Ouvir o texto...

domingo, 14 de junho de 2015

Queijo canastra conquista 2º lugar em competição na França

Um queijo canastra conseguiu um feito inédito para o Brasil nesta semana. Guilherme Ferreira, o Capim, conquistou o segundo lugar em um dos principais concursos de queijos do mundo, o Mondial du Fromage de Tours, na França. A categoria vencida pelo brasileiro foi a de “massa prensada não cozida de leite cru de vaca”.

queijocanastra

Em entrevista ao jornal O Estado de S.Paulo, Guilherme diz que o “terroir da Canastra é sensacional, o solo tem muitos minerais e a água é pura”. Talvez seja esse um dos motivos do reconhecimento de seu produto.

Para eleger os melhores queijos, o concurso organiza os produtos em pratos, identificando-os apenas por número. Uma jornalista brasileira que acompanhou Guilherme no evento disse que ouviu elogios de um dos jurados: “Tem um gosto de terra, um cheiro especial, uma textura firme e macia ao mesmo tempo”.
Capimcanastra

O pequeno produtor acaba de conseguir o selo do Sistema Brasileiro de Inspeção de Produtos de Origem Animal do Ministério da Agricultura. Com ele, Guilherme pode comercializar seu queijo – o segundo melhor do mundo – em todo Brasil.


fonte: @edisonmariotti #edisdonmariotti 
http://revistagosto.com.br/queijo-canastra-conquista-2o-lugar-em-competicao-na-franca/

Dimitrie Cantemir (1673-1723) Primul român membru al Academiei Regale de Științe de la Berlin -- Dimitrie Cantemir (1673-1723) Romanian first member of the Royal Academy of Sciences in Berlin

Dimitrie Cantemir s-a născut la 26 octombrie 1673 într-o familie nobilă, în localitatea Silișteni din comuna Fălciu, din județul Vaslui,] A fost fiul lui Constantin și al Anei, născută Bantaș. La 14 ani a fost nevoit să plece la Constantinopol (1688-1690), unde a stat 12 ani, ca zălog al tatălui său pe lângă Înalta Poartă, înlocuindu-l pe Antioh, devenit ulterior domn al Moldovei.


În perioada martie - aprilie 1693, după moartea tatălui său, a fost domn al Moldovei, dar Înalta Poartă nu l-a confirmat, astfel încât s-a întors la Constantinopol pentru a-și continua studiile la Academia Patriarhiei Ecumenice. Cu prilejul unui război turco-Austriac, soldat cu bătălia de la Zenta, a traversat Banatul. Antioh, fratele mai mare, și-a însușit întreaga moștenire, lăsându-l într-o situație precară. Din 1695 a fost capuchehaie, adică reprezentant la Constantinopol al fratelui său Antioh, acesta fiind ales domn.

S-a căsătorit cu fiica lui Șerban Cantacuzino, Casandra, care i-a dăruit pe Matei, Constantin, Șerban, Maria și Antioh (viitorul poet, scriitor și diplomat rus Antioh Cantemir (1709 - 1744). Din a doua căsătorie (după moartea Casandrei), cu fiica unui general rus, a avut o fată: Anastasia.

Turcii l-au înscăunat pe Dimitrie Cantemir la Iași în 1710, având încredere în el, dar noul domn-cărturar a încheiat la Luțk în Rusia, la 2 aprilie-13 aprilie 1711, un tratat secret de alianță cu Petru cel Mare, în speranța eliberării țării de sub dominația turcă și precizând integritatea granițelor și faptul că ele vor fi apărate de armata Moldovei. Tratatul a fost publicat de Cantemir în spațiul german. În politica externă s-a orientat spre Rusia ca entitate ortodoxă, opusă Islamului. A fost un adept al domniei autoritare, adversar al atotputernicei mari boierimi și a fost împotriva transformării țăranilor liberi în șerbi.


Gravură poloneză, reprezentându-l în timpul domniei (1710 - 1711)


După numai un an de domnie (1710 - 1711), s-a alăturat lui Petru cel Mare în războiul ruso-turc, dar n-a plasat Moldova sub suzeranitate rusească. După ce creștinii au fost înfrânți de turci în Bătălia de la Stănilești - ținutul Fălciu pe Prut, neputându-se întoarce în Moldova, a fugit în Rusia, unde a rămas cu familia sa. A devenit consilier intim al lui Petru I (după ce a fost ajutat de ambasadorii Olandei și Franței la Înalta Poartă) și a desfășurat o activitate științifică rodnică. Lângă Harkov i s-a acordat un domeniu feudal și a fost investit cu titlul de Principe Serenissim al Rusiei la 1 august 1711. A contribuit la cartografierea Rusiei și a lucrat în sistem Mercator. Colecția sa de hărți, scrise în latină, se află în Arhiva Cabinetului lui Petru cel Mare de la Petersburg. A scris Hronicul a vechimei romano-moldo-vlahilor, susținând latinitatea limbii și a poporului format pe teritoriul vechii Dacii, inclusiv faptul că româna are patru dialecte. Această lucrare a devenit o referință fundamentală pentru corifeii Școlii Ardelene.


Stema


Ca membru al Academiei din Berlin a corespondat cu Leibniz, încercând să stabilească principiile fondării unei Academii Ruse. A murit în refugiu, după campania lui Petru cel Mare la Marea Caspică, în zona Derbent 1723 și a fost înmormântat în Rusia, la Dmitrievka (actualul Dmitrovsk în biserica Sf. Nicolae, construită după planurile sale și cu hramul ca al Bisericii Domnești din Iași.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
colaboração: 
Gabriela Mangirov

ro.wikipedia.org/wiki/Dimitrie_Cantemir


--in
Cantemir (1673-1723) Romanian first member of the Royal Academy of Sciences in Berlin

Cantemir was born on October 26, 1673 in a noble family in the area Silisteni of Fălciu, Vaslui County,] He was the son of Constantine and Anna, born Bantaş. At 14 he was forced to leave Constantinople (1688-1690), where he spent 12 years as a pledge of his father near the High Gate, replacing Antioch, later ruler of Moldavia.

During March-April 1693, after his father was Prince of Moldavia, but not confirmed Porte, so he returned to Constantinople to continue his studies at the Academy of Ecumenical Patriarchate. On the occasion of a Turkish-Austrian war, ended with the Battle of Zenta, crossed Banat. Antiochus big brother, has acquired the entire inheritance, leaving it in a precarious situation. Since 1695 was capuchehaie, ie Constantinople representative of his brother Antiochus, he was elected prince.

He married Serban Cantacuzino's daughter, Casandra, who gave Matthew Constantine Serban, Maria and Antioch (the future poet, writer and diplomat Russian Antioch Cantemir (1709-1744). From the second marriage (after the death of Cassandra) with the daughter of a Russian general had a girl: Anastasia.

Turks enthroned on Cantemir in Iasi in 1710, trusting in him, but the new gentleman-scholar concluded in Lutsk in Russia, from April 2 to April 13, 1711, a secret treaty of alliance with Peter the Great, hoping release the country from Turkish domination and integrity of borders and stating that they will be defended by the army of Moldova. Cantemir Treaty was published in the German. In foreign policy oriented towards Russia as a whole orthodox Islam opposite. He was a supporter of authoritarian rule, the opponent was the mighty boyars and free peasants into serfs against transformation.

Polish engraving, representing the reign (1710 - 1711)

Coat
After just one year of his reign (1710 - 1711), Peter the Great joined the Russian-Turkish war, but he placed Moldova under Russian suzerainty. Once Christians were defeated by the Turks at the Battle of Stănileşti - Fălciu the Prut border, unable to return to Moldova, he fled to Russia, where he stayed with his family. He became a counselor of Peter I (after being helped by the ambassadors of the Netherlands and France at the Porte) and held a fruitful scientific activity. Near Kharkov was given a feudal and was invested with the title of Prince Serenissim of Russia on 1 August 1711. He helped map of Russia and worked in Mercator system. 

The collection of maps, written in Latin, is in the Cabinet archive of Peter the Great in St. Petersburg. He wrote Chronicle of the Roman vechimei Moldovan-Vlachs, claiming Latin origin language and format in the territory of ancient Dacia people, including the fact that Romanian has four dialects. This work has become a fundamental reference for the leaders of the Transylvanian School.

As a member of the Berlin Academy corresponded with Leibniz, trying to establish the founding principles of the Russian Academy. He died in retreat after Peter the Great's campaign Caspian, Derbent area in 1723 and was buried in Russia, the Dmitrievka (Dmitrovsk current church St. Nicholas, built after his plans and dedicated as the Princely Church in Iasi .

Cultura brasileira: - Manaus com arte - fotorrealismo com EDSON QUEIROZ -- Brazilian culture: - Manaus with art - photorealism with Edson Queiroz

Perfil - Nasceu em 1969, no Paraná da Eva, interior do Amazonas, Brasil. 

Estudou no Instituto Federal do Amazonas.

Em Manaus fez coletivas e individuais

Luciana Nobre, a esposa, viaja com Edson e escreve sobre a foto.




OST, da coleção  de 2006 - 7/7 obras



Águas passadas 

A lembrança tua é correnteza que traz
 Ao peito árido, aluvião mordaz...
 por me devolver tudo o quanto renuncio,
 ao ver e deixar seguir seu curso, o rio.


Às margens do que sinto, então permaneço.
 E para lhe conter o vagar, faço um dique,
 mas enquanto os pés mergulho, sofro o tropeço,
 logo me afogo nas águas de seu repique.

Sempre que assim, submersa, sinto me banha...
 Às vezes, tāo suavemente, do lago, a calma,
 Noutras, o desassossego da pororoca.

Nadar contra sua força é, portanto, façanha
 Que me agita a alma, mas a dor não espalma,
 e aos mares da saudade me desemboca. 

Luciana Nobre



fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti https://www.facebook.com/edsonoliveira.av?fref=ts
colaboração:  Luciana Nobre
fragmentos


--in
Brazilian culture: - Manaus with art - photorealism with Edson Queiroz


Profile - Born in 1969 in Paraná of Eva, the interior of Amazonas, Brazil.

He studied at the Federal Institute of Amazonas.

In Manaus did collective and individual

Luciana Nobre, his wife travels with Edson and writes about the photo.



ancient history

The memory is your current that brings
  The arid chest, alluvial scathing ...
  for returning me everything as resign,
  to see and let run its course, the river.


On the banks of what I feel, so I remain.
  And to contain him wander, do a dike,
  but while the feet diving, suffer the fall,
  soon drown in the waters of its peal.

Whenever thus submerged, bathe me ...
  Sometimes so softly, lake, calm,
  In others, the unrest of the tidal bore.

Swimming against his force is therefore feat
  Shaking my soul, but the pain does not espalma,
  and seas of nostalgia leads me.

Luciana Nobre

Murmansk Museum of Regional Studies - Murmansk (em russo: Му́рманск, em línguas sami: Murmanska eMuurman) é a capital do Oblast de Murmansk, localizada 200 km a norte doCírculo Polar Ártico.

Murmansk Museum of Regional Studies was founded in 1926. The building of the Museum is the historical memorial of Murmansk situated in the centre of the town. The Museum is practicing in following activities: make up preserve, study, popularize the memorials of nature, history and culture of Murmansk region. There are two exhibition halls, conference hall for 100 seats, specialised library with 18 thousand books.



There are geological, botanical, zoological, ethnographical, numismatical collections in the Museum, as well as manuscripts and old printed books, old Russian painting, rare photographies and documents.

You are welcome to excursions: (Russian and English version) digest excursion of the museum, opened repository of the museum, sights of the town.

You are welcome to order guiding on some routes: Kola bay trip, Airport - Murmashy - Kola - Murmansk, Murmansk in the period of the World War11, religious life in Kola peninsula, Kola - Murmansk - Pechenga/


--pt
Murmansk (em russo: Му́рманск, em línguas sami: Murmanska eMuurman) é a capital do Oblast de Murmansk, localizada 200 km a norte doCírculo Polar Ártico. Nesta região, os Invernos são longos e extremamente severos, sendo os Verões frescos e relativamente curtos. Localiza-se nabaía de Kola, a 12 km do mar de Barents. É a maior cidade a norte do Círculo Polar Ártico e um importante porto militar e comercial, apesar de ter diminuído consideravelmente o número de habitantes nos últimos anos (eram 450 000 em 1989, 336 000 em 2002 e 311 209 em 20091 .

Antes da Primeira Guerra Mundial, Murmansk era apenas uma pequena aldeia de pescadores até que, em 1915-1916, devido ao corte das rotas russas do mar Báltico e do mar Negro, o governo central mandou construir este porto e mandou estabelecer a ligação ferroviária a São Petersburgo. Entre 1918-1920, durante a Guerra Civil Russa, as forças aliadas ocuparam Murmansk.
Durante muitos anos, Murmansk foi um porto importante para a União Soviética, sendo uma base para frotas pesqueiras e também para Navios de Guerra e submarinos nucleares. Com a dissolução da União Soviética, deixou de ser um centro de embarcações, dado que se implementou a via rodoviária de ligação entre Moscovo e São Petersburgo. Na Segunda Guerra Mundial foi a base e o porto principal para os abastecimentos militares anglo-norte americanos, de modo que foi muito bombardeada pelos alemães.
Durante as décadas de 1970 e 1980, o mar de Barents começou por ser o depósito de peças gastas dos reactores nucleares soviéticos. Entretanto, os barcos comerciais foram vendidos para sucata e os submarinos nucleares transferidos, sendo as actividades principais as ligadas à pesca e à indústria têxtil.
De Dezembro a Maio, nos meses mais frios, o porto de Murmansk substitui o porto de São Petersburgo, que fica localizado cerca de 1450 km a sul e que constitui o maior porto do noroeste da Rússia. Curiosamente, o porto de Murmansk não fica gelado em nenhuma época do ano, devido à passagem da corrente quente do golfo, que aquece as águas e as impede de congelarem. Os quebra-gelos movidos a energia nuclear mantêm aberto durante todo o Inverno um canal no Oceano Glacial Árctico.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
http://russiatrek.org/murmansk-city

Foi a primeira construção da cidade, chegou a ser ocupada pelos holandeses, viu ser arreada a última bandeira portuguesa em Angola em 1975, mas é como museu que a Fortaleza de São Miguel de Luanda faz hoje sucesso.

Construída pelos portugueses, com pedra e gesso, substituindo a anterior, de taipa e troncos, a secular fortaleza militar guarda atualmente o espólio de décadas de conflitos no país, entre as guerras colonial e civil, e é hoje apreciada por quase 9.000 pessoas por mês, como estudantes e turistas.




A visita guiada ao monumento sobranceiro à cidade de Luanda, que começou a ser construído a 25 de janeiro de 1576, é normalmente conduzida, em grupos, por Manuel Francisco, tenente-coronel das Forças Armadas Angolanas, de 58 anos, hoje chefe da secção de Educação e Cultura do Museu Nacional de História Militar.

Chegou um ano depois da independência angolana, como soldado, e conhece hoje como poucos a história e as transformações da fortaleza ao longo dos tempos, em que manteve sempre a função de proteger a cidade, o porto e a ilha de Luanda, recorrendo para tal à imponência das dezenas de canhões apontados ao mar, que ainda ostentam o símbolo da coroa portuguesa.

"Esta é a minha primeira casa. Passo mais tempo cá do que na minha outra casa", confessa Manuel Francisco, em entrevista à agência Lusa.

Os militares saíram da fortaleza em 1978, com a sua transformação em museu, que depois das obras de reabilitação inauguradas em 2013 passou a ser o mais visitado do país. A história fez-se também em 1975, ao transformar-se num símbolo do fim do período colonial português em Angola, que se prolongou durante mais de quatro séculos.

"A última bandeira colonial foi retirada no mastro aqui na fortaleza, às 00:00 do dia 11 de novembro de 1975. Simboliza e simbolizou o fim do domínio colonial em Angola", recorda Manuel Francisco.

As explicações são dadas por entre as visitas ao espólio do museu, como aviões que a Força Aérea Portuguesa deixou para trás, carros de combate, destroços de guerra e outras memórias, como a própria arquitetura e construção, ou todo o tipo de artilharia. Até mesmo estátuas de Dom Afonso Henriques e de Luís de Camões, e mesmo a coleção de azulejos que retrata a história de Angola, outro dos alvos de curiosidade.

"Dos museus de Luanda, este é o mais visitado. Temos cerca de sete a nove mil visitantes por mês", garante Manuel Francisco.

E se a fortaleza assistiu ao arrear da última bandeira portuguesa em Angola, horas antes da proclamação da independência, as obras de reabilitação do monumento, inauguradas em abril de 2013, permitiram instalar um novo mastro e uma nova bandeira, sendo hoje outro dos motivos de atração de visitantes.

"É a maior bandeira do continente africano e a quinta maior do mundo. Tem um mastro com 75 metros de altura, pesa 25 mil quilos e a própria bandeira, o tecido, tem 18 metros por 12 e pesa 40 quilos", explica Manuel Francisco, orgulhoso com os pormenores desta "bandeira-monumento", vista num raio de vários quilómetros em toda a cidade de Luanda.

Ao longo de quase 450 anos, e além da tradicional função de defesa contra os ataques a Luanda, a Fortaleza de São Miguel foi ainda casa de trânsito para escravos e prisão para políticos. No século XVII, durante oito anos, foi ocupada pelos holandeses, antes de ser novamente conquistada pelos portugueses.

Dada a sua localização estratégica, e sobretudo tendo em conta a defesa área de Luanda, o acesso ao interior do museu é ainda condicionado por militares, mais de uma década depois do fim do conflito armado no país.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti 
http://www.rtp.pt/noticias/index.php?article=836371&tm=4&layout=121&visual=49

Livro fala de roubos e sumiços famosos de obras da arte e da literatura O roubo do quadro mais famoso do mundo e outras histórias reais são o mote de "Alguém viu a Mona Lisa?", de Rick Gekoski

A obra de arte mais famosa do mundo, a Mona Lisa, já desapareceu das paredes do Louvre por mais de dois anos. Em agosto de 1911, enquanto um vigia tomava café e outro cochilava, alguém entrou no museu, desparafusou com cuidado a tela e a levou sem ser notado. A notícia causou uma comoção geral. No livro Alguém viu a Mona Lisa?, (Record) lançado agora no Brasil, o comerciante de livros raros Rick Gekoski diz que o volume de visitas ao museu francês e ao quadro aumentou muito quando o espaço reabriu, uma semana após o roubo.

Foto da parede do Louvre na semana do sumiço da Mona Lisa / Mary Evans/Reprodução

Foto da parede do Louvre na semana do sumiço da Mona Lisa

Mary Evans/Reprodução


O escritor reúne relatos como esse sobre obras de arte e da literatura que nunca foram encontradas ou foram roubadas e fascinam e intrigam pesquisadores e críticos até hoje. Com um estilo subjetivo, Gekoski vai contando cada caso em detalhes, mostrando casos que rendem verdadeiras histórias de investigações (leia algumas acima). “Essas histórias foram recolhidas porque fazem parte de meu próprio museus interior de perdas”, conta ele no prefácio do volume.

No caso da Mona Lisa, Gekoski revela que o roubo demorou a ser notado: por horas, os funcionários do museu achavam que ela havia sido removida para algum restauro. Quando a polícia começou a investigar o caso, alguns dos primeiros suspeitos foram nomes famosos da arte ligados ao “anarquismo”, como Picasso, que, prestou depoimento, e o escritor Guillaume Apollinaire, que chegou a ser preso como suspeito e inocentado.

Gekoski ainda revela outro momento de fascinação: a visita de Franz Kafka e seu amigo Max Brody ao Louvre, no período em que a Mona Lisa esteve sumida. “Ele (Kafka) é o observador perfeito para uma presença ausente, não da Mona Lisa em si, mas do local onde ela costumava estar”, pondera. Dois anos depois do sumiço, o moldureiro italiano Vicenzio Peruggia foi pego ao tentar vender a obra para um colecionador na Itália – ele ainda disse que o sequestro da tela foi uma tentativa de devolução da obra a sua pátria.

Não está na obra, mas Pernambuco já teve sua versão de um roubo de arte: em julho de 2010, os funcionários do Museu de Arte Contemporânea de Pernambuco (MAC-PE) notaram a ausência da tela Enterro, de Cândido Portinari, com valor estimado na época entre R$ 800 mil e R$ 1,2 milhão. O museu não tinha sistema de vigilância e só contava com dois seguranças. A obra foi devolvida em agosto do mesmo ano, depois da prisão dos dois responsáveis pelo roubo – um deles, Leonardo Jorge, chegou a visitar o museu olindense depois de solto, pedindo desculpas.

Conheça outros casos do livro:

Mural some na Nova Zelândia
Dentro de um dos pontos turísticos da Nova Zelândia, o lago Waikaremoana, está uma das grandes obras de arte do país, o mural de Urewera, feito por McCahon, que desapareceu numa noite de 1997. O mentor da ação, o militante radical Te Kaha, era um nativo tuhoe que questionava a usurpação de terras e de direitos pelo estado nao-zelandês. Depois de meses de negociação secreta, ele devolveu a tela, mas declarou: “McCahon foi uma amostra do que é ter algo tomado de você contra a sua vontade”.

O retrato infame de Wiston Churchill
Como presente para os seus 80 anos, Churchill ganhou das duas casas legislativas inglesas uma pintura, feita pelo artista Graham Sutherland. Mais do que um retrato simplesmente elogioso, ele fez uma obra que mostrava um homem em declínio, com certa amargura expressa na tela. Nem Churchill e nem a sua esposa gostaram do retrato e o destruíram em segredo – Sutherland nunca perdoou o gesto e o descreveu como “um ato de vandalismo”.

Poema desaparecido de James Joyce
Quando James Joyce tinha nove anos, ouviu seu pai se indignar contra a morte injusta de um colega, Parnell. O garoto compôs um poema sobre o fato, criticando a hipocrisia de padres e sacerdotes locais contra ele. Orgulhoso, seu pai, Stephen, imprimiu um folheto com o poema, que nunca foi achado pela família ou por pesquisadores e é um dos tesouros literários de língua inglesa mais valiosos: Gekoski estima que ele valeria cerca de 1,4 milhões de dólares.

O falsificador de carreira
Um dos mais famosos documentos da história dos Estados Unidos, a Oath of a freeman, tem um texto bastante conhecido, mas nunca o folheto original foi encontrado. Filhos de mórmons, Mark Hoffman é apontado como “o mais habilidoso falsário que o país já viu”. Com cuidado, criou uma versão do documento e tentou obter mais de um milhão de dólares pelo papel com grandes instituições. Quase conseguiu. Antes de obter êxito, foi preso, mas por um outro crime: explodiu uma bomba e matou duas pessoas com ela.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti 
http://jconline.ne10.uol.com.br/canal/cultura/literatura/noticia/2015/06/14/livro-fala-de-roubos-e-sumicos-famosos-de-obras-da-arte-e-da-literatura-185733.php

Cultura e cozinha brasileira: - BOLO DE QUEIJO CUIA - Receita da Chef Juliana Bonomo

Perfil da chef  Juliana Bonomo
Cozinheira, pesquisadora de cozinha brasileira e mestre em Memória Social.

Curiosa pela própria natureza, gosto de sair pelo Brasil e pelo mundo provando novos sabores. Gosto também de escrever e de dividir com as pessoas as coisas que vejo e que penso.


BOLO DE QUEIJO CUIA







10 porções

INGREDIENTES

Açúcar 200 g
Manteiga 125 g
Ovos 3 und
Queijo de cuia 100 g
Leite de coco 25 ml
Farinha de trigo 150 g
Fermento químico 5 g
        
        

- Calda:
- Água               50 ml
- Goiabada         75 g
- Vinho do Porto 35 ml


- Para untar:
- 10 g de manteiga
- 20 g de açúcar



Preparação dos insumos

Aqueça o forno a 180ºC
Unte uma forma de  bolo inglês com manteiga e açúcar, reserve.
Separe as gemas das claras e bata as claras em neve.
Rale o queijo no ralo grosso.
Corte a goiabada em pequenos pedaços.


Preparação da massa 

Bata o açúcar, a manteiga e as gemas até obter um creme macio e esbranquiçado.
Misture o queijo ralado no ralo grosso.
Adicione o leite de coco, alternando com a farinha e o fermento, misturando levemente.
Acrescente as claras em neve e misture delicadamente.
Coloque a massa na forma untada e leve para assar..


Preparação da calda

Leve ao fogo médio, uma panela com a água e a goiabada e derreta-a mexendo sempre.
Adicione o vinho do Porto e deixe reduzir junto com a goiabada.

Finalização
Desenforme o bolo e cubra-o com a calda de goiaba.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti 

Museo de Arte Moderno em Medelim, a segunda maior cidade da Colômbia, no espaço industrial-chic compacto cujas mostras de artistas contemporâneos como Álvaro Barrios mudam a cada trimestre.



A partir de los interrogantes dejados por las primeras Bienales de Arte de Coltejer (1968, 1970 y 1972) en la ciudad, el Museo de Arte Moderno de Medellín es fundado en 1978 por un grupo de artistas, perteneciente a la llamada “generación urbana”, con el fin de despertar el interés del público por el arte moderno y contemporáneo.

Desde su creación en 1978, el MAMM ha trabajado para ser un museo vivo, urbano y actual, y un espacio de encuentro, conocimiento y disfrute en el que tienen cabida manifestaciones artísticas y culturales contemporáneas y diversas.

Durante tres décadas el Museo tuvo sede en un edificio del barrio Carlos E. Restrepo, lugar de eventos emblemáticos como el Primer Coloquio y Muestra de Arte No Objetual en 1981, y los salones de arte Arturo y Rebeca Rabinovich entre 1981 y 2003.

En 2009, como reconocimiento a casi 30 años de actividad, la Alcaldía de Medellín adjudicó al MAMM el edificio Talleres Robledo, antigua siderúrgica de 1938 localizada en Ciudad del Río, una de las zonas industriales del sur de Medellín.


Situado em uma antiga usina de aço, o museu (ingresso: 8.000 pesos) ganhará uma nova ala, projetada pelos arquitetos peruanos da 51+1, para abrigar uma coleção permanente de artistas colombianos, incluindo Beatriz González. 

A segunda maior cidade da Colômbia vem rapidamente perdendo sua reputação controversa. Com projetos de infraestrutura que levam bibliotecas e parques arquitetonicamente arrojados às regiões mais carentes e métodos criativos de transporte, Medellín é uma das metrópoles que mais progridem atualmente na América Latina. Sua localização (no Vale Aburrá, cercada de montanhas verdejantes) é ideal, pois proporciona um clima de primavera o ano todo, sem contar o povo, simpático e orgulhoso. Uma onda de construções toma conta de quase todos os bairros, cobertos de cartazes anunciando a dedicação do governo à inovação e à educação. Depois de anos como o centro das operações ilícitas de Pablo Escobar e décadas de violência resultante do narcotráfico, a "cidade da primavera eterna" agora só pensa no futuro.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti www.elmamm.org

Obras do 1º Museu do Sal do Brasil começam em São Pedro da Aldeia, Rio de Janeiro, Brasil.

Projeto vai reunir memória histórica do trabalho nas salinas da região.
Estrutura vai ser autossustentável e terá acessos para deficientes.

Terreno com estrutura de casa foi doado para construção do museu (Foto: Jefferson Viana / Ascom São Pedro)

Foram iniciadas em São Pedro da Aldeia, na Região dos Lagos do Rio, as obras do primeiro Museu do Sal do Brasil. A obra é produto de um convênio da Prefeitura com o Ministério do Turismo. O local vai reunir a memória histórica do trabalho em salinas, que foi por muito tempo uma das principais atividades econômicas do município e da região. O museu aldeense terá como missão resgatar, preservar e divulgar o patrimônio material e imaterial relativo à atividade salineira na cidade. A construção do museu vai utilizar a estrutura da casa já existente no terreno de 2.315,84m², localizado na RJ 106 ao lado da UPA, doado pelos antigos proprietários.

Estrutura
O projeto foi criado pela Secretaria Municipal de Urbanismo e Habitação para ser autossutentável, com captação de água da chuva para abastecimento de dois tanques de água e uso de energia eólica para abastecer a casa e a praça de entrada através de moinhos. Pensando a acessibilidade, o Museu contará também com piso tátil para deficientes visuais e pessoas com baixa visão, além de rampas.

Local vai abrigar primeiro Museu de Sal do Brasil
(Foto: Jefferson Viana / Ascom São Pedro)

O projeto contempla ainda duas salas de exposição, sala de administração e manutenção do acervo, copa de apoio, recepção e loja, cafeteria, banheiros com acessibilidade, área de lazer com bicicletários, bancos em formas de cubos, deck de madeira e moinhos, entre outros. A área passa por preparação de terreno, retirada de telhado e construção do galpão de obra.

Acervo
A Subsecretária de Urbanismo e Habitação, Lis Valladares explicou o projeto elaborado por ela e destacou o pioneirismo da ação. “Esse é o primeiro Museu do Sal do Brasil, nós somos os primeiros a contar essa história num país que se estabeleceu há muito tempo nessa economia. Já tínhamos um partido arquitetônico determinado, que era a ruína da casa no terreno doado, por isso, iremos usar a estrutura já existente, colocar vidro, recuperar o piso original em alguns trechos e investir no urbanismo do local. A casa, nosso objeto de restauro para instalação do museu, carrega uma história extremamente relacionada com a atividade salineira na região”, falou.

O projeto envolve restauração, urbanismo e paisagismo, com a proposta de oferecer ao visitante uma experiência simples e objetiva. O acervo do Museu do Sal de São Pedro da Aldeia está sendo montando pelo Historiador da Cultura e do Patrimônio da Secretaria Municipal de Turismo, Cultura e Lazer, Geraldo Ferreira, ao lado do historiador voluntário Ricardo Carmo.

Atualmente, a dupla estuda a futura dinâmica do local, pensando além do acervo permanente. Quando pronto, o espaço também poderá ser usado para realização de eventos. O acervo a ser resgatado e exposto inclui registros fotográficos do trabalho em salinas e dos pioneiros da atividade, documentos relacionados ao comércio do sal e entrevistas com descendentes ou pessoas ligadas diretamente à atividade salineira, entre outros itens.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://g1.globo.com/rj/regiao-dos-lagos/noticia/2015/06/obras-do-1-museu-do-sal-do-brasil-comecam-em-sao-pedro-da-aldeia-rj.html

US returns 25 looted artifacts to Italy: Vases, frescoes

ROME (AP) — The United States on Tuesday officially returned 25 artifacts looted over the decades from Italy, including Etruscan vases, 1st-century frescoes and precious books that ended up in U.S. museums, universities and private collections.

Italy has been on a campaign to recover looted artifacts, using the courts and public shaming to compel museums and collectors to return them, and has won back several important pieces.


A third century B.C. terracotta head, left,
and a second century Roman bronze figure representing... 


The items returned Tuesday were either spontaneously turned over to U.S. authorities or seized by police after investigators noticed them in Christie's and Sotheby's auction catalogues, gallery listings, or as a result of customs searches, court cases or tips. One 17th-century Venetian cannon was seized by Boston border patrol agents as it was being smuggled from Egypt to the U.S. inside construction equipment, police said.

U.S. Ambassador John Phillips joined Italy's carabinieri art police to show off the haul. It included Etruscan vases from the Toledo Museum of Art and the Minneapolis Institute of Arts, 17th-century botany books from Johns Hopkins University in Baltimore, and a manuscript from the 1500s stolen from the Turin archdiocese in 1990 that ended up listed in the University of South Florida's special collections.

"Italy is blessed with a rich cultural legacy and therefore cursed to suffer the pillaging of important cultural artifacts," Phillips said, adding that Interpol estimates the illicit trade in cultural heritage produces more than $9 billion in profits each year.

Police said several of the items were allegedly sold by Italian dealers Giacomo Medici and Gianfranco Becchina, both convicted of trafficking in plundered Roman artifacts. After the objects were recovered, Italian authorities confirmed their provenance.

Police stressed that most collectors and museums willingly gave up the artifacts after learning they had been stolen. The Minneapolis museum director contacted the Italian culture ministry after reading an article about one suspect piece, police said.

Phillips praised the collaboration between Italy's police and U.S. Homeland Security and border patrol agents. He also said the U.S. had returned more than 7,600 objects to over 30 countries and foreign citizens since 2007.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
http://bigstory.ap.org/urn:publicid:ap.org:d823d38f55ff4e05938f7ef345e1be9c