Ouvir o texto...

quarta-feira, 18 de janeiro de 2017

The Felicia Leirner Museum in Campos do Jordão, São Paulo, Brazil. --- Felicia Leirner Muzeum w Campos do Jordao, Sao Paulo, Brazylia. --- O Museu Felícia Leirner em Campos do Jordão, São Paulo, Brasil.

Felicia Leirner was born in Warsaw, Poland, in 1904. She came to Brazil, a country she adopted as her homeland in 1927. A striking feature of her personality was the passion for animals and nature, reflected in her works. In 1962, the artist changed the city of São Paulo through Campos de Jordão in search of a simpler and more bare life, next to nature.


From 1978, when the Felician Leirner Museum was inaugurated, the artist intensified her work of expanding the collection that can be seen today. In 1982, he completed his production for the Museum. At home he continued to distract himself with embroidery, drawing, writing, and creating smaller pieces of clay, then cast in bronze, most in the form of birds. Felícia Leirner passed away in 1996, to the 92 years, in the residence of São Paulo.


It was through the work of Felicia Leirner - considered one of the most important artists in the country - that contemporary Brazilian sculpture began to gain international traits. After the donation of several works, the sculptor named her forever for the history of Campos do Jordão and the Brazilian plastic arts.


Among his main achievements are the Acquisition Prize of the Museum of Modern Art of Rio de Janeiro in 1955 and the prize of Best Brazilian Sculptor during the Biennial of São Paulo in 1963. In 1957 his sculptures were incorporated into the collections of the Museum of Art of São Paulo (Masp) and the Museum of Modern Art of Paris (Center Georges Pompidou) in France. Other international collections also welcomed his works, such as the Hermitage in Russia, the Royale de Belgique in Belgium, the Ein-Hod in Israel, and the Modern Gallery in Belgrade, Serbia.



Loved by her family, admired by a large number of artists and intellectuals, she spent her last years between São Paulo and Campos do Jordão, when the temperature was mild. He died in 1996 at the age of 92, quietly in his home in São Paulo.


"What I do: arrancho, desenrumo, corto, emendo, arranjo, hole paper, cloth, everything that is within my reach tidying up, messing up, modifying


So, what was it?
Thanks for what I've felt and modified. "
Felicia Leirner
Source: Morais, Frederico

-
The Felician Leirner Museum has been installed since 1978 in the city of Campos do Jordão, São Paulo, Brazil. It gathers sculptures of this artist who, born in Poland, lived between 1904 and 1996 and has been living in Brazil since 1927.

A set of 85 works by Felicia Leirner, bronze, white cement and granite, is distributed outdoors, on lawn and on the edge of avenues, in the garden of the space that divides with Claudio Santoro Auditorium, home to the International Winter Festival comprising An area of ​​forest with 35 thousand m² of extension.

In the arrangement of works in the garden space, at the discretion of the artist herself, the sculptures are grouped by the phases of Felicia's trajectory: figurative (1950-1958), on the way to abstraction (1958-1961), abstract (1963-1965) Organic (1966-1970) and landscape cuts (1980-1982).

The exhibition area is composed of several walks that form a circuit where the visitor can walk observing the sculptures and, at the same time, the nature. The layout of the works allows a strong interaction, making people feel the message of the artist in each of their sculptures.

In 2009, through ACAM Portinari, the project to restore the museum's works was started. The restorer Júlio Moraes was responsible for the restoration of the works. The first stage of the process contemplated the pieces made in cement, which underwent a structural restoration, from the maintenance of the reinforced concrete to the painting with white lime. In the second and last stage, held in 2010, the bronze works had their brick bases exchanged for apparent cement and were polished to recover the brightness.

The preservation and diffusion of the legacy of the plastic artist Felícia Leirner is one of the main concerns of the institution. The museum invests in the preventive conservation of the works with a permanent and detailed program to avoid that the pieces wear out excessively with the action of the time.






Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

Cultura não é o que entra pelos olhos e ouvidos,
mas o que modifica o jeito de olhar e ouvir. 

A cultura e o amor devem estar juntos.

Vamos compartilhar.

Culture is not what enters the eyes and ears, 
but what modifies the way of looking and hearing.




--pl
Felicia Leirner Muzeum w Campos do Jordao, Sao Paulo, Brazylia.

Felicia Leimer urodziła się w Warszawie, Polska w 1904 roku przybył do Brazylii, która przyjęła jako ojczyzny w 1927 roku charakterystyczną cechą jego osobowości była pasja do zwierząt i przyrody, co znajduje odzwierciedlenie w jego twórczości. W 1962 roku artystka zmieniła mieście Sao Paulo Jordan Fields w poszukiwaniu prostszy, pozbawiony życia, blisko natury.

Od 1978 roku, kiedy Felicia Leimer Muzeum zostało otwarte, artysta zintensyfikowała prace poszerzeniem zbiorów, które można zobaczyć dziś. W 1982 roku, zakończono jego produkcję do muzeum. W domu, ciągnął się zabawić z haftem, rysowanie, pisanie i tworzenie mniejszych kawałków w glinie, a następnie odlany w brązie, głównie w postaci ptaków. Felicia Leimer zmarł w 1996 roku w wieku 92, w rezydencji.

To dzięki pracy Felicia Leimer - uważany za jednego z najważniejszych artystów w kraju - brazylijski rzeźby współczesnej zaczął nabierać cech międzynarodowej. Po oddawania kilku prac, rzeźbiarz ma wykorzystać swoje nazwisko na zawsze do historii Campos do Jordao i brazylijskich plastyczne.

Wśród jej głównych osiągnięć należą Muzeum Sztuki Współczesnej Acquisition udzielenia Rio de Janeiro w 1955 roku i najlepszy brazylijski Rzeźbiarz Award podczas Bienal de Sao Paulo w 1963 roku w 1957 roku, a jego rzeźby zostały włączone do zbiorów São Paulo Muzeum sztuki (MASP) i Muzeum sztuki Nowoczesnej w Paryżu (Centre Georges Pompidou), Francja. Inne kolekcje międzynarodowych powitał również swoje prace, takie jak Ermitażu w Rosji Royale de Belgique, Belgia, œIn-Hod, Izrael, i Modern Gallery Belgradzie.

Kochany przez rodzinę, podziwiany przez wielu artystów i intelektualistów, spędził ostatnie lata swojego życia pomiędzy Sao Paulo i Campos do Jordao, gdy temperatura była łagodna. Zmarł w 1996 roku w wieku 92, spokojnie w swoim domu w Sao Paulo.

"To, co robię: schludny, desarrumo, Corto, Splice, rozmieszczenie, papier dziura, tkaniny, wszystko co w mojej mocy, zaśmiecanie pakowania, modyfikowania

Więc, co warto było?
Dzięki co czułem i modyfikowane. "

Felicia Leimer

Źródło: Morais, Frederick
-
Felicia Leirner Muzeum jest zainstalowany od 1978 roku w mieście Campos do Jordao, Sao Paulo, Brazylia, skupia rzeźby tego artysty, urodzonego w Polsce, żył w latach 1904 i 1996 roku i mieszka w Brazylii od 1927 roku.

Zestaw 85 dzieł Felicia Leimer, brązu, białego cementu i granitu, jest rozprowadzany na zewnątrz na trawnik i centrów granicy, przestrzeń ogrodu Dzieli z Claudio Santoro audytorium, domu Międzynarodowego Festiwalu Zimowego obejmujący obszar krzew z 35 000 m² przedłużenia.

W układzie z prac w przestrzeni ogrodu w gestii samej muzyki, rzeźby są pogrupowane według faz Felicia trajektorii: graficzny (1950-1958), ścieżka abstrakcji (1958/61), streszczenie (1963/65), organicznych (1966-1970) i ​​wycięcia w krajobrazie (1980-1982).

Obszar Wystawa składa się z kilku tras, które tworzą obwód, gdzie zwiedzający mogą chodzić oglądać rzeźby, a jednocześnie, naturę. Układ prac umożliwia silną interakcję, dzięki czemu ludzie czują przesłanie artysty w każdym z jego rzeźb.

W 2009 roku, za pośrednictwem ACAM Portinari, że rozpoczął projekt przywrócenia dzieł muzeum. Konserwator Júlio Moraes był odpowiedzialny za odzyskiwanie dzieł. Pierwszy etap procesu obejmowały części wykonanych z betonu, które zostały poddane renowacji strukturalnej, ponieważ utrzymanie żelbetonu pomalować białą wapna. W drugim i ostatnim etapie, który odbył się w 2010 roku, działa w brązie miał ich podstawy cegły wymieniane na pozornej cementu i były polerowane, aby przywrócić połysk.

Zachowanie i upowszechnianie spuścizny artysty Felicia Leimer jest głównym problemem instytucji. Muzeum inwestuje w konserwacji zapobiegawczej współpracuje z trwałego i kompleksowego programu zapobiegania kawałki nadmiernie zużywa się działaniu czasu.





--br
O Museu Felícia Leirner em Campos do Jordão,  São Paulo, Brasil.

Felícia Leirner nasceu em Varsóvia, Polônia, em 1904. Veio para o Brasil, país que adotou como pátria, em 1927. Característica marcante de sua personalidade era a paixão pelos animais e a natureza, refletida em suas obras. Em 1962, a artista trocou a cidade de São Paulo por Campos de Jordão em busca de uma vida mais simples e despojada, junto à natureza.

A partir de 1978, quando o Museu Felícia Leirner foi inaugurado, a artista intensificou seu trabalho de ampliação da coleção que pode ser vista atualmente. Em 1982, concluiu sua produção para o Museu. Em casa, continuou a distrair-se com bordado, desenho, escrita e criando peças menores em barro, depois fundidas em bronze, a maioria em forma de pássaros. Felícia Leirner faleceu em 1996, aos 92 anos, na  residência de São Paulo.

Foi por meio do trabalho de Felícia Leirner – considerada uma das artistas mais importantes do país – que a escultura brasileira contemporânea começou a ganhar traços internacionais. Após a doação de vários trabalhos, a escultora atrelou seu nome, para sempre, à história de Campos do Jordão e das artes plásticas brasileiras.

Dentre suas principais conquistas estão o prêmio de Aquisição do Museu de Arte Moderna do Rio de Janeiro, em 1955, e o prêmio de Melhor Escultor Brasileiro, durante a Bienal de São Paulo, em 1963. Em 1957, suas esculturas foram incorporadas aos acervos do Museu de Arte de São Paulo (Masp) e ao Museu de Arte Moderna de Paris (Centro Georges Pompidou), na França. Outras coleções internacionais também acolheram suas obras, como o Hermitage, na Rússia, o Royale de Belgique, na Bélgica, oEin-Hod, em Israel, e a Moderna Galeria de Belgrado, na Sérvia.

Amada pela família, admirada por um grande número de artistas e intelectuais, passou seus últimos anos entre São Paulo e Campos do Jordão, quando a temperatura era amena. Faleceu em 1996 aos 92 anos, tranquilamente em sua casa de São Paulo.

“O que faço: arrumo, desarrumo, corto, emendo, arranjo, furo papel, pano, tudo que estiver ao meu alcance arrumando, desarrumando, modificando

E daí, o que valeu?
Valeu o que eu senti e modifiquei”.

Felícia Leirner

Fonte: Morais, Frederico
-
O Museu Felícia Leirner, está instalado, desde 1978, na cidade de  Campos do Jordão,  São Paulo, Brasil,  Reúne esculturas dessa artista que, nascida na Polônia, viveu entre 1904 e 1996 e esteve radicada no Brasil desde 1927.

Um conjunto de 85 obras de Felícia Leirner, de bronze, cimento branco e granito, está distribuído ao ar livre, sobre gramado e à beira de alamedas, no jardim do espaço que divide com o Auditório Claudio Santoro, sede do Festival Internacional de Inverno compreendendo uma área de mata com 35 mil m² de extensão.

Na disposição das obras no espaço do jardim, a critério da própria artista, as esculturas estão agrupadas pelas fases da trajetória de Felícia: figurativa (1950-1958), a caminho da abstração (1958-1961), abstrata (1963-1965), orgânica (1966-1970) e recortes na paisagem (1980-1982).

A área expositiva é composta por vários passeios que formam um circuito onde o visitante pode caminhar observando as esculturas e, ao mesmo tempo, a natureza. A disposição das obras permite uma forte interação, fazendo com que as pessoas sintam a mensagem da artista em cada uma de suas esculturas.

Em 2009, por meio da ACAM Portinari, foi  iniciado o projeto de restauro das obras do museu. O restaurador Júlio Moraes foi responsável pela recuperação das obras. A primeira etapa do processo contemplou as peças feitas em cimento, que passaram por uma restauração estrutural, desde a manutenção do concreto armado até a pintura com cal branca. Na segunda e última etapa, realizada em 2010, as obras em bronze tiveram suas bases de tijolos trocadas por cimento aparente e foram polidas para recuperar o brilho.

A preservação e a difusão do legado da artista plástica Felícia Leirner é uma das principais preocupações da instituição. O museu investe na conservação preventiva das obras com um programa permanente e detalhado para evitar que as peças se desgastem excessivamente com a ação do tempo.

ECOMUSEOS: MUSEOS SIN PAREDES. - · en ARTE, CULTURA, MUSEO, MUSEOGRAFÍA, MUSEOLOGÍA, PATRIMONIO. ·

El patrimonio histórico es un regalo que recibimos del pasado. Le da forma a nuestra identidad presente y proporciona una oportunidad para nuestro futuro. La gestión de ese patrimonio histórico debe incluir, invariablemente, una serie de actividades en áreas de la administración, conservación, investigación, educación e implicación. Dentro de este contexto, las actividades que giren alrededor del patrimonio deben mostrar respeto y sensibilidad por:
El contexto medioambiental de los pueblos indígenas (las gentes locales);
El impacto de la interacción entre la actividad humana y el medio ambiente natural; y
Perspectivas divergentes con respecto a objetos, ideas, lugares y tradiciones.



Los Ecomuseos deben ser impulsados localmente, generando organizaciones basadas en el desarrollo sostenible de la comunidad, con el objetivo de conservar e interpretar el patrimonio histórico local, tangible e intangible. En calidad de órgano de coordinación, empresas como EVE proporcionan orientación a los líderes municipales, grupos comunitarios, agencias gubernamentales, organizaciones no gubernamentales y otras partes interesadas que tengan intención de desarrollar proyectos de este tipo.


El primer modelo de Ecomuseo se desarrolló en Francia a principios de 1970, con la finalidad de fomentar las interpretaciones holísticas del patrimonio cultural. El objetivo era combinar objetos tangibles- sitios y estructuras construidas según las tradiciones, usos y costumbres asociados- con intangibles, o lo que denominamos “patrimonio vivo.” A medida que esta idea fue teniendo éxito, el modelo se amplió para incluir el patrimonio natural, la flora y la fauna locales, importantes hábitats de vida silvestre y localizaciones geomorfológicas.


Hoy en día, cientos de ecomuseos están funcionando en todo el mundo, especialmente en Europa y Asia, y de muchas formas diferentes. Algunos ecomuseos cubren grandes áreas; otros se reducen a sitios pequeños y aislados. Los hay que ofrecen un escaparate para las artes y la artesanía local; otros reflejan las industrias locales y habilidades relacionadas con estas actividades. Algunos se basan en el turismo y otros, en su mayoría, en el fomento de la participación comunitaria. Existen también ecomuseos que alientan las investigaciones con la ayuda de los gobiernos locales e incluso a través de universidades y centros de estudio.


A pesar de estas diferencias, los ecomuseos tienden a compartir una serie de características comunes. Ocupan una región definida, delimitada por los residentes locales (indígenas), donde las personas trabajan juntas para adaptarse a un mundo cambiante. Hay que tener muy presente que, a partir de este modelo de proyecto de desarrollo local, sus gentes reflejarán la realidad de sus comunidades, sus paisajes y sus formas de vida. Las partes interesadas incluyen a menudo empresas privadas, grupos comunitarios y responsables locales (agentes de desarrollo local). El trabajo de todas las partes involucradas en el proyecto estará relacionado con el desarrollo de sitios históricos y su restauración, con la creación de estudios biológicos y ambientales, y con actividades diseñadas para atraer a los turistas. Todo ello, mediante un esfuerzo e implicación conjuntos, creará un “museo” a medida, que identifique e interprete historias y características que reflejen la herencia cultural y natural de la región, incluyendo la del pasado. Asimismo podrá fomentarse la actividad para los negocios locales y se generarán, en todo este proceso, potenciales oportunidades económicas.



“La combinación entre naturaleza y patrimonio histórico crea perspectivas para fomentar una comunidad sostenible.”


Para plantear una reflexión sobre el concepto de Ecomuseo, hemos adoptado la siguiente definición:

Un ecomuseo es un museo comunitario que proporciona un mecanismo único para la participación de la comunidad, en la que sus miembros trabajan para preservar y aprender de su patrimonio material e inmaterial. A partir de la participación de la comunidad, las partes interesadas se pondrán de acuerdo para definir los activos naturales y culturales que tienen valor histórico y crearán planes para garantizar su conservación, y a través del fomento de una cultura de la sostenibilidad. A diferencia de un museo tradicional, los ecomuseos no necesariamente reúnen objetos en una instalación de museo tradicional, que también. En su lugar, permite a las comunidades preservar los objetos valiosos, los lugares emblemáticos y prácticas culturales allí dónde viven, mejorando la visibilidad de su patrimonio histórico al exterior, y fomentando también actividades de desarrollo comunitario que generen recursos económicos, generando acciones que activen la economía local.


Estos conceptos e ideas de los que hablamos presentan también una serie de implicaciones. En primer lugar, como museos comunitarios que son, son “productos” de sus comunidades, por lo que necesitan ser desarrollados y gestionados por los residentes locales con la ayuda de expertos profesionales, de empresas especializadas en este tipo de proyectos, como es nuestro caso. Pero, su ámbito geográfico, estructura de gobierno y otras características relacionadas con la gestión del Ecomuseo, no deben estar determinados o supervisados por un agente externo. Todo lo que sus promotores decidan llevar a cabo, tanto actividades como resultados, dependerán siempre de la participación activa de la comunidad.


En segundo lugar, los ecomuseos ponen el mismo énfasis en sus activos naturales y culturales, incluidas las industrias locales. Esta idea los separa de convertirse en parques recreativos o naturales exclusivamente, centrados principalmente en la naturaleza, o en localizaciones patrimoniales, que se desarrollan principalmente en un entorno construido por la mano del hombre.


En tercer lugar, en relación a su papel como un museo, los ecomuseos deben preservar e interpretar los bienes patrimoniales, pero también tienen que trabajar para aplicar este conocimiento, abordando los problemas de desarrollo local, con un enfoque muy centrado en la sostenibilidad. Con tal fin, los ecomuseos proporcionarán una valiosa conexión entre la comunidad y su patrimonio, el sector privado y la administración pública local.


En cuarto lugar, el Ecomuseo debe focalizarse en acciones que van más allá de la exposición de objetos guardados en edificios emblemáticos, normalmente carísimos. Un Ecomuseo debe utilizar sus recursos para poner en valor la vida silvestre local y otros activos tangibles como son la música, las ceremonias tradicionales y ciertos aspectos del patrimonio inmaterial. Esto implica que los ecomuseos deben diseñarse no solo en función de sus características tangibles, sino que también deben promover enfoques sobre la inmaterialidad de las cosas, para fomentar desde ellos el aprendizaje, la didáctica y el desarrollo cultural.


Por último, el hecho de que todos los activos asociados con un Ecomuseo estén “vivos”, significa que la organización en sí es adaptable y flexible, con poca necesidad de inversión de capital. En efecto, un Ecomuseo debe surgir a partir del trabajo de una comunidad, a través de lo que hace y de su involucración activa, utilizando las características y cualidades de un lugar para convertirlo en un contexto único.


Acabamos por hoy diciendo que estos conceptos se pueden resumir de la siguiente forma:

Un Ecomuseo es un enfoque integral y global sobre la comprensión, la interpretación y la celebración de un auténtico paisaje cultural que abarca los ambientes naturales y artificiales en un lugar concreto, así como la puesta en valor de los procesos naturales y los causados por el hombre, el patrimonio y su cultura histórica.
Son los enfoques holísticos de la participación de la comunidad, a partir de sus culturas, tradiciones y activos que existen en la actualidad (estilos de vida), con el fin de que las personas puedan adaptarse a los cambios y al crecimiento promoviendo su región, haciéndola única, cuidando su patrimonio para darle un sentido histórico de lugar.
Los ecomuseos deben ser diseñados para generar una experiencia del lugar, promoviendo y reforzando la identidad de su comunidad, de las personas y de su patrimonio natural y cultural. Los ecomuseos proporcionan una oportunidad para que las comunidades participen activamente en el desarrollo de relaciones dinámicas y fluidas, no solo para activar sus economías, sino también para compartir y ayudarnos a aprender a partir de sus historias, a través de su forma y manera particulares.








fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

Cultura não é o que entra pelos olhos e ouvidos,
mas o que modifica o jeito de olhar e ouvir. 

A cultura e o amor devem estar juntos.

Vamos compartilhar.

Culture is not what enters the eyes and ears, 

but what modifies the way of looking and hearing.