Ouvir o texto...

quinta-feira, 24 de setembro de 2015

Cultura e cozinha brasileira: - CANJICA MINEIRA - Receita da Chef Juliana Bonomo

Perfil da chef  Juliana Bonomo
Cozinheira, pesquisadora de cozinha brasileira e mestre em Memória Social.

Curiosa pela própria natureza, gosto de sair pelo Brasil e pelo mundo provando novos sabores. Gosto também de escrever e de dividir com as pessoas as coisas que vejo e que penso.

CANJICA MINEIRA


INGREDIENTES

Milho branco para canjica 200 g 
Leite integral 200 ml 
Leite de coco 200 ml 
Leite condensado 200 ml 
Amendoim torrado e moído 100 g 
Canela em pó qb 


PREPARAÇÃO da CANJICA 

Cozinhar a canjica com água na panela de pressão.
Quando a panela começar a apitar, baixe o fogo e cozinhe durante 40 minutos. 

Descartar a água de cozimento. 

Levar a canjica a uma panela pequena com o leite, o leite de coco e o leite condensado. 

Acrescentar o amendoim. 

Deixe ferver por alguns minutos até engrossar um pouco. 

Desligar a panela e servir salpicado com um pouco de canela.



fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti 
https://julianabonomoblog.wordpress.com/

colaboração: Juliana Bonomo


--in
Culture and Brazilian cuisine: - hominy MINING - Revenue Chef Juliana Bonomo.

Chef profile Juliana Bonomo
Cook, kitchen Brazilian researcher and teacher in social memory.

Curious by nature, I like to go out throughout Brazil and the world tasting new flavors. I also like to write and to share with people the things I see and what I think.


hominy MINING


INGREDIENTS

White corn grits to 200 g
Whole milk 200ml
200 ml Coconut Milk
Condensed milk 200ml
Roasted peanuts and ground 100g
Cinnamon to taste


Of hominy PREPARATION

Cook hominy with water in the pressure cooker.
When the pan start beeping, lower the heat and simmer for 40 minutes.

Discard the cooking water.

Hominy lead to a small saucepan with the milk, coconut milk and condensed milk.

Add the peanuts.

Simmer for a few minutes until thickened slightly.

Turn off the pan and serve sprinkled with a little cinnamon.

Museo de la Naturaleza y el Hombre - ( Artículo ) Marco Gavio Apicio fue un excéntrico romano, apasionado de la gastronomía, que vivió en el siglo I d. C. (en época de Tiberio). Famoso por gastar considerables sumas de dinero en organizar suntuosos banquetes,...

En los trirremes, aprovechando un viaje de reconocimiento, se habían ocupado del asunto de forma prioritaria, cuidando con esmero la mercancía, a sabiendas de que cualquier problema que se ocasionara sería castigado severamente, se había pagado mucho por el éxito de la aventura. Recordaron, observando el supparum, mientras las olas mojaban sus rostros curtidos y sus brazos musculados por el esfuerzo, que la travesía había sido larga y extremadamente difícil, sobre todo durante los días que hubieron de soportar una severa galerna que les había azotado en medio de la ruta, alejándolos de cualquier enclave, separándolos de la costa bordeada por ensenadas acogedoras y plácidas que marcaban el límite del lugar que apodaban con orgullo Nostrum. A su llegada a puerto, él los estaba esperando, nervioso y sudoroso. Había gastado una considerable fortuna, pero no importaba, le sobraba el dinero, todo lo que poseía lo invertía en satisfacer esa pasión que sentía y que, a veces, llegaba a extremos insospechados. 


Sonrió al recordar que la idea la había pergeñado una noche, en la balconada de su mansión, mirando el horizonte, tras ser informado en secreto, por sus espías, de la curiosidad que habían despertado en los enviados especiales -a la misión - aquellos miles de seres que vivían tranquilos en una zona meridional, soleada y plácida, de La Galia. 

Para despertar su ambición, le contaron socarronamente que dispondría de suficiente material para alcanzar su objetivo. Si gustaba, sería aceptado por todos, incluso por los más altos dignatarios, con alguno de los cuales intentaba mantener importantes relaciones de amistad. Elevó la ceja al recordar cómo se ganaba sus favores con extraordinarios regalos, algunos nunca vistos en estas tierras. Quizás hasta sería recibido en la villa de Capri, allá en lo alto del acantilado, algo con lo que soñaba desde hacía tiempo. 

Cuánto deseaba que en esta ocasión el asunto valiera la pena, que no ocurriese como tiempo atrás cuando –desanimado- comprobó que la carga traída desde la región de los partos, de la que solo hablaban elogios, no era tan valiosa como sospechaba y, por hallarse en un estado de deterioro acusado, colérico, diríase casi enajenado- se vio en la obligación de arrojarla por la borda, después de haber pagado más de cien bolsas de monedas. Esta vez, impaciente, abrió las cajas con esmero. Entonces con ojos que emanaban gula intensa, las observó con detenimiento. Allí estaban, colocadas unas junto a otras, en línea, ordenadas, inmóviles…Vislumbró el suave color, aunque atractivo en extremo, que ya le habían descrito sus emisarios, si bien sopesó los inconvenientes que esta extraña tonalidad provocaría entre sus amigos, pero… debía arriesgarse.

Esa misma tarde ordenaría que lo prepararan todo, no podía perder tiempo. A buen seguro obtendría fama allende los mares, incluso en ese lejano lugar donde había fracasado su última aventura en la que había tenido que sobornar a toda una flota, con los malos tiempos que había para navegar, solo para comprobar la excelencia de unas quisquillas…que decían eran las más grandes y sabrosas del mar conocido.

Marco Gavio Apicio fue un excéntrico romano, apasionado de la gastronomía, que vivió en el siglo I d. C. (en época de Tiberio). Famoso por gastar considerables sumas de dinero en organizar suntuosos banquetes, acabó suicidándose al ser informado por sus contables que solo disponía de diez millones de sestercios (equivalente a varios millones de euros) para adquirir mercancías exóticas con las que saciar su afición. Innovador, a él se atribuye (si bien no está del todo claro) el famoso tratado De re coquinaria (uno de los primeros libros de cocina que se conocen). Según dicen, Marco Gavio Apicio fue el responsable de introducir el flamenco (ave del género Phoenicopterus) en las mesas de los antiguos romanos. 

 La belleza del animal, su plumaje de coloración rosa y su carne lo hicieron plato favorito de patricios. Pero, curiosamente, de los flamencos lo más apetecible era la lengua (el resto por lo general se despreciaba). La describían como suave, grande, carnosa y rosada. Como bien relata Plinio “…Apicio, el mayor tragón de todos los derrochadores, ha enseñado que la lengua de flamenco tiene un excelente sabor” (Plinio, X, 133). Plinio el Viejo junto con otros estoicos, caso de Séneca, era contrario a la vida epicúrea de Apicio, dominada por una gula en grado extremo. 

Comentan que gustaba matar a los cerdos, por sorpresa, para evitar que debido al susto la carne sufriera estrés y perdiera sabor. Recordemos que en aquella época, loros, avestruces, grullas, cisnes, ruiseñores, pavos reales y toda suerte de delicados y exóticos animales tenían cabida en los estómagos de los clásicos, que ingerían partes impensables hoy en día en nuestras mesas, caso de patas de ocas, sesos de avestruces, crestas de gallos, pezuñas de camellos, entrañas de barbos, leche de morenas, ojos de loros o lenguas de flamencos… 

El consumo de las mismas en suntuosos banquetes fue tal que, si consultan algunos escritos de otrora, se puede leer… se llegaron a ingerir hasta seiscientas cabezas de avestruces, cinco mil lenguas de flamencos y casi el mismo número de sesos de ruiseñores en un único festín… Por todo ello, algunas especies sufrieron diezmos importantes, víctimas de excentricidades y matanzas abusivas, solo para complacer el afán de competición, es decir, para ver quién era más original…en las invitaciones.

--
El Museo de la Naturaleza y el Hombre se encuentra ubicado en un destacado edificio de la capital insular, el Antiguo Hospital Civil de Nuestra Señora de los Desamparados, que data del año 1745, y que fue remodelado a finales del siglo XIX por el arquitecto Manuel de Oraá y Arcocha. Su fachada principal se considera como uno de los ejemplos más cualificados de la arquitectura neoclásica de las islas, por lo que fue declarado Bien de Interés Cultural, con la categoría de Monumento, en 1983.





En el entorno del Museo se encuentran algunos de los espacios y edificios más emblemáticos de la ciudad Santa Cruz de Tenerife: la Iglesia de la Concepción, centro del núcleo fundacional de la ciudad, cuya primera construcción data del año 1500; la Calle de la Noria, uno de los paseos más tradicionales, animados y con más encanto del antiguo casco urbano y, finalmente, como ejemplo de arquitectura moderna, en los márgenes del Barranco de Santos, y justo al lado del Museo, el TEA (Tenerife Espacio de las Artes), inmueble vanguardista diseñado por el estudio de los arquitectos suizos Herzog & de Meuron.

La rehabilitación integral del histórico edificio que alberga el Museo de la Naturaleza y el Hombre se ha venido realizando en distintas fases. Así, en el año 1993, se acometió una adecuación provisional, con el fin de destinar algunas dependencias a salas de exposición de los Museos de Ciencias Naturales y Arqueológico de Tenerife, de forma que estuvieran abiertas al público, en tanto se redactaban los proyectos, arquitectónico y museográfico, de la Fase I. La ejecución de ambos proyectos comenzó en 1994 y culminó en 1997.

La adecuación del Museo de la Naturaleza y el Hombre continuó con la ejecución de su Fase II, que comprendió tanto obra civil como museográfica, y culminó en abril del año 1999. Con la Fase III, finalizó la intervención en las dependencias del inmueble para su uso como salas de exposición permanente. El conjunto museográfico, resultado de estas tres fases, fue inaugurado por Su Majestad la Reina Doña Sofía, el 9 de enero de 2002. Finalmente, en la IV y última fase, se intervino en la parte trasera del edificio, entre las calles Bravo Murillo, San Sebastián y lateral del Puente Serrador. Con ella, se acometieron áreas complementarias del Museo: Dependencias y laboratorios del Museo de Ciencias Naturales de Tenerife, del Museo Arqueológico de Tenerife y del Instituto Canario de Bioantropología, sala de exposiciones temporales, salón de actos, laboratorio de conservación de colecciones, taller de reproducciones y almacén general.

Tras este largo proceso, hoy día, casi tres siglos después, se ha culminado la metamorfosis que ha transformado aquel antiguo hospital en unmoderno museo, espacio para el conocimiento y trasmisión del importante patrimonio arqueológico y natural de Canarias.



--
"[...], el único imperio del hombre en el mundo se halla en el dominio sobre las Artes y las Ciencias, y a la naturaleza no se la manda sino obedeciéndola".
Francis Bacon: Novum Organum, 1620.

El importante trasiego de científicos durante los siglos XVIII y XIX (Darwin, Humboldt, Verneau, Lyell y Berthelot, entre otros) que encontraron en las islas privilegiados laboratorios para la investigación de la naturaleza y –en particular– de la especie humana, y el paulatino acúmulo de colecciones privadas y públicas, fueron conformando la base material e intelectual sobre la que el Cabildo Insular de Tenerife, ya en la década de los años 50 del pasado siglo, fundaría dos de las instituciones museísticas con más arraigo entre los tinerfeños: el Museo de Ciencias Naturales y el Museo Arqueológico de Tenerife.

Así, en junio de 1951, se crea el Museo Insular de Ciencias Naturalesque, en principio, se abasteció de colecciones de muy diverso origen, aunque su base más importante fue parte de los fondos procedentes del antiguo museo de Anselmo J. Benítez, adquiridos en 1949, y, con posterioridad, del Gabinete Científico, creado por Juan Bethencourt Alfonso. Estos fondos aumentaron sensiblemente, en los años posteriores, con las aportaciones de científicos locales. No obstante, el museo no comenzó su andadura hasta principios de 1962, fecha en la que se inauguró la Sección de Entomología. Su sede estuvo ubicada en un antiguo inmueble, en lo que, posteriormente, sería el santacrucero Parque de la Granja, hasta que, en 1974, se trasladó a sus actuales y definitivas dependencias en el Antiguo Hospital Civil.

Hacia 1979, se inician los trámites previos a la restauración del citado edificio para su adecuación como Museo y Centro de Actividades Culturales. Asimismo, se incrementó el personal científico y, ya en 1982, se habilitaron unas salas, que permitieron, por primera vez, que el Museo expusiera sus colecciones al público.

Por otro lado, el Museo Arqueológico de Tenerife se inauguró, en 1958, con fondos procedentes del Museo Municipal (Sección de Arqueología y Antropología), del Museo Villa Benítez, de la Comisaría Provincial de Excavaciones Arqueológicas, del Gabinete Científico y de las adquisiciones de pequeñas colecciones (Vallabriga y Casa Ossuna), además de aportaciones de particulares. En ese momento se logró aglutinar en una única colección todos los materiales arqueológicos y restos humanos guanches de la protohistoria de Tenerife, que se vieron incrementados con los procedentes de numerosas excavaciones. El Museo Arqueológico se emplazaba en unas dependencias del edificio del Cabildo Insular, hasta que, en 1994, también fue trasladado a las dependencias del antiguo Hospital Civil.

Y fue en 1993, cuando el Organismo Autónomo de Museos y Centros –institución creada por el Cabildo de Tenerife para el desarrollo de su política museística– fundó el Instituto Canario de Bioantropologíapara la investigación en ciencias como la paleobiología y paleopatología humanas, la antropología forense y la genética.

Finalmente, ambos museos han terminado confluyendo, junto al citado Instituto, en un ambicioso y moderno proyecto expositivo, el Museo de la Naturaleza y el Hombre, que pone al servicio de los ciudadanos de la isla, y de sus numerosos visitantes, todo el potencial de contenidos, colecciones y conocimientos acumulados durante décadas de investigación científica y trabajo museográfico, aportando así una rigurosa y amena visión del rico patrimonio natural que alberga el Archipiélago Canario y de la cultura de las poblaciones que en él habitaban antes de la conquista europea.


Artículo de opinión: "Lingua", por Fátima Hernández Martín
fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.museosdetenerife.org/


MUSEO LOCAL: ALERTAS DE MERCADO. · en GESTIÓN,INSTITUCIONES, MUSEO, OPINIÓN, PATRIMONIO. ·

Existen museos que disponen de unos muy activos departamentos de marketing, fundamentalmente localizados en instituciones de países anglosajones, y que han hecho grandes contribuciones para conseguir éxito de crítica y público para sus museos. Las variables que se contemplan en estas estrategias de mercado son básicamente las siguientes: mejora de la visibilidad del museo, consolidación del mensaje central de la colección (objetivo), viabilidad económica y actitud de servicio hacia el visitante. Es cierto que en algunos casos se les ha ido un tanto la mano, llegando un poco demasiado lejos con el modo de aproximarse al visitante potencial, pero esa es la tendencia y hay que aceptarlo como viene.

International Spy Museum, Washington D.C., (EEUU)

El entretenimiento y la diversión son esenciales para el aprendizaje en los museos – debemos aproximarnos a las personas para poder enseñarles y estimularles y que así sientan curiosidad por las cosas -, pero algunos museos excitan mucho y enseñan poco, de ahí lo que pudiéramos denominar “pasada de frenada”. Muchos museos tratan y se esfuerzan únicamente en estimular y motivar didácticamente (educación básicamente afectiva – discurso paternalista), pero sus entornos sociales normalmente esperan más bien poco de ellos, estando atentos a otras cosas. Hay personas que discrepan sobre estas afirmaciones nuestras, las cosas como son. Os mostraremos hoy aquí algunos indicadores para que los museos estén alerta y emprendan las acciones oportunas y se acometan las acciones oportunas si se desea extraer los mejor de todos los planteamientos posibles, incluido el nuestro.
Asegurarse de que se fija, se comprende y se cumple el objetivo principal del museo una vez definido.
Cerciorarse de que existe equilibrio razonable entre el objetivo del museo y las tendencias del mercado cultural.
Garantizar el respaldo del departamento de márketing al objetivo principal, no limitarse a buscar una mayor afluencia de visitantes.
Comprobar que quien lo desee va a poder encontrar un nivel de conocimiento más profundo.
Crear una base de datos de criterios de rendimiento e instar a la asociación nacional de museos correspondiente a que elabore sistemas que se apliquen en todo el territorio.

Museo de las Favelas, Belo Horizonte, Minas Gerais (Brasil)

Lo que podríamos definir como “la democratización de los museos”, que se observa en estas dos últimas décadas sobre todo, , ha beneficiado a los museos y sus visitantes de una forma espectacular, estimulando la curiosidad potencial del público con el consiguiente beneficio económico. Pero hay muchos países que en general deberían contrarrestar el interés comercial del público por un mayor interés cultural; menor afluencia a los centros comerciales por mayor asistencia a actividades de base cultural, sobre todo en el caso de los niños.

Mint, Museo de los juguetes

Los museos no deben dejarse llevar desatados por su esfuerzo vendedor sin olvidar que son instituciones didácticas – siempre dentro de una medida lógica -, y eso debe primar por encima de cualquier otra consideración. Para los museos, lo mismo que ocurre con otras instituciones sin ánimo de lucro – o debería ser así -, el aunar y equilibrar su objetivo con las tendencias del mercado es la mejor manera de que pueda mantener su nivel educativo informando con claridad, educando en materias complejas pero relevantes para el interés público y responder a las necesidades de nuestra sociedad atrayendo a nuevos sectores de visitantes, para ir resumiendo, deben avanzar en el posicionamiento y difusión de su misión principal; cada museo debería tener la suya.



fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti Espacio Visual Europa (EVE)

Acesso intelectual e não uma saída fácil. A promoção do acesso intelectual por algumas pessoas no sector cultural é muitas vezes descartada por outras como 'emburrecimento' (dumbing down).

Recentemente, li o seguinte no ensaio de Rob Riemen "O eterno retorno do fascismo":

"Na cultura desta sociedade a sociedade de massa; nossa sociedade contemporânea], há uma tendência para o menor, o nível mais baixo, porque é aqui que se encontra a maioria das coisas que as pessoas podem partilhar. É exactamente por isso que os indicadores da educação universitária são nivelados por baixo, de modo que ‘todos’ possam estudar e obter um diploma. E o mesmo se aplicará às artes, porque elas terão de ser acessíveis a todos, não só no que diz respeito às propinas, mas também ao nível de compreensão. Afinal, a mais feroz indignação é dirigida ao que é difícil. Porque o que não é compreendido imediatamente por todos é difícil, ou seja ‘elitista’ e, portanto, não-democrático." (tradução minha do grego)


É por causa desta passagem num ensaio que apreciei enormemente - em defesa de valores intelectuais, do humanismo, do pensamento crítico, da liberdade e da responsabilidade individual, do amor à vida - que quis escrever sobre o que ‘acesso intelectual’ significa para mim.


Em primeiro lugar, não acredito que tudo deve ser entendido por todos e não defendo o nivelamento por baixo. O conhecimento é precisamente isso, uma construção, que pode levar-nos mais e mais alto, elevar-nos, mas não vamos directamente do ponto A ao ponto Z (vamos supor que um ponto Z existe, para benefício do argumento). Na verdade, algumas pessoas podem ficar a meio caminho, seja porque, intelectualmente, elas não podem ir mais longe ou porque não vêem interesse no que lhes é proposto. Eu fico muitas vezes a meio caminho, em relação a várias questões. Não defendo, porém, que tudo o que eu não entendo ou que pessoalmente não aprecio não deve realmente existir ou não deve ser apoiado, porque, mesmo se eu não usufruo directamente, entendo a sua importância na construção. E penso que a questão aqui é mesmo esta.


Acredito que é perfeitamente legítimo que, digamos, um museu organize uma exposição tendo em mente um público especializado. Os especialistas são um dos muitos públicos do museu. O problema é que nunca vi um museu assumir que a exposição que apresenta é dirigida principalmente aos especialistas. Pelo contrário, e apesar de muitas exposições serem feitas por e para especialistas, elas são oficialmente “para todos". Assim, quando as pessoas não visitam, tentamos entender o que está errado com elas - as pessoas-, qual é o problema delas.


Há alguns meses, num debate, alguns colegas da área das artes visuais questionaram porque é que uma das grandes instituições culturais de Lisboa não tem mais visitantes, embora apresente um excelente programa de exposições. Atribuíram isso ao baixo nível cultural das pessoas, à falta de interesse e ao amor pelo futebol... Contra-argumentei que devíamos primeiro tentar entender que tipo de pessoas a dita instituição tem como objectivo atrair, porque, considerando o conteúdo de suas exposições e a forma como estas são comunicadas para o exterior, acredito que pode estar interessada em dialogar principalmente com um público especialista ou iniciado e, assim, estar muito satisfeita com os resultados. E se este for realmente o caso, então, está tudo bem.


Assim, o meu primeiro ponto é que trabalhar para um público especialista ou iniciado é perfeitamente legítimo (mas convinha que esta posição fosse assumida). O meu segundo ponto é que nem todos têm como objectivo fazer isso ou têm o direito de se limitar a isso, nomeadamente, as instituições culturais públicas.


As instituições culturais têm um papel na construção do conhecimento e na promoção de valores intelectuais; e as instituições culturais públicas têm uma responsabilidade para com todos os cidadãos. Assim, não podem esquecer que nem todos estamos no ponto Z e que haverá sempre pessoas que estão no A, B, C – pessoas essas de todas as idades e não apenas crianças e jovens. A maioria dos visitantes nas exposições dos museus, por exemplo, não é especialista, nem irá tornar-se especialista visitando uma exposição. Proporcionar o acesso intelectual, neste caso, é criar conteúdos que permitirão que os não-especialistas possam ter uma introdução, tornar-se conscientes e interessados ​​em questões que são novas para eles ou adquirir mais conhecimento ou uma interpretação diferente sobre coisas que pensavam que sabiam. Comunicar com quem não partilha os nossos conhecimentos e linguagem pode ser um desafio ainda maior.


Image retirada do website do Roadside Theater



Da mesma maneira, precisamos de teatros ou orquestras que contemplem também na sua programação as necessidades e interesses dos cidadãos que estão no A, B, C. Isto não é feito através do ‘emburrecimento’; isso é feito com respeito e sem paternalismos; é feito por especialistas com uma visão clara de quem são as pessoas que estão a abordar e qual a razão porque as estão a abordar; e às vezes pode ser feito em colaboração com outros museus, orquestras e teatros, criando os percursos necessários para os que querem continuar a caminhar. Eu não quero que esses especialistas me tratem como se fosse burra. Quero que me tratem como uma pessoa inteligente, interessada e curiosa, que deseja conhecer e saber mais.


O terceiro ponto que gostaria de levantar é a forma como se comunica o que é complicado de entender, o que é inovador ou experimental, junto daqueles que não vão usufruir directamente. Num post recente (A mensagem, a linguagem, as opções), escrevi sobre a maneira pouco adequada como os artistas defendem a responsabilidade do Estado em apoiar as artes perante um público mais alargado. Muitas vezes, e considerando precisamente os diversos perfis dessa audiência, temos a pessoa errada ou a linguagem errada no meio errado. As pessoas têm o direito de entender porque é importante investir o dinheiro dos contribuintes em algo que elas podem não apreciar pessoalmente ou mesmo entender. Isso nunca vai acontecer se o sector sente que não tem que prestar contas (ser ‘accountable’); se pensa que não tem que explicar nada a ninguém, porque o apoio financeiro do Estado é um direito; se não adaptar a linguagem e a mensagem aos públicos com os quais deseja (ou tem que) comunicar.


Assim, a razão porque defendo o acesso intelectual no sector cultural é que as organizações culturais são sobre as pessoas e sobre a vida. Se queremos ajudar a construir um mundo melhor - um mundo que reconhece e defende valores intelectuais absolutos e abraça a verdade, a beleza e a justiça na vida -, se queremos ajudar a elevar o ser humano, então as instituições culturais são um dos lugares onde isto pode acontecer. Para que isso aconteça, porém, estas têm que encontrar formas de envolver as pessoas - mais pessoas, todas as pessoas que estão abertas e interessadas. É um processo e não nos leva directamente de A a Z. Trata-se de construir sobre o que é conhecido para ir em direcção ao desconhecido, o incómodo, o experimental; e pode e deve ajudar a instigar apreço e apoio para tudo isto, mesmo que nem todas as pessoas entendam tudo, mas porque elas acreditam na causa final.


Uma pessoa precisa de entender, porém, qual é a causa final e quais são seus benefícios para todos. Isto é o que ‘acesso intelectual’ significa para mim e o ‘emburrecimento’ definitivamente não faz parte da equação.




fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti  from MUSING ON CULTURE
https://mail.google.com/mail/u/0/#inbox/14fee14f6d67107b

ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԻ ԹԱՆԳԱՐԱՆԻ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆԸ -- JOHN'S MUSEU HISTÓRICO Armênia. -- JOHN'S HISTORY MUSEUM

1953թ. ապրիլից, Երևանի Մոսկովյան 40 հասցեում, ճարտարապետ Գրիգոր Աղաբաբյանի նախագծով բացվեց մեծ մտածող, հումանիստ, գրող, հեքիաթագիր Հովհ. Թումանյանի թանգարանը, որտեղ խնամքով պահվում է ավելի քան 18000 ցուցանմուշ:


Թանգարանի երկրորդ հարկում գտնվող վեց սրահներում ամենայն մանրամասնությամբ վերարտադրված է Հովհ. Թումանյանի Թիֆլիսյան վերջին բնակարանը: Նույն հարկում առանձին սրահում ներկայացված է թանգարանի մեծագույն արժեքներից մեկը` Հովհ. Թումանյանի անձնական բացառիկ ու բազմաբնույթ գրադարանը մոտ 8000 գրքով: 




Գրողի հասարակական գործչի կյանքին և գործունեությանը վերաբերող նյութերը /լուսանկարներ, նամակներ, փաստաթղթեր, ձեռագրեր, հեքիաթների և պատմվածքների թեմաներով ստեղծված նկարազարդումներ /ժամանակագրական կարգով ցուցադրված են առաջին հարկում , որտեղից էլ սկսվում է այցելուի ծանոթությունը թանգարանի հետ:


Խորհրդավոր տպավորություն է թողնում Թիֆլիսի «Վերնատան» կրկնօրինակը:Թվում է, թե հիմա, ուր որ է`Թումանյանի գլխավորությամբ այստեղ կհայտնվեն 19-րդ դարավերջի և 20-րդ դարասկզբի մեր մեծ մտավորականները` Ղ. Աղայանը, Լ. Շանթը, Դ. Դեմիրճյանը, Կոմիտասը, Բաշինջաղյանը, Իսահակյանը և կսկսվի բուռն և իմաստուն զրույցը: 

Թանգարանը հարուստ է նաև կերպարվեստի գլուխգործոցներով, որոնք զարդարել են Թումանյանի բնակարանն իր կենդանության օրոք /Գ. Բաշինջաղյան, Թերլեմեզյան/, նաև նոր գործերով, որոնք ստեղծվել են մտավորականի կյանքի և ստեղծագործությունների ազդեցությամբ /Մ. Սարյան, Գր. Խանջյան, Ալ.Գրիգորյան և այլոք/: Թանգարանի ուշագրավ անկյուններից է նաև «Լոռվա ձորը» համայնապատկերը, որի դիտումն ուղեկցվում է «Անուշ» օպերայի հնչյուններով` այցելուին տեղափոխելով Հայաստանի հյուսիսային ամենից գեղեցիկ անկյուններից մեկը:

Երկրորդ հարկում գտնվում է ընդարձակ, լուսավոր դահլիճ` նախատեսված ցուցահանդեսների, միջոցառումների, ներկայացումների համար: Թանգարանի ձմեռային այգին թումանյանական թեմաներով քանդակի յուրատեսակ ցուցահանդես է:

Թանգարանի ներքին բակում Թումանյանի սիրած պտղատու ծառերով ու ծաղիկներով բաց այգին է` փոքրիկ ջրավազանով:

Դեպի թանգարան տանող 54 աստիճանը մեծ հայի կյանքի տարիները խորհրդանշող թիվն է



fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti colaboração: Agapi Yeganyan
http://www.toumanian.am/tangaran/tang.php



--br
JOHN'S MUSEU HISTÓRICO

1953. Em abril, 40 em rua de Moscovo, o arquiteto do projeto Grigor Aghababyan abriu um grande pensador, humanista, conto de fadas escritor John. Museu Tumanyan, onde mais de 18.000 exposições cuidadosamente armazenado.

O museu seis quartos no segundo andar do John escrupulosamente reproduzida. Tbilisi apartamento de Tumanyan do passado. No mesmo andar é uma sala separada de maior abundância tesouros do museu. Biblioteca exclusivamente pessoal e diversificada de Tumanyan de cerca de 8.000 livros.

O escritor e de vida e de atividade materiais / fotografias, cartas, documentos, manuscritos, ilustrações da figura pública de contos e histórias criado temas / ordem cronológica, conforme mostrado no primeiro andar, onde o museu com conhecimento de um visitante.

A impressão de Tbilisi "um pouco" cópia. Parece que agora, onde ela vai aparecer aqui e`Tumanyani liderada pelo final do século 19 e início do século 20 os grandes intelectuais do nosso K. Aghayan, L. Shant, D. Ele Komitas, Bashinjaghian, ele era forte e sábio e iniciar uma conversa.

O museu também é rica em obras de arte que adornam a casa do Tumanyan em sua vida / C. Bashinjaghyan, Terlemezyan /, a nova ferramenta, que foi criado sob a influência de obras e vida intelectual / M. Saryan, Gr. Khanjian, Al.Grigoryan e outros /. O museu é também cantos notáveis ​​"Lori Valley" vista de que é acompanhado por um "Anush" hnchyunnerov` ópera um visitante do norte mais belos recantos da Arménia.

No segundo andar há um espaçoso, sala luminosa das exposições, eventos e performances. Exposição especial do museu de escultura nos tópicos Tumanyan jardim de inverno.

Interior jardim do pátio do museu é árvores frutíferas favoritos aberta Tumanyan e flores em um pequeno lago. 
Levando a um grande grau para o museu 54 anos de vida, simbolizando o número de armênios.

--in
JOHN'S HISTORY MUSEUM

1953. In April, 40 in Moscow street, the project architect Grigor Aghababyan opened a big thinker, humanist, fairy tale writer John. Tumanyan Museum, where more than 18,000 exhibits carefully stored.

The museum's six rooms on the second floor of the John scrupulously reproduced. Tumanyan's Tbilisi apartment of the past. On the same floor is a separate hall of the museum's greatest treasures abundance. Tumanyan's uniquely personal and diverse library of about 8,000 books.

The writer and public figure's life and activity materials / photos, letters, documents, manuscripts, illustrations of tales and stories created themes / chronological order as shown on the first floor, where the museum with a visitor's acquaintance.

The impression of Tbilisi "somewhat" copy. It seems like now, where it will appear here e`Tumanyani led by the late 19th and early 20th century the great intellectuals of our K. Aghayan, L. Shant, D. He Komitas, Bashinjaghian, he was strong and wise and start a conversation.

The museum is also rich in art masterpieces that adorn the Tumanyan's house in his lifetime / C. Bashinjaghyan, Terlemezyan /, the new tool, which was created under the influence of works and intellectual life / M. Saryan, Gr. Khanjian, Al.Grigoryan and others /. The museum is also remarkable corners "Lori Valley" view of which is accompanied by a "Anush" opera hnchyunnerov` one visitor from Armenia's northern most beautiful corners.

On the second floor there is a spacious, luminous hall of the exhibitions, events and performances. The museum's special exhibition of sculpture in the winter garden Tumanyan topics.

The museum's interior courtyard garden is open Tumanyan's favorite fruit trees and flowers in a small pond. 
Leading to a large degree to the museum 54 years of life, symbolizing the number of Armenians.

Nisa é uma vila portuguesa no Distrito de Portalegre, região Alentejo e sub-região do Alto Alentejo, Portugal, com cerca de 3 300 habitantes.

É sede de um município com 7 450 habitantes (2011), subdividido em 7 freguesias. O município é limitado a oeste e norte pelo município de Vila Velha de Ródão, a nordeste pela Espanha, a sudeste por Castelo de Vide, a sul pelo Crato, a sudoeste por Gavião e a noroeste por Mação.



Entre o vale do rio Tejo e a Serra de São Mamede situa-se uma zona de planície dominada por giestas e alguns carvalhais. Do ponto de vista avifaunístico, esta zona é uma das mais ricas de todo o Alentejo e merece bem uma visita, pois aqui ocorrem algumas espécies interessantes.


O concelho de Nisa é percorrido por uma vasta rede viaria, que permite visitar os vários habitats existentes na zona. O principal eixo viario é a N18, que atravessa o concelho de norte para sul (ligando Vila Velha de Ródão a Crato e Alter do Chão), ao passo que a N359 atravessa o concelho de oeste para leste.

Saindo de Nisa para sul pela já referida N18 e percorrendo 11 km chega-se à vila de Alpalhão. Aqui existe uma grande colónia de andorinhas-dos-beirais, no depósito de água situado um pouco a sul do centro da localidade. Também vale a pena procurar o andorinhão-pálido, que nidifica muito perto do centro da vila. 

Cerca de um quilómetro para leste, em direcção a Castelo de Vide (ao longo da N246), surgem à esquerda dois postes de média tensão, feitos de cimento, que albergam uma pequena colónia de pega-rabuda. 

Para oeste de Alpalhão, seguindo pelo IP2 chega-se a Gáfete (já no concelho do Crato). Aqui é possível explorar as zonas de matos para norte, que são um excelente local para observar o cuco-rabilongo e o alcaravão. Com um pouco de paciência, poderá descobrir-se uma toutinegra-tomilheira a cantar no topo de 

uma pequena giesta. Outras espécies fáceis de observar nesta zona incluem a fuinha-dos-juncos, o estorninho-preto e o trigueirão.

Voltando a Alpalhão, vale a pena tomar a estrada municipal 1176, que segue para noroeste. Ao longo deste percurso é possível observar facilmente o picanço-real, que pousa de forma conspícua nos fios eléctricos. 

No Inverno, esta zona é frequentada por bandos de abibes e por algumas tarambolas-douradas. que se alimentam nos campos, por vezes a poucos metros da estrada. Ao fim de alguns quilómetros passa-se por uma pedreira onde é frequente encontrar o melro-azul. Finalmente, chega-se às Termas de Nisa. Este é um local aprazível onde é possível observar aves tranquilamente, sem a contínua presença de carros. Os bosques envolventes são dominados por sobreiros, azinheiras, carvalhos-negrais e alguns pinheiros. Entre as espécies mais frequentes nestes bosques refiram-se o tentilhão-comum, a trepadeira-azul e o gaio. Na Primavera, os enormes eucaliptos situados junto ao edifício das antigas termas têm geralmente alguns pardais-espanhóis.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti colaboração: Ana Rita Libório Junquilho
http://www.avesdeportugal.info/sitnisa.html