Ouvir o texto...

sábado, 11 de julho de 2015

Mesquita Sheikh Zayed, Emirados Árabes Unidos -- Sheikh Zayed Mosque, United Arab Emirates -- Мечеть шейха Зайда, ОАЭ

Sheikh Zayed Mosque (Grande Mesquita Sheikh Zayed)


A Grande Mesquita Sheikh Zayed é um dos mais importantes tesouros arquitetônicos dos Emirados Árabes Unidos, um dos monumentos religiosos mais imponentes de Abu Dhabi, além de ser uma das mais belas do mundo.

Diferente de outras mesquitas é aberta a todos os visitantes, de forma gratuita, e com opção de um tour guiado de uma hora que é imprescindível como introdução da religião muçulmana e a cultura árabe.

Localizado em Abu Dhabi, a capital dos Emirados Árabes Unidos, está apenas à uma hora de Dubai. A mesquita se destaca pelos superlativos arquitetônicos, que a tornam a um dos edifícios mais espetaculares do planeta.


O complexo ocupa uma área de 22.412 metros quadrados, o equivalente a cinco campos de futebol.Com capacidade para 41.000 pessoas, possui 82 cúpulas, mais de 1.000 colunas, um lustre de ouro 24 quilates, além do maior tapete do mundo feito à mão. Seu salão principal é um dos maiores do mundo, com capacidade para 7126 fiéis.

A construção utilizou materiais trazidos de diferentes partes do mundo: o mármore da Itália, cristais da Áustria, pedras preciosas da Índia, os tapetes do Irã e assim por diante. Mais de 3.000 trabalhadores e 38 empresas de renome participaram da construção.


A mesquita possui 1.048 colunas nas áreas externa, 96 colunas no salão principal, que são revestidas com mais de 20.000 painéis de mármore incrustado com pedras semipreciosas, incluindo lápis-lazúli, ágata vermelha, ametista e madrepérola. Além disso, possui quatro minaretes de quase 107 metros nos quatro cantos.


A Grande Mesquita Sheikh Zayed é a terceira maior mesquita do mundo, ficando atrás apenas da Meca e Medina na Arábia Saudita. Sua cúpula principal possui 85 metros de altura e 32,8 metros de diâmetro, sendo a maior cúpula de uma mesquita no mundo.

É também o último lugar de descanso de seu fundador Sheikh Zayed bin Sultan Al Nahyan que faleceu em 2004.

A Grande Mesquita é um desses lugares que não se pode descrever com palavras, só mesmo conhecendo para ter consciência do seu tamanho e beleza.


Construção
A construção que começou no final de 1996 durou quase 12 anos, utilizando 38 empresas, 3.500 trabalhadores e 2,5 bilhões AED. 

Foi inaugurada em 20 de dezembro de 2007, com a presença da sua Alteza Sheikh Khalifa bin Zayed Al Nahyan, presidente dos Emirados Árabes Unidos. 

A mesquita foi construída com a elevação de 11 metros acima do nível do mar, e quase 10 metros acima do nível da rua, desta forma é visível de todas as direções.


Design
O projeto inicial de arquitetura da mesquita era marroquino, mas decidiram incluir características globais.

A mesquita acabou sendo concluída usando mármore branco italiano, que é considerado um dos mais puros do mundo. Seus materiais foram escolhidos por sua durabilidade, qualidade e beleza, que incluem pedra, ouro, pedras semipreciosas, cristais e cerâmica.


Foram usados 28 tipos diferentes de mármore provenientes da Grécia, Macedônia, Itália, Índia e China.

Na decoração, o mármore italiano branco com desenhos embutidos florais enfeitam as salas de oração e paredes interiores da mesquita, que possui ouro e mosaico de vidros.

Versículos do Alcorão são escritos em três tipos de caligrafia árabe, o Naskhi, Thuloth e Kufi, supervisionados por Mohammed Mendi dos Emirados Arabes, Farouk Haddad da Síria e Allam Mohammed da Jordânia.


Salão principal
O salão principal da oração abriga um gigantesco lustre com 10 metros de diâmetro, 15 metros de altura e pesando 12 toneladas, com tecnologia de fibra ótica e milhares de cristais Swarovski avaliados em US $ 8,2 milhões. Esta sala também tem o maior tapete artesanal mundo.


Tapete
Com 5.625 m2 o tapete do salão principal, foi todo feito a mão por 1200 artesãs iranianas, utilizando 30 toneladas de lã e 15 toneladas de algodão e demorou cerca de 20 meses para ser concluído. 

É o maior tapete do mundo, com um total de cinco milhões de nós. A obra possui 25 cores naturais, provenientes de raízes, cascas e os galhos de diferentes tipos de árvores e plantas. Seu valor estimado é de 8 milhões de dólares.


Lustres 
Sete lustres dourados em diferentes tamanhos feitos de cristais Swarovski decoram a mesquita. 

O maior lustre que fica na cúpula da sala de oração possui 10 metros de diâmetro, 15 metros de altura, e pesa mais de nove toneladas. 

No momento da inauguração era o maior lustre do mundo, e ainda é o maior lustre dentro de uma mesquita.


Menbar (Púlpito)
Localizado à direita da Mehrab (nicho de oração), é o púlpito de onde são realizados os sermões as orações.


Qibla
A parede Qibla (de frente para a direção da Cidade Santa de Meca), tem 23 metros de altura e 50 metros de largura, e é sutilmente decorada para não distrair os adoradores da oração. 

A parede está adornada com os 99 nomes de Allah, usando caligrafia tradicional. O Mehrab, o nicho encontrado no meio é de ouro 24 quilates.


Pátio 
O pátio tem um total de 1.048 colunas de mármore, mosaicos florais pavimentam o piso do pátio de 17 mil metros quadrados, que está decorado com mármore branco da Grécia. 

Lagos artificiais, totalizando 7.874 metros quadrados contornam a mesquita, ampliando sua beleza.


Cúpulas e tetos
A cúpula, na arquitetura islâmica, não é apenas uma forma artística, é uma cúpula de céu em miniatura, transformando os raios do sol em sombras e luzes.


Iluminação
A mesquita possui uma linda iluminação automática que segue a fase da lua. Dependendo da época a iluminação é diferente.


Porta
A porta de vidro principal da mesquita possui de 12,2 metros de altura, 7 metros de largura e pesa aproximadamente 2,2 toneladas.


Mosaico
O mosaico foi utilizado para decorar a mesquita, tanto na parte interior como na exterior. Os designers usaram mosaico para cobrir o pátio de 17.000 metros quadrados , tornando assim um dos maiores espaços abertos em mesquitas em todo o mundo.


Biblioteca
A biblioteca serve a comunidade com livros clássicos e publicações sobre uma variedade de assuntos islâmicos: ciências, civilização, caligrafia, artes, moedas e inclui algumas raras publicações que remonta mais de 200 anos. 

A coleção é composta de material em uma ampla variedade de línguas, incluindo árabe, Inglês, francês, italiano, espanhol, alemão e coreano.


Comportamento
A mesquita é um local de oração. Os visitantes devem estar devidamente vestidos no dia da visita, caso contrário à entrada não será permitida.

As mulheres devem cobrir o corpo e a cabeça com traje típico árabe entregue à porta da mesquita. 

O corpo e o cabelo devem estar totalmente cobertos durante o passeio, do contrário, numerosos guardas de segurança irão chamam atenção, portanto, é melhor seguir as regras para evitar problemas.


- Usar roupas modestas, conservadora, roupas largas, mangas compridas, saias longas e calças.

- Não usar roupas transparente.

- Homens não podem usar shorts.

- Para Mulheres os shorts e saias devem ser de comprimento no tornozelo.

- Não é permitido usar roupas apertadas, de banho ou de praia.

- O calçado deverá ser retirado antes de entrar na mesquita, por isso, é recomendado um calçado que seja fácil de tirar.

- Véu para as mulheres é essencial (serão fornecidos na entrada).

- Comportamentos íntimos, como mãos dadas e beijos não são aceitos em um lugar de culto dos muçulmanos.

- Por razões de segurança e de respeito aos fiéis, os visitantes devem ficar dentro das áreas permitidas.

- Alimentos não são permitidos na área de mesquita.

- Não se deve tocar no Alcorão (livro sagrado) e outros elementos arquitetônicos dentro do salão principal da oração.


Visitas públicas
Um dos edifícios mais visitados nos Emirados Árabes Unidos, a mesquita foi criada não apenas como local de culto, mas também como um local de aprendizado e descobertas.

A mesquita é aberta para orações durante todo o dia. Para os visitantes não muçulmanos, o horário de visita das 9:00 as 22:00 todos os dias, exceto nas manhãs de sexta-feira que é apenas para os adoradores.


É recomendado fazer a visita guiada (em Inglês). O guia local explica aos visitantes a história da mesquita, sua construção e aspectos da religião e da cultura muçulmana. As visitas são organizadas pelo Abu Dhabi Tourism Authority.


Horários das visitas guiadas:
Os horários mudam dependendo do tempo e da época do ano. Verifique no site www.szgmc.ae
Domingo a Quinta-feira: 11:00, 10:00 e 17:00 *
Sexta-feira: 17:00, 19:30 **
Sábado: 10:00, 11:00, 14:00, 17:00 *, 19:30 **

* O horário da excursão varia entre 16:30 e 17:00, dependendo da época do ano.

** O horário da excursão varia entre 19:30 e 20:00, dependendo da época do ano.


Observação: no inverno, a mesquita está aberta até a meia noite, onde é possível ver o edifício iluminado.



Página 1/8









fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti 

Museo Nacional de San Carlos se llevo a cabo a finales del siglo XVIII y principios del XIX y se le atribuye al arquitecto y escultor valenciano Manuel Tolsá, autor también del Palacio de Minería.

El acervo de arte europeo, de los siglos XIV a principios del XX, que resguarda el Museo Nacional de San Carlos desde 1968, constituye uno de los más importantes de Latinoamérica. Tiene su origen en la colección que comenzó a formarse a finales del siglo XVIII en la Real Academia de las Tres Nobles Artes de San Carlos de la Nueva España y que a principios del siglo XIX se incrementó con obras de los propios maestros y con las realizadas por alumnos durante sus viajes de estudio a Italia, así como las que presentaban para obtener el grado de académicos; en este periodo se incorporaron además piezas provenientes de coleccionistas particulares, de la Academia de San Lucas en Roma y de conventos clausurados.


En la primera década del siglo XX el gobierno mexicano hizo una importante donación de obras pictóricas adquiridas durante la Exposición Española de Arte e Industria, que se llevó a cabo en las fiestas del Centenario de la Independencia de México. En los años veinte se integra la Colección Pani y en los años treinta la Secretaría de Hacienda dona importantes piezas de los siglos XIV al XVII. Las últimas adquisiciones importantes por el número y calidad, se dio en las décadas de los setenta y ochenta, gracias al interés del Instituto Nacional de Bellas Artes y de coleccionistas nacionales y extranjeros.

La construcción del edificio del Museo Nacional de San Carlos se llevo a cabo a finales del siglo XVIII y principios del XIX y se le atribuye al arquitecto y escultor valenciano Manuel Tolsá, autor también del Palacio de Minería. La historia del edificio se remonta al encargo realizado por la marquesa de Selva Nevada, María Josefa Rodríguez de Pinillos y Gómez de Bárcena, para entregarlo como patrimonio a su hijo José junto con el título de Conde de Buenavista. 

A lo largo del siglo XIX sirvió de residencia para distintos personajes de la historia de México. Ya en el siglo XX, el edificio tuvo fines distintos a los residenciales. Por ejemplo, fue sede de la Tabacalera Mexicana, de la Lotería Nacional y de la Escuela Nacional Preparatoria N° 4, entre otros. Finalmente en 1968 el edificio es cedido al Instituto Nacional de Bellas Artes y es destinado a albergar la colección de arte europeo antes resguardada por la Escuela Nacional de Bellas Artes (antigua Academia de San Carlos).




Este edificio de clara factura neoclásica muestra, a través de la fachada principal, una simetría racional y equilibrada, acentuada por el uso de elementos característicos de dicho periodo como frontones, vanos adintelados y balaustradas. No obstante, este neoclasicismo es matizado por la presencia de la línea curva en la fachada que, además de prefigurar el espacio del patio interior, crea un primer vestíbulo que acoge al visitante y le invita a continuar hacia adentro. Este elemento curvilíneo nos hace pensar en cierta influencia barroca de la escuela de Bernini y Borromini, especialmente en sus iglesias italianas. Definitivamente podemos ver la maestría del arquitecto en la armonía y equilibro del edificio, y en el cuidado a detalle de cada elemento, sea éste estructural u ornamental.

Las escaleras
La escalera del Palacio del Conde de Buenavista recuerda la que Manuel Tolsá realizó en el Palacio de Minería, en ambas se observa el cuidado en el detalle de cada elemento, sea éste estructural u ornamental.
Construida en el extremo sur-poniente del edificio, y flanqueada por ocho columnas dóricas, cuatro de ellas exentas y cuatro adosadas a los muros de ambos lados, la escalera arranca en un vestíbulo, aislado, en cierta medida, del resto del palacio, lo que nos brinda una sensación de intimidad que preludia el acceso a lo que fueran las habitaciones privadas del palacio.

Después de ascender doce peldaños por la escalera que inicia en una rama, se llega a un descanso a partir del cual se divide en dos ramas, peculiaridad que proporciona al espacio no sólo mayor comodidad, sino también un aspecto majestuoso.

Con un ritmo que parece simular el movimiento de los que por allí ascienden, los balaustres se oblicuan y vuelven a retomar la verticalidad, en un juego cadencioso que sigue el compás de cada paso.

El ascenso culmina en una gran puerta de cantera, con vanos ornamentados con herrería, que sirve a su vez como acceso al pasillo del piso superior.


El patio oval

El patio del Palacio del Conde de Buenavista se tomó como punto primordial en torno al cual se fue desarrollando la ejecución total del edificio. Se diseñó a partir del trazo de una elipse que, enmarcada por un rectángulo, es un ejemplo del uso de los tratados de artistas como Iacomo Barozzi da Vignola (1507-1573).

Las plantas siguen el estilo de las casas coloniales, en la baja se distribuyeron los espacios públicos y los destinados a la servidumbre, mientras que los espacios privados se acomodaron en la planta alta.En el piso bajo está delimitado por veinte pilares almohadillados de capitel toscano, dispuestos simétricamente, cuyos ejes coinciden en un punto central a partir del cual se puede contemplar el edificio en su totalidad. El ritmo causa un juego de luces y sombras que evoca el barroco.

En el piso superior, la elipse se define por una balaustrada, interrumpida de tramo en tramo por los altos basamentos donde se sustentan veinte columnas de orden jónico compuesto, que se continúan sobre los pilares del piso bajo. La cornisa se proyecta y rompe la línea del entablamento, y es el elemento donde se apoyan la balaustrada y los florones que coronan el espacio elíptico del patio.

Fachada principal

En este edificio se armonizan los estilos barroco y neoclásico. El primero se manifiesta en la planta, en su remetimiento semielíptico que, al tiempo que prefigura el patio interior, funciona como un primer vestíbulo que acoge al visitante y le invita a continuar hacia adentro. El segundo se observa en la simetría racional de los dos cuerpos de la fachada principal. En su cuerpo inferior, el almohadillado de cantera gris, -material utilizado en todo el edificio-, se alterna con los vanos adintelados de las ventanas y de la entrada principal. En su cuerpo superior los vanos se convierten en balcones, cuyas balaustradas van apoyadas en ménsulas; aparecen separados entre sí por pilastras estriadas, y rematados sucesivamente con frontones triangulares y semicirculares.

El balcón central sobresale, flanqueado por columnas pareadas, de fuste estriado y capiteles de orden jónico compuesto, que ayudan a soportar el entablamento. Sobre la cornisa se apoyan la balaustrada y los florones, elementos que en su repetición dan unidad a la obra, al tiempo que constituyen una especie de firma de autor que de inmediato nos remite a Tolsá.


Fachada sur
En su inicio el Palacio del Conde de Buenavista fue concebido como casa de campo. Contaba con un jardín y huertas que se prolongaban hacia el sur. El clima de la Ciudad de México propiciaba el disfrute de espacios como este, por medio de paseos y tertulias, de carácter familiar o social. De ahí la importancia que los arquitectos otorgaban a las fachadas posteriores de estas residencias.

Tres escalinatas, permiten acceder a un pórtico que destaca en el cuerpo bajo de la fachada, y que recuerda a la arquitectura clásica por las seis columnas de orden dórico que lo sustentan y que sirven al mismo tiempo como soporte para la terraza del cuerpo superior.

Construidos dentro de un orden por demás simétrico, los dos cuerpos de la fachada posterior presentan una sucesión de vanos adintelados, a excepción del que corresponde a la puerta de acceso al edificio, resuelto con un arco de medio punto. Los vanos del cuerpo superior están separados entre sí por pilastras de orden toscano, levantadas sobre altos basamentos. El entablamento, ornamentado con triglifos que casi han desaparecido, se extiende a lo largo de la fachada.

Y como una constante común a las obras el arquitecto Manuel Tolsá las balaustradas aparecen en escalinatas, balcones y rematando la construcción;


fonte: @edisonmariotti #edisonmaritti http://www.mnsancarlos.com/


Tallinna Linnamuuseum (Tallinn City Museum) - Estonia

The history of the building that houses the Tallinn City Museum reaches back to the 14th century. It is a typical medieval dwelling with a stylish lancet-arched portal and a sumptuous double window.



For centuries it was owned by renowned citizens – merchants and town councillors. 

The house was adapted for museum purposes after a reconstruction period which took place from 1963 to 1965.

The present look of the building dates from the last overhaul that was completed in 2000.

The permanent exhibition provides an overlook of Tallinn’s history through centuries – beginning with prehistory and ending with Estonia’s regaining of independence in 1991.

In 2003 the Tallinn City Museum was nominated for European Museum of the Year Award.



Collections

The first statute of the Tallinn City History Museum founded in 1937 reads: "The aim of the Tallinn City History Museum is to obtain, gather and preserve all the items of historical and artistic value that are directly or indirectly connected with Tallinn, as well as to study them and introduce them to the wider public."

The same principles have been leading collecting and studying through decades. By the end of 2013 the Tallinn City Museum had collected 170 000 items that are being taken care of by 11 curators, 2 conservators and the chief curator.

The collections are growing mostly due to donations and the collecting work carried out by the curators. Some more historically valuable items have also been purchased.


The permanent display

The new permanent display – The Town that will Never Be Ready – was opened in March 2001. The history of this town that is being completed all the time has been shown from its very beginning up to the new national awakening – the singing revolution.

The modern display is attractive with its sounds, dummies, models. Authentic original items reflecting the mode of life in Tallinn have also been displayed. More information may be gleaned from old chronicle films and contemporary videos about the history of architecture and the emotional events of the singing revolution. Every visitor ought to find something to make visiting the museum worthwhile.

The first hall focuses on the model of the Old Town, made after the 1825 drawings of Tallinn facades.

On the First (second for Am. English) Floor the visitor enters the harbour, from where the trip takes him to Town Hall Square that is the centre and heart of the Old Town, the heritage of crafts and trades. Here one can find flat dummies copied from old engravings, depicting various craftsmen, here are also original items that once belonged to their organisations, the guilds. A mounted nobleman is descending from Toompea hill to the market.

The seamier side of history is depicted by the town executioner and a replica of his sword. The torture instruments of his trade from the Town Council's prison can be seen nearby.

The next hall is dedicated to Toompea. We can see a model of a medieval dwelling, replicas of noble coats of arms that once were displayed in the Nobles' Hall or the Hall of the Knighthood. There is a bridal couple in medieval costumes, some old chests. The treasury that has a stucco ceiling with rococo decor and a magnificent chandelier was once used as a ballroom.

The next room is a hall for temporary exhibitions from the museum collections that are changed twice a year. Exhibitions about Christmas in different decades have become a tradition.

The Second (Am.:third) Floor has been dedicated to the Republic of Estonia, the occupations and the singing revolution. The ingenious fasade about the Soviet occupation can be moved aside to reveal the real events of the time. The end wall of the hall gives a survey about the role of Estonians who managed to escape from communists and did their best to preserve the Estonian culture on the other side of the iron curtain. The latter, by the way, is all there.

The display concludes with the row of Tallinn mayors' portraits.

You can watch videos and play a computer game about history



fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://linnamuuseum.ee/

The Archaeological Djerdap Museum, Sebia, possesses a collection of important artefacts which account for the past of Kladovo area.

This rich, collection gives proofs for the presence of people in the Danube valley from the prehistoric times and the civilization of Lepenski Vir, followed by the Vinca culture that stretched even to this region, bronze and iron age, Roman times, Celts, Slavs, all the way to Turkish times and modern history.


The collection is carefully preserved and Kladovo is proud both of its history and past and on one of the best equipped and arranged museums in Serbia.


The museum, apart from its regular exhibits often organizes education, presentations and actively participates in the cultural life of the city.

Every year, our museum takes part in the Museum Night event, which gathers a large number of people.

Early Bronze Age pottery of the Kostolac-Kocofeni culture was found in Donje Butorke, Kladovo, as well as several miniature duck-shaped vases of 14th century BC in Mala Vrbica and Korbovo.
Bronze Age necropolis with rituals, pottery (decorated with meander) and other significant archaeological items were found in Korbovo.

In ancient times, a fortification near Trajan's bridge named Zanes/Pontes existed at this location, the area was governed by the Dacian Albocense tribe. In the Middle Ages, the Slavs founded here new town named Novi Grad (Нови Град), but it was razed by the Hungarians in 1502. It was rebuilt in 1524 by the Ottomans and received new name: Fethi Islam (Fetislam). According to Ottoman traveler, Evliya Chelebi, who visited the town in 1666, most of its inhabitants spoke local Slavic language and Turkish language, while some also spoke Vlach. In 1784, the population of Kladovo numbered 140 Muslim and 50 Christian houses. 

From 1929 to 1941, Kladovo was part of the Morava Banovina of the Kingdom of Yugoslavia.


A rich historical and cultural heritage of the municipality of Kladovo, commences with the Trajan’ s Board, continues with the road ( Via Traiana ) that Trajan built to Diana, which is a  Roman castrum built at the beginning of II century AD, and further to the place where he over passed the Danube, having built a magnificent bridge.

The remains of the Trajan’ s Bridge are 4 km downstream from Kladovo, and near the bridge is archaeological site Pontes, that testifies about the existence of Roman settlement on the right bank of the Danube.




Fetislam Fortress

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti 
colaboração: 

Silvija Lazarevic

Kladovo é uma vila e um município da Sérvia localizada no distrito de Bor, na região de Ključ. 

série 1/6 - Muzeu de istorie a farmaciei: Prima farmacie montanistică din România.

Printre cele mai cunoscute premiere naţionale şi europene care au avut ca loc al desfăşurării habitatul Oraviţa, fostul centru administrativ-economic al Banatului Montanistic, se numără: primul edificiu teatral din cultura română, prima cale ferată din sistemul feroviar românesc (Oraviţa – Baziaş), prima clădire a unei gări sau prima cale ferată montană (Oraviţa-Anina). La acestea se adaugă şi prima farmacie montanistică, înfiinţată în sec. al XVIII-lea, care servea minerilor, în primul rând, dar şi localnicilor.



Printre cele mai cunoscute premiere naţionale şi europene care au avut ca loc al desfăşurării habitatul Oraviţa, fostul centru administrativ-economic al Banatului Montanistic, se numără: primul edificiu teatral din cultura română, prima cale ferată din sistemul feroviar românesc (Oraviţa – Baziaş), prima clădire a unei gări sau prima cale ferată montană (Oraviţa-Anina). La acestea se adaugă şi prima farmacie montanistică, înfiinţată în sec. al XVIII-lea, care servea minerilor, în primul rând, dar şi localnicilor.

Povestea farmaciei am aflat-o de la Ionel Bota, directorul Teatrului Vechi Mihai Eminescu din Oraviţa şi unul dintre puţinii oameni preocupaţi cu adevărat de conservarea şi promovarea patrimoniului local. 

Datorită unui grup alcătuit din doi medici şi un farmacist, grup din care făcea parte şi domnul Bota, în 1993, o parte din clădirea farmaciei a fost retrocedată de ultimul descendent al familiei Knoblauch şi transformată în muzeu de istorie a farmaciei, funcţie păstrată până azi.

De la „farmacie de mână” la prima farmacie montanistică din Banat şi din spaţiul românesc Prima atestare documentară a unei farmacii montanistice, o farmacie Bruderlade (asociaţie de ajutor frăţesc), în zona Oraviţei, are loc în 1763, într-un act de plăţi de la o bancă locală. Într-o veche clădire, aflată la nr. 337 (având, azi, coordonate de monument istoric, pe lista din 1993, 11-B-248), funcţiona „farmacia de mână” a şpiţerului Eduard Winter. El aducea medicamente din Viena şi din Pesta, pe care le distribuia în cele patru districte montanistice: Sasca Montană, Dognecea-Bocşa, Oraviţa şi Moldova Nouă.1)



„Prima menţiune documentară este din 1763, dar logica ne spune că nu orice menţiune documentară înseamnă că tot atunci s-a ridicat clădirea. Logica istoriei spune că, de fapt, în comunităţile germanofone, în care funcţionează aceste Bruderlade, regulamentele acestor asociaţii precizează obligaţia membrilor de a cotiza pentru un farmacist. Astfel, un farmacist de mână, deci nu unul care să aibă dreptul să prepare medicamente, a existat încă din 1721. Atunci e menţionată şi prima asociaţie Bruderlade”, spune prof. dr. Ionel Bota..



font: @edisonmariotti #edisonmariotti
colaboração: 

Corina Teretean




continuação: 13/07/2015  05:00hs ( Brasil ) série 2/6





El Museo del Estanquillo fue fundado en el año 2006 a partir del deseo de Carlos Monsiváis de compartir su colección con el pueblo mexicano, esta colección está integrada por más de 20,000 piezas, entre las que destacan documentos históricos, pinturas, fotografías, dibujos, grabados, partituras, caricaturas, miniaturas y maquetas.

De la diversidad de estas colecciones surge el nombre del museo, que establece una analogía con los pequeños comercios, que en el México de los siglos XIX y primera mitad del XX se conocían como “estanquillos”, en los que era posible adquirir prácticamente todo tipo de mercancías.


Es así como este acervo permite apreciar distintas perspectivas y concepciones sobre la vida política, social y cultural de México a lo largo de su historia reciente. En el inventario se encuentran obras representativas de Teodoro Torres y Susana Navarro, Roberto Ruiz, Teresa Nava, Claudio Linatti, Constantino Escalante, José Guadalupe Posada, Julio Ruelas, Leopoldo Méndez y el Taller de la Gráfica Popular, Miguel Covarrubias, Lola y Manuel Álvarez Bravo, Mariana Yampolsky, Nacho López, Héctor García, Armando Herrera, Vicente Rojo, Francisco Toledo, Rafael Barajas “El fisgón”, Andrés Audiffred, Alberto Isaac, Eduardo del Río “Rius”, entre otros.



El Museo del Estanquillo se encuentra ubicado en una de las esquinas más icónicas del centro histórico de la ciudad de México, en el entronque de las calles de Isabel La Católica y Francisco I. Madero. El edificio lleva por nombre La Esmeralda, al haber sido construido específicamente, a fines del siglo diecinueve, para albergar una de las más lujosas joyerías del país, La Esmeralda Hauser-Zivy y Compañía, una empresa especializada en la venta de selectas obras de arte, joyas, relojes y cajas de música.

En sí, el predio que hoy ocupa el Museo del Estanquillo y su acervo, las colecciones de Carlos Monsiváis, ha sido desde finales del siglo XIX y hasta nuestros días, un emblemático sitio…

El edificio La Esmeralda fue construido por los arquitectos Eleuterio Méndez y Francisco Serrano y fue inaugurado como joyería el 27 de noviembre de 1892, por el propio presidente Porfirio Diaz. A lo largo del siglo veinte, La Esmeralda sufrió cambios diversos en su uso: de joyería se convirtió a finales de la década de los años 60 en oficina de gobierno, posteriormente fue sucursal bancaria y en algún momento llego, incluso, a ser la discoteca “La Opulencia”. En los primeros años del siglo actual, se inició un proceso de recuperación profunda a fin de recibir y mostrar al público, las colecciones de Carlos Monsiváis.

Para revertir el deterioro del inmueble y adaptar los espacios a las necesidades del museo, alrededor del escritor y coleccionista se reunieron, además de sus amigos más cercanos, el Gobierno del Distrito Federal; el Fideicomiso del Centro Histórico, que encomendó al arquitecto Gabriel Mérigo Basurto el proyecto de restauración; el Instituto Nacional de Antropología e Historia del CONACULTA, así como la Fundación del Centro Histórico de la Ciudad de México.

El trabajo se realizó en dos etapas. En la primera, se intervinieron las fachadas con sus frisos, cornisas, pilastras y ornamentos; en la segunda etapa de la obra, se llevaron a cabo los trabajos arquitectónicos y de ingeniería, a fin de crear los espacios museísticos.

En la actualidad, el edificio La Esmeralda y en específico el Museo del Estanquillo, cuenta con tres salas de exhibición, en las que, de forma temporal, se muestran diferentes exposiciones con las colecciones de Carlos Monsiváis; una sala de lectura, con más de 2 mil libros con temática especializada principalmente en historia de México, literatura y bellas artes. Finalmente, una terraza en la que, de manera periódica, se realizan presentaciones editoriales y actividades culturales con un marco escenográfico impactante.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.museodelestanquillo.com/

Pre-Columbian Art Museum in Cuzco -- The Pre-Columbian Art Museum is the first Peruvian museum that presents visitors with the aesthetic aspects of the exhibited objects that belong to ancient Peruvian cultures.

The Museo de Arte Precolombino (Pre-Columbian Art Museum) was an Inca ceremonial court around 1450 AD. In 1580 became into the mansion of the conqueror Alonso Díaz and in 1850 of the Earl of Cabrera . It was restored to be the Pre-Columbian Art Museum since June 2003.



This extraordinary Cuzco historic monument, holds the only museum in Peru dedicated to rebound the arts of ancient Peruvian cultures.



The collection of 450 master pieces date from 1250 BC to1532 AD. They were selected among 45,000 objects located at the storages of the Museo Larco in Lima, by curators Mr. Fernando de Szyszlo, famous Peruvian painter, and Mrs. Cecilia Bákula, prestigious Peruvian Art Historian.

The exhibition uses texts in Spanish, English and French to emphasize the artistic context of the collection displayed in 11 showrooms inside the museum.

Its galleries were designed to meet the highest standards of modern museography enabling the visitors to admire Pre-Columbian art in its best expression.

The Cabrera Colonial Large House .
In the small Nazarenas Square, the Casa Cabrera is located in one of the most places in the Historical Center of Cuzco City.

The building synthesizes the urban architecture of the imperial city begging with segments of an Inca wall still preserved in its structure, up to the republican balconies overlooking the patio.

The house was know as the Santa Clara Convent until the XVII Century, when it was bought by Jerónimo Luis de Cabrera y la Cerda, whose heraldic coat of arms can still be seen today in the front of the house.

The Museum

This is a space conceived for the appreciation, delight and approximation to the artistic wealth of the creations left to us by ancient men, who since immemorial times established a path for Peruvians artists to follow throughout all generations, a place from which contemporary generations can learn and feel motivated by.

The work exhibited in this museum summarizes the feeling and artistic sensibilities of the men of Pre-Columbian Peru. The Museum intends to rescue the unique work of those anonymous artist whose creations are still a reason for pride and admiration. We give them our eternal homage.

"The day when collections that come from remote lands all over the world, abandon their ethnographic museums to occupy their deserved place in art museums, it's no far away."

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.go2peru.com/