Ouvir o texto...

sábado, 27 de fevereiro de 2016

Bogd Khaan Palace Museum, MONGOLIA --- Bogd Khan Palace Museum, the Bogd Khan's winter palace gate. --- Bogd Khan Palace Museum, portão do palácio de inverno do Bogd Khan.

Богд хааны ордон музей, Богд хааны өвлийн ордны хаалга.

Танхимын үүдийг сахин хамгаалах чулуун арслан.









Богд хааны өвлийн ордны хаалга.




Танхимын үүдийг сахин хамгаалах чулуун арслан.



Богд хаан нь монголын төрийн хамгийн сүүлчийн “шашин төрийг хослон баригч хаан” байсан. Түүний улс төрийн жинхэнэ нэр нь VIIl Богд Жавзандамба хутагт. XX зууны эхнээс Монгол оронд vндэсний эрх чөлөөний хөдөлгөөн хvчтэй өрнөж улмаар 1911 оны арванхоёрдугаар сарын 29-нд Монгол улсын тусгаар тогтнолыг сэргээн тунхаглаж VIII Богд Жавзандамба хутагтыг Монголын шашин төрийг хослон баригч наран гэрэлт, тvмэн наст эзэн хаанаар, тvvний хатан Дондогдулам цагаан дархийг Улсын их дагинаар тус тус өргөмжлөн, Их хvрээг Нийслэл хvрээ хэмээн он цагийг "Олноо өргөгдсөн" хэмээн тунхаглажээ. Олноо өргөгдсөний он цагаас эхлэн Монгол улсын хаанаар өргөмжлөгдсөн Богд эзэн анхныхаа зарлигт: "Би өргөмжлөлийг хvлээж, Монгол улсын хааны ширээнд суусан нь Бурханы шашныг буман нарны гэрэл мэт хиргvй мандуулан, хаан төрийг сvмбэр уул мэт болгож, олон мянган албатыг vргэлжид шамдан хичээхийн дээр ялангуяа хан, ван, ноёдыг дараалан тvмэн албат хvртэл төв шударга, хичээнгvй vнэнийг сvслэн эрхэмлэн, бvгд гэгээн сэтгэлээр шашин төрд сайнаар зvтгэхийг тус тус ухуулж хишиг тараана" хэмээжээ.


Эдүгээ Улаанбаатар хотод Богд хааны хатантайгаа амьдардаг байсан өргөөг Богд хааны ордон музей болгон жуулчид төдийгүй сонирхсон хэн бүхэнд нээлттэй музей болгосон байна. Монголын сүүлчийн эзэн хаан VIII Богд Жибзундамба хутагтыг жанч халсны түүний ордонд байсан үлэмж их эд зүйлсийг Х.Чойбалсан тэргүүтэй комисс дуудлага худалдаа явуулан зарим хэсгийг худалджээ. Үүний дараагаар 1926 онд Монгол Ардын Намын Төв Хороо, Засгийн газраас улсын музейг байгуулах товчоог байгуулсан бөгөөд 1926 оны 04 дүгээр сарын 1-ний өдрийн тогтоолоор VIII Богд Жибзундамбын эзэмшилд байсан түүх, соёл урлагийн зүйл, бурхан тахил, угсаатны зүйн эд өлөг, төрөл бүрийн амьтны чихмэл дүрс зэргийг музейд шилжүүлэн, улсаар Богдын өвлийн ордонд музейг өргөтгөн байгуулах шийдвэр гаргасан байна. 1954 онд МАХН-ын Төв Хороо, Сайд нарын Зөвлөлийн тогтоолоор Улсын Төв Музейг байгуулах шийдвэр гаргасны дагуу тус музей нь Төв музейн харьяа музей болон ажиллаж байгаад 1961 оноос Богд хааны ордон музей болжээ. 1990 оныг хүртэл Соёлын яамны Музей удирдах газар, 1991-1992 онд Соёл урлагийг хөгжүүлэх хороонд, 1993-1996 онд Соёлын яаманд, 1996-2000 онд Гэгээрлийн яаманд, 2001-2012 оныг хүртэл БСШУ-ны яаманд 2012 оноос өнөөг хүртэл Соёл спорт аялал жуулчлалын яаманд харьяалагдан үйл ажиллагаагаа явуулж байна.

1639-1924 он хүртэл 285 жилийн хооронд монголд “Богд хаан” гэж нэрдэгдэх амьд бурхан үе улиран 8 хүн амьдарч байсан. Энэ музей бол хамгийн сүүлчийн Богд болох 8-р Богдын өвлийн ордон болон сүм хийд юм. Хийд 1893-1903 оны хооронд хийгдсэн 7 ордноос бүтнэ. 1911 оны 11 сарын 29нд 8-р Богд гэгээн Жавзандамба хутагтыг Монгол улсын шашин төр хослон баригч хэмжээгүй эрхт эзэн хаанд өргөмжилжээ. 1911 оны 12 сарын 16ны өдөр хаан ширээнд залах ёслол хийж мөн өдрөөр “олноо өргөгдсөн” хэмээх шинэ тогтоол эхэлжээ.

Энэхүү ордон музей нь муу ёрын сүнснүүдээс хамгаалсан Хаалттай хаалга буюу Янпай хаалга, Богд хаан болон түүний хатан, ойр төрлийн садангийн хүмүүс нь ордог Нээлттэй хаалга буюу Асарт хаалга, Богд хааныг хэмжээгүй эрхт хаанаар өргөмжилсөн энэ явдалд зориулж 8 баганан дээр 7давхар дээвэр хийсэн бөгөөд нэг ч хадаас хэрэглэлгүйгээр 108 төрлийн оньсоор угсарч барьсан Амгалан энхийн хаалга гэсэн 3 хаалгатай.

Дотроо Махранзын сүм, Ранса буюу Сэрүүн асар, Торгон зургийн сүм, Уран зургийн сүм, Цайдан сүм, Бурхны сүм, Даврин сүм гэсэн 6 сүм 1 асартай.

Мөн тэр үедээ хамгийн анхны Европ загвараар баригдсан барилга гэгддэг 2 давхар байшин буюу Богд хаан, хатантайгаа өвөлждөг байсан Богд хааны өвлийн ордон байдаг. Дотроо Богд хаан болон түүний хатан Дондогдулам нарын хэрэглэж байсан эд зүйлс, хувцас хэрэглэл эдүгээ музейн үзмэр болон дэлгэгдсэн.







Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

A cultura é o único antídoto que existe contra a ausência de amor.

Vamos compartilhar.




--in viatradutor do google

Bogd Khan Palace Museum, the Bogd Khan's winter palace gate.

Stone lions and keep the door of room.

Bogd Khan was a king ruling in combination with politics Mongolian government's recent "religion". His real name is VIIl political Jebtsundamba, Noble. the beginning of the XX century, a strong national liberation movement erupted in Mongolian which says on December 29, 1911, its independence Mongolian national sovereignty VIII Bogd Jebtsundamba combination of Mongolian religious politics ruling the sun bright, subjects year-old monarch and his queen Dondogdulam exercise of daginaar respectively, exalts, the scope, claiming that over time, "unveil hanging" capital of the border. since the date unveil ascended Mongolian emperor lifted Bogd Lord first commandment: "I am waiting for the exaltation and sitting on the throne the king of Mongolian make such mining svmber Buman Buddhism sunlight as khirgvi manduulan, king of politics, trying harder thousand subjects vrgeljid especially pineapple and co-king and princes precious subjects and subjects from central integrity, diligence truth svslen and of good teams distribute favors to persuade state religion heart of St. zvtgekhiig ".

Now the tourists into the house of the Bogd Khan Palace Museum were living in the Bogd Khan khatantaigaa Museum in Ulaanbaatar, but has been open to all who are interested. Commission headed by Kh.Choibalsan what great material last emperor VIII Bogd Jibzundamba the collapse of the pope passing away Mongolia had his house sold part of publicly auction. Subsequently in 1926, the Central Committee of the Mongolian People's Party and the Government Museum Bureau was established and owned by Resolution VIII Bogd Jibzundambyn on 04 January 1, 1926, history, culture, art, God had to sacrifice and ethnographic materials ölög and various animals transferred to the museum of stuffed figures, countries have also decided to extend the winter palace of Bogd museum. In 1954, according to the decision of the MPRP Central Committee and the Central Museum of the Council of Ministers Resolution of the museum was running a branch museum and Bogd Khan Palace Museum since 1961, the Central Museum. In the Ministry of Culture Museum governing until 1990, 1991-1992, the Committee on the development of culture, 1993-1996 Ministry of Culture, the Ministry of Enlightenment 1996-2000 and 2001-2012 year to the Ministry of Education since 2012, so far the Ministry of Culture Sports and Tourism there have been affiliated with the event.

Between 285 years until 1639-1924 Mongolia "Bogd Khan" to pass the time BC living god 8 people live. This museum is the last Bogd 8th Bogd winter palace and temple. Temple contains 7 House made between 1893-1903. 29th of 11 May 1911 on the 8th Bogd St. Jebtsundamba combined with political Mongolian religious ruling Sovereign Lord King had raised. a ceremony of bringing the throne of 12 May 1911 on 16 days and the date of start of the new decree which "communities hanging".


Evil of the palace museum with a closed door or Yanpai door, Bogd Khan and his queen, close relatives or a door is open 7davkhar rooftop 8 column for the tabernacle door, Bogd exalted king sovereign happened protect spirits nail use built 108 of the trigger assembly peace peace door 3-door.

Among Makhranzyn church, Ransa or a cool, silk art church art church, Tsaidan church, God's church, 6 Davrin church to church 1 Pavilion.

And he is the first European-style house was built Bogd Khan Winter Palace 2 double or spend the Bogd Khan, known khatantaigaa construction time. Things were used by the Bogd Khan and his queen Dondogdulam goods, apparel, now museum exhibits and uncovered.






--br via tradutor do google
Bogd Khan Palace Museum, portão do palácio de inverno do Bogd Khan.

leões de pedra e manter a porta do quarto.

Bogd Khan era um rei governando em combinação com a recente "religião" do governo da Mongólia política. Seu nome verdadeiro é VIIl Jebtsundamba política, Noble. o início do século XX, um forte movimento de libertação nacional entrou em erupção em mongol que diz em 29 de dezembro de 1911, a sua independência da Mongólia soberania nacional VIII Bogd Jebtsundamba combinação de política religiosa da Mongólia que regem o sol brilhante, assuntos monarca anos de idade e sua rainha exercício Dondogdulam de daginaar respectivamente, exalta, o escopo, alegando que ao longo do tempo ", desvendar pendurado" capital da fronteira. desde a data desvendar subiu imperador mongol levantou Bogd Senhor primeiro mandamento: "Estou esperando para a exaltação e sentado no trono do rei da Mongólia fazer tais mineração svmber Buman Budismo luz solar como khirgvi manduulan, rei de política, tentando mais mil indivíduos vrgeljid especialmente abacaxi e co-rei e príncipes assuntos preciosas e assuntos de integridade central, diligência verdade svslen e de boas equipas distribuir favores para persuadir coração religião do estado de São zvtgekhiig ".

Agora os turistas na casa do Bogd Khan Palace Museum estavam vivendo na khatantaigaa Museu Bogd Khan em Ulaanbaatar, mas foi aberto a todos os que estão interessados. Comissão encabeçada por Kh.Choibalsan o ótimo material último imperador VIII Bogd Jibzundamba o colapso do papa falecimento Mongólia tinha sua casa vendeu parte de leilão público. Posteriormente, em 1926, o Comitê Central do Partido Popular da Mongólia eo Governo Museum Bureau foi criado e de propriedade de resolução VIII Bogd Jibzundambyn em 04 de 01 de janeiro de 1926, história, cultura, arte, Deus teve que sacrificar e materiais etnográficos Olog e vários animais transferido para o museu de figuras de pelúcia, os países também decidiram prorrogar o palácio de inverno do museu Bogd. Em 1954, de acordo com a decisão do Comité Central do MPRP e do Museu Central do Conselho de Ministros Resolução do museu estava correndo um museu ramo e Bogd Khan Palace Museum desde 1961, o Museu Central. No Ministério da Cultura Museu governar até 1990, 1991-1992, a Comissão do desenvolvimento da cultura, 1993-1996 Ministério da Cultura, o Ministério da Iluminação 1996-2000 e 2001-2012 ano para o Ministério da Educação desde 2012, até agora, o Ministério da Cultura Esporte e Turismo não ter sido filiado ao evento.

Entre 285 anos até 1639-1924 Mongólia "Bogd Khan" para passar o deus do tempo BC vivendo 8 pessoas vivem. Este museu é o último palácio de inverno Bogd 8ª Bogd e templo. Temple contém 7 Casa feita entre 1893-1903. 29 de 11 de maio de 1911 no dia 8 Bogd St. Jebtsundamba combinado com Mongolian decreto religioso política Soberano Senhor Rei tinha levantado. uma cerimônia de trazer o trono de 12 de maio de 1911 em 16 dias ea data de início do novo decreto que "comunidades pendurado".


Mal do museu do palácio com uma porta fechada ou porta Yanpai, Bogd Khan e sua rainha, parentes próximos ou de uma porta está aberta 7davkhar na cobertura 8 coluna para a porta da tenda, Bogd exaltado rei soberano aconteceu proteger espíritos uso de unhas construída 108 da montagem de gatilho paz porta de paz de 3 portas.

Entre igreja Makhranzyn, Ransa ou, seda arte da igreja fresco da arte da igreja, igreja Tsaidan, a igreja de Deus, 6 Davrin igreja em igreja 1 Pavilion.

E ele é a primeira casa de estilo europeu foi construído Bogd Khan Winter Palace 2 de casal ou passar o Bogd Khan, o tempo de construção khatantaigaa conhecido. As coisas foram usados ​​pelo Bogd Khan e sua rainha bens Dondogdulam, o fato, agora peças de museu e descoberto.



Gallery25 in Gyumri, Armenia

Gallery25 in Gyumri was founded in 2001 and now has 16 active members and artists. It is located at Berlin Art Hotel, Haghtanaki 25 Gyumri (the name of the gallery comes from the street number it is located), where all 15 rooms and the halls feature the works of local artists. Since its establishment the gallery is a place of various exhibitions of local and international artists, as well as one of the centers hosting Gyumri Biennial of Contemporary Art.

Gallery is centrally located, close to museums of Gyumri and its old city with 19th century architecture and ancient history.

Gallery 25 has supported the participation of its members in artist in residency projects in Europe and the United States, Haystack Mountain School of Crafts in particular.

The gallery has arranged numerous exhibitions in Armenia, Georgia and European countries, as well as initiated and headed “Art for Charity” project aimed at supporting the special needs school N 3 in Gyumri, financing the project with the amount of sold works in Fresno, CA, USA.

Berlin Art Hotel is located in the heart of Gyumri. It is within a short walking distance of the historic market, restaurants and cafés, as well as museums and churches. The main bus station is a short 10 minutes walk from the hotel.

After the disastrous earthquake in December of 1988 the outpatient clinic “Berlin Centre for Mother and Child” was erected in Gyumri by the association “Berlin Aid for Armenia” under the direction of the German Red Cross, Berlin Branch.

Berlin Art Hotel in Gyumri is a social pilot enterprise of the German Red Cross in Berlin. As a non-profit organization, its only purpose is to contribute to the support and further development of medical care in the outpatient clinic “Berlin Centre for Mother and Child”.


The hotel opened its doors to guests in 1996. Since that time it is a favorite of international travelers. What sets this hotel apart from other local hotels is the art Gallery25. All 15 rooms feature the art works of local and international artists.






Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

A cultura é o único antídoto que existe contra a ausência de amor.

Vamos compartilhar.

Grimaldi Forum Monaco, Art moderne et contemporain, Musique, Sociétés et civilisations

Infusing cultural dynamics within the Principality of Monaco.




As part of its public service mission, GFM’s Department of Cultural Events contributes to the cultural richness of the Principality of Monaco and participates in its international and national prestige by supporting a challenging and diverse program, open to all publics.


The production of high level exhibitions and the production of shows and/or concerts are the two axes of this programming, conditioned by material factors such as its focus on certain periods of the year (Summer, essentially, Easter, Christmas) in the center of some chosen spaces: the lobby, the Salle des Princes, and the Espace Ravel – for the summer exhibition. These spatial and temporal requirements influence a cultural policy whose singularity and identity – through, among others, summer exhibitions – is based on three characteristics: novelty, the strength of the scenographic writing, and the international calling.



Crafts & Know-How
The department supports all steps in the implementation of an exhibition of the accompaniement of the commissioner,, from the definition of the subject to its mastery.

- Designer: No summer exhibition topic is a turnkey; they are rather the result of a topic which is validated by a Board and which must provide a new angle, or one never "shown" previously. Once the topic is chosen and the commissioner validated, a work of exchanges and collaboration between the commissioner and the GFM begins to validate the choice of the works. Then, a second step begins between the commissioner, the scenograph, and the GFM in its quality of producer.

- Project development, feasibility studies, and technical direction: our mission will consist in bringing together enterprises and teams who are not used to working together and who need to adopt managerial specifications particular to the project; validate contractual relationships (contact with the commissioner, with the scenograph, etc.) as well as work through price-controlled projects (calls for tenders, edition, scenograph, artworks transport) with technical constraints and prior deadlines.

- Project management, we are committed, alongside the commissioner, the designer, and enterprises, to the project. 

Partners

View the list of our partners






Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

A cultura é o único antídoto que existe contra a ausência de amor.

Vamos compartilhar.


Museo Manuel Tolsá. Palacio de Minería, Mexico.

Antecedentes de la Minería
Época prehispánica



Diversos autores han hecho hincapié en la gran significación de las especias y el oro en los destinos de América. Efectivamente, constituyeron un factor determinante en la historia de los descubrimientos, pero el contacto inicial con la riqueza americana -como se deduce de las cartas de Colón y por la rebeldía de su gente- fue desilusionante: el oro de las Antillas era escaso y pronto desapareció sin saciar la sed de los conquistadores por tan preciado metal. En sus últimos viajes, Colón tocó la costa del Darién, mas los europeos no lograron ver realizadas sus ambiciones de obtener el oro tan deseado.


El primer conocimiento extranjero de la orfebrería mexicana se efectuó hacia 1517, cuando, según nos informa Bernal Díaz del Castillo, Henández de Córdoba recogió en Cabo Catoche algunas "patenillas de medio oro y lo más de cobre, y unos pinjantes, y tres diademas, y otros pecezuelos y ánades de la tierra, y todo de oro bajo". La ausencia de ríos -sin contar la de minas- en la península de Yucatán, restaba toda posibilidad de abundancia de metales en la zona.

La segunda expedición a las costas mexicanas, en 1518, reveló a los acompañantes de Grijalva la riqueza de la orfebrería en Tabasco y Veracruz. Fue en el primero de estos sitios en donde, después de rescatar figuras vaciadas de lagartijas y aves, le informaron a Grijalva que, "adelante, hacia donde se pone el sol hay mucho (oro); y decía Culúa, Culúa y México, México". Algún tiempo más tarde, gran parte de la riqueza de objetos de orfebrería, plúmaria y mosaico fue remitida a Carlos V, y las nóminas conservadas por Gómara y por Oviedo son fiel testimonio de su belleza e importancia.

Pero para Hernán Cortés, en la tercera de las expediciones, en 1519, estaba reservada la fortuna de conquistar aquel fabuloso tesoro. En Veracruz recibió el imperial envío de Moctezuma: plumas, ornamentos de oro y piezas de mosaico de piedras preciosas, con el que los indígenas colmaban a los hijos del sol que sus profecías les habían anunciado. La nómina de la primera remisión vuelve a ser testimonio elocuente de su suntuosidad, pues en aquel acervo figuró el célebre sol de oro del tamaño de una rueda de carreta, cuyo solo valor intrínseco se estimó en tres mil ochocientos pesos del mismo metal.


Entre 1519 y 1526 la riqueza de oro del Anáhuac fue saqueada y enviada a Europa: la remisión de Grijalva y la casi simultánea de Cortés (1522); la tercera de este mismo, enviada al emperador poco antes de emprender su viaje a las Hibueras en 1524; y la última, dos años después de la fecha citada, sólo se conocen por el inventario realizado por Cristóbal de Oñate, en el cual ya figuran piezas de orfebrería colonial como "un crucifijo y unas imágenes de Nuestra Señora y San Juan". Todavía no es posible precisar la riqueza aurífera remitida en este periodo, mas debe tenerse en cuenta que la recogida hasta antes del suceso de la Noche Triste se ha estimado en cerca de cuatro millones de pesos, con el poder adquisitivo de su tiempo. Sin embargo, de todo lo descrito por cronistas, misioneros, códices y nóminas de remisión, nada queda en Europa que válidamente pueda atribuirse a los envíos de Cortés. La casi totalidad del enorme acervo de piezas precortesianas que se exhiben en los museos procede de excavaciones posteriores o tumbas exploradas en tiempos modernos.

La fuente que se dispone para el estudio de la minería y la metalurgia prehispánicas la constituyen los códices, libros de Anáhuac que fueron tempranamente conocidos en Europa. Cortés envió a Carlos V dos ejemplares en 1519 y Pedro Mártir de Anglería, quien los tuvo en sus manos. los describió detalladamente.

Entre los códices de manufactura indígena pueden mencionarse la Matrícula de Tributos, cuya importancia artística es escasa, pues su interés fundamental es histórico por consignar jeroglíficamente la nómina de pueblos y la clase de tributos que se pagaban al imperio azteca en tiempos de Moctezuma 11; el Códice Florentino, el Códice Mendocino, el Códice de Azoyú, el Códice Flotzin, el Códice Xólotl y el Lienzo de Jucutácato, documentos estos últimos que en conjunto nos dan los datos necesarios sobre la minería y metalurgia antes de la llegada del europeo a tierras mesoamericanas. A los anteriores cabe agregar las cartas de Hemán Cortés y la Historia de Bernal Díaz del Castillo, escritos históricos en los que sus autores, casi siempre con gran asombro, describen los objetos de oro, plata y cobre que pudieron admirar y estrechar entre sus dedos.




La arquelogía, a través de diversas investigaciones, ha logrado el hallazgo de objetos que son testimonio del trabajo de los metales (oro, plata, cobre, estaño y plomo) para diversas finalidades: hachas, anzuelos, punzones, tubos, puntas de lanza, agujas y alfileres, todos hechos en general de cobre; joyas y otros objetos artísticos como pectorales, collares, pulseras, cascabeles, anillos, orejeras, etc., en los que se empleó de preferencia el oro con diferentes técnicas: martillado, repujado, filigrana, chapeado y moldeado por medio de la cera perdida. Se afirma que en el México prehispánico se utilizaron aproximadamente treinta y cinco minerales no metalíferos y catorce que sí lo son.

Las minas prehispánicas, algunas de considerable antigüedad, se encontraban sobre todo en la sierra de Querétaro y en diversos lugares del bajo río Balsas. La zona donde fundían el oro recogido de los ríos se ubicaba en las serranías occidentales de Oaxaca, donde los mixtecos o los zapotecas mixtequizados manufacturaban objetos ornamentales o de usos rituales. Otro gran centro debió ser, y hay datos para afirmarlo, el Atzcapotzalco Azteca, pero sus obras fueron saqueadas y sometidas a crisol en el siglo dieciséis, sin legar prácticamente a la posteridad objetos de esa cultura. Otro importante centro floreció en la región oriental de Oaxaca, en los límites con el sur de Veracruz, en la Mixteca chinanteca y en la Mixtequilla veracruzana.

Sin lugar a discusión, el arte de los metales tuvo su origen en Ecuador o en Perú y de allí se transmitieron varias técnicas por la costa del Pacífico hasta Panamá y Costa Rica, donde se establecieron importantes industrias para trabajar el oro. La metalurgia parece haber llegado tarde a México, evidentemente no antes del siglo X o tal vez en el siglo XI D.C. Los metales conocidos y utilizados por las diversas culturas mesoamericanas eran solamente el oro (teocuítlatl), la plata, el cobre (tepuztli), el plomo y el estaño. El oro procedía principalmente de los actuales territorios de Guerrero y Oaxaca, lo sacaban de las arenas de los ríos lavando éstas en jícaras, o bien extrayéndolo de vetas superficiales, "para cuyo descubrimiento tenían ciertas reglas eficaces en tiempos de aguas". La plata no está mencionada en el Códice Mendocino entre los tributos, pero los conquistadores recogieron grandes cantidades y vieron argénteas joyas en los mercados. Humboldt dice que "ya en tiempo de Moctezuma los naturales beneficiaban las vetas de plata de Tlachco (Taxco) y Tzompango (Zumpango)". Tampoco figuran el plomo y el estaño entre los tributos que menciona el Mendocino, mas del segundo se servían como moneda. Del cobre, extraído sobre todo de Tlachco y Cohuxco (Guerrero y Oaxaca), hacían joyas y hachas para cortar la madera (los tepuzcuauhxexeloni) y para labrarla (tlaximaltepuztli). Su explotación la hacían a tajo abierto o en galería cerrada, calentando la roca y haciéndola reventar con agua fría. Los ocres, rojo (óxido férrico) y amarillo (hidrato férrico) les servían en las pinturas, mapas y para teñirse el cuerpo y la cara. De obsidiana (cuarzo y feldespatos amorfos, que ellos llamaban iztli) fabricaban espejos, cuchillos, navajas y puntas de flecha. Para construcción empleaban la traquita, el tetzontli (lava escoriosa) el tepétlatl y la cal (eneztli). La primera fue usada en las esculturas colosales de Coatlicue y otros ídolos, en la Piedra del Sol, en el cuauhxicalli de Tizoc, etc. El teoxíhuitl, turquesa reservada para los ídolos; el chalchíhuitl, de uso exclusivo de los nobles; el quetzalchalchihuitl, muy verde y transparente; el quetzalztepiollotli u ópalo; el tlapalteoxíhuitl o rubí, etc., eran sus principales piedras preciosas, con las que avaloraban sus pendientes, collares, pulseras, bezotes y narigueras.





El arte indígena de la orfebrería

En los manuscritos matritenses, Sahagún conservó las noticias conocidas acerca de la técnica metalúrgica indígena. Dos son las descritas: el martillaje y a la cera perdida o fundición. El martillaje consistía en repujar el dibujo que previamente proporcionaban los pintores, realzando los motivos en delgadas láminas de oro, "haciendo bollos y realces, sujetándose siempre al modelo". En diversos museos del país se exhiben algunos discos, pectorales y adornos de la nariz trabajados en la forma descrita, pero el verdadero arte de los teucuitlapitzque (orfebres) se revelaba en el trabajo de fundición a la "cera perdida", de la cual se obtenían los objetos más finos y apreciados. Sahagún nos informa que en primer término las figuras se tallaban o esculpían con esmero en una mezcla de carbón y barro amasados y secados al sol, empleando una "raederita de cobre". Una vez obtenido el modelo se le cubría con una fina capa de cera de abeja, que a su vez se recubría con una segunda envoltura a manera de concha: a continuación se derretía el oro, el teocuítlatl o excremento divino. Al caer la basura preciosa y trasudor del Dios Sol, símbolo del fuego y de la casa brillante, sobre la capa de cera, la fundía hasta cobrar la forma del modelo. A continuación se despojaba la pieza ya fría del molde de barro y carbón y de la envoltura, templándola inmediatamente con un baño de alumbre y puliéndola con "tierra mezclada con un poco de sal, con lo que el oro se pone muy hermoso y amarillo... y así se frota, pule y hermosea la joya de manera que queda muy brillante, luciente y radiosa". Se ha discutido si los alambres de oro (filigrana) que caracterizan por su fineza la orfebrería mexicana precolombina, se trabajaban mediante hilos de metal soldados posteriormente a la pieza por calentamiento o si se elaboraban a la "cera perdida", mediante hilos de cera o de algodón puestos sobre el molde a fundir.





Desafortunadamente, de toda esta riqueza descrita tan ponderosamente por Motolinía, Las Casas, Sahagún, Bernal Díaz, Cortés y otros cronistas, apenas queda una pequeña cantidad de piezas importantes, la mayor parte mixtecas, salvadas casi siempre por haber permanecido ocultas en entierros precortesianos. Sin embargo, la minuciosa y excelente descripción de Motolinía de una pieza fundida por indígenas, bastará para exaltar la memoria de tan importante arte autóctono:

"Los plateros de estas tierras fáltanles los instrumentos y herramientas para labrar de martillo: pero una piedra sobre otra hacen una taza llena e un plato: mas para fundir una pieza o una joya de vacío hacen ventaja a los plateros de España, porque funden un pájaro que se anda la legua y la cabeza y las alas, e vacían un mono y en las manos pónenle unos trebejuelos que parece que baila con ellos: y lo que es más, sacan una pieza la mitad de oro y la mitad de plata, y hacían un pez, las escamas la mitad de oro y la mitad de plata, una escama de plata y otra de oro, que de esto se espantaron mucho los plateros españoles."

Ahora bien, en el vasto complejo de las culturas indígenas mexicanas. ¿Cuáles fueron las que válidamente se pueden señalar como productoras de los objetos arqueológicamente conocidos? Solamente se tiene certeza de la importancia de Atzcapotzalco como lugar de orfebrería, pero por desgracia la suntuosidad y belleza de su producción sólo se conoce por alusiones históricas, pues la mayor parte de los objetos se perdió con la Conquista y poco o nada ha llegado hasta nuestros días.

Por tradición se consideraba a los zapotecas como los productores de la orfebrería, pero recientemente se ha propuesto, con abundancia de razones, el nombre de los mixtecos. Su orfebrería se caracteriza por la excelencia de la fundición y por la presencia de finísimos alambres de filigrana, es decir, hilos fundidos a la "cera perdida" o bien soldados después de la manufactura de la pieza. Se han encontrado muestras de este arte en tumbas ubicadas tanto en la Alta Mixteca como en el Valle de Oaxaca y en la región ístmica del mismo estado: en San Sebastián. cerca de Tehuantepec; y en Monte Albán, Pueblo Viejo, Yanhuitlán, Coixtlahuaca y Teotitlán del Camino, sitios indistintamente mixtecos o zapotecas. Aunque la naturaleza transportable del oro y su intenso comercio impiden buscar un punto de apoyo seguro en el sitio arqueológico del hallazgo. la frecuencia de descubrimientos en una zona puede constituir una base para futuras elucidaciones.


Entre los objetos de la orfebrería oaxaqueña que muestran su plenitud y esplendor se cuentan los anillos de filigrana completados con pendientes de cascabel. Se han mencionado dos anillos procedentes de una tumba de Huajuapan que, al parecer, se hallan actualmente en colecciones privadas de los Estados Unidos: el primero con un rostro humano labrado con esmero, del cual cuelga un enorme cascabel, y el otro, con preciosa filigrana que en la parte frontal simula la figura de un jaguar. Pero son los anillos de la tumba mixteca de Monte Albán los que sobrepasan en suntuosidad y delicadeza a cuanto se pueda decir. Cuando se admira el anillo de la Tumba 7 que exorna un águila caudal descendente (cuauhtémoc), que representa al sol poniente que cae y va a ocultarse en el horizonte, y lleva en el pico el jeroglífico del jade (chalchíhuitl), la cosa preciosa, del cual cuelgan sonoros cascabeles, tenemos que reconocer la exquisita sensibilidad y el refinado gusto artísticos de estos orfebres.

Otros objetos del atavío señorial son los bezotes de ámbar, jade o cristal de roca engarzados en oro o únicamente de este metal. Generalmente están formados por un tubo alargado cuya base se bifurca en dos lengüetas que servían para introducirse en la incisión que previamente se hacían en la parte inferior del labio. La forma más común del bezote es un faisán, pero el más interesante adorno labial de oro es el que posee el Museo de Historia Natural de Nueva York, que representa a una serpiente ondulante cuya cabeza remata en una larga lengua bífida movible.

Se tiene conocimiento de que un importante grupo de ciudades en la región nororiental de Oaxaca y sudoriental de Veracruz, en el área mixteco-chinanteca (Teotitlán del Camino, Tuxtepec, Ojitlán, Cosamaloapan, Chinantla, Tuxtla y Tlacotalpan), tributaban al imperio mexicano con dos sartas de cuentas de oro, una de ellas con cascabeles. Su arqueología ha comprobado parcialmente que es en aquella región y en la Alta Mixteca en donde se debe buscar la patria de la orfebrería precolombina de México. Más aún, un códice mixteco, el de Yanhuitlán, reproduce un precioso collar de cuentas de vaciado, ornamentadas con grecas ondulantes muy parecidas en dibujo a las cuentas del collar encontrado en una tumba guerrerense de Texmihuican que por fortuna se conserva completo en el país, e idénticas a las cuentas del espléndido sartal recientemente recuperado de una tumba de Coixtlahuaca, en la actualidad en el Museo Regional de Oaxaca. Hay que mencionar también el precioso cascabel de la tumba ya citada, de Coixtlahuaca, notable no solamente por su tamaño sino por su vigor artístico: representa un murciélago, la venerada deidad infernal de la mitología mixteca. acabado con técnica de filigrana bastante grosera: esto último ha permitido clasificarlo como objeto chiriquí de importación, sin reparar en su estilización y en sus características ajenas al estilo centroamericano.

Otros magníficos collares, los más suntuosos conocidos hasta ahora, son los de la Tumba 7 de Monte Albán, ya de simples cuentas ovoides rematadas por cascabeles, ya de carapachos de tortugas o de diseños geométricos, pero siempre con largas y alegres campanillas. De igual lugar procede un ejemplar del báculo real. Es éste un tubo de regular tamaño, trabajado en parte con filigrana, que remata en una cabeza de serpiente, en tanto que en el otro extremo se encuentra abierto para insertar en él largas plumas de quetzal. Del mismo entierro real proceden algunas orejeras, una pluma y una bolsa de tabaco (yetecómat) con figura de calabaza que formaban parte de la indumentaria del señor mixteco que fue enterrado entre 1465 y 1517 en aquella suntuosa cámara sepulcral de Monte Albán.

Son de extrema importancia diversos hallazgos, como el de la tumba de San Sebastián, cerca de Tehuantepec, el pectoral de una tumba de Coixtlahuaca y los que figuran en las colecciones de los museos de Tulane y de Antropología e Historia de la Ciudad de México, así como una de las obras maestras de la orfebrería de todos los tiempos: el delicado escudo de oro y turquesa de Yanhuitlán, en la Alta Mixteca, pero es el descubrimiento de la Tumba 7 en Monte Albán el que sobrepasa en esplendor a cuantos se hayan realizado hasta ahora.

Los objetos de metal en los cuales los orfebres mixtecos volcaron todo su arte y delicadeza, fueron los joyeles que colgaban de los cuellos de los sacerdotes y de la nobleza en las grandes ceremonias indígenas. Hoy conocemos algunas piezas recuperadas por la arqueología que formaron parte de conjuntos deslumbrantes y que nos permiten imaginar cómo lucirían aquellos caciques y personajes indígenas, ataviados con tocados de plumas, preciosos mantos tejidos y elegantes sandalias y ostentando en el rostro, el pecho y las manos el colorido deslumbrante de los ornamentos de oro y de mosaico. Allí están esos joyeles que hablan de aquel mundo colmado de finura, rico en imaginación y colorido, dotado de una sensibilidad superior para las artes más preciosas.

La contemplación en conjunto de tan espléndidas obras de arte mueve no sólo a la más pura y desinteresada admiración estética, sino al entusiasmo por el arte del pasado, que si bien ya no podemos revivir, sí debemos conocer, porque toda vida espiritual requiere de recuerdos y del entendimiento de las raíces que han de dar forma a la herencia cultural de un pueblo.










Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

A cultura é o único antídoto que existe contra a ausência de amor.


Vamos compartilhar.

Le Musée Mohammed VI d'Art Moderne et Contemporain. --- O Museu Mohammed VI de Arte Moderna e Contemporânea.

CÉSAR, UNE HISTOIRE MÉDITERRANÉENNE




Le Musée Mohammed VI d'Art Moderne et Contemporain présente au public une exposition monographique exceptionnelle dédiée à l'oeuvre de l'artiste César Baldaccini, dit César, un des plus grands artistes sculpteurs du XXe siècle. Il s'agit de la première exposition d'une telle envergure consacrée à cet artiste en Afrique et dans le monde arabe. Né en 1921 à Marseille, de parents italiens d'origine toscane, César était un véritable personnage méditerranéen. Bien qu'installé à Paris jusqu'à sa disparition en 1998, il appartient viscéralement à ce Sud, dont il avait le physique latin. L'exposition s'articule autour d'oeuvres majeures de l'artiste, et propose une immersion dans son art à travers le prisme de cette identité méditerranéenne, sans laquelle César ne serait pas César.



PREMIÈRE INSTITUTION PUBLIQUE
AUX NORMES MUSÉOGRAPHIQUES INTERNATIONALES
Le Musée Mohammed VI, d'art moderne et contemporain (MMVI), s'inscrit dans le cadre d'une vaste politique de développement et de renforcement des infrastructures culturelles d'envergure du Maroc. Il s'agit de la première institution muséale dans le Royaume à se consacrer entièrement aux arts moderne et contemporain, et à répondre aux normes muséographiques internationales. Le MMVI couvre l'évolution de la création artistique marocaine dans les arts plastiques et visuels, du début du XXème siècle à nos jours. Or, cette époque est celle de deux cultures moderne et contemporaine, qui ne sont pas sans entretenir des liens de rupture ou de renouvellement avec l'héritage artistique et culturel traditionnel du pays.

UN MUSÉE AU COEUR DE LA
CAPITALE
IMPLANTÉ À RABAT, LE MMVI NE SE RÉDUIT PAS UN MUSÉE MUNICIPAL.
À l'exemple des capitales du monde, comme Paris, Londres ou Madrid, le fait de créer un tel établissement dans la capitale politique et administrative du royaume marque la portée nationale du projet et sa vocation à rayonner au-delà du territoire de la cité qui l'abrite. Le choix de Rabat revient aussi à des considérations d'ordre pratiques. Rabat a des atouts multiples qui font d'elle une ville idéale pour accueillir un équipement culturel de ce type. La ville a d'ailleurs été classée patrimoine mondial par


l'UNESCO en 2012, et représente l'une des meilleures destinations touristiques du pays.

LE MMVI, UNE VOLONTE ROYALE

LE PROJET D'UN MUSEE DEDIE A LA CREATION ARTISTIQUE MODERNE ET CONTEMPORAINE

est une initiative de Sa Majesté Mohammed VI. Construire le premier musée national d'art moderne et contemporain au Maroc est un acte historique fort dont l'objectif est clair : créer les conditions de conservation et de diffusion de notre patrimoine artistique, tout en encourageant la créativité et en œuvrant pour la démocratisation et l'épanouissement culturel. Grâce à Sa Majesté, ce musée consacré à la création moderne et contemporaine est un espace ouvert à tous les citoyens marocains sans distinction, mais aussi à toutes les personnes qui se rendent dans notre pays et qui aiment ses valeurs et sa.




Fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti


Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

A cultura é o único antídoto que existe contra a ausência de amor.

Vamos compartilhar.






--br via tradutor do google
O Museu Mohammed VI de Arte Moderna e Contemporânea.

CAESAR HISTÓRIA DO MEDITERRÂNEO

O Museu Mohammed VI de Arte Moderna e Contemporânea apresenta ao público uma exposição monográfica única dedicada à obra do artista César Baldaccini, disse Cesar, um dos maiores escultores do século XX. Esta é a primeira exposição deste tamanho dedicado ao artista na África e no mundo árabe. Nascido em 1921, em Marselha, de pais italianos da Toscana, César era um personagem Mediterrâneo. Embora baseado em Paris até sua morte em 1998, ele pertence a Sul visceralmente, ele teve a física Latina. A exposição é construído em torno das principais obras do artista, e oferece uma imersão em sua arte através do prisma dessa identidade

Mediterrâneo, sem que César não faria César.

INSTITUIÇÃO PÚBLICA PRIMEIRA

museu NORMAS INTERNACIONAIS

O Museu Mohammed VI, arte moderna e contemporânea (MMVI) é parte de um desenvolvimento da política ampla e fortalecimento da infra-estrutura cultural importante Marrocos. Este é o primeiro museu no Reino de dedicar-se inteiramente à arte moderna e contemporânea, e para atender aos padrões de museus internacionais. O MMVI abrange a evolução da criação artística marroquina nas artes visuais, a partir do início do século XX até hoje. Mas desta vez é que de duas culturas modernas e contemporâneas, não sem ter as ligações quebrar ou renovação com património artístico e cultural tradicional do país.

UM MUSEU NO CORAÇÃO

CAPITAL

LOCALIZADO EM RABAT, ON MMVI reduzida não UM MUSEU MUNICIPAL.

Seguindo o exemplo de capitais do mundo, como Paris, Londres ou Madrid, o facto de criar tal instituição na capital política e administrativa do reino marca o âmbito nacional do projecto e da sua missão de difundir para além do território da cidade que abriga. A escolha de Rabat também retorna para considerações práticas. Rabat tem muitas vantagens que a tornam uma cidade ideal para sediar uma facilidade cultural deste tipo. A cidade também foi declarado Património Mundial

UNESCO em 2012 e é um dos melhores destinos turísticos do país.

O MMVI, um desejo ROYAL

O PROJETO DE UM museu dedicado à criação de arte moderna e contemporânea

é uma iniciativa de Sua Majestade Mohammed VI. Construir o primeiro museu nacional de arte moderna e história contemporânea em Marrocos é um ato forte cuja finalidade é clara: para criar as condições de preservação e divulgação do nosso património artístico, sem deixar de incentivar a criatividade e trabalhar para a democratização e desenvolvimento cultural. Graças a Sua Majestade, este museu dedicado à arte moderna e contemporânea é um espaço aberto a todos os cidadãos marroquinos sem distinção, mas também para todos aqueles que visitam o nosso país e os seus valores e amor.