In the last few years, in the circle of the chaidelists, there is a somewhat mania about mono records, as an indication of the absolute sound originality of the old recordings, resulting in interesting "monophonic" Dylan and Beatles or anything else. On the other hand, the multi-channel sound imagery can still impress, but for some conscientiously true musicophile, the correct way of listening was and remains the stereo: two channels with balanced mapping, with proper geometry and sound architecture, bringing the music correctly In our ears - and from there, in our minds and hearts.
In this special edition of the "Jokon's Smile", which marks the 50th anniversary of the publication of this eponymous work of Hatzidakis, a monumental value for the Greek music (and not only) culture, the original stereo master tape was used - Once in a Greek version of the project. [This does not mean that the previous versions of "Jokonta" were completely monophonic). The difference with the previous discs that we may have - and I have two earlier vinyls and a CD - is immediately visible: the "opening" of the sound field and the distinct clarity of instruments. Purity and increased sonic boil on a disc that is, in any case, masterpiece. But here, in this version - in a book form with multifaceted text and photographs - we have the music / sound perfection we desire and which can be both definitive [We expect, of course, the vinyl version].
And a real bonus: from recording in Paris in 1962, we hear Mano Hadjidakis playing piano six of the ten pieces of "Jokonta". It is wonderful to listen to Hadjidakis on piano because as a pianist he has his own, special rhythmical and charming play, which, combined with his melodic fluency, makes masterpieces on masterpieces. A rare moment - for all of us who have never had the pleasure of listening to his piano, in private.
In conclusion, a real, a substantial gift. For us and for those who can appreciate it and enjoy it (MINOS / EMI, Sirius)
Cultura não é o que entra pelos olhos e ouvidos,
mas o que modifica o jeito de olhar e ouvir.
A cultura e o amor devem estar juntos.
Vamos compartilhar.
Culture is not what enters the eyes and ears,
but what modifies the way of looking and hearing.
--br via tradutor do google
Manos Hadjidakis: de Gioconda Smile - 50th Anniversary Edition.
Pode últimos anos, os círculos de chaifinteliston observado principalmente uma certa mania de gravações mono, como um sinal de som originalidade absoluta de versões de registros velhos, por isso temos interessante mono"» Dylan e Beatles ou o que quer. Por outro lado, podem as visualizações de áudio multicanal continuam a impressionar, no entanto, para alguém audiófilo conscientemente real, o caminho certo a audiência foi e continua sendo estéreo: Ambos os canais com mapeamento equilibrado, com geometria apropriada e arquitetura acústica, trazendo música certa em nossos ouvidos - e de lá, em nossa mente e coração.
Na edição especial de "Smile Gioconda" que sela o 50º aniversário do movimento da parte superior deste projecto valor monumental Manos para a música grega (e não só) cultura, usada a fita master estéreo original - que é para o primeiro uma vez uma versão grega do projeto. [Isto não significa que as versões anteriores do "Gioconda" para ouvir completamente mono]. A diferença com os álbuns anteriores que podem ter - e tenho dois vinis anteriores e um CD - é imediatamente visível: "abertura" do campo de som e órgãos especiais nitidez. Pureza e aumento de ruído cozidos em um disco que, de qualquer maneira, é obra-prima. Mas aqui, nesta versão - em forma de livro com texto e fotos multipage - temos a música / som perfeição que desejamos e que podem ser permanentes e [esperar, é claro, e a versão vinil].
E um bônus real: de gravação em Paris, em 1962, ouvimos Manos Hadjidakis tocar piano seis das dez faixas de "Gioconda". É ótimo ouvir Manos de piano porque, como um pianista tem seu próprio ritmo, única e jogar goiteftikotato que, combinado com a fluência melódica, cria obras-primas em obras-primas. Um momento raro - para todos nós que nunca tiveram o prazer de ouvi-lo tocar piano, em privado.
Finalmente, um real, um presente substancial. Para nós e para aqueles que podem apreciá-lo e apreciá-lo (MINOS / EMI, Sirius)
--gr
Μάνος Χατζιδάκις: Το χαμόγελο της Τζοκόντας – 50th Anniversary Edition.
Μπορεί τα τελευταία χρόνια, στους κύκλους των χαϊφιντελιστών κυρίως, να παρατηρείται μια κάποια μανία για μονοφωνικές εγγραφές, ως ένδειξη απόλυτης ηχητικής originality των παλιών δισκογραφικών εκδόσεων, με αποτέλεσμα να έχουμε ενδιαφέροντες «μονοφωνικούς» Dylan και Beatles ή οτιδήποτε άλλο. Από την άλλη, μπορεί οι πολυκάναλες ηχητικές απεικονίσεις να εξακολουθούν να εντυπωσιάζουν, όμως, για κάποιον συνειδητά πραγματικό μουσικόφιλο, ο σωστός τρόπος ακρόασης ήταν και παραμένει ο στερεοφωνικός: δύο κανάλια με ισορροπημένο mapping, με κατάλληλη γεωμετρία και ηχητική αρχιτεκτονική, που φέρνουν τη μουσική σωστά στα αυτιά μας – και από εκεί, στο μυαλό και την καρδιά μας.
Στην σπέσιαλ αυτή έκδοση του "Χαμόγελου της Τζοκόντας", που σφραγίζει την 50η επέτειο της κυκλοφορίας του κορυφαίου αυτού έργου του Χατζιδάκι, μνημειώδους αξίας για τον ελληνικό μουσικό (και όχι μόνο ) πολιτισμό, χρησιμοποιήθηκε η original στερεοφωνική master tape – πράγμα που γίνεται για πρώτη φορά σε ελληνική έκδοση του έργου. [Αυτό δεν σημαίνει ότι τις προηγούμενες εκδόσεις της «Τζοκόντας» τις ακούγαμε εντελώς μονοφωνικά]. Η διαφορά με τους προηγούμενους δίσκους που πιθανόν να διαθέτουμε – και έχω δύο προγενέστερα βινύλια και ένα CD – είναι αμέσως ευδιάκριτη: «άνοιγμα» του ηχητικού πεδίου και ιδιαίτερη ευκρίνεια οργάνων. Καθαρότητα και αυξημένη ηχητική ζέση σε έναν δίσκο που, ούτως ή άλλως, είναι αριστουργηματικός. Όμως εδώ, σ’ αυτή την έκδοση – σε book form με πολυσέλιδο κείμενο και φωτογραφίες – έχουμε την μουσική / ηχητική τελειότητα που επιθυμούμε και που μπορεί να είναι και οριστική [Περιμένουμε, φυσικά, και την έκδοση σε βινύλιο].
Και ένα πραγματικό bonus: από ηχογράφηση στο Παρίσι, το 1962, ακούμε τον Μάνο Χατζιδάκι να παίζει στο πιάνο έξι από τα δέκα κομμάτια της «Τζοκόντας». Είναι υπέροχο να ακούς τον Χατζιδάκι στο πιάνο γιατί ως πιανίστας έχει ένα δικό του, ιδιαίτερο ρυθμολογικά και γοητευτικότατο παίξιμο που, σε συνδυασμό με τη μελωδική του ευφράδεια, φτιάχνει αριστουργήματα επί αριστουργημάτων. Μια σπάνια στιγμή – για όλους εμάς που δεν είχαμε ποτέ την ευχαρίστηση να τον ακούσουμε να παίζει στο πιάνο του, κατ’ ιδίαν.
Εν κατακλείδι, ένα πραγματικό, ένα ουσιαστικό δώρο. Για εμάς και για όσους δύνανται να το εκτιμήσουν και να το απολαύσουν (MINOS/EMI, Σείριος )
Nenhum comentário:
Postar um comentário