectuală. În 1930 este admis ca student la Facultatea de Medicină a Universităţii din Bucureşti, pe care o absolvă în 1940, obţinând titlul de Doctor în Medicină cu o teză asupra unor probleme de structuri histologice. În perioada 1942 - 1945, George Palade a servit în Corpul Medical al Armatei Române.


George Emil Palade

În 1946 s-a căsătorit cu Irina Malaxa, fiica industriaşului Nicolae Malaxa şi pleacă cu soţia sa în Statele Unite ale Americii, fiind angajat pe post de cercetător la New York University. Acolo l-a întâlnit pe Albert Claude, omul de ştiinţă care i-a devenit mentor.

În anul 1974 dr. George E. Palade primeşte Premiul Nobel pentru Fiziologie şi Medicină, pe care l-a împărţit cu Albert Claude şi Christian de Duve , cu referire la cercetările sale în Institutul Rockefeller pentru Cercetări Medicale, adică: ,,pentru descoperiri privind organizarea funcţională a celulei ce au avut un rol esenţial în dezvoltarea Biologiei Celulare moderne."

Prezentarea doctorului Palade de primire a Premiului Nobel a avut loc la data de 12 decembrie, 1974, având ca temă,,Aspecte intracelulare în procesul de secreţie a proteinelor", care a fost publicată în 1992 de Fundaţia Premiului Nobel.

A fost ales membru de onoare al Academiei Române în anul 1975. Ulterior, în 1989, el este ales și Membru de Onoare al American Romanian Academy of Arts and Sciences (ARA) la Universtiatea din California. La 12 martie 1986, Ronald Reagan, Preşedintele SUA, l-a premiat pe dr. George Palade cu Medalia Naţională de Ştiinţă (National Medal of Science) - în ştiinţele biologice, pentru merite deosebite constând în: ,,descoperiri fundamentale a unei serii esenţiale de structuri super-complexe cu înaltă organizare prezente în toate celulele biologice", (inclusiv cele umane).

În data de 8 octombrie 2008, George Emil Palade moare la vârsta de 96 de ani, în SUA.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti www.icr.ro www.timpul.md
colaboração: Gabriela Mangirov


--in
Primul român laureat al Premiului Nobel

S-a născut la Iaşi în 1912, într-o familie de profesori, tatăl său fiind profesor de filosofie, iar mama sa profesoară de liceu. Mediul familial l-a încurajat în prodigioasa sa formaţie intelectuală. În 1930 este admis ca student la Facultatea de Medicină a Universităţii din Bucureşti, pe care o absolvă în 1940, obţinând titlul de Doctor în Medicină cu o teză asupra unor probleme de structuri histologice. În perioada 1942 - 1945, George Palade a servit în Corpul Medical al Armatei Române.

În 1946 s-a căsătorit cu Irina Malaxa, fiica industriaşului Nicolae Malaxa şi pleacă cu soţia sa în Statele Unite ale Americii, fiind angajat pe post de cercetător la New York University. Acolo l-a întâlnit pe Albert Claude, omul de ştiinţă care i-a devenit mentor.

În anul 1974 dr. George E. Palade primeşte Premiul Nobel pentru Fiziologie şi Medicină, pe care l-a împărţit cu Albert Claude şi Christian de Duve , cu referire la cercetările sale în Institutul Rockefeller pentru Cercetări Medicale, adică: ,,pentru descoperiri privind organizarea funcţională a celulei ce au avut un rol esenţial în dezvoltarea Biologiei Celulare moderne."

Prezentarea doctorului Palade de primire a Premiului Nobel a avut loc la data de 12 decembrie, 1974, având ca temă,,Aspecte intracelulare în procesul de secreţie a proteinelor", care a fost publicată în 1992 de Fundaţia Premiului Nobel.

A fost ales membru de onoare al Academiei Române în anul 1975. Ulterior, în 1989, el este ales și Membru de Onoare al American Romanian Academy of Arts and Sciences (ARA) la Universtiatea din California. La 12 martie 1986, Ronald Reagan, Preşedintele SUA, l-a premiat pe dr. George Palade cu Medalia Naţională de Ştiinţă (National Medal of Science) - în ştiinţele biologice, pentru merite deosebite constând în: ,,descoperiri fundamentale a unei serii esenţiale de structuri super-complexe cu înaltă organizare prezente în toate celulele biologice", (inclusiv cele umane).


În data de 8 octombrie 2008, George Emil Palade moare la vârsta de 96 de ani, în SUA.

3 June is known in Australia as Mabo Day. It celebrates the struggles and achievement of Eddie Koiki Mabo and others from Murray Island in the Torres Strait to have their native title rights recognised.

After a 10-year legal battle, the High Court of Australia decided on 3 June 1992 that a form of native title existed on Murray Island. This overturned the concept that the land of Australia was ‘terra nullius’ (land belonging to nobody) at the time of British colonisation.

Part of the evidence given in the Mabo case was about the ownership and boundaries of traditional gardens on the island of Mer in the Torres Strait. The evidence showed how plots of land were clearly delineated and owned by particular individuals, groups or families. This wooden figure, dating from about 1888, was placed in gardens to encourage the growth of crops.



The Mabo decision was one step in a long journey towards recognition of Aboriginal and Torres Strait Islander land rights. This struggle intensified in the 1960s with the Yolngu people of Arnhem Land sending a bark petition to the Australian Parliament to protest against the granting of mining leases on their land. In 1972, four young Aboriginal activists planted a beach umbrella outside Parliament to protest against the failure of governments to grant land rights. The umbrella was soon replaced by a tent which became known as the Aboriginal Tent Embassy. This is one of the original protest signs from the embassy.



Following the Mabo decision, the Native Title Act (Commonwealth) 1993 was introduced. This provided a mechanism for native title rights to land to be recognised in some circumstances. Since then, this legislation has been used by Torres Strait Islander people and Aboriginal groups to establish their native title rights under Australian law. One of these groups was the Spinifex people of the Great Victoria Desert who documented their traditional law and custom to support their case by way of paintings on canvas. Many Spinifex people had to leave their country when their land was wanted by the British and Australian governments for the testing of atomic weapons in the 1950s and early 60s. Spinifex people continue to paint traditional stories of law and country today. These are collaborative paintings made by Spinifex men and women.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti 
http://britishmuseum.tumblr.com/post/120601157662/3-june-is-known-in-australia-as-mabo-day-it









You can see all these objects in the BP exhibition Indigenous Australia: enduring civilisation (23 April – 2 August 2015).

Find out more in the book accompanying the exhibition written by Gaye Sculthorpe and Lissant Bolton, British Museum, John Carty, Howard Morphy and Maria Nugent, Australian National University, Ian Coates, National Museum of Australia, and Aboriginal artist Jonathan Jones.