Ouvir o texto...

segunda-feira, 21 de setembro de 2015

“Resgate da história de Cachoeirinha, Rio Grande do Sul, Brasil, em prol do tombamento da Casa dos Baptista”.

O objetivo do evento é mobilizar a comunidade para salvar a primeira residência construída na cidade, no começo do século 19, que corre o risco de ser demolida por decisão da Justiça.

Diário de Cachoeirinha. Divulgação/Internet
A OAB Cachoeirinha realizará no próximo dia 23, às 19h, no auditório do Cesuca, o ato público “Resgate da história de Cachoeirinha em prol do tombamento da Casa dos Baptista”. O objetivo do evento é mobilizar a comunidade para salvar a primeira residência construída na cidade, no começo do século 19, que corre o risco de ser demolida por decisão da Justiça. A construção é considerada pelo Ministério Público um patrimônio histórico, por isso a entidade ingressou com um recurso para tentar reverter a decisão.
De acordo com o presidente da subseção, Jeferson Lazzarotto, a Ordem tem o papel de guardiã da cidadania e não pode ficar calada diante da inércia do poder público municipal em realizar o tombamento da casa que deu início ao município. “Este imóvel é uma das mais impressionantes construções de linhas açorianas no Estado, portanto, estamos falando em História e Cultura”, justifica. Ainda segundo ele, “a nossa intenção é mobilizar todas as forças da sociedade civil organizada, bem como a comunidade cultural do município de Cachoeirinha para a importância e a magnitude deste ato”.
A sugestão é que o local seja transformado em um espaço cultural acessível à população, servindo de referência para conhecer as suas origens e construir uma identidade cultural.
Por Cristielle Valle
@edisonmariotti #edisonmariotti http://defender.org.br/noticias/rio-grande-do-sul/oab-cachoeirinha-rs-promove-ato-publico-em-defesa-de-patrimonio-historico/ Fonte original da notícia: OAB RS 


--
A povoação da então vila Cachoeirinha começou em 1763, quando cerca de mil índios, oriundos dos Sete Povos das Missões, ocuparam as terras às margens do rio Gravataí, tendo a pecuária e a agricultura como atividades predominantes. A origem do nome do município deve-se a existência de uma pequena cachoeira que havia próximo a ponte sobre o rio Gravataí que tinha um estilo Açoriano, e acabava impedindo a navegação, principalmente na época da estiagem. No passado, os 43 km² do município pertenciam ao Coronel João Batista Soares da Silveira e Souza, e era um distrito de Gravataí. Em 1923, o Coronel veio a falecer e seus herdeiros iniciaram a divisão das terras. Nasceu em 1925, a ponte de ferro, que terminou virando símbolo da cidade. Em 1928, o governo estadual ordenou a dinamitação da rocha que originava a queda d’água, em virtude da dragagem e abertura do canal no rio, para facilitar a navegação que era importante meio de transporte entre os municípios de Santo Antônio da Patrulha, Gravataí e Porto Alegre.


Van Gogh Museum opens new entrance with a labyrinth of 125,000 sunflowers

AMSTERDAM.- The new entrance to the Van Gogh Museum opened to the public on 5 September. To mark the opening, a gigantic labyrinth made up of 125,000 sunflowers has been created on Museumplein. The labyrinth is open to the public free of charge on Saturday 5 and Sunday 6 September. The labyrinth contains three Van Gogh inspiration rooms where visitors can enjoy performances by singer-songwriters, among other things. The sunflowers will be handed out to the public free of charge from 4 pm on Sunday. 




Visitors walk through a maze of sunflowers to celebrate the opening
of the new entrance of the Van Gogh Museum at
the Museum Square in Amsterdam, on September 4, 2015.
AFP PHOTO / ANP / REMKO DE WAAL.


Director Axel Rüger: “This is our way of celebrating the opening of our brand-new entrance on Museumplein. The building went very smoothly and was completed entirely within the tight 18-month schedule and on budget. The glass entrance hall features advanced glass constructions, installations and modern floors and walls. There is a new spacious and light reception area with cloakrooms, and a completely redesigned museum shop with over 500 new products. The new entrance, improved logistics and this larger reception area enable us to welcome more visitors even more hospitably. Our museum is now also better oriented on the refurbished Museumplein, on which all the surrounding cultural institutions have now established their entrances. The transparent entrance hall with its state-of-the-art glass constructions is a real asset to the Van Gogh Museum as well as Museumplein.” 

Numerous benefits 
By enclosing the empty “sunken pond” on its Museumplein side, the Van Gogh Museum has gained 800 square metres of floor space. This new entrance hall offers numerous benefits. The neighbouring Stedelijk Museum and Rijksmuseum have recently relocated their main entrances to face Museumplein, and now the Van Gogh Museum is following suit. 

The new glass structure is also positioned conveniently between the original museum building designed by Gerrit Rietveld and the more recent temporary exhibitions wing, providing better access to and between them. The additional 800 square metres will improve visitor flows and create more room to welcome and assist them. The museum is now better equipped to cope with the expected future rise in visitor numbers. And the entrance hall has a flexible layout, allowing it to host gatherings and receptions of various sizes. 

Outside the museum, on Willem Sandbergplein – which separates it from the Stedelijk Museum – the City of Amsterdam has created a waiting area where visitors who have not purchased their tickets in advance can buy them at one of the new ticket desks. 

High-quality glass structure with an open, transparent design 
The open and – literally – transparent entrance hall has been built using the very latest glass construction techniques and contrasts wonderfully with the solid outer wall of the temporary exhibitions wing. Its frontage consists of 650 square metres of cold bent glass, with 30 so-called “roof fins” – also in glass and up to 12 metres in length – and 20 glass columns up to 9.4 metres high, all mounted on a load-bearing structure containing 65 tonnes of steel. 

Visitors descend from the street-level entrance to the sunken foyer by a magnificent glass staircase, an illuminated escalator or a glazed panoramic lift. In the foyer are a cloakroom with space for 2200 coats and 1700 bags, an array of 1450 audio tours and a brand new museum shop. This is selling some 500 exclusive new products, created in collaboration with leading local and international luxury brands like Jaeger-LeCoultre, Gassan Diamonds, SMAAK and Pommery, or by Dutch designers inspired by Van Gogh and his work. They include Hester van Eeghen, Tord Boontje, Edward van Vliet and Droog Design. 

The draft design for the new entrance hall was prepared by Kisho Kurokawa Architect and Associates, the firm founded by the late Kisho Kurokawa, designer of the temporary exhibitions wing opened in 1999. Hans van Heeswijk Architecten then elaborated on this to create a solution in which the existing wing and the new structure form a surprising new whole.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://artdaily.com/news/81246/Van-Gogh-Museum-opens-new-entrance-with-a-labyrinth-of-125-000-sunflowers-#.Vfsqo9JViko

EL MUSEO SE ADAPTA A LOS VISITANTES (?) -- · en CULTURA, GESTIÓN,INSTITUCIONES, MUSEO, OPINIÓN, PATRIMONIO. ·

El perfil del público que entra en un museo es algo que pasa totalmente desapercibido a muchos de los museos locales. La gente entra en el museo y punto, ya está. La gente no visita el museo tanto como les gustaría a sus responsables y ya está. ¿Qué se está haciendo mal para que el museo esté desierto la mayor parte de la semana? ¿Malos tiempos para la lírica?

“Eduardo Manostijeras” Johnny Depp, Herb Ritt

Podemos apoyarnos en opiniones de otros expertos que han teorizado sobre el hecho de que los museos desconocen totalmente el público que los visita, y mucho más desconocidos resultan los visitantes potenciales que pudiera recibir el museo y que no aparecen por la puerta, ni asomándose. Podemos transcribir una de estas opiniones entonces:

” Desafortunadamente, muchas veces el personal del museo que planea una exposición (permanente o temporal) tiene un conocimiento muy pobre de los visitantes que la verán, y sobrevaloran su motivación, conocimientos y tiempo, mientras infravaloran sus expectativas y propósitos. El resultado de ello es que muchos visitantes no pueden aprender, se sienten intimidados, confusos, aburridos, fatigados y, en general, dedican menos tiempo del que sería necesario para beneficiarse de lo que les ofrece la exposición”. Dicho por María Inmaculada Pastor, pionera en la pedagogía museológica.

umblr_ltabdpKB7s1qz9v0to1_1280

Las preguntas que fundamentan los orígenes de la historia de la filosofía se pueden aplicar al hecho del museo: ¿quiénes somos?, ¿a dónde vamos?, ¿de dónde venimos?; o mejor lo planteamos así de una forma un poco más marquetiniana: ¿Por qué razón tenemos tan pocos visitantes? ¿qué es lo qué tenemos que hacer para satisfacer la curiosidad del visitante?, ¿qué es lo que estamos haciendo mal? Dependiendo de las dimensiones y razón de ser del museo, razones presupuestarias y de gestión, deberemos escoger que perfil/perfiles de visitante potencial/potenciales es/son el/los nuestros, y lo tenemos que decir así de raro porque en ocasiones el museo solo tiene un perfil de visitante (familias: Museo de los Niños). Dependiendo de nuestro “ser” y de nuestro “hacer”, debemos trazar definitivamente el camino – creatividad en ideas – de acercamiento a quienes realmente seamos capaces de seducir.


Habrá quien piense que somos muy superficiales a la hora de enunciar el grave problema de la escasez de público en nuestros museos locales y su desconocimiento de su potencial visitante, pero debemos decir en nuestro descargo que estamos simplificando-sintetizando mucho la cuestión, aunque el problema es este y no otro, se diga utilizando castellano florido o español de la calle. Se terminó la época en la que los museos se administraban, ahora se gestionan y el marketing entra a formar parte de esa gestión como algo ineludible. Queremos ver museos con visitantes. Y todos sabemos que para vender bien hay que conocer a nuestro potencial comprador como si lo hubiéramos parido y darle lo que necesita, o lo que está dispuesto a comprar. En muchos museos locales, al día de hoy, existe una gran epidemia de infertilidad, o es que no son apetecibles.


Fuente utilizada: Miquel Sabaté y Roser Gort Riera, “Museo y comunidad. Un museo para todos los públicos”. Ediciones TREA, 2012.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti Espacio Visual Europa (EVE)

No Recife, Pernambuco, Brasil, no início do século 20, uma pequena gráfica criada pelo paraibano Leandro Gomes de Barros imprimia os primeiros folhetos de cordel do Brasil.

Poeta de talento reconhecido, aproveitava a literatura artesanal para fazer crônicas a respeito dos costumes da sociedade, da política, sem esquecer as narrativas ficcionais. 



O pesquisador Câmara Cascudo o classificou como o mais lido dos escritores populares. Carlos Drummond de Andrade, como “o Rei da Poesia do Sertão e do Brasil”. A despeito do pioneirismo, o Recife dedica pouca atenção à arte de origem árabe, a julgar pela falta de incentivo do poder público e pela ausência de um espaço dedicado aos folhetos. 

Bandeiras como essa são levantadas pela pesquisadora Shirley Rodrigues, idealizadora do Fórum Pernambucano de Literatura de Cordel, realizado desta terça-feira (15) a domingo(20) no Museu Cais do Sertão. A programação gratuita, traz debates, workshops e apresentações. Um dos pontos cruciais do fórum é a valorização das mulheres em um universo predominantemente masculino, por vezes machista. 


A literatura de cordel é não somente apropriada com frequência, mas irmanada a outras formas de arte, como o mamulengo, a embolada, o coco, a cantoria de viola, o cavalo-marinho, o maracatu rural e o aboio. “Todos têm a mesma matriz poética, a origem a partir da península ibérica onde se amalgamaram várias influências, sobretudo árabes, e foram trazidas para Pernambuco e para o Brasil pelos portugueses, judeus e árabes”, explica o pesquisador e cordelista Meca Moreno.


Para ele, o cordel deixa traços marcantes na obra de vários cantores, como Alceu Valença, Zé Ramalho (“parte das canções são verdadeiras peças da poesia popular”), Siba (cuja influência é não somente temática, mas refere à métrica e rima utilizada), Lenine, Antúlio Madureira (“com várias músicas inspiradas em cordéis, declamados com uso de instrumentos medievais”). Na literatura, Meca Moreno menciona proximidade do cordel com a obra de Graciliano Ramos (temáticas ligadas ao Sertão e à religiosidade), Cyl Galindo, Alberto da Cunha Melo, Gilvan Lemos e José Lins do Rego.

1º Fórum Pernambucano de Literatura de Cordel
Quando: de terça-feira a domingo, sempre a partir das 11h
Onde: Museu Cais do Sertão (Avenida Alfredo Lisboa, S/N, Bairro do Recife)


Tentáculos do cordel 

No repente
Patativa do Assaré – Considerado uma das principais figuras da música popular nordestina do século 20, poeta e repentista com grande influência da literatura de cordel. “Sujeito de sapiência cujos versos possuíam grandes críticas sociais, como aquelas ligadas à necessidade da reforma agrária”, diz Meca Moreno.

Na música
Nordeste independente, famosa na voz de Elba Ramalho e composta por Ivanildo Vilanova e Bráulio Tavares, é um bom exemplo de como a própria poesia dos folhetos é com facilidade transformada em canções de sucesso. (O folheto era o símbolo oficial/ A moeda, o tostão de antigamente/ Conselheiro seria o inconfidente/ Lampião, o herói inesquecido/ Imagine o Brasil ser dividido/ E o nordeste ficar independente)

Na literatura
O escritor e dramaturgo Ariano Suassuna se inspirou em pelo menos três folhetos de cordéis para escrever cenas da obra mais famosa, Auto da Compadecida. Entre eles, O cordel que defecava dinheiro, de Leandro Gomes de Barros, que na obra de Suassuna se transformou na história do gato que “descomia” dinheiro.

No cinema
O homem que virou suco (1981), de João Batista de Andrade, se apropria do cordel de maneira emblemática. Na trama, um poeta popular nordestino vai para São Paulo, onde tenta sobreviver comercializando folhetos. 

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti 
http://www.diariodepernambuco.com.br/app/noticia/viver/2015/09/15/internas_viver,598037/o-fogo-encantado-do-cordel-toma-conta-do-museu-cais-do-sertao.shtml

Fotos: Divulgação/Arquivo DP/Raiz Distribuidora
Fotos: Divulgação/Arquivo DP/Raiz Distribuidora






o texto abaixo colaboração de:
 Vania Luiza de Lira



Literatura de cordel
Os folhetos à venda, pendurados em cordéis

Detalhe da estátua de Firmino Teixeira do Amaral na Central de Artesanato Mestre Dezinho, em Teresina.

Literatura de cordel também conhecida no Brasil como folheto, é um gênero literário popular escrito frequentemente na forma rimada, originado em relatos orais e depois impresso em folhetos. Remonta ao século XVI, quando o Renascimento popularizou a impressão de relatos orais, e mantém-se uma forma literária popular no Brasil. O nome tem origem na forma como tradicionalmente os folhetos eram expostos para venda, pendurados em cordas, cordéis ou barbantes em Portugal. No Nordeste do Brasil o nome foi herdado, mas a tradição do barbante não se perpetuou: o folheto brasileiro pode ou não estar exposto em barbantes. Alguns poemas são ilustrados com xilogravuras, também usadas nas capas. As estrofes mais comuns são as de dez, oito ou seis versos. Os autores, ou cordelistas, recitam esses versos de forma melodiosa e cadenciada, acompanhados de viola, como também fazem leituras ou declamações muito empolgadas e animadas para conquistar os possíveis compradores. Para reunir os expoentes deste gênero literário típico do Brasil, foi fundada em 1988 a Academia Brasileira de Literatura de Cordel, com sede no Rio de Janeiro.



História

Literatura na forma de folhetos ou panfletos tem sido usada ao longo de séculos, como meio econômico. Folheto holandês de 1637, durante a tulipomania..

A história da literatura de cordel começa com o romanceiro do Renascimento, quando se iniciou impressão de relatos tradicionalmente orais feitos pelos trovadores medievais, e desenvolve-se até à Idade Contemporânea. O nome cordel está ligado à forma de comercialização desses folhetos em Portugal, onde eram pendurados em cordões, chamados de cordéis.[1] Inicialmente, eles também continham peças de teatro, como as de autoria de Gil Vicente (1465-1536). Foram os portugueses que introduziram o cordel no Brasil desde o início da colonização.

Evolução no Brasil
Na segunda metade do século XIX começaram as impressões de folhetos brasileiros, com suas características próprias. Os temas incluem fatos do cotidiano, episódios históricos, lendas, temas religiosos, entre muitos outros. As façanhas do cangaceiro Lampião (Virgulino Ferreira da Silva, 1900-1938) e o suicídio do presidente Getúlio Vargas (1883-1954) são alguns dos assuntos de cordéis que tiveram maior tiragem no passado. Não há limite para a criação de temas dos folhetos. Praticamente todo e qualquer assunto pode virar cordel nas mãos de um poeta competente.

No Brasil, a literatura de cordel é produção típica do Nordeste, sobretudo nos estados de Pernambuco, da Paraíba, do Rio Grande do Norte e do Ceará. Costumava ser vendida em mercados e feiras pelos próprios autores. Hoje também se faz presente em outros Estados, como Rio de Janeiro, Minas Gerais e São Paulo. O cordel hoje é vendido em feiras culturais, casas de cultura, livrarias e nas apresentações dos cordelistas.

O grande mestre de Pombal, Leandro Gomes de Barros, que nos emprestou régua e compasso para a produção da literatura de cordel, foi de extrema sinceridade quando afirmou na peleja de Riachão com o Diabo, escrita e editada em 1899:

"Esta peleja que fiz
não foi por mim inventada,
um velho daquela época
a tem ainda gravada
minhas aqui são as rimas
exceto elas, mais nada."

Oriunda de Portugal, a literatura de cordel chegou no balaio e no coração dos nossos colonizadores, instalando-se na Bahia e mais precisamente em Salvador. Dali se irradiou para os demais estados do Nordeste. A pergunta que mais inquieta e intriga os nossos pesquisadores é "Por que exatamente no nordeste?". A resposta não está distante do raciocínio livre nem dos domínios da razão. A primeira capital da nação foi Salvador, ponto de convergência natural de todas as culturas, permanecendo assim até 1763, quando foi transferida para o Rio de Janeiro.

Na indagação dos pesquisadores no entanto há lógica, porque os poetas de bancada ou de gabinete, como ficaram conhecidos os autores da literatura de cordel, demoraram a emergir do seio bom da terra natal. Mais tarde, por volta de 1750 é que apareceram os primeiros vates da literatura de cordel oral. Engatinhando e sem nome, depois de relativo longo período, a literatura de cordel recebeu o batismo de poesia popular.

Foram esses bardos do improviso os precursores da literatura de cordel escrita. Os registros são muito vagos, sem consistência confiável, de repentistas ou violeiros antes de Manoel Riachão ou Mergulhão, mas Leandro Gomes de Barros, nascido no dia 19 de novembro de 1865, teria escrito a peleja de Manoel Riachão com o Diabo, em fins do século passado.

Sua afirmação, na última estrofe desta peleja (ver em detalhe) é um rico documento, pois evidencia a não contemporaneidade do Riachão com o rei dos autores da literatura de cordel. Ele nos dá um amplo sentido de longa distância ao afirmar: "Um velho daquela época a tem ainda gravada".

Os poetas Leandro Gomes de Barros (1865-1918) e João Martins de Athayde (1880-1959) estão entre os principais autores do passado.

Carlos Drummond de Andrade, reconhecido como um dos maiores poetas brasileiros do século XX, assim definiu, certa feita, a literatura de cordel: "A poesia de cordel é uma das manifestações mais puras do espírito inventivo, do senso de humor e da capacidade crítica do povo brasileiro, em suas camadas modestas do interior. O poeta cordelista exprime com felicidade aquilo que seus companheiros de vida e de classe econômica sentem realmente. A espontaneidade e graça dessas criações fazem com que o leitor urbano, mais sofisticado, lhes dedique interesse, despertando ainda a pesquisa e análise de eruditos universitários. É esta, pois, uma poesia de confraternização social que alcança uma grande área de sensibilidade".

A literatura de cordel apresenta vários aspectos interessantes e dignos de destaque:

As suas gravuras, chamadas xilogravuras, representam um importante espólio do imaginário popular;
Pelo fato de funcionar como divulgadora da arte do cotidiano, das tradições populares e dos autores locais (lembre-se a vitalidade deste gênero ainda no nordeste do Brasil), a literatura de cordel é de inestimável importância na manutenção das identidades locais e das tradições literárias regionais, contribuindo para a perpetuação do folclore brasileiro;
Pelo fato de poderem ser lidas em sessões públicas e de atingirem um número elevado de exemplares distribuídos, ajudam na disseminação de hábitos de leitura e lutam contra o analfabetismo;
A tipologia de assuntos que cobrem, crítica social e política e textos de opinião, elevam a literatura de cordel ao estandarte de obras de teor didático e educativo.
Narrativa
Os textos considerados romances na literatura de cordel possuem alguns traços em comum quanto à sua narrativa. Os recursos narrativos mais utilizados nesses cordéis são as descrições dos personagens em cena e os monólogos com queixas, súplicas, rogos e preces por parte do protagonista.

São histórias que têm como ponto central uma problemática a ser resolvida através de inteligência e astúcia para atingir um objetivo. No romance romântico, a problemática envolve elementos relacionados ao imaginário europeu – duques, condes, castelos –, apropriados e adaptados pela literatura oral brasileira.

O herói sofrerá, vivendo em desgraça e martírio, sempre fiel ao seu amor ou às suas convicções, mesmo com as intempéries. É comum a intriga envolver jovens que enfrentam problemas na escolha de seus companheiros, em relações familiares extremamente hierarquizadas. Objeção, proibição do namoro, noivados arranjados são algumas das dificuldades que impedem o jovem casal apaixonado de ficar junto ao longo do romance.

Ao fim de tudo, o herói será exaltado e os opositores humilhados. Se assim não for, haverá outro meio de equilibrar a situação, que durante quase toda a narrativa permaneceu desfavorável ao protagonista.

Poética
Trabalho de alunos, praça em Cerqueira César
Quadra
Estrofe de quatro versos. A quadra iniciou o cordel, mas hoje não é mais utilizada pelos cordelistas. Porém as estrofes de quatro versos ainda são muito utilizadas em outros estilos de poesia sertaneja, como a matuta, a caipira, a embolada, entre outros.

A quadra é mais usada com sete sílabas. Obrigatoriamente tem que haver rima em dois versos (linhas). Cada poeta tem seu estilo. Um usa rimar a segunda com a quarta. Exemplo:

Minha terra tem palmeiras
Onde canta o sabiá (2)
As aves que aqui gorjeiam
Não gorjeiam como lá (4).
Outro prefere rimar todas as linhas, alternando ou saltando. Pode ser a primeira com a terceira e a segunda com a quarta, ou a primeira com a quarta e a segunda com a terceira. Vejamos estes exemplos de Zé da Luz:

E nesta constante lida
Na luta de vida e morte
O sertão é a própria vida
Do sertanejo do Norte
Três muié, três irimã,
Três cachorra da mulesta
Eu vi nun dia de festa
No lugar Puxinanã.
Sextilha
É a mais conhecida. Estrofe ou estância de seis versos. Estrofe de seis versos de sete sílabas, com o segundo, o quarto e o sexto rimados; verso de seis pés, colcheia, repente. Estilo muito usado nas cantorias, onde os cantadores fazem alusão a qualquer tema ou evento e usando o ritmo de baião. Exemplo:

Quem inventou esse "S"
Com que se escreve saudade
Foi o mesmo que inventou
O "F" da falsidade
E o mesmo que fez o "I"
Da minha infelicidade
Septilha
Estrofe (rara) de sete versos; setena (de sete em sete). Estilo muito usado por Zé Limeira, o Poeta do Absurdo.

Eu me chamo Zé Limeira
Da Paraíba falada
Cantando nas escrituras
Saudando o pai da coaiada
A lua branca alumia
Jesus, Jose e Maria
Três anjos na farinhada.
Napoleão era um
Bom capitão de navio
Sofria de tosse braba
No tempo que era sadio,
Foi poeta e demagogo
Numa coivara de fogo
Morreu tremendo de frio.
Na septilha usa-se o estilo de rimar os segundo, quarto e sétimo versos e o quinto com o sexto, podendo deixar livres o primeiro e o terceiro.

Oitava
Estrofe ou estância (grupo de versos que apresentam, comumente, sentido completo) de oito versos: oito-pés-em-quadrão. Oitavas-a-quadrão. Como o nome já sugere, a oitava é composta de oito versos (duas quadras), com sete sílabas. A rima na oitava difere das outras. O poeta usa rimar a primeira com a segunda e terceira, a quarta com a quinta e oitava e a sexta com a sétima.

Quadrão
Oitava na poesia popular, cantada, na qual os três primeiros versos rimam entre si, o quarto com o oitavo, e o quinto, o sexto e o sétimo também entre si.

Todas as estrofes são encerradas com o verso: Nos oito pés a quadrão. Vejamos versos de uma contaria entre José Gonçalves e Zé Limeira: - (AAABBCCB)

Gonçalves:

Eu canto com Zé Limeira
Rei dos vates do Teixeira
Nesta noite prazenteira
Da lua sob o clarão
Sentindo no coração
A alegria deste canto *
Por isso é que eu canto tanto *
NOS OITO PÉS A QUADRÃO
Limeira:

Eu sou Zé Limeira e tanto
Cantando por todo canto
Frei Damião já é santo
Dizendo a santa missão
Espinhaço e gangão
Batata de fim de rama *
Remédio de velho é cama *
NOS OITO PÉS A QUADRÃO.
Décima
Estrofe de dez versos, com dez ou sete sílabas, cujo esquema rimático é, mais comumente, ABBAACCDDC, empregada sobretudo na glosa dos motes, conquanto se use igualmente nas pelejas e, com menos frequência, no corpo dos romances.

Geralmente nas pelejas é dado um mote para que os violeiros se desdobrem sobre o mesmo. Vejamos e exemplo com José Alves Sobrinho e Zé Limeira:

Mote:
VOCÊ HOJE ME PAGA O QUE TEM FEITO
COM OS POETAS MAIS FRACOS DO QUE EU.
Sobrinho:
Vou lhe avisar agora Zé Limeira
Dizem que quem avisa amigo é >B
Vou lhe amarrar agora a mão e o pé >B
E lhe atirar naquela capoeira
Pra você não dizer tanta besteira
Nesta noite em que Deus nos acolheu >C
Você hoje se esquece que nasceu >C
E se lembra que eu sou bom e perfeito >D
Você hoje me paga o que tem feito >D
Com os poetas mais fracos do que eu. >C
Zé Limeira:
Mais de trinta da sua qualistria
Não me faz eu correr nem ter sobrosso
Eu agarro a tacaca no pescoço
E carrego pra minha freguesia
Viva João, viva Zé, viva Maria
Viva a lua que o rato não lambeu
Viva o rato que a lua não roeu
Zé Limeira só canta desse jeito
Você hoje me paga o que tem feito
Com os poetas mais fracos do que eu.
Martelo
Estrofe composta de decassílabos, muito usada nos versos heroicos ou mais satíricos, nos desafios. Os martelos mais empregados são o gabinete e o agalopado.

Martelo agalopado - Estrofe de dez versos decassílabos, de toada violenta, improvisada pelos cantadores sertanejos nos seus desafios.

Martelo de seis pés, galope - Estrofe de seis versos decassilábicos. Também se diz apenas agalopado.

Galope à beira-mar
Estrofe de 10 versos hendecassílabos (que tem 11 sílabas), com o mesmo esquema rímico da décima clássica, e que finda com o verso "cantando galope na beira do mar" ou variações dele. Termina, sempre, com a palavra "mar".

Às vezes, porém, o primeiro, o segundo, o quinto e o sexto versos da estrofe são heptassílabos, e o refrão é "meu galope à beira-mar". É considerado o mais difícil gênero da cantoria nordestina, obrigatoriamente tônicas as segunda, quinta, oitava e décima primeira sílabas.

Sobrinho:
Provo que eu sou navegador romântico
Deixando o sertão para ir ao mirífico
Mar que tanto adoro e que é o Pacífico
Entrando depois pelas águas do Atlântico
E nesse passeio de rumo oceânico
Eu quero nos mares viver e sonhar
Bonitas sereias desejo pescar
Trazê-las na mão pra Raimundo Rolim
Pra mim e pra ele, pra ele e pra mim
Cantando galope na beira do mar.
Limeira:
Eu sou Zé Limeira, caboclo do mato
Capando carneiro no cerco do bode
Não gosto de feme que vai no pagode
O gato fareja no rastro do rato
Carcaça de besta, suvaco de pato
Jumento, raposa, cancão e preá
Sertão, Pernambuco, Sergipe e Pará
Pará, Pernambuco, Sergipe e Sertão
Dom Pedro Segundo de sela e gibão
Cantando galope na beira do mar.










































Un musée est toujours source de découverte et d'étonnement. - Jamil Molaeb, son musée, la mer, les pinèdes et chênaies« Ici, dans cet espace, entre baies vitrées et murs, j’ai exposé mes œuvres les plus actuelles et les plus représentatives.

Une grande bâtisse blanche en pierre bouchardée face à une vallée. L'établissement, flambant neuf avec ses 1 000 m2, ses quatre étages, ses 45 toiles et ses 25 sculptures, a ouvert ses portes à Baïssour.


Dépassé la grille en fer forgé blanche frappée des motifs animaliers (oiseau, serpent, renard, gazelle..) qui habitent ses toiles, Jamil Molaeb, formé à l'école de Paul Guiragossian, Aref Rayess, Amine el-Bacha, Rafic Charaf et Halim Jurdak, désigne l'entrée du musée. Une quinzaine de ses mosaïques tapissent les murs de la cour extérieure et une trentaine de ses sculptures font les vigiles sous les spots. Ensemble de garde rapprochée jalousement ombragée par des pins parasols, des chênes et des noyers. La façade de la bâtisse (conçue par Georges Obeid avec l'intervention active de l'artiste) émerge sur fond d'une nuit épaisse, voilée par cette poussière collante et jaunâtre qui a entièrement saisi, comme une biblique sept plaies de l'Égypte, le pays du Cèdre.

Au cœur de Baïssour, une bourgade du caza de Aley composée de plus de 12 000 habitants, Jamil Molaeb, à 67 ans, béret vissé sur ses cheveux blancs comme neige tel un peintre montmartrois ou basque, vétéran de la palette, du pinceau, du chevalet et du burin (presque un demi-siècle voué à l'art), a érigé un musée pour ses œuvres, mais l'écrin servira également, plus tard, à exposer d'autres œuvres pour d'autres artistes.

Œuvres talisman
Œuvres polymorphes et à l'inspiration multiple mais toujours nourries de la sève de la vie, des paysages, de la mer, des villes, des êtres.

Un constant et vibrant hymne à tout ce qui réjouit le cœur, les yeux et l'esprit. Pour une échappée belle. Vers le rêve, la tendresse, la chaleur humaine.

« Ici, dans cet espace, entre baies vitrées et murs, j'ai exposé mes œuvres les plus actuelles et les plus représentatives, dit-il en toute simplicité. Je n'ai pas opéré par thème ou ordre chronologique. Cela va de mon amour pour la mer à l'abstraction en passant par ces détails minimalistes que je scande en grandes ou petites toiles tel un talisman qu'on psalmodie, récitation obsessionnelle, mais selon une expression de dessin récurrent. Tel un motif inlassablement répété comme une danse incantatoire. 

C'est ma litanie pour ma passion de la vie. Avec sa nature, sa végétation, sa flore, sa faune, son monde animalier, ses traditions, ses us et coutumes et son folklore, racine de notre quotidien. Avec, en plus, le chant et la mélodie des couleurs. 

Là j'ai exposé aussi sculptures en bois et pierre. De plusieurs périodes, notamment des années 70-80. Avec ce totem qui a fait démarrer en trombe ma carrière en 1966 au Salon d'automne du Musée Sursock. Acrylique, mixed media, bois gravé, pierre travaillée, encre, huile, gouache, fusain pastel, tout vit ici en un mariage libre, heureux. Ce cadre est pour l'épanouissement et le plaisir des œuvres qui ont jalonné mon parcours. 

Ce n'est pas un lieu de vente, mais un lieu de culture. Culture pour tout visiteur de (re)découvrir mon travail, tout en confessant aussi l'objectif d'une décentralisation de la capitale. 

La culture inclut aussi, à travers la salle du premier étage, ainsi que le rez-de-chaussée transformé en coulisse pour les artistes, concert (comme celui de musique de chambre inauguré par mon fils Ribal violoniste, avec sept autres musiciens), théâtre, danse, spectacle, conférence... Un lieu ouvert, certes conçu préalablement mais où bien de choses sont un peu à l'avenant. Un avenant bienvenu qui a servi nos plans pour s'exprimer librement. 

D'où le choix des tableaux qui ornent les murs, illustrations tirées des préoccupations campagnardes tels les apprêts pour un mariage, la fièvre des vendanges, le branle-bas pour les récoltes et la conviviale fabrication de la mélasse... »

Quelques pas sur le béton de l'entrée bordée par la bienveillance des arbres aux feuilles qui frissonnent. Les mosaïques retraçant la vie au village scrutent l'horizon et les sculptures en pierre ont des éclats laiteux sous la lumière des lampes dardées sur leur protubérance et leurs angles lisses comme des dos de serpent.
À l'intérieur, une fois poussée la lourde porte en bois du deuxième étage, surgit le flot marmoréen et éclatant de blancheur du plancher. Et l'on retrouve les grandes toiles où pépient les oiseaux, où s'éclatent les coquelicots rouges comme des cerises mûres, où un paysage de Baïssour vu de loin se prélasse entre brume et soleil, où les toits des médinas du Maghreb et de Fès font du coude-à-coude, comme des flots qui se pressent et que nul n'endigue... Un monde grouillant d'images où, parfois, la couleur est monochrome avant de se bousculer en une myriade de détails foisonnants comme une parole qu'on ne peut plus arrêter...

Entre fenêtres en ogives et baies à horizon perdu, règne de la mer. Des randonnées de Khaldé, Jbeil, Tripoli et d'autres coins du monde, les plages ont sur les toiles des résonances et des appels de bonheur, de sérénité, de paix, d'évasion, de liberté.

Au denier étage, la mezzanine, un atelier du peintre sous verrière conique. S'infiltre la lumière dès le lever du soleil, y scintillent les étoiles la nuit sous un éclairage arc-en-ciel qui change au gré des jours de la semaine... Mais place au chevalet et à une toile que l'artiste finit en toute bénéfique solitude. Peut-être sous le regard du public... Qui sait ? Un musée est toujours source de découverte et d'étonnement.

fonte: @edisonmarioti #edisonmariotti http://www.lorientlejour.com/article/944484/jamil-molaeb-son-musee-la-mer-les-pinedes-et-chenaies.html

MEMORIAL MUSEUM OF AVETIK ISAHAKIAN

In 1945, the Government of Armenia made a decision to give a house to the great poet on his 70th anniversary, as a birthday present. The house was built by the plan of architect Pertchanoush Msrian and, according to the poet’s wish; it was constructed with black polished tufa. It is a two storied house and, due to its triangle-cupola and entrance-porch, bears a resemblance to an Armenian chapel.




Next to the main entrance, under the arched stone roof of the second floor, there is a small balcony. The six stone stairs are leading up to the front door. The long, large summer balcony is in the back yard with a pretty garden in front of it, extending to the right. On both sides of the main entrance, there are beautiful flower-gardens.

Since 1946, Isahakian had lived in this house together with his family. After his death in 1958, in reference to 1st May 67-P decision of the Council of Ministers of the Armenian SSR Avetik Isahakian’s house was changed into memorial museum with the purpose to immortalize the name of the eminent Armenian poet.

The house underwent to some changes: a big hall and studies were built on the back part of the second floor; the wooden balcony and the staircase were faced with stone.

On the 31st October, 1963, the opening of the museum took place solemnly.

Later, the Memorial house has been renovated twice and the present exposition is the third one.



The opening ceremony of 
Av. Isahakian Memorial-Museum 
The vice minister of the Ministry of Culture S. Gasparian is making a speech. 
From the left: Ya. Zarobian, T. Hakhoumian, S. Vahouni, A. Toumanian.
From the right: St. Zorian, L. Stepanian, T. Toumanian, and others.


--armenio

Հայ մեծ բանաստեղծ Ավետիք Իսահակյանի տուն-թանգարանը գտնվում է Բաղրամյան պողոտային զուգահեռ գողտրիկ ու խաղաղ Զարոբյան փողոցում: Այս տանը նա ապրել է իր կյանքի վերջին տասը տարին:
Նրա մահից հետո` 1958 թվականին, ՀՍՍՀ Մինիստրների խորհրդի մարտի 1-ի թիվ 67-Պ որոշմամբ Ավետիք Իսահակյանի հիշատակը հավերժացնելու նպատակով առանձնատունը վերածվում է տուն-թանգարանի:

Ավետիք Իսահակյանի տուն-թանգարանի խորհուրդն է պահպանել և նոր սերունդներին փոխանցել այն սուրբ մասունքները և իրեղեն վկայությունները, որոնք կապված են մեծ բանաստեղծի անվան հետ և կրում են նրա արարիչ ձեռքի դրոշմը: Այս հարկի ներքո նա ներկա չէ միայն ֆիզիկապես. Նրա լուսավոր հոգին հավետ այս տանն է, իր ժողովրդի հետ` որպես նրա երթի հավերժ ուղեկից:

Ավ. Իսահակյանի տուն-թանգարանի գործունեության ուղղություններն են` թանգարանի հավաքածուի պահպանումը, հաշվառումը, ուսումնասիրումը, ինչպես նաև մշտական ցուցադրության և ցուցահանդեսների, տարաբնույթ միջոցառումների, դասախոսությունների միջոցով հանրությանը Իսահակյանի գրական ժառանգությանը հաղորդակից դարձնելը: 

Այսօր Ավետիք Իսահակյանի տուն-թանգարանը մայրաքաղաք Երևանի աչքի ընկնող մշակութային օջախներից է, ուր այցելում են հայ և օտարազգի բազմաթիվ մարդիկ: Թանգարանում մշտապես կազմակերպվում են բազմազան ու հետաքրքիր միջոցառումներ` գիտական ընթերցումներ, գրական - երաժշտական ցերեկույթներ, բանավեճեր, գրքերի շնորհանդեսներ, բաց դասեր, համերգներ, ժամանակավոր ցուցահանդեսներ, հանդիպումներ գիտության և մշակույթի անվանի մարդկանց հետ և այլն: Վերջին տարիներին ավանդույթ է դարձել Վարպետի հարկի տակ Ավ. Իսահակյանի անվան դպրոցի առաջին դասարանցիների ‹‹իսահակյանցի›› օծվելու խորհրդանշական արարողությունը, իսկ ուսումնական տարվա վերջին ավարտական դասարանների աշակերտներն այստեղ են ստանում իրենց հասունության վկայականները:
Ամեն տարի թանգարանն ակտիվորեն արձագանքում է նաև Ֆրանսիայի թանգարանների նախաձեռնությանը` մայիսին կազմակերպվող ‹‹թանգարանային գիշեր›› միջազգային ակցիային, որի շրջանակներում Ավ. Իսահակյանի տուն-թանգարանում անցկացվում են տարաբնույթ միջոցառումներ և ցուցահանդեսներ: Միջոցառումներին մասնակցում են բազմաթիվ այցելուներ` տարբեր տարիքի և զբաղմունքի տեր մարդիկ, որոնց համար սովորական օրը դառնում է տոն՝ ընդմիշտ մնալով նրանց հիշողության մեջ:


 
 ՌԱՎԵՆՆԱՅՈՒՄ

Արարատի ծեր կատարին
Դար է եկել, վայրկյանի պես,
Ու անցել:

Անհուն թվով կայծակների
Սուրն է բեկվել ադամանդին,
Ու անցել:

Մահախուճապ սերունդների
Աչքն է դիպել լույս գագաթին,
Ու անցել:

Հերթը հիմա քոնն է մի պահ.
Դու էլ նայիր սեգ ճակատին,
Ու անցիր...

1926թ, հունիսի 8, Վենետիկ




fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti colaboração: Agapi Yeganyan
http://www.isahakyanmuseum.am/htmls_eng/about_us.html#1