Anatolia, or Anatolian peninsula, also known as Asia Minor, denotes the western protrusion of Asia, which makes up much of the Republic of Turkey.
Located in an ancient Ottoman Bazaar, the Museum of Anatolian Civilizations has an incredible collection on the history of the peoples who have lived in Asia Minor through the ages. It is possible to find artefacts that go back from the Paleolithic, passing through the Neolithic, Assyrian Colonization, Hittite, Phrygian, Lydian and Urartu period.
The first coin of history was coined by the Lydians. There are copies of this period in the Museum.
The Fresco with the oldest landscape in the world found in Çatalhöyük (ancient city of the neolithic period) is in the Museum.
The remains of King Midas and part of his treasure are in the Museum.
Located in a restored 15th century building, it is a museum that visitors of Ankara can not miss being one of the biggest attractions of the city. It has a wonderful archeological collection, documenting the peoples and cultures of Anatolia, from the Stone Age and through of the Classical periods.
The Hittites were an Indo-European people, who in the 2nd millennium BC founded a powerful empire in Anatolia (where we meet), whose fall dates from the 13th-12th century BC.
Hurritas
The Hurrians were non-Semites who, before the beginning of the second millennium BC, migrated from the southern Caucasus region to north-eastern Mesopotamia. they appear for the first time in the pages of the story about 2400 BC in the region of the Zagros Range, east of the Tigris River.
Source
The main problem at the time of studying the Hurrians is the scarcity of direct sources.
It is believed that at its origin they were an Indo-Germanic or Indo-Aryan people from the Western Caucasus. They would have migrated to the west along with the Cassitas and settled in the Mitani, forming in the region a powerful State denominated kingdom of the Mitanni.
In 1887 in the archives of O-Amarna (Egypt) was found a letter of a king of Mitani, Tushratta, written in a language that in the beginning was called mitano. However, the Hittite archives of Hattusa soon came to light, where the language of the Mitani was called Hurrita, whence the people who spoke it took its name.
These Hittite documents have been the main source for the knowledge of Hurrian culture, although documents of other powers (Egypt, Babylonia, Ugarit) and archaeological remains have also proved useful. Particularly interesting are documents written both in Hittite and Hurrian-Urartian languages, as they have helped decipher important parts of the latter language.
The Hurrians first appeared in the written records of Mesopotamia during the last two centuries of the third millennium BC. Until the mid-1920s, very little was known about this ethnicity beyond the Biblical allusion to the Horites. However, it is now believed that they and another group called Subaria were an important component of the Mesopotamian population during the late third and early second millennium BC.
The Hurrian history is rebuilt on the basis of onomastic data. The conception is formed in terms of where the Hurrian names are found, their presence can be identified. The most recent record of such names is found in a dedicatory tablet of Samarra, which dates back to before the dynasty of Ur III (c.2250 BC).
After the Gutiss' victory over the last kings of Acade, the Hurrians appear to have flooded the northern side of Mesopotamia, especially the land east of the Tigris. The excavations at Mari in the mid-Euphrates, about seven miles north of Abou Kemal, undertaken since 1933 by the Louvre Museum, have discovered an extensive number of Hurrian tablets. At this early stage of Hurrian literature, about 2400 to 1800 BCE, belong some of the religious texts found in the ancient capital of Hattushash, Asia Minor.
Two inscriptions are important in this testimony: the inscription of the founding lion of Tisatal of Urkis and the own dedicatory tablet of Arisen, prince of Urkis.
Archaeological sources
The first excavations began in the 1920s and 1930s in Syria and Iraq and were led by the American archaeologist Edward Chiera and the British Max Mallowan.
Nowadays many teams from different nations are working in the area with the help of the Syrian authorities.
Most of the archaeological remains reveal cities with a history that begins in the Neolithic and reaches at least until the Roman period, with the exception of the remains of Urkesh. For the dating of the material found, the so-called "Khabur pottery", typical of Hurrian culture, is often very useful.
Cultura não é o que entra pelos olhos e ouvidos,
mas o que modifica o jeito de olhar e ouvir.
A cultura e o amor devem estar juntos.
Vamos compartilhar.
Culture is not what enters the eyes and ears,
but what modifies the way of looking and hearing
--br
Museu das Civilizações da Anatólia, na Cidade de Ankara.
Anatólia, ou península anatoliana, também conhecida como Ásia Menor, denota a protrusão ocidental da Ásia, que compõe a maior parte da República da Turquia.
Localizado num antigo Bazar Otomano, o Museu das Civilizações da Anatólia tem um acervo incrível sobre a história dos povos que viveram na Ásia Menor através dos tempos. É possível encontrar artefatos que remontam desde o Paleolítico, passando pelo Neolítico, Colonização Assíria, Hititas, Frígios, Lídios e período Urartu.
A primeira moeda da História foi cunhada pelos Lídios. No Museu há exemplares desta época.
O Afresco com a mais antiga paisagem do mundo encontrado em Çatalhöyük (antiga cidade do período neolítico) encontra-se no Museu.
Os restos mortais do Rei Midas e parte do seu tesouro encontram-se no Museu.
Localizado em um prédio restaurado do Séc XV, é um museu que não os visitantes de Ankara não podem perder sendo uma das maiores atrações da cidade.Tem uma maravilhosa coleção arqueológica, documentando os povos e culturas da Anatólia, desde a Idade da Pedra e através dos períodos Clássicos.
Os Hititas eram um povo Indo-Europeu, que no II Milênio a.C. fundou um poderoso império na Anatólia( onde nos encontramos), cuja queda data dos Séc XIII-XII a.C.
Hurritas
Os hurritas eram não-semitas os quais, antes do começo do segundo milênio a.C., migraram da região sul do Cáucaso para região nordeste da Mesopotâmia. eles aparecem pela primeira vez nas páginas da história cerca de 2400 a.C. na região da cordilheira de Zagros, a leste do Rio Tigre.
Origem
O principal problema existente na hora de estudar sobre os hurritas é a escassez de fontes diretas.
Consta que em sua origem eram um povo indo-germânico ou indo-ariano, procedente do Cáucaso Ocidental. Teriam migrado para o ocidente juntamente com os cassitas e se estabeleceram no Mitani, formando na região um poderoso Estado denominado reino do Mitanni.
Em 1887 nos arquivos de O-Amarna (Egipto) encontrou-se uma carta de um rei de Mitani, Tushratta, escrita em um idioma que ao princípio se chamou mitano. No entanto, cedo saíram à luz os arquivos hititas de Hattusa, onde à língua dos mitani se lhe chamava hurrita, de onde tomou seu nome o povo que a falava.
Estes documentos hititas têm sido a principal fonte para o conhecimento da cultura hurrita, ainda que também têm resultado úteis documentos de outras potências (Egipto, Babilonia, Ugarit) e restos arqueológicos. Particularmente interessantes são os documentos escritos tanto em idioma hitita como em línguas hurrito-urartianas, já que têm ajudado a decifrar partes importantes desta última língua.
Os hurritas apareceram pela primeira vez nos registros escritos da Mesopotâmia durante os dois últimos séculos do terceiro milênio a.C. Até a metade da década de 20, muito pouco era sabido sobre esta etnia além da alusão bíblica aos horeus. Contudo, agora se crê que eles e outro grupo denominado de Subários foram um componente importante da população da Mesopotâmia durante o final do terceiro e início do segundo milênio a.C..
A história hurrita é reconstruída com base em dados onomásticos. A concepção é formada nos termos de onde os nomes hurritas são encontrados, pode-se identificar sua presença. O mais recente registro de tais nomes encontra-se em um tablete dedicatório de Samarra, o qual data de antes da dinastia de Ur III (c. 2150 a.C.).
Após a vitória dos Gutis sobre os últimos reis de Acade, os hurritas parecem ter inundado o lado setentrional da Mesopotâmia, especialmente a terra a leste do Tigre. As excavações em Mari, no médio Eufrates, cerca de sete milhas ao norte de Abou Kemal, empreendidas desde 1933 pelo Museu do Louvre, descobriram um número extenso de tabletes hurritas. A esta fase inicial da literatura hurrita, cerca de 2400 a 1800 a.C., pertencem alguns dos textos religiosos encontrados na antiga capitalhitita de Hattushash,na Ásia Menor.
Duas inscrições são importantes neste testemunho: a inscrição do leão fundacional de Tisatal de Urkis e o próprio tablete dedicatório de Arisen, príncipe de Urkis.
Fontes arqueológicas
As primeiras escavações começaram nos anos vinte e trinta, na Síria e Iraque, e foram dirigidas pelo arqueólogo Americano Edward Chiera, e o britânico Max Mallowan.
Hoje em dia muitas equipes de diversas nações estão a trabalhar na zona com ajuda das autoridades sírias.
A maioria dos restos arqueológicos revelam cidades com uma história que começa no Neolítico e chega ao menos até o período romano, com a exceção dos restos de Urkesh. Para a datação do material encontrado costuma ser muito útil a chamada «cerâmica do Khabur», típica da cultura hurrita.
--tr
Ankara'da Anadolu Medeniyetleri Müzesi.
Küçük Asya olarak da bilinen Anadolu ya da Anadolu yarımadası, Türkiye Cumhuriyeti'nin çoğunu oluşturan Asya'nın batı uzantısını göstermektedir.
Eski bir Osmanlı çarşısında yer alan Anadolu Medeniyetleri Müzesi, çağlar boyunca Küçük Asya'da yaşamış halkların tarihi hakkında inanılmaz bir koleksiyona sahiptir. Neolitik, Asurlu Kolonileşme, Hitit, Frig, Lidya ve Urartu dönemlerinden geçen Paleolitik döneme ait eserler bulmak mümkündür.
Tarihin ilk madeni parası Lidyalılar tarafından yapıldı. Müzede bu dönemin kopyaları var.
Çatalhöyük'te (neolitik dönemin antik kenti) bulunan dünyanın en eski manzarasını sunan Fresk, müzede.
Kral Midas'ın kalıntıları ve hazinesinin bir kısmı müzede.
15. yüzyıldan kalma restore edilmiş bir binada yer alan müze, Ankara ziyaretçilerinin şehrin en büyük cazibe merkezlerinden biri olmayı özleyemeyeceği bir müzedir. Anadolu'nun halklarını ve kültürlerini Taş Devri'nden ve Klasik dönemlerden belgeleyen muhteşem bir arkeolojik koleksiyona sahiptir.
Hititler, MÖ 2. binyılda, MÖ 13.-12. Yüzyıllardan kalma, Anadolu'da (buluştuğumuz) güçlü bir imparatorluk kuran bir Hint-Avrupa halkıydı.
Hurritas
Hürriyetler, MÖ 2. binyılın başından önce güney Kafkasya bölgesinden kuzeydoğu Mezopotamya'ya göç eden Semit olmayanlardı. Dicle Nehri'nin doğusundaki Zagros Sıradağları bölgesinde M.Ö. 2400 civarında hikayenin sayfalarında ilk kez ortaya çıkmışlardır.
Kaynak
Hürriyeleri incelerken ana sorun, doğrudan kaynakların azlığıdır.
Kökeni olarak, Batı Kafkasya'dan bir Hint-Alman ya da Hint-Aryan halkı olduklarına inanılmaktadır. Onlar, Cassitas'la birlikte batıya göç etmişler ve Mitanni'nin güçlü bir devlet mezhebi krallığını oluşturan bölgede Mitani'ye yerleşmişlerdi.
1887 yılında O-Amarna (Mısır) arşivlerinde Mitan kralı, Tushratta, başında da mitano olarak adlandırılan bir dilde yazılmıştır. Ancak Hattuşa'nın Hitit arşivleri çok geçmeden geldi, burada Mitani'nin dili Hurrita olarak adlandırılıyordu, bu yüzden onu konuşan insanlar ismini almışlardı.
Diğer Hitit belgeleri (Mısır, Babil, Ugarit) ve arkeolojik kalıntılar da yararlı olduğu halde, bu Hitit belgeleri, Hurri kültürü bilgisinin temel kaynağı olmuştur. Özellikle Hitit ve Hurri-Urartu dillerinde yazılan ve ikinci dilin önemli kısımlarının deşifre edilmesine yardımcı olan belgeler ilgi çekicidir.
Huriler ilk olarak MÖ 3. binyılın son iki yüzyılında Mezopotamya'nın yazılı kayıtlarında ortaya çıktı. 1920'lerin ortasına kadar, bu etnik yapı hakkında, Horites'e olan İncil'in ötesine geçenler hakkında çok az şey biliniyordu. Ancak, şimdi ve onlar Subaria olarak adlandırılan başka bir grubun MÖ 3. ve II. Binyılların sonlarında Mezopotamya nüfusunun önemli bir bileşeni olduğuna inanılmaktadır.
Hurrian geçmişi onomastik verilere dayanarak yeniden inşa edilir. Bu anlayış, Hurriyet isimlerinin bulunduğuna göre oluşmuş, varlığı tespit edilebilir. Bu tür isimlerin en yeni kayıtları, Ur III Hanedanlığı'ndan (MÖ.2502) öncesine dayanan Samarra'nın çürütücü bir tabletinde bulunur.
Gutiss'in Acarın son kralları üzerindeki zaferinden sonra, Hürriyetler, özellikle Dicle'nin doğusundaki Mezopotamya'nın kuzey tarafını sular altında bırakmış görünüyor. 1933'ten beri Louvre Müzesi tarafından üstlenilen Abou Kemal'in yaklaşık yedi mil kuzeyindeki Fırat'ın ortasında, Mari'de yapılan kazılar çok sayıda Hurriçe tablet keşfetti. Hurre edebiyatının bu erken safhasında, yaklaşık 2400 ila 1800 BCE, eski Küçük Hattuşaş başkentinde bulunan bazı dini metinlere aittir.
Bu ifadede iki yazıt önemlidir: Urkis Tisatal'ın kurucu aslanının ve Urkis prensi Arisen'in kendi müsamahası tabletinin yazıtı.
Arkeolojik kaynaklar
İlk kazılar 1920 ve 1930'larda Suriye ve Irak'ta başladı ve Amerikan arkeolog Edward Chiera ve İngiliz Max Mallowan tarafından yönetildi.
Günümüzde farklı ülkelerden gelen birçok ekip Suriye makamlarının yardımıyla bölgede çalışıyor.
Arkeolojik kalıntıların çoğu, Neolitik dönemden başlayıp Urkeş kalıntısı hariç olmak üzere en azından Roma dönemine kadar ulaşan bir tarihi olan şehirleri ortaya çıkarmaktadır. Bulunan malzemenin tarihlenmesi için, Hurre kültürünün tipik olan "Khabur çömlek" denilen, genellikle çok yararlıdır.
Nenhum comentário:
Postar um comentário