Ouvir o texto...

segunda-feira, 11 de julho de 2016

Brazilian culture - CUISINE - BRIDAL CLAY CAPIXABA - Vitória in Espirito Santo, Brazil. --- Cultura brasileira - GASTRONOMIA - PANELA DE BARRO CAPIXABA - de Vitória no Espirito Santo, Brasil.




Tradition and Culture leaving the tastiest food ...

tasty Tradition


The most famous and known clay pots of Brazil are of the Holy Spirit, Brazil, considered one of the popular culture icons Capixaba. In fact, since its origin - the Indian tribes that inhabited the state's coast - until today, the technique of its making and the social structure of craftswomen little changed. The moqueca, a stew of salted grouper with plantain and Capixaba pie, three of the most traditional state kitchen dishes have to be made in clay pot or do not get the same flavor, it is stated unanimously.


Guavas and its "Potters"

Produced mainly in the area known as Old Goiabeiras, located in the northern mainland of the City of Victoria, the edge of the canal that bathes the marsh and surrounds the island, where there are at least a century, has been giving support to dozens of families, the clay pots are essentially domestic industry, women and manual technique which passes from mother to daughter through the generations.


They are made teapots, cauldrons, pizza shapes, deep pot for rice pot for beans, roasters, cliques for sauces, broths and peppers, stoves, safes, pots, dishes, but the main product is the traditional circular pan with handle cover (with diameters between 22 and 28 cm, respectively, for two to four people), which are prepared and served the stew and the capixaba pie, typical dishes of regional cuisine. Large pans are called mothers, young daughters. To facilitate storage, acondicionam small within the large, forming a "married". Some models have two or four wings, called "ears", to facilitate handling of the cooker and the table. Use is also supporting the pots in iron frames, when brought to the table.


The production process of Goiabeiras pots retains all the essential features that identify with the practice of indigenous groups in the Americas before the arrival of Europeans and Africans. The pots are still shaped by hand with clay always from the same source and with the help of rudimentary tools. After drying in the sun, they are polished, burned in the open and waterproofed with tannin dye, when still warm. Its symmetry, the quality of its workmanship and its effectiveness as an artifact are due to peculiarities of the clay used and the technical knowledge and skill of the potters, practitioners of this knowledge for generations.


The ceramic technique is known for archaeological studies as a cultural legacy Tupi-Guarani and Una2, with more elements identified with the latter. The knowledge was appropriated from the Indians by settlers and descendants of African slaves who came to occupy the edge of the mangrove forest, territory historically identified as a place to produce clay pots. The Saint-Hilaire naturalist visited the region in 1815 and made the first reference to these pans, described as "terracotta boiler, very low edge and shallow bottom," used to toast flour and manufactured "in a place called Goiabeiras, near capital of the Holy Spirit. " Goiabeiras is therefore the place where that craft of making pots is by tradition. There were found ceramic archaeological sites, remnants of indigenous occupation, on top of the small hill known as Morro Boa Vista and near the airport Goiabeiras.


Although Saint-Hilaire did not mention the stew pans, probably at the time of its passage already made pans for cooking seafood, as this is the primary and predominant food of the natives of the area since prehistoric times. As reported by the scholars of cuisine and local identity, "The middens, the protocapixaba left in various parts of the coast of the Holy Spirit (...) are, in essence, a mass of shells matches and mollusc shells ... these millennial processes seafood collection persist among us with undying force. They are, today, everyday scenes on the beaches, mangroves and coastal rocks [State]. "4 Vestiges of these middens, lots of compounds quartz chips and oyster shells were identified in 2005 during the construction of the new runway at Goiabeiras airport.


Permanent consumption and reiterated the fish stew and the Holy Week pie, valued by capixabas as a reference in the formation of their cultural identity, is probably one of the main reasons for the historical continuity of the artisanal production of clay pots, despite notable occurred urban transformations . The city grew to Goiabeiras, which turned into an urbanized district of Victoria. But there continue to be made, as always, the black pots. As the city grew, the potters were gradually professionalizing and making his office the most visible cultural and economic activity of the place.

Craftswomen, about 120, that previously worked individually on their own homes today, more organized, are grouped in the Association of Potters of Goiabeiras, a kind of cooperative. It is a shed where each independently produces and markets its own parts. In the economic aspect, the income they receive, is significant in the context of the maintenance of their families.

The Association of Potters has become one of the sights of the city and is visited regularly by tourists interested in acquiring the pieces and see how they are made. The crock pot is recognized nationally and internationally as popular art object, and December 20, 2002, the registration of the Office of Potters of Goiabeiras. inaugurated the Record Book of Knowledge (legal instrument of recognition and preservation of cultural assets of an intangible nature, created in August 2000) and was declared Cultural Heritage of Brazil by IPHAN (Institute of Historical and Artistic Heritage).

As a promotional event of his craft and its products, there is the Annual Fair of Potters of Goiabeiras, held since 1987 by the Association of Potters, with the encouragement of the Spirit-Santense Association of Folklore and financial support from the State Government and the City Hall city ​​of Victoria. During the four days of the fair, they sell the pots, cook and serve fish stew, amidst performances of popular singers and bands congo.

So you make sure you are getting a genuine product, the Victory of county Hall created the QUALITY SEAL OF CLAY POTS, which guarantees product quality. Require the Seal of Authenticity, and take home a pot that will keep food warm for a long time because it is refractory.

The growing demand for the product is stimulating its imitation by techniques include the use of and around the furnace, which increases the rate of production and lowers the final price of the competing product. Although resembles in color and shape to Goiabeiras pots, these other do not offer the same resistance to impact and those temperature not carry the identity and the seal tradition.

Association of Potters of Goiabeiras

Situated on the edge of the mangrove forest, the current Shed of the Potters Association was inaugurated in 1991. It was built by the city, to replace the first (1987) which was constantly flooded with the rising tide. It has a covered area of ​​432m2, designed to store and prepare raw materials and house the desks for modeling, drying and polishing pans, and deposits and benches for finished products. In the yard next to the shed on the edge of the mangrove forest, it is made of burning pots. Production is constant and all parts produced are sold to tourists and the population of Greater Victoria. Sales are made directly in the shed of the Association of Potters and the craft shops.




video - 3:40 min 



No vídeo acima, assista como são produzidas as /
panelas de barro das Paneleiras de Goiabeiras, /
no Estado do Espírito Santo, Brasil

video - 3:40 min 










Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

A cultura é o único antídoto que existe contra a ausência de amor

Vamos compartilhar.






--br
Cultura brasileira - GASTRONOMIA - PANELA DE BARRO CAPIXABA - de Vitória no Espirito Santo, Brasil.
Tradição e Cultura deixando a comida mais gostosa...

Saborosa Tradição

As mais famosas e conhecidas panelas de barro do Brasil são as do Espírito Santo, Brasil, consideradas um dos ícones da cultura popular capixaba. De fato, desde a sua origem – nas tribos indígenas que habitaram o litoral do Estado – até os dias de hoje, a técnica de sua confecção e a estrutura social das artesãs pouco mudou. A moqueca capixaba, a moqueca de garoupa salgada com banana da terra e a torta capixaba, três dos mais tradicionais pratos da cozinha do Estado, têm de ser feitas em panela de barro ou não ficam com o mesmo sabor, afirma-se unanimemente.

Goiabeiras e suas "Paneleiras"

Produzidas, sobretudo, na localidade conhecida como Goiabeiras Velha, situada na parte continental norte do Município de Vitória, à beira do canal que banha o manguezal e circunda a Ilha, onde, há pelo menos um século, vem dando sustento a dezenas de famílias, as panelas de barro têm uma indústria essencialmente doméstica, feminina e manual, cuja técnica passa de mãe para filha através das gerações.

São fabricados bules, caldeirões, formas para pizza, panela funda para arroz, caldeirão para feijão, assadeiras, panelinhas para molhos, caldos e pimentas, fogareiros, cofres, potes, travessas, mas o principal produto é a tradicional frigideira circular com tampa de alça (com diâmetros entre 22 e 28 cm, respectivamente para duas e quatro pessoas), onde são preparadas e servidas a moqueca e a torta capixaba, pratos típicos da culinária regional. As frigideiras grandes são chamadas mães, as pequenas filhas. Para facilitar o armazenamento, acondicionam as pequenas, dentro das grandes, formando uma "casada". Alguns modelos possuem duas ou quatro asas, chamadas de "orelhas", que facilitam o manuseio entre o fogão e a mesa. Usa-se também apoiar as panelas em armações de ferro, quando levadas à mesa.

O processo de produção das panelas de Goiabeiras conserva todas as características essenciais que a identificam com a prática dos grupos nativos das Américas, antes da chegada de europeus e africanos. As panelas continuam sendo modeladas manualmente, com argila sempre da mesma procedência e com o auxílio de ferramentas rudimentares. Depois de secas ao sol, são polidas, queimadas a céu aberto e impermeabilizadas com tintura de tanino, quando ainda quentes. Sua simetria, a qualidade de seu acabamento e sua eficiência como artefato devem-se às peculiaridades do barro utilizado e ao conhecimento técnico e habilidade das paneleiras, praticantes desse saber há várias gerações.

A técnica cerâmica utilizada é reconhecida por estudos arqueológicos como legado cultural Tupi-guarani e Una2, com maior número de elementos identificados com os desse último. O saber foi apropriado dos índios por colonos e descendentes de escravos africanos que vieram a ocupar a margem do manguezal, território historicamente identificado como um local onde se produziam panelas de barro. O naturalista Saint-Hilaire visitou a região em 1815 e fez a primeira referência a essas panelas, descritas como "caldeira de terracota, de orla muito baixa e fundo muito raso", utilizadas para torrar farinha e fabricadas "num lugar chamado Goiabeiras, próximo da capital do Espírito Santo". Goiabeiras é, portanto, o lugar onde esse ofício de fabricar panelas ocorre por tradição. Ali, foram encontrados sítios arqueológicos cerâmicos, remanescentes da ocupação indígena, no alto da pequena elevação conhecida como Morro Boa Vista e nas proximidades do aeroporto de Goiabeiras.

Ainda que Saint-Hilaire não tenha mencionado as frigideiras de moqueca, provavelmente na época de sua passagem já se faziam panelas para cozinhar frutos do mar, pois este é o alimento primordial e preponderante dos nativos da região desde tempos pré-históricos. Segundo informam os estudiosos da culinária e da identidade local, "Os sambaquis, que o protocapixaba deixou, em diversos pontos do litoral do Espírito Santo, (...) são, em sua essência, um amontoado de conchas partidas e de cascas de moluscos... Esses processos milenares de coleta de frutos do mar persistem entre nós com força imorredoura. Constituem, ainda hoje, cenas diárias nas praias, manguezais e pedras do litoral [do Estado]".4 Vestígios desses sambaquis, compostos de grande quantidade de lascas de quartzo e de conchas de ostras, foram identificados em 2005, durante a construção da nova pista do aeroporto de Goiabeiras.

O consumo permanente e reiterado das moquecas e da torta da Semana Santa, valorizado pelos capixabas como uma referência na formação de sua identidade cultural, é provavelmente uma das principais razões da continuidade histórica da fabricação artesanal das panelas de barro, apesar das notáveis transformações urbanas ocorridas. A cidade cresceu e alcançou Goiabeiras, que se transformou em um bairro urbanizado de Vitória. Mas ali continuam sendo feitas, como sempre, as panelas pretas. Enquanto a cidade crescia, as paneleiras iam progressivamente se profissionalizando e fazendo do seu ofício a mais visível atividade cultural e econômica do lugar.

As artesãs, cerca de 120, que, antes, trabalhavam individualmente em suas próprias casas, atualmente, mais organizadas, estão agrupadas na Associação das Paneleiras de Goiabeiras, uma espécie de cooperativa. Trata-se de um galpão onde cada uma, independentemente, produz e comercializa suas próprias peças. Sob o aspecto econômico, a renda que auferem, é significativa no contexto da manutenção de suas famílias.

A Associação das Paneleiras já se tornou um dos pontos turísticos da cidade, sendo visitada, regularmente, por turistas interessados em adquirir as peças e ver como as mesmas são confeccionadas. A panela de barro é reconhecida nacional e internacionalmente como objeto de arte popular e, em 20 de dezembro de 2002, a inscrição do Ofício das Paneleiras de Goiabeiras. inaugurou o Livro de Registro dos Saberes (instrumento legal de reconhecimento e preservação dos bens culturais de natureza imaterial, criado em agosto de 2000) e foi declarado Patrimônio Cultural do Brasil pelo IPHAN (Instituto do Patrimônio Histórico e Artístico Nacional).

Como evento promocional de seu ofício e de seus produtos, destaca-se a Feira Anual das Paneleiras de Goiabeiras, realizada desde 1987 pela Associação das Paneleiras, com o incentivo da Associação Espírito-Santense de Folclore e o apoio financeiro do Governo Estadual e da Prefeitura Municipal de Vitória. Durante os quatro dias da feira, elas vendem as panelas, cozinham e servem moquecas, em meio a apresentações de cantores populares e bandas de congo. 

Para que você tenha certeza que está adquirindo um produto autêntico, a Prefeitura do município de Vitória criou o SELO DE QUALIDADE DAS PANELAS DE BARRO, que lhe garante a qualidade do produto. Exija o Selo de Autenticidade, e leve para casa uma panela que conservará a comida quente por muito tempo, pois ela é refratária.

A procura crescente pelo produto vem estimulando sua imitação por técnicas que incluem o emprego do torno e do forno, o que aumenta o ritmo da produção e barateia o preço final do produto concorrente. Embora se assemelhe na cor e na forma às panelas de Goiabeiras, essas outras não oferecem a mesma resistência daquelas ao impacto e à temperatura, nem carregam a identidade e o selo da tradição.

Associação das Paneleiras de Goiabeiras

Situado à margem do manguezal, o atual Galpão da Associação das Paneleiras foi inaugurado em 1991. Foi construído pela Prefeitura, para substituir o primeiro (de 1987) que era constantemente alagado com a subida da maré. Tem uma área coberta de 432m2, projetada para guardar e preparar as matérias-primas e abrigar as mesas de trabalho para a modelagem, secagem e polimento das panelas, e os depósitos e bancadas para os produtos prontos. No terreiro ao lado do Galpão, na margem do manguezal, é feita a queima das panelas. A produção é constante e todas as peças produzidas são vendidas aos turistas e à população da Grande Vitória. As vendas são feitas diretamente no galpão da Associação das Paneleiras e nas lojas de artesanato.




We found a huge temple 7,000 years old . --- Neacoperit un templu imens vechi de 7.000 de ani. --- Descoberto um enorme templo de 7.000 anos atrás

Unique archaeological discovery: the Prut River found a huge temple 7,000 years old and that measures over 1,000 square meters


Archaeologists Botosani, in collaboration with specialists from Iasi and Suceava, made a unique discovery for Romanian archeology. They found, in the largest settlements of the mysterious cultures Cucuteni, a mega over 1,000 square meters which was most likely a giant temple 7,000 years ago.


Romanian unique discovery for archeology in Botosani. Researchers Botosani, Iasi and Suceava found within a mysterious and fascinating huge settlements Cucuteni culture, a mega-impressive structure. It is the remains of a building over 1000 square meters, with numerous outbuildings, probably located in the center of settlements. The huge mega-structure was discovered in the excavation campaign began two weeks ago. "This mega-structure, yet is unique in Romanian prehistory," says archaeologist Aurel convinced Melniciuc director Botosani County Museum of History. Mega-huge temple on the banks of the Prut Cucuteni settlement, inside which was brought to light mega-structure, is on the banks of the Prut near the town Ripiceni. Specialists say that no longer identifies a structure size so large that dates 7000 years ago, the area Cucuteni in Romania. Yet research continues, including magnetometer measurements, which signaled the gigantic dimensions of the structure. As excavation, only 100 square meters have been investigated at spatula and brush.


Several hypotheses have been set. Firstly it could be a huge temple, 7000 years ago, a place of worship and pilgrimage perhaps more communities in this area. Archaeologists believe, however, that could be housing or power center of a tribal chieftains cucutian, dominating both political sides of the Prut. "Think that is a home of 1,000 square meters. For now it would seem to Cucuteni unique in Romania. It may be a temple, can be glorious head of community, tribal, "says archaeologist Aurel Melniciuc. The giant temple or dwelling chieftain was researched and renowned archeologist Dumitru Boghian, Associate Professor at the University "Stefan cel Mare" Suceava.


It says that this structure is downright huge. According to the specialist in Suceava, including mega-structure was equipped with Palisade and rampart, defense structures. "The interior space is about 1000 square meters, with premises, together with the construction to say, with palisade trench Lutu, about 1,500 square meters. Is very large. In other sites, such mega-structure would represent the entire site, "says Dumitru Boghian. The huge house was built on a wooden structure and was built from a variety of adobe. The possibility that this structure has been a political center of a prince who dominate the region, the specialist indicates that the assumption of paleopolitice structures can be considered, but so far impossible to prove archaeologically.


"Paleopolitice structures, organizational structures of human communities at macro and micro level, there have been ever. From an archaeological perspective, they're in relationships that are economic, social, spiritual fosilisează is extremely difficult and therefore very little archeology has so far means to advance such cases. But should not be ruled out that, where there are repeated patterns in certain areas, for example where there is a certain uniformity of material events, to exist as a natural reflex of them and some smaller entities or older who were administrative role political, "says Dumitru Boghian. Mysterious 'city' on the banks of the Prut Mega-structure found in this month is part of a huge settlement, considered among the largest ever discovered in Romania, in Cucuteni.

It has no less than 25 hectares, with homes, outbuildings, with differentiated zones and the Track mega-structure surrounded by a rampart with stockade for protection. Basically it as a "metropolis" of Cucuteni 7,000 years ago. Located on the banks of the Prut River, this settlement was investigated for 5 years, specialists in archeology, and continues to amaze. Placing it on the bank of the Prut, as the experts favored economic exchanges and development of a unique and mysterious civilization called Cucuteni. Civlizaţiei cradle land Those who lived in the huge settlement on the bank of the Prut, but also those who have high mega-structure in the center of it are men of the Cucuteni Culture 7000 years ago.

It is a mysterious civilization developed, but especially stunning in her spirituality through her artistic representations unique to amaze the world. "They had a standard of living high enough, they build these villages, some central places which could also have administrative functions can religious can type this trade, build weapons and tools at that, to use brass on a scale quite high. Use a number of inventions that were present in the Neolithic and Eneolithic east-central and southeast Europe to use them widely and of course artistic expression so well rooted in splendid painted pottery that is not what it seems at first glance, has a number of deeply entrenched cultural codes but poorly harnessed, "said Dumitru Boghian. Totodatăn cucutenienii macabre keep secrets, not even today know any cemetery of this community, without knowing exactly what happened to the dead.

 Aurel Melniciuc PHOTO Cosmin Zamfirache Cucuteni culture is a true brand of Botosani, the large number of settlements in the county, and experts shows that including this area was part of the cradle of agriculture in European civilization disseminated then to Western Europe as a factor civilizing. "We here in the area a strong point in the evolution of civilization in Europe. Here it would seem that the development was the cradle of European civilization and not necessarily agrarian areas until now circulating in Asia, for example. It is one of the areas in which agrarian civilization was later extended to Western Europe, "said Melniciuc.








Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

A cultura é o único antídoto que existe contra a ausência de amor

Vamos compartilhar.










--ro
Descoperire arheologică unicat: pe malul Prutului a fost găsit un templu uriaş vechi de 7.000 de ani şi care măsoară peste 1.000 de metri pătraţi

Arheologii botoşăneni, în colaborare cu specialişti din Iaşi şi Suceava, au făcut o descoperire unicat pentru arheologia românească. Aceştia au găsit, în cadrul celei mai mari aşezări a misterioasei culturi Cucuteni, o megastructură de peste 1.000 de metri pătraţi care a fost cel mai probabil un uriaş templu de acum 7.000 de ani.

Descoperire unicat pentru arheologia românească la Botoşani. Cercetătorii botoşăneni, ieşeni şi suceveni au găsit în cadrul unei uriaşe aşezări a misterioasei şi fascinantei culturi Cucuteni, o mega-structură impresionantă. Este vorba de rămăşiţele unei clădiri de peste 1000 de metri pătraţi, cu numeroase dependinţe, situată probabil în centrul aşezări. Uriaşa mega-structură a fost descoperită în cadrul campaniei de săpături începută acum 2 săptămâni. ”Această mega-structură, este unicat deocamdată în preistoria românească”, spune convins arheologul Aurel Melniciuc, directorul Muzeului Judeţean de Istorie Botoşani. Mega-templul de pe malurile Prutului Uriaşa aşezare cucuteniană, în interiorul căreia a fost scoasă la lumină mega-structura, se află pe malul Prutului în apropiere de localitatea Ripiceni. Specialiştii spun că nu s-a mai descoperit o structură de dimensiuni atât de mari, veche de acum 7000 de ani, în arealul culturii Cucuteni din România. Deocamdată cercetările continuă, inclusiv cu determinări magnetometrice, care au reliefat dimensiunile gigantice ale structurii. Ca săpătură, doar 100 de metri pătraţi au putut fi cercetaţi la şpaclu şi periuţă. 

Au fost enunţate câteva ipoteze. În primul rând ar putea fi vorba de un templu uriaş, de acum 7000 de ani, un loc de veneraţie şi pelerinaj poate pentru mai multe comunităţi din această zonă. Arheologii cred însă că ar putea fi şi locuinţa sau centrul de putere al unei căpetenii de trib cucuteniene, ce domina politic ambele maluri ale Prutului. ”Gândiţi-vă că este o locuinţă de 1000 de metri pătraţi. Deocamdată s-ar părea unicat pentru Cucuteniul din România. Poate fi un templu, poate fi locuinţa şefului de comunitate, de trib”, spune arheologul Aurel Melniciuc. Uriaşul templu sau locuinţă de şef de trib a fost cercetată şi de reputatul arheolog Dumitru Boghian, conferenţiar universitar doctor la Universitatea ”Ştefan cel Mare” din Suceava. 


Acesta spune că această structură este de-a dreptul uriaşă. Conform specialistului din Suceava, mega-structura era dotată inclusiv cu palisadă şi val de pământ, structuri de apărare. ”Spaţiul interior are aproximativ 1000 de metri pătraţi, împreună cu incinta, împreună să spunem cu construcţia, şanţul cu palisadă lutuită, în jur de 1500 de metri pătraţi. Este foarte mare. În alte sit-uri, o asemenea megastructură ar reprezenta întregul sit”, spune Dumitru Boghian. Uriaşa locuinţă era ridicată pe o structură de lemn şi era construită dintr-un soi de chirpici. Despre posibilitatea ca acestă structură să fi fost un centrul politic al unei căpetenii care domina regiunea, specialistul arată că ipoteza unor structuri paleopolitice poate fi luată în considerare, dar deocamdată imposibil de dovedit arheologic. 

”Structuri paleopolitice, structuri organizatorice ale comunităţilor umane la nivel macro şi micro, au existat din toate timpurile. Din punct de vedere arheologic, acestea fac parte din relaţiile care sunt economice, sociale, spirituale care se fosilisează extrem de greu şi din această cauză arheologia dispune de foarte puţine mijloace până în prezent pentru a avansa asemenea ipoteze. Dar nu trebuie exclus că, acolo unde există modele care se repetă pe anumite spaţii, acolo unde există de pildă o anumită uniformitate a manifestărilor materiale, să existe ca un reflex firesc al acestora şi anumite entităţi mai mici sau mai mari care aveau rol administrativ-politic”, spune Dumitru Boghian. Misteriosul „oraş„ de pe malurile Prutului Mega-structura descoperită în această lună face parte dintr-o aşezare uriaşă, considerată printre cele mai mari descoperite vreodată pe teritoriul României, în cadrul culturii Cucuteni. 

Are nu mai puţin de 25 de hectare, cu locuinţe, dependinţe, cu zone diferenţiate şi aceată mega-structură încojurată de un val de pământ cu palisadă pentru protecţie. Practic este ca o „metropolă” cucuteniană de acum 7000 de ani. Situată pe malul Prutului, această aşezare a fost cercetată de 5 ani de zile, de specialişti în arheologie, şi continuă să uimească. Aşezarea acesteia pe malul Prutului, după cum arată specialiştii, a favorizat schimburile economice şi dezvoltarea unei civilizaţii unicat şi misterioasă, numită Cucuteni. Leagănul civlizaţiei agrare Cei care au locuit în uriaşa aşezare de pe malul Prutului, dar şi cei care au ridicat mega-structura din centrul ei sunt oameni ai Culturii Cucuteni de acum 7000 de ani. 

Este o civilizaţie misterioasă, dezvoltată, dar mai ales uimitoare prin spiritualitatea ei, prin reprezentările ei artistice unicat, care uimesc la nivel mondial. ”Aveau şi un nivel de trai suficient de ridicat, puteau să construiască aceste sate, unele cu locuri centrale care puteau să aibă şi funcţii administrative, poate religioase, poate de tipul acesta comercial, să construiască arme şi unelte la nivel respectiv, să folosească aramă pe o scară destul de ridicată. Să folosească o serie de invenţii care au fost prezente în neoliticul şi eneoliticul est-central şi sud–est european să le folosească pe scară largă şi bineînţeles expresia artistică atât de bine încetăţenită în splendida ceramică pictată care nu este ceea ce pare la prima vedere, are o serie de coduri culturale bine încetăţenite dar insuficient puse în valoare”, precizează Dumitru Boghian. Totodatăn cucutenienii păstrează secrete macabre, nefiind nici până astăzi cunoscut vreun cimitir al acestei comunităţi, fără să se ştie exact ce se întâmpla cu defuncţii. 

 Aurel Melniciuc FOTO Cosmin Zamfirache Cultura Cucuteni este un adevărat brand al Botoşaniului, prin numărul mare de aşezări de pe teritoriul judeţului, iar specialiştii arată că inclusiv această zonă a făcut parte din leagănul agrar al civilizaţiei europene difuzate apoi către vestul Europei, ca factor civilizator. ”Avem aici în zonă un punct forte în evoluţia întregii civilizaţii europene. Aici s-ar părea că a fost leagănul de dezvoltare al civilizaţiei agrare europene şi nu neapărat în zonele vehiculate până acuma din Asia, de exemplu. Este una dintre zonele din care civilizaţia agrară s-a extins ulterior către vestul Europei”, precizează Melniciuc.










--br via tradutor do google
descoberta arqueológica único: no rio Prut encontrou um enorme templo de 7.000 anos atrás e que as medidas de mais de 1.000 metros quadrados

Arqueólogos Botosani, em colaboração com especialistas de Iasi e Suceava, fez uma descoberta única para a arqueologia romeno. Eles descobriram, nas maiores assentamentos das culturas misteriosas Cucuteni, um mega mais de 1.000 metros quadrados, que era mais provável um gigantesco templo 7.000 anos atrás.

descoberta única romena para a arqueologia em Botosani. Pesquisadores Botosani, Iasi e Suceava encontrado dentro de uma enorme assentamentos cultura Cucuteni misteriosa e fascinante, uma estrutura de mega-impressionante. 

É os restos de um edifício com mais de 1000 metros quadrados, com vários anexos, provavelmente, localizado no centro de assentamentos. A enorme mega-estrutura foi descoberto na escavação campanha começou há duas semanas. "Este mega-estrutura, ainda é único na pré-história romena", diz o arqueólogo Aurel convencido diretor Melniciuc Botosani County Museum of History. Mega-templo enorme nas margens do assentamento Prut Cucuteni, no interior do qual foi trazida à luz mega-estrutura, é nas margens do Prut, perto da cidade Ripiceni. Especialistas dizem que já não identifica um tamanho estrutura tão grande que data de 7000 anos atrás, a área Cucuteni na Roménia. No entanto, a investigação continua, incluindo medições magnetômetro, que sinalizou as dimensões gigantescas da estrutura. Como a escavação, a apenas 100 metros quadrados foram investigados a espátula e pincel.

Várias hipóteses têm sido definido. Em primeiro lugar, poderia ser um enorme templo, 7000 anos atrás, um local de culto e peregrinação talvez mais comunidades nesta área. Os arqueólogos acreditam, porém, que poderia ser a habitação ou o centro de poder de um caciques cucutian tribal, dominando ambos os lados políticos do Prut. "Pense que é uma casa de 1.000 metros quadrados. Por agora, parece-Cucuteni único na Romênia. Pode ser um templo, pode ser cabeça gloriosa da comunidade, tribal ", diz o arqueólogo Aurel Melniciuc. O templo gigante ou habitação cacique foi pesquisado e renomado arqueólogo Dumitru Boghian, Professor Associado da Universidade "Stefan cel Mare" Suceava.

Ele diz que essa estrutura é absolutamente enorme. De acordo com o especialista em Suceava, incluindo mega-estrutura foi equipado com Palisade e broquel, estruturas de defesa. "O espaço interior é cerca de 1000 metros quadrados, com instalações, assim como a construção de dizer, com paliçada trincheira Lutu, cerca de 1.500 metros quadrados. É muito alta. Em outros locais, tais mega-estrutura representaria todo o site ", diz Dumitru Boghian. A enorme casa foi construída sobre uma estrutura de madeira e foi construído a partir de uma variedade de adobe. A possibilidade de que esta estrutura tem sido um centro político de um príncipe que dominam a região, o especialista indica que a suposição de estruturas paleopolitice pode ser considerado, mas até agora impossível provar arqueologicamente.

"Estruturas Paleopolitice, estruturas organizacionais das comunidades humanas a nível macro e micro, tem havido sempre. Do ponto de vista arqueológico, eles estão em relacionamentos que são económica, fosilisează espiritual social é extremamente difícil e, portanto, muito pouco arqueologia, até agora significa para avançar nesses casos. Mas não deve excluir-se que, em caso de repetidas padrões em certas áreas, por exemplo, onde há uma certa uniformidade de factos relevantes, de existir como um reflexo natural deles e algumas entidades menores de idade ou mais que estavam função administrativa política ", diz Dumitru Boghian. Misteriosa "cidade" nas margens da Mega-estrutura Prut encontrado neste mês é parte de um enorme assentamento, considerado entre os maiores já descobertos na Roménia, em Cucuteni.

Ela tem nada menos que 25 hectares, com casas, anexos, com zonas diferenciadas ea faixa mega-estrutura cercada por uma muralha com paliçada para proteção. Basicamente, como uma "metrópole" de Cucuteni 7.000 anos atrás. Localizado nas margens do rio Prut, este acordo foi investigado por 5 anos, especialistas em arqueologia, e continua a surpreender. Colocando-a na margem do Prut, como os peritos favoreceu as trocas económicas e desenvolvimento de uma civilização única e misteriosa chamada Cucuteni. Civlizaţiei berço terra Aqueles que viveram na enorme assentamento na margem do Prut, mas também aqueles que têm alta mega-estrutura no centro dela são homens da cultura Cucuteni 7000 anos atrás.

É uma civilização misteriosa desenvolvido, mas especialmente impressionante em sua espiritualidade através de suas representações artísticas únicas para surpreender o mundo. "Eles tinham um padrão de vida alto o suficiente, eles constroem estas aldeias, alguns lugares centrais que também poderiam ter funções administrativas podem religiosa pode digitar esse comércio, construir armas e ferramentas para isso, usar de bronze numa escala bastante elevada. Use uma série de invenções que estavam presentes na Europa Neolítico e Eneolithic centro-leste e sudeste para usá-los amplamente e, claro, a expressão artística tão bem enraizada na esplêndida cerâmica pintada, que não é o que parece à primeira vista, tem uma série de códigos culturais profundamente arraigados, mas mal aproveitada ", disse Dumitru Boghian. Totodatăn cucutenienii macabra guardar segredos, nem mesmo hoje conheço nenhum cemitério desta comunidade, sem saber exatamente o que aconteceu com os mortos.

cultura Aurel Melniciuc PHOTO Cosmin Zamfirache Cucuteni é uma verdadeira marca de Botosani, o grande número de assentamentos no município, e os especialistas mostra que a inclusão desta área era parte do berço da agricultura na civilização europeia disseminada, em seguida, para a Europa Ocidental como um civilizador fator. "Nós aqui na área um ponto forte na evolução da civilização na Europa. Aqui parece que o desenvolvimento foi o berço da civilização europeia e não necessariamente áreas agrárias até agora circula na Ásia, por exemplo. É uma das áreas em que a civilização agrária foi mais tarde estendido para a Europa Ocidental ", disse Melniciuc.

MUSEOS EN ZAMBIA - en CULTURA, MUSEO, OPINIÓN,PATRIMONIO, RELATO, VIAJES. ·

Asómate a los matorrales de la sabana, donde te estarán esperando los animales salvajes: Los depredadores y sus presas. La fauna de Zambia vive libre, sin barreras ni vallas, en un lugar donde la noche significa oír historias alrededor de un fuego, donde la huella del hombre es difícil de percibir (afortunadamente). Los beneficios de viajar a Zambia están siempre relacionados con la exploración de lugares remotos y solitarios, adentrándose en un medio totalmente salvaje, repleto de una maravillosa fauna, como no tiene otro país en el sur del continente. Aquí podrías remar también en un tranquilo río, o hacer rafting en aguas rápidas, teniendo mucho cuidado de bajarte antes de llegar a las cataratas Victoria, si quieres seguir en este mundo.

Annie Griffiths Belt

Aunque Zambia no tenga salida al mar, disfruta de tres grandes ríos: El Kafue, el Luangwa y el Zambeze, que fluyen a través de todo el país, marcando de azul tanto su geografía como los ritmos de la vida para muchos de sus habitantes. Para el viajero independiente, sin embargo, Zambia es un desafío logístico, debido a su gran tamaño, la red de carreteras están en muy mal estado y las instalaciones hoteleras solo son de lujo o nada. Para aquellos que se aventuren a venir aquí, la relativa falta de masas de turistas significa un viaje aún más satisfactorio si cabe.




Este fascinante museo en Choma, se encuentra en la carretera de Livingstone. La institución hace los justos honores al patrimonio cultural de la tribu Tonga en la Provincia del Sur. Alberga muchos objetos tradicionales, incluyendo abalorios, instrumentos musicales, lanzas, figurillas de barro, joyería y mucho más. El proyecto de manualidades del museo, estimula la producción de la artesanía local, como son la producción de cestas, abalorios, tallas, etcétera, con el propósito de preservar las técnicas tradicionales locales y proporcionar una forma alternativa de ingresos para los habitantes de la Provincia del Sur. El museo también exporta artesanías tradicionales, en particular cestas Tonga.



El Museo Cooperbelt (cinturón de cobre) muestra la historia de la industria local. En la planta baja hay paneles gráficos con explicaciones sobre la historia minera de Zambia, sus piedras preciosas y el procesamiento del cobre. En la parte de arribase encuentra una exposición bastante más interesante, exhibiendo artefactos utilizados en la brujería local, adornos personales, y la parafernalia como del rapé (tienen un gran problema con el tabaquismo), e instrumentos musicales como son los “tambores parlantes”. En la entrada hay una tienda de artesanía muy bien surtida. Este museo alberga en artículos encontrados en la zona de Ndola, algunos se remontan a la Edad de Piedra.

Museo Livingston | Mosi-Oa-Tunya


El excelente Museo Livingstone se divide en cinco secciones que abarcan desde la arqueología, a la historia, la etnografía, la historia natural y el arte. Su exposición permanente se destaca por la muestra de artefactos rituales Tonga, un modelo de aldea africana de tamaño natural, una colección de objetos de interés relacionados con el doctor David Livingstone y mapas históricos que datan de 1690 . Este famoso museo de Livingstone en Zambia dispone de cuatro galerías: La primera es la relacionada con la Prehistoria (arqueología). Las demás se dividen por temas como son la etnografía y el arte, la historia de Zambia y la historia natural. Hay una interesante colección de objetos y descripciones de las rutas de David Livingstone en el país.



Como dice el título, se encuentra en la villa de Livingstone, estableciéndose en este pueblo para preservar las artes, la artesanía y la cultura de Zambia. En el interior de las viviendas tradicionales podréis ver a herreros trabajando sentados tranquilamente, y cuyos ayudantes estarán avivando el fuego con sus fuelles tradicionales. También podréis ver a talladores de madera y fabricantes de máscaras trabajando con sus azuelas, y alfareros y otros artesanos ejerciendo allí su oficio como se ha hecho durante siglos.



Este museo está bien vale una visita si estás por la zona. El museo expone una colección grande y diversa, mucha de la cual detalla la vida cultural y la historia de la gente de la tribu Bemba. Los objetos expuestos aquí incluyen viejos tambores Bemba, instrumentos musicales tradicionales y una serie de parafernalia para fumar (seguimos con el curioso problema del tabaquismo en Zambia). Especialmente destacable es una exposición que detalla cómo las mujeres jóvenes Bemba se iniciaron tradicionalmente pasando a la edad adulta. La exposición incluye una reproducción de una choza de tamaño natural, un ejemplo de una cabaña de iniciación, y pequeños artículos sobre la pared explican el proceso de esa iniciación de las mujeres a la edad adulta. El único inconveniente es que es bastante oscuro, así que lo que exhibe no se encuentra en su mejor momento y algunos se muestran sin explicación de apoyo. Hay una nueva galería frente a la tienda de regalos y a la recepción. esta nueva galería lo abarca todo, desde la vida de los cazadores-recolectores hasta las primeras actividades económicas de los bantúes, y también se explica cómo era Zambia durante el comercio de esclavos. También hay una pantalla sobre el arte en roca, incluyendo un mapa que señala los principales lugares de interés del país. La tienda de regalos vende cestas, esculturas y máscaras. El museo no es fácil de encontrar, por lo que debéis aseguraros de que lleváis la ruta bien señalizada de antemano.



Ésta gran caja cuadrada parece un edificio de un ministerio del Moscú de la era soviética. La “caja” no es mucho más que la cáscara de un gran museo. Existe un plan a diez años para renovar las galerías superiores, y así poder incluir exposiciones sobre la cultura urbana y la historia de Zambia. Esta ha sido una institución que parece haber estado en una permanente situación de parálisis administrativa, dejando una mezcolanza bastante decrépita de bienes culturales, etnográficos y arqueológicos. Algunas de las descripciones textuales relacionados con la brujería y la iniciación de las ceremonias son bastante interesantes. Las pinturas y esculturas contemporáneas de Zambia se muestran en las salas del piso de abajo. Hay una cafetería muy sencilla que tiene vistas a Independence Ave. La estatua de la Libertad, a la vuelta de la esquina del museo, está dedicada a luchadores por la libertad y aquellos que perdieron sus vidas en la lucha por la independencia de Zambia. La representación de un hombre rompiendo sus cadenas simboliza la ruptura del país con la servidumbre colonial, siendo erigida para celebrar la independencia de Zambia, en 1964. Es un lugar popular para las celebraciones del Día de la Libertad de África (el 25 de mayo).

Museo Nayuma | Limilunga


El Museo Nayuma Museo y su Centro del Patrimonio se encuentra adyacente al palacio real de Litunga. Es el único museo como tal en la Provincia Occidental y está afiliado a la Junta Nacional de Museos de Zambia, con sede en su capital, Lusaka. La construcción del Museo Nayuma comenzó en 1984 con la financiación de NORAD (Agencia Noruega para la Corporación para el Desarrollo). Fue denominado como museo a pesar de que es un museo en el sentido estricto de la palabra, sino más bien un centro cultural. Nayuma, que significa almacén, es el nombre de aquellas zonas del palacio donde se guardan los efectos reales personales de Litunga y los regalos reales. El Museo Nayuma tiene el objetivo de convertirse en un museo en el sentido tradicional y así poder adquirir, conservar, investigar y exhibir el patrimonio cultural humano de la provincia occidental. Su director, Manyando Mukela es también el primer ministro de Ngambela (actualmente) y Litunga (rey) de Barotseland, estando comprometido con el papel de curador del museo para la herencia de la nación Barotse en Nayuma. El Litunga dirige un equipo de trabajadores entusiastas, quienes poseen un cierto conocimiento de la historia Lozi, o la habilidad de inventarse esa herencia por su propia cuenta, les da igual.





El Museo del Ferrocarril en Livingstone está abierta al público de 8:30 a 16:30 horas pagando una pequeña entrada. El Museo posee algunos de los mejores ejemplos del patrimonio ferroviario de Zambia, que van desde las locomotoras de vapor históricas y los trenes clásicos, hasta los más diminutos objetos de recuerdo del ferrocarril local y que se pueden comprar en su tiendita.



El museo de las Cataratas Victoria está situado a la ribera del río Zambezi, en Victoria Falls, Zambia. Cuenta con paneles gráficos relativos a la historia de la región, y a la formación de las cataratas. está construido alrededor de una excavación del río Zambezi, sobre tierras que datan del Pleistoceno. Este museo muestra las diversas formas de vida alrededor de las cataratas Victoria desde hace más de 50.000 años y hasta nuestros días. El edificio del museo es un auténtico lujo, a la medida de las instalaciones hoteleras que bordean el río y hasta las mismas cataratas.








Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

A cultura é o único antídoto que existe contra a ausência de amor

Vamos compartilhar.