Ouvir o texto...

sábado, 19 de maio de 2018

Museum of Anthropology, Córdoba, Argentina. - Museo de Antropología,Córdoba, Argentina. - 人类学博物馆,阿根廷科尔多瓦。

Since 2010, the "Project to support the computerization of documentary archives and collections of the IDACOR-Museum of Anthropology (FFyH, UNC), CONICET" has been implemented.

During this period several objectives were reached, among which the following can be highlighted:



- The strengthening of a technical area of ​​the Museum of Anthropology - IDACOR

- The training of human resources in topics related to the management and protection of cultural and scientific goods (Conservation, digitalization and computerization of objects and processes)

- The conservation of unique archaeological and ethnographic objects, which are of scientific interest for the understanding of human adaptations to the different social and environmental conditions throughout the country and in very diverse temporal contexts.

- The census of all the materials obtaining for the first time a real estimate of the amount of objects in shelter by the institution (approximately 199,000)

- The digitalization, loading in dedicated systems and visibility in digital repositories of public access of the two Documentary Funds more consulted in the Archive of the Museum of Anthropology-IDACOR.

- The creation of databases that contain metadata for the 199,000 objects and that allow a quick search of any item that is searched in the Reserve.

- Adaptation of materials according to the composition of their materials. It includes the creation of a new Reserve E, which in a controlled environment and following an ethical disposition protects the human remains recovered in excavations carried out in the past and in the current archaeological rescues.

Or museum


The Museum of Anthropology, was inaugurated in its current building located in Hipólito Yrigoyen 174, on September 13, 2002. This institution of the National University of Cordoba is recognized as one of the most emblematic museums of the city, as it guards the legacy of the original peoples of Córdoba and other regions. It is a symbol of identity and dialogue between the university and the communities.

In this institution the archaeological and documentary materials that throughout history were donated to the museum are researched, rescued, cataloged and disseminated. It has a wide collection of ethnographic objects that gather significant characteristics of the worldview and daily life of the peoples of Latin America.

It houses the research of social anthropologists, archaeologists, biologists and ethnobiologists working at the Institute of Anthropology of Córdoba, executing unit of the Council of Scientific and Technological Research (IDACOR - CONICET)





fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti


 "Eu só quero pensar no futuro e não ficar triste." Elon Musk.
-
"I just want to think about the future and not be sad." Elon Musk.

This report is guaranteed to verify the address of the LINK above
Say no to fake News!
-
Esta reportagem tem a garantia de apuração do endereço do LINK acima.
Diga não às fake news!
-
Culture is not what enters the eyes and ears, 
but what modifies the way of looking and hearing
-
Cultura não é o que entra pelos olhos e ouvidos,
mas o que modifica o jeito de olhar e ouvir.



--ES
Museo de Antropología,Córdoba, Argentina.

Desde el año 2010 se implementó el “Proyecto de apoyo a la informatización de los archivos documentales y colecciones del IDACOR-Museo de Antropología (FFyH, UNC), CONICET”.

Durante este periodo se alcanzaron diversos objetivos entre los cuales pueden destacarse:

– El fortalecimiento de un área técnica del Museo de Antropología – IDACOR

– La formación de recursos humanos en temáticas relacionadas con el manejo y protección de bienes culturales y científicos (Conservación, digitalización e informatización de objetos y procesos)

– La conservación de objetos arqueológicos y etnográficos únicos, que revisten de interés científico para la comprensión de las adaptaciones humanas a las distintas condiciones sociales y ambientales a lo largo del país y en muy diversos contextos temporales.

– El censo de todos los materiales obteniendo por primera vez una estimación real de la cantidad de objetos en resguardo por la institución (aproximadamente 199.000)

– La digitalización, carga en sistemas dedicados y visibilización en repositorios digitales de acceso público de los dos Fondos Documentales mas consultados en el Archivo del Museo de Antropología-IDACOR.

– La creación de bases de datos que contienen metadatos para los 199.000 objetos y que permiten una búsqueda rápida de cualquier ítem que se busque en la Reserva.

– Adecuación de los materiales según la composición de sus materiales. Incluye la creación de una nueva Reserva E, que en un ambiente controlado y siguiendo una disposición ética se resguardan los restos humanos recuperados en excavaciones realizadas en el pasado y en los rescates arqueológicos actuales.

O museo

El Museo de Antropología, fue inaugurado en su actual edificio ubicado en Hipólito Yrigoyen 174, el 13 de septiembre de 2002. Esta institución de la Universidad Nacional de Córdoba se reconoce como uno de los museos más emblemáticos de la ciudad, en cuanto custodia el legado de los pueblos originarios de Córdoba y de otras regiones. Es un símbolo de identidad y diálogo entre la universidad y las comunidades.

En esta institución se investiga, rescata, cataloga y difunden los acervos materiales arqueológicos y documentales que a lo largo de la historia fueron donados al museo. Posee una amplia colección de objetos etnográficos que reúnen características significativas de la cosmovisión y vida cotidiana de los pueblos de América Latina.

Alberga las investigaciones de antropólog@s sociales, arqueólog@s , biólog@s y etnobiólog@s que trabajan en el Instituto de Antropología de Córdoba, unidad ejecutora del Consejo de Investigaciones Científicas y Tecnológicas (IDACOR – CONICET)






--chines simplificado via tradutor do google
人类学博物馆,阿根廷科尔多瓦。

自2010年起实施的“项目,以支持记录档案和人类学IDACOR博物馆(FFyH,UNC),CONICET的集合的电脑”。

在此期间达成了几个目标,其中可以强调以下几点:

- 加强人类学博物馆的技术领域 - IDACOR

- 相关的(对象和进程的保护,数字化和计算机化)管理,文化和科学的保护人力资源问题产品培训

- 只有考古学和人种学的对象,这是科学的兴趣认识到人类在全国各地,在许多不同的情况下临时改编的各种社会和环境条件的保护。

- 所有材料的普查由该机构获得收据的对象的数目的第一真实估计(约199000)

- 数字化,加载专用系统和知名度在人类学,IDACOR的档案博物馆的两个最观看纪录片基金的公共访问数字资源库。

- 包含元数据对象199,000数据库的创建,并允许其在储备寻求任何项目进行快速搜索。

- 根据材料的组成调整材料。它包括建立一个新的储备电子商务,这在受控环境和人类之后的道德倾向的发掘仍然恢复在过去和现在的考古抢救是有保障的。

或博物馆

人类学博物馆在位于伊波利托·伊里戈延174其目前的建筑落成,2002年9月13日科尔多瓦国立大学这个机构被认为是这个城市最具代表性的博物馆之一,为保管遗产科尔多瓦和其他地区的原住民。它是大学和社区之间认同和对话的象征。

该机构进行了研究,救援,目录和传播在整个历史捐赠给博物馆考古和文献资料遗产。它带来的世界观和拉丁美洲人民的日常生活的显著特点人种学的对象,广泛收集。

房屋研究社会人类学@ S,@知识考古学,海洋生物学家@小号@ s,在科尔多瓦人类学研究所etnobiólog工作,执行理事会科学和技术研究的单位(IDACOR - CONICET)


Inauguration du musée national de la Renaissance sous la présidence de Valéry Giscard-d'Estaing en 1977. - Inauguration of the National Museum of the Renaissance under the chairmanship of Valéry Giscard-d'Estaing in 1977. - Inauguração do Museu Nacional do Renascimento sob a presidência de Valéry Giscard-d'Estaing em 1977.

Il entend ainsi satisfaire la demande du public pour la culture et le développement culturel de la France.

Le château d'Écouen, situé à vingt kilomètres au nord de Paris, et qui surplombe la belle étendue de la plaine du pays de France lancée à la rencontre de la forêt de Chantilly, abrite aujourd'hui les collections exceptionnelles du musée national de la Renaissance. Il est pour elles un écrin tout aussi exceptionnel.

Propriété d'un grand seigneur de la Renaissance, Anne de Montmorency, qui a grandi dans l'intimité de François Ier, puis prospéré sous la protection d'Henri II, Écouen n'est pas une demeure comme les autres : elle inscrit dans ses pierres les ambitions et les succès d'un homme puissant qui est aussi un mécène et un esthète passionné d'art.

1
Cruche en grès montée en argent
Frechen (cruche)
Robert Taylboyes, Londres (actif 1549-1580), 1566 (monture)
Grès et argent doré
H. : 23 cm ; D. pied : 10,5 cm

Cet ardent collectionneur, bien souvent à l'avant-garde du goût, était aussi l'héritier d'une fortune colossale, qu'il accrut encore par une judicieuse politique d'acquisitions, par son mariage avec Madeleine de Savoie et par la faveur royale. À sa mort, en 1567, il possède quelque 130 châteaux disséminés dans toute la France et deux résidences parisiennes dont son hôtel de la rue Sainte-Avoye qu'il a doté d'une galerie peinte par Nicolo dell'Abbate. Tous ces lieux sont le théâtre de reconstructions, d'aménagements, voire de véritables projets architecturaux, comme ceux du petit château de Chantilly (1559) ou du stupéfiant pont-galerie de Fère-en-Tardenois, tous deux conçus par Jean Bullant. Mais Écouen reste son chef-d'oeuvre.

Observer l'architecture du château d'Écouen, c'est lire « à pierre ouverte » l'histoire des transformations de l'architecture, en France, au XVIe siècle. Il faut d'abord imaginer que se dressait sur ce site le château ancestral des Bouchard de Montmorency, vieille famille qui avait l'honneur de servir les rois de France depuis l'an Mil.

De ce premier édifice, nous ne savons rien, sauf qu'en 1531, Anne de Montmorency, héritier de l'immense héritage de son père Guillaume, puissant personnage du royaume et déjà Maréchal de France, décide de le raser et d'élever à la place une demeure digne de son rang. La situation est conservée : l'édifice est dirigé vers l'est, vers l'éventuelle invasion, il ferme toujours l'un des accès à Paris, il est entouré de forêts giboyeuses et, campé sur une hauteur, il surplombe la plaine de France, position à la fois plaisante et imposante. Les travaux de construction vont durer 18 ans, de 1538 à 1555, ce qui est relativement court pour l'époque. Nul doute que le caractère assez impatient d'Anne de Montmorency, allié à sa colossale fortune, aida à accélérer grandement le rythme de l'ouvrage !



Anne de Montmorency était un mécène cultivé, attentif à l'évolution du goût de son époque. Écouen, qu'il avait fait construire pour sa femme, Madeleine de Savoie, et embellir pour accueillir son roi, Henri II, se devait de répondre à ses ambitions. C'est pourquoi il faut imaginer son décor intérieur comme particulièrement fastueux. Surtout, il faut penser au jeu des matériaux et à celui des couleurs.

La pierre, les carreaux de faïence au sol, les vitraux, les tapisseries, les objets précieux formaient un univers chatoyant. Dans la galerie de Psyché, les vitraux en grisaille au jaune d'argent (aujourd'hui à Chantilly) contant cette histoire d'Apulée répondaient aux pavements qu'avait déroulés sur les sols comme un tapis de faïence le potier rouennais Masséot Abaquesne : les encadrements bleus qui veillaient sur les armes des Montmorency étaient eux-mêmes cernés de joyeuses guirlandes de fruits, melons, raisins, coings, courges et poires dont le dessin naïf nous ravit aujourd'hui comme il a dû ravir les hôtes du XVIe siècle. Preuve d'un luxe assez rare et d'un goût original quand la plupart des sols étaient alors encore en pierre ou en terre vernissée monochrome.

Il serait peut-être plus simple de dire que tout ce qui pouvait être décoré, colorié, sculpté, l'était.


Les douze cheminées peintes d'Écouen en sont un témoignage éclatant et aujourd'hui, pratiquement unique en France. On a pu écrire que si elles n'étaient pas de stuc comme à Fontainebleau, c'est pour de triviales raisons financières, ce qui est une erreur compte-tenu de l'immense fortune du connétable. Il est plus proche de la vérité de souligner que là encore Anne de Montmorency a fait oeuvre novatrice, et que la mode des stucs était légèrement dépassée à ses yeux.

Comment s'en plaindre lorsque son choix a permis à de merveilleux paysages maniéristes d'éclore sur les manteaux des cheminées, répandant par leur présence un mystère et une poésie uniques ? Les thèmes illustrés sont tirés de l'Ancien Testament, sauf Le Tribut à César, emprunté aux Evangiles.

L'ornementation qui entoure les scènes centrales des cartouches, enfermées dans un cadre ovale ou rectangulaire, est intéressante à plus d'un titre : par les motifs typiques de la Renaissance qu'elle développe - putti, cuirs, guirlandes, animaux fabuleux, canéphores, atlantes et satyres - et les emblèmes qu'elles affichent : épées en pal et trophées d'armes, attributs militaires rappelant la position du connétable, couronne ducale après 1551 pour coiffer les armoiries des Montmorency et des Savoie. On retrouve ces dernières à foison : d'or à la croix de gueules cantonnée de seize alérions d'azur pour Anne et de gueules à la croix d'argent pour Madeleine. Dans l'aile royale, les emblèmes de Henri II : croissant de lune et H entrelacé de deux croissants renversés - et ceux de Catherine de Médicis : arc-en-ciel et K accolés dos à dos - se retrouvent en triomphe sur les cheminées et sur les poutres.


La plupart des pièces conservent par ailleurs des frises peintes à décor de grotesques, pour certaines, les ébrasements des fenêtres se couvrent aussi d'une multitude de rinceaux, harpies, chèvre-pieds, putti et motifs antiques, dans des tons qui varient selon les salles. Bleus et grisés chez le connétable, très colorés chez son épouse, sur fond noir à l'antique ailleurs.

Il convient de ne pas négliger l'attirance dont fit preuve Anne de Montmorency pour la sculpture et la peinture. La première est cause de l'aménagement de la façade sur cour de l'aile sud, puisque le portique a été élevé pour accueillir les Esclaves de Michel-Ange. Une importante collection de bustes romains était réunie à l'intérieur, et quatre d'entre eux sont toujours présents à Ecouen. Enfin, la cheminée sculptée de la salle du premier étage, montrant une Allégorie de la Victoire polychrome inspirée d'un dessin du Rosso, probablement sculptée par Jean Bullant, encadre une cheminée de marbre italien offerte par le cardinal Farnèse. Concernant la peinture, le seigneur des lieux avait fait travailler les plus grands artistes. Pour son hôtel parisien (et probablement pour l'aile orientale d'Ecouen abattue depuis) Niccolo dell'Abbate avait déployé ses talents. Au Rosso, il avait commandé une Pietà, à présent au Louvre. Une copie de la Cène de Léonard de Vinci par Marco d'Oggiano et une Nativité de Jean de Gourmont ornaient la chapelle.


Au sein de 104 hectares de la forêt d'Écouen, un domaine clos de 19 hectares entoure ce château à l'architecture en grande partie préservée. Barrière naturelle entre un environnement très urbain au sud avec Paris et sa banlieue et la Plaine de France, paysage préservé qui s'étend au nord, le domaine du château d'Écouen offre au fil des saison une vision de la nature sans cesse renouvelée.




fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti


 "Eu só quero pensar no futuro e não ficar triste." Elon Musk.
-
"I just want to think about the future and not be sad." Elon Musk.

This report is guaranteed to verify the address of the LINK above
Say no to fake News!
-
Esta reportagem tem a garantia de apuração do endereço do LINK acima.
Diga não às fake news!
-
Culture is not what enters the eyes and ears, 
but what modifies the way of looking and hearing
-
Cultura não é o que entra pelos olhos e ouvidos,
mas o que modifica o jeito de olhar e ouvir.








--in via tradutor do google

Inauguration of the National Museum of the Renaissance under the chairmanship of Valéry Giscard-d'Estaing in 1977.

It intends to meet the public demand for culture and cultural development in France.

Château d'Écouen, located twenty kilometers north of Paris, overlooking the beautiful expanse of the plain of the country of France launched to meet the forest of Chantilly, now houses the exceptional collections of the National Museum of Renaissance. It is for them a case also exceptional.

Property of a great lord of the Renaissance, Anne de Montmorency, who grew up in the intimacy of Francis I, then prospered under the protection of Henry II, Ecouen is not a house like the others: it inscribes in its stones the ambitions and successes of a powerful man who is also a patron and a passionate esthete of art.

f1 jarro
Stoneware jug made of silver
Frechen (pitcher)
Robert Taylboyes, London (active 1549-1580), 1566 (mount)
Sandstone and golden silver
H. 23 cm; D. foot: 10.5 cm

This ardent collector, often in the vanguard of taste, was also the heir of a colossal fortune, which he further increased by a judicious policy of acquisitions, by his marriage with Madeleine de Savoie and by the favor Royal. When he died in 1567, he owned some 130 castles scattered throughout France and two Parisian residences including his hotel in the Rue Sainte-Avoye which he endowed with a gallery painted by Nicolo dell'Abbate. All these places are the scene of reconstructions, developments, or even real architectural projects, such as those of the small castle of Chantilly (1559) or the amazing gallery bridge of Fère-en-Tardenois, both designed by Jean Bullant. But Ecouen remains his masterpiece.

It intends to meet the public demand for culture and cultural development in France.

Château d'Écouen, located twenty kilometers north of Paris, overlooking the beautiful expanse of the plain of the country of France launched to meet the forest of Chantilly, now houses the exceptional collections of the National Museum of Renaissance. It is for them a case also exceptional.

Property of a great lord of the Renaissance, Anne de Montmorency, who grew up in the intimacy of Francis I, then prospered under the protection of Henry II, Ecouen is not a house like the others: it inscribes in its stones the ambitions and successes of a powerful man who is also a patron and a passionate esthete of art.

1
Stoneware jug made of silver
Frechen (pitcher)
Robert Taylboyes, London (active 1549-1580), 1566 (mount)
Sandstone and golden silver
H. 23 cm; D. foot: 10.5 cm

This ardent collector, often in the vanguard of taste, was also the heir of a colossal fortune, which he further increased by a judicious policy of acquisitions, by his marriage with Madeleine de Savoie and by the favor Royal. When he died in 1567, he owned some 130 castles scattered throughout France and two Parisian residences including his hotel in the Rue Sainte-Avoye which he endowed with a gallery painted by Nicolo dell'Abbate. All these places are the scene of reconstructions, developments, or even real architectural projects, such as those of the small castle of Chantilly (1559) or the amazing gallery bridge of Fère-en-Tardenois, both designed by Jean Bullant. But Ecouen remains his masterpiece.


To observe the architecture of the castle of Ecouen, it is to read "open stone" the history of the transformations of the architecture, in France, in the 16th century. We must first imagine that stood on this site the ancestral castle of Bouchard de Montmorency, old family who had the honor of serving the kings of France since the year one thousand.

From this first building, we know nothing, except that in 1531, Anne de Montmorency, heir to the immense inheritance of her father Guillaume, powerful personage of the kingdom and already Marshal of France, decides to shave it and raise to the place a home worthy of his rank. The situation is preserved: the building is directed towards the east, towards the possible invasion, it still closes one of the accesses to Paris, it is surrounded by game-filled forests and, camped on a height, it overhangs the plain of France, a pleasant and imposing position. The construction works will last 18 years, from 1538 to 1555, which is relatively short for the time. There is no doubt that the impatient character of Anne de Montmorency, combined with her colossal fortune, helped to greatly accelerate the pace of the work!

Anne de Montmorency was a cultured patron, attentive to the evolution of the taste of her time. Ecouen, whom he had built for his wife, Madeleine of Savoy, and embellish to welcome his king, Henry II, had to answer his ambitions. This is why you have to imagine its interior decor as particularly sumptuous. Above all, we must think of the play of materials and colors.
Stone, earthenware tiles, stained glass, tapestries, precious objects formed a shimmering universe. In Psyché's gallery, the silver-gray windowpanes (now in Chantilly) recounting this story of Apuleius corresponded to the pavements that had been unfurled on the floors like a pottery rug by Rouen potter Masséot Abaquesne. The blue frames that guarded the arms of the Montmorency were themselves surrounded by joyful wreaths of fruit, melons, grapes, quinces, squash and pears whose naive design delights us today as it had to delight the hosts of the sixteenth century. Evidence of a rare luxury and an original taste when most of the floors were still made of stone or monochrome glazed earth.

It might be simpler to say that anything that could be decorated, colored, carved, was.
The twelve painted chimneys of Ecouen are a brilliant testimony and today, practically unique in France. One could write that if they were not stucco as at Fontainebleau, it is for trivial financial reasons, which is a mistake considering the immense fortune of the constable. It is closer to the truth to emphasize that again Anne de Montmorency has done innovative work, and stucco fashion was slightly exceeded in his eyes.

How to complain when his choice allowed wonderful Mannerist landscapes to bloom on mantels chimneys, spreading by their presence a unique mystery and poetry? The illustrated themes are taken from the Old Testament, except Caesar's Tribute, borrowed from the Gospels.

The ornamentation that surrounds the central scenes of the cartridges, enclosed in an oval or rectangular frame, is interesting for more than one reason: by the typical motifs of the Renaissance that it develops - putti, leathers, garlands, fabulous animals, canephores , atlantes and satyrs - and the emblems they display: pal swords and trophies weapons, military attributes recalling the position of the constable, ducal crown after 1551 to crown the coat of arms of Montmorency and Savoy. The latter are found in abundance: Or a cross Gules quartered sixteen alerions Azure for Anne and gules a cross for Madeleine. In the royal wing, the emblems of Henry II: crescent moon and H intertwined two overturned croissants - and those of Catherine de Medici: rainbow and K back to back - find themselves in triumph on the chimneys and on the beams.

Most of the rooms also contain painted friezes with grotesque decorations; for some, the windows are covered with a multitude of foliage, harpies, goats-feet, putti and antique motifs, in shades that vary according to the style. rooms. Blue and gray at the Constable, very colorful at his wife, on a black background in the antique elsewhere


Anne de Montmorency's attraction to sculpture and painting should not be overlooked. The first is because of the layout of the facade on the courtyard of the south wing, since the portico was raised to accommodate the slaves of Michelangelo. A large collection of Roman busts was gathered inside, and four of them are still present in Ecouen. Finally, the carved fireplace of the first floor room, showing an allegory of polychrome Victory inspired by a drawing of Rosso, probably sculpted by Jean Bullant, frames an Italian marble fireplace offered by Cardinal Farnese. Regarding painting, the lord of the place had worked the greatest artists. For his Parisian hotel (and probably for the Eastern wing of Ecouen shot since) Niccolo dell'Abbate had deployed his talents. At Rosso he had commissioned a Pietà, now at the Louvre. A copy of the Last Supper by Marco d'Oggiano and a Nativity by Jean de Gourmont adorned the chapel.

Within a 104-hectare forest of Ecouen, a fenced area of ​​19 hectares surrounds this castle largely preserved architecture. Natural barrier between a very urban environment in the south with Paris and its suburbs and the Plaine de France, preserved landscape which extends to the north, the domain of the castle of Écouen offers with the wire of the seasons a vision of the nature constantly renewed.

http://musee-renaissance.fr











--br via tradutor do google
Inauguração do Museu Nacional do Renascimento sob a presidência de Valéry Giscard-d'Estaing em 1977.

Ele pretende atender a demanda do público por cultura e desenvolvimento cultural na França.

Château d'Écouen, localizado a vinte quilômetros ao norte de Paris, com vista para a bela extensão da planície do país da França, lançado para atender a floresta de Chantilly, agora abriga as excepcionais coleções do Museu Nacional de Renascença. É para eles um caso também excepcional.

Propriedade de um grande mestre do renascimento, Anne de Montmorency, que cresceu na privacidade de Francis I, então, prosperou sob a proteção de Henry II, Écouen não é uma mansão como os outros: ele incluiu em seu apedreja as ambições e sucessos de um homem poderoso que também é um patrono e um apaixonado esteta da arte.


1
Jarro de faiança de prata
Frechen (jarro)
Robert Taylboyes, Londres (ativo 1549-1580), 1566 (montagem)
Arenito e prata dourada
H. 23 cm; D. pé: 10,5 cm

Este coletor ardente, muitas vezes na vanguarda do gosto, também era herdeiro de uma grande fortuna, ele ainda aumentou por uma política criteriosa de aquisições, pelo seu casamento com Madeleine de Sabóia e favor Real. Quando ele morreu em 1567, ele possuía cerca de 130 castelos espalhados por toda a França e duas residências parisienses, incluindo seu hotel na Rue Sainte-Avoye, que ele dotou com uma galeria pintada por Nicolo dell'Abbate. Todos estes lugares são o cenário de reconstruções de instalações ou projectos de arquitectura reais, tais como o pequeno castelo de Chantilly (1559) ou a incrível ponte-galeria de Fere-en-Tardenois, ambos desenhados por Bullant jean. Mas Ecouen continua sendo sua obra-prima.

Para observar a arquitetura do castelo de Ecouen, é para ler "pedra aberta" a história das transformações da arquitetura, na França, no século XVI. Devemos primeiro imaginar que se situava neste local o castelo ancestral de Bouchard de Montmorency, antiga família que teve a honra de servir os reis da França desde o ano mil.

Deste primeiro edifício, não sabemos nada, exceto que em 1531, Anne de Montmorency, herdeira da imensa herança de seu pai Guillaume, poderoso personagem do reino e já marechal da França, decide barbeá-lo e elevar a o lugar uma casa digna de sua posição. A situação é preservada: o edifício é dirigido para o leste, para a possível invasão, ainda fecha qualquer acesso a Paris, está rodeado por florestas cheias de jogo e acampados em uma colina com vista para a planície de França, uma posição agradável e imponente. As obras vão durar 18 anos, de 1538 a 1555, o que é relativamente curto para a época. Não há dúvida de que o caráter impaciente de Anne de Montmorency, combinado com sua fortuna colossal, ajudou a acelerar grandemente o ritmo do trabalho!

Anne de Montmorency foi uma padroeira culta, atenta à evolução do gosto do seu tempo. Ecouen, que ele construiu para sua esposa, Madeleine de Savoy, e embelezou para receber seu rei, Henrique II, teve que responder às suas ambições. É por isso que você tem que imaginar sua decoração interior particularmente suntuosa. Acima de tudo, devemos pensar no jogo de materiais e cores.

Pedra, telhas de barro, vitrais, tapeçarias, objetos preciosos formavam um universo cintilante. Na galeria de Psique, vidro grisaille com coloração de prata (agora em Chantilly) corado contando a história de Apuleio reunidas as calçadas tivesse ocorrido em terra como um tapete de azulejos Rouen potter Masseot Abaquesne: o quadros azuis que guardavam as armas de Montmorency foram-se rodeados guirlandas felizes de frutas, melões, uvas, marmelos, peras e cabaças cujo desenho ingênuo nos deleita hoje como deve ter encantado os anfitriões do século XVI. Evidência de um luxo raro e um gosto original, quando a maioria dos pisos ainda eram feitos de pedra ou terra monocromática.

Pode ser mais simples dizer que qualquer coisa que pudesse ser decorada, colorida, esculpida, era.

As doze chaminés pintadas de Ecouen são um testemunho brilhante e hoje, praticamente único na França. Poder-se-ia escrever que, se não eram estuque como em Fontainebleau, é por razões financeiras triviais, o que é um erro, considerando a imensa fortuna do policial. É mais próximo da verdade enfatizar que novamente Anne de Montmorency fez um trabalho inovador, e a moda de estuque foi ligeiramente ultrapassada em seus olhos.

Como reclamar quando sua escolha permitiu que maravilhosas paisagens maneiristas florescessem sobre as chaminés das chaminés, espalhando pela sua presença um mistério e uma poesia únicos? Os temas ilustrados são retirados do Antigo Testamento, exceto o tributo de César, emprestado dos Evangelhos.

A ornamentação que envolve as cenas centrais dos cartuchos, encerrada em uma moldura oval ou retangular, é interessante por mais de uma razão: pelos motivos típicos da Renascença que ela desenvolve - putti, couros, guirlandas, animais fabulosos, canephhores , atlantes e sátiros - e os emblemas que exibem: armas de espadas e troféus, atributos militares que lembram a posição da coroa ducal após 1551 para coroar o brasão de Montmorency e Savoy. Os últimos são encontrados em abundância: Ou uma cruz Gules esquadrinhou dezesseis alas Azure para Anne e gules uma cruz para Madeleine. Na ala real, os emblemas de Henrique II: lua crescente e H entrelaçam dois croissants virados - e os de Catarina de Médicis: arco-íris e K de costas - encontram-se em triunfo nas chaminés e nas vigas.

A maioria dos quartos também contém frisos pintados com decorações grotescas, para alguns, as janelas são cobertas com uma variedade de folhagens, harpias, pés de cabra, putti e motivos antigos, em tons que variam de acordo com o estilo. quartos. Azul e cinza no Constable, muito colorido em sua esposa, em um fundo preto na antiguidade em outro lugar.

A atração de Anne de Montmorency pela escultura e pintura não deve ser menosprezada. A primeira é por causa da disposição da fachada no pátio da ala sul, já que o pórtico foi erguido para acomodar os escravos de Michelangelo. Uma grande coleção de bustos romanos foi reunida no interior, e quatro deles ainda estão presentes em Ecouen. Finalmente, a lareira esculpida da sala do primeiro andar, mostrando uma alegoria da vitória policromada inspirada por um desenho de Rosso, provavelmente esculpida por Jean Bullant, emoldura uma lareira de mármore italiana oferecida pelo cardeal Farnese. Quanto à pintura, o senhor do lugar trabalhou os maiores artistas. Para o seu hotel parisiense (e provavelmente para a ala oriental de Ecouen, desde então) Niccolò dell'Abbate havia empregado seus talentos. Em Rosso, ele encomendou uma Pietà, agora no Louvre. Uma cópia da Última Ceia de Marco d'Oggiano e uma Natividade de Jean de Gourmont adornavam a capela.

Dentro de uma floresta de 104 hectares de Ecouen, uma área cercada de 19 hectares rodeia esta arquitectura amplamente preservada do castelo. A barreira natural entre um ambiente muito urbano no sul com Paris e os seus subúrbios e a Plaine de France, a paisagem preservada que se estende ao norte, o domínio do castelo de Écouen oferece com o arame das estações uma visão da natureza constantemente renovada.

THE DOMAIN OF THE STONE IN CUZCO PERU. - O DOMÍNIO DA PEDRA EM CUZCO PERU. - EL DOMINIO DE LA PIEDRA EN CUZCO PERÚ. - ДОМЕНА КАМНЯ В КУЗКО ПЕРУ.

Beyond Tihuanaco, with its geometric architecture of perfect angles and lines, there are other archaeological sites in Peru with constructions that are even more impossible.

Impossible no longer because they are incompatible with the state of evolution of the civilization that built them, but even for the current state of knowledge.

Cuzco

The city of Cuzco was diagrammed in the form of a crouched cougar. Certainly, both for its layout and for its appreciation, it is necessary to do it from an aerial perspective. It is conceivable that this symbolism of sacred animals as protectors of human beings is in tune with the geoglyphs of the Nazca Pampas.

1
Cuzco - Puma

In the same city of Cuzco, the body of the puma, we find walls built with normes stones, totally asymmetric, with curves, angles and points, which fit perfectly between all to form a solid and homogeneous wall without the slightest fissure, and without the need to use no mortar.


2
Puma camouflaged in the wall of the palace of the Inca - Cuzco

3
Puma highlighted on the wall of the Inca palace - Cuzco


The stones used in the buildings of Cuzco fit as perfectly and naturally to each other as a puzzle, as if they had been molded in ad hoc clay.

4
Hatun Rumiyoc - Cusco

5
Hatun Rumiyoc Street - Cusco

There is a famous stone that has 12 sides, which fit with millimeter precision with 11 adjacent rocks. It is there, as if it were the most normal thing to find rocks that encaseren each other in that way, or as if this were necessary to build a simple wall.

6*
Stone of the 12 faces

To complicate matters further, it occurred to them to make joints with curved shapes, and thus have to make an even greater effort to encastrate the rocks with each other. It is also noted, in the relief, a bulge of the stone, as if it had been inflated like a soufflé after placing it in its place.

7
Curved embedded detail


"Ñaupa Church" in Pachar

"Ñaupa Church" (Old Church), is the modern and apocryphal name with which this beautiful and enigmatic wak'a (shrine, temple) is known, which is located near the town of Pachar, district of Ollantaytambo, about 60 km from the Cusco

8
Ñaupa Church

There is no certainty of his real name but according to the information of the inhabitants of the area it is called "Choqella", "Choqe Illa" which would mean "Gold talisman" and "Choqe Killa" (Golden moon).

9
Ñaupa Church

The wak'a is a natural grotto formed by huge rocks that, like a gabled roof, delimits the part where there is a kind of stone "altar", a niche carved in an interior wall of rock and a wall of adobes with niches.

10
Ñaupa Church

There, in the middle of that space is the large granite rock sculpted with large stepped symbols and chambers or open spaces in front and on top that resemble small cubicles bored into the rock that might have served for the priests to occupy the place, standing, to perform their rites or perhaps to deposit their offerings or other elements of the ceremonial paraphernalia.

11
Qenko

Qenko (or Kenko, Quechua word meaning "labyrinth" or "zig-zag"), is located 1.5 km east of Sacsayhuaman, and consists of eroded limestone formations carved with a variety of stairs and terraces, channels in zigzag, and figures of animals such as puma, condor and a llama. It also contains caves, tunnels, steps and niches.

12
Saywite

Sayhuite stone or Saywite is a large block of a single piece of granite of about eleven meters in circumference, four in diameter and almost two and a half high, carved in its upper half with a series of complex and mysterious figures.

The monolith contains more than two hundred fitomorphic figures, zoomorphic, geographical features and human constructions carved in an apparent disorder and taking advantage of the reliefs and natural depressions of the stone. It is unknown what use it was given, but being in a ceremonial center, it probably had a religious significance, perhaps a symbolic representation of the universe or a kind of gigantic pacha.

Others, considering that many figures represent human constructions, canals, stairways, ponds, propose that the Sayhuite stone was a kind of stone plan or sketch made by Inca architects to take control of the hydraulic works they carried out.

13
Saywite

In the same Saywite complex there is another granite block in which a kind of scale sketch of a series of steps called Rumihuasi has been carved. The perfection of the cuts, angles and lines is remarkable, as well as the proportions of each series of steps.

14
Rumihuasi in Saywite

Softening of stones, unorthodox vision

Gigantic stones embedded like the pieces of a colossal puzzle, huge blocks of granite molded as if they were mud, hundreds of tons enigmatic and inexplicably transported from distant sites, sculpted and fitted with a perfection that not even a razor blade fits between them . How did they do it?

What if there was some truth in the legends that indicate that ancient peoples managed to soften the stone?

There is a legend among many of the pre-Columbian peoples, which says that the gods made two gifts to the native Indians so that they could build colossal architectural works. This gift would be two plants with surprising properties: the first would be the coca leaf, capable of anesthetizing the pain and exhaustion of workers to resist the gigantic physical effort that should have required such extraordinary constructions. The second would be another plant that, mixed with various components, would convert the harder rocks into light easily manipulated pastes.


15
Cuzco

In 1983, before dying, in an interview for a television program, Father Jorge Lira, a Catholic priest and one of the most prestigious experts in Andean folklore, author of numerous books and articles, elaborated what was perhaps the first Dictionary from Quechua to Spanish, claimed to have discovered the way to soften the stones. For fourteen years Father Lira studied the legend of the ancient Andeans and, finally, he managed to identify the bush of the Jotcha as the plant that, after being mixed and treated with other plants and substances, was able to turn the stone into mud. "The ancient Indians dominated the technique of massification," Father Lira said, "softening the stone that they reduced to a soft mass that they could mold with ease."

The priest made several experiments with the bush of the Jotcha and managed to get a solid rock to soften until it almost liquefied. However, he did not harden it again, so he considered his experiment a failure. But despite this partial disappointment, Father Lira did manage to demonstrate that the softening technique was possible. This would explain the surprising assemblages of some of the colossal rocks that make up the walls of Cuzco and other pre-Columbian fortresses.

16
Cusco

Another record on the softening of stones is given by Brian Fawcett, the youngest son of Percy Fawcett, who transcribes a story of his father:

Some years ago, when I was working in the Cerro de Pasco mining camp, I went out with some gringos on a Sunday to visit some ancient Inca or Pre-Inca tombs. We brought food, a few bottles of pisco and beer, and a pawn - a cholo - to help dig. When we started digging we found a clay jug with a liquid inside it.

"I bet it's chicha!" Said one of the gringos, the loudest. "Let's drink it to see what kind of things the Incas drank!" "We would probably get poisoned if we do it," observed another. "We're going to give it to the peon!" Added the drunk, and addressing the pawn, ordered him: "Take a drink of this chicha."

The pawn smelled the jar and with a look of fear on his face he returned it to the drunkard saying "No, sir, this is not chicha!" He turned around and when he wanted to take the flight they caught him among several and dragged him away. return. The pawn fought to break free and in the heat of the fight broke the jar, spilling its contents on the rock. Finally the pawn broke free and escaped from the gringos.

About ten minutes later, when I bent to pick up the fragments of the jar, I discovered, to my great astonishment, that the stone on which the liquid had been spilled was soft as mud, to recover its habitual hardness a few minutes later. . It was as if the stone had melted like wax under the influence of heat.

Thus the explorer Fawcett expressed himself, that in addition to his words are the stones that are conserved in the Museum of Cochabamba, Bolivia, in which there are printed hands.

17
Torre del Lagarto, Chullpa (12m) in Sillustani, Peru with Lizard carved in relief


video
Due to its beauty and quality of the carvings it is unique in the region and for its archaeoastronomic importance, simply extraordinary.





fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti

https://youtu.be/rWkSRDItkXg 
video Due to its beauty and quality of the carvings it is unique in the region and for its archaeoastronomic importance, simply extraordinary.



 "Eu só quero pensar no futuro e não ficar triste." Elon Musk.
-
"I just want to think about the future and not be sad." Elon Musk.

This report is guaranteed to verify the address of the LINK above
Say no to fake News!
-
Esta reportagem tem a garantia de apuração do endereço do LINK acima.
Diga não às fake news!
-
Culture is not what enters the eyes and ears, 
but what modifies the way of looking and hearing
-
Cultura não é o que entra pelos olhos e ouvidos,
mas o que modifica o jeito de olhar e ouvir.










--br via tradutor do google

O DOMÍNIO DA PEDRA EM CUZCO PERU.



Além de Tihuanaco, com sua arquitetura geométrica de ângulos e linhas perfeitos, existem outros sítios arqueológicos no Peru com construções ainda mais impossíveis.

Impossível não mais porque são incompatíveis com o estado de evolução da civilização que os construiu, mas até mesmo com o estado atual do conhecimento.

Cuzco
A cidade de Cuzco foi diagramada na forma de um puma agachado. Certamente, tanto pelo seu layout quanto pela sua apreciação, é necessário fazê-lo a partir de uma perspectiva aérea. É concebível que este simbolismo dos animais sagrados como protetores dos seres humanos esteja em sintonia com os geoglifos dos Pampas de Nazca.

1
Cuzco - Puma

Na mesma Cuzco, o corpo do puma, encontrado paredes construídas NORMES pedras, totalmente assimétrica, com curvas, ângulos e pontos, que se ajustam perfeitamente entre todos para formar uma parede sólida e uniforme sem quaisquer fendas e sem não precisa usar argamassa.

2
Puma camuflado na parede do palácio do Inca - Cuzco

3
Puma em destaque na parede do palácio Inca - Cuzco

As pedras utilizadas nas construções de Cusco como ajuste perfeito e, naturalmente, o outro como um quebra-cabeça, como se tivessem sido moldadas em argila ad hoc.

4
Hatun Rumiyoc - Cusco

5
Rua Hatun Rumiyoc - Cusco


Há uma pedra famosa que tem 12 lados, que se encaixam com precisão milimétrica com 11 rochas adjacentes. Está lá, como se fosse a coisa mais normal encontrar pedras que se encaixam umas nas outras dessa maneira, ou como se isso fosse necessário para construir uma parede simples.

6 *
Pedra dos 12 rostos

Para complicar ainda mais as coisas, ocorreu-lhes fazer juntas com formas curvas e, portanto, fazer um esforço ainda maior para encastrar as pedras umas com as outras. É também notado, no relevo, uma protuberância da pedra, como se tivesse sido inflada como um suflê depois de colocá-la em seu lugar.

7
Detalhe incorporado curvo


"Ñaupa Church" em Pachar
"NAUPA Church" (Igreja Velha) é o nome moderno e apócrifa que esta bela e enigmática wak'a (santuário, templo), localizada perto da cidade de Pachar, distrito de Ollantaytambo, a cerca de 60 km do conhecido Cusco

8
Ñaupa Church

Não é certo de seu nome real, mas de acordo com informações dos moradores da área chamada "Choqella", "choqe Illa", que significa "Talismã de ouro" e "choqe Killa" (Golden Moon).

9
Ñaupa Church

O wak'a é uma caverna natural formado por rochas enorme forma de um telhado de duas águas delimita a parte onde uma espécie de "altar" pedra, um nicho ou nicho sobre uma parede interior e uma parede de rocha é de adobes com nichos.

10
Ñaupa Church

Lá, no meio desse espaço está a grande rocha de granito esculpida com grandes símbolos escalonados e câmaras ou espaços abertos na frente e no topo que se assemelham a pequenos cubículos perfurados na rocha que poderiam ter servido para os sacerdotes ocuparem o lugar, em pé, para realizar seus ritos ou, talvez, para depositar suas ofertas ou outros elementos da parafernália cerimonial.


11
Qenko

Kenko (Kenko ou Quechua palavra que significa "labirinto" ou "zig-zag"), está localizado a 1,5 km a leste de Sacsayhuaman, e consiste em formações calcárias erodidas esculpidas com uma variedade de escadas e terraços, canais em ziguezague e figuras de animais como puma, condor e lhama. Também contém cavernas, túneis, degraus e nichos.


12
Saywite

Pedra Sayhuite ou Saywite é um grande bloco de uma peça de granito cerca de onze metros de circunferência, quatro de diâmetro e cerca de dois e meio de altura, esculpida na sua metade superior com uma série de figuras complexas e misteriosas.

O monólito contém mais de duzentas figuras fitomórficas, zoomórficas, características geográficas e construções humanas esculpidas em uma aparente desordem e aproveitando os relevos e depressões naturais da pedra. Não se sabe qual foi o seu uso, mas, estando em um centro cerimonial, provavelmente teve um significado religioso, talvez uma representação simbólica do universo ou uma espécie de pacha gigantesca.

Outros, considerando que muitos números representam construções humanas, canais, passos, lagoas, pedra propor que Sayhuite era uma espécie de plano ou de pedra esboços Inca por arquitetos para assumir o controle de obras hidráulicas eles realizadas.

13 pessoa do lado da pedra
Saywite

No mesmo complexo de Saywite há outro bloco de granito no qual foi esculpido um tipo de esboço de escala de uma série de degraus chamados Rumihuasi. A perfeição dos cortes, ângulos e linhas é notável, assim como as proporções de cada série de passos.

14
Rumihuasi em Saywite

Amolecimento de pedras, visão pouco ortodoxa
pedras gigantescas encaixavam como as peças de um quebra-cabeça enorme, enormes blocos de granito em forma, como se fossem argila, moles de centenas de toneladas enigmáticas e inexplicavelmente transportado de campos distantes, esculpido e equipado com uma perfeição que nem uma lâmina de barbear se encaixa entre eles . Como eles fizeram isso?
E se houvesse alguma verdade nas lendas que indicasse que os povos antigos conseguiram suavizar a pedra?

Existe uma lenda entre muitos dos povos pré-colombianos, dizendo que os deuses fizeram dois presentes aos índios para que eles pudessem construir obras arquitetônicas colossais. Este presente seria dois andares com propriedades surpreendentes: o primeiro seria coca, capaz de anestesiar a dor e exaustão dos trabalhadores para suportar o enorme esforço físico devido a exigir tais construções extraordinárias. A segunda seria outra planta que, misturada a vários componentes, converteria as rochas mais duras em pastas facilmente manipuláveis.

15
Cuzco

Em 1983, antes de sua morte, em uma entrevista para um programa de TV, o padre Jorge Lira, um padre católico e um dos especialistas mais prestigiados no folclore andino, autor de numerosos livros e artigos produzidos que talvez foi o primeiro Dicionário do Quechua ao espanhol, alegou ter descoberto o caminho para suavizar as pedras. Por quatorze anos, o pai Lira estudou a lenda da antiga Andina e finalmente conseguiu identificar o arbusto Jotcha como a planta que, depois de ser misturado e tratados com outras substâncias vegetais e foi capaz de transformar a pedra em lama. "Os antigos índios dominavam a técnica da massificação", disse o padre Lira, "suavizando a pedra que eles reduziam a uma massa macia que podiam moldar com facilidade".

O padre fez várias experiências com o arbusto do Jotcha e conseguiu fazer uma rocha sólida amolecer até quase se liquefazer. No entanto, ele não endureceu novamente, então considerou seu experimento um fracasso. Mas apesar dessa decepção parcial, o padre Lira conseguiu demonstrar que a técnica de suavização era possível. Isso explicaria as assembleias surpreendentes de algumas das rochas colossais que compõem as muralhas de Cuzco e outras fortalezas pré-colombianas.

16
Cusco

Outro registro sobre o amolecimento das pedras é dado por Brian Fawcett, o filho mais novo de Percy Fawcett, que transcreve uma história de seu pai:

Alguns anos atrás, quando eu estava trabalhando no campo de mineração de Cerro de Pasco, saí com alguns gringos em um domingo para visitar alguns antigos túmulos incas ou pré-incas. Nós trouxemos comida, algumas garrafas de pisco e cerveja, e um peão - um cholo - para ajudar a cavar. Quando começamos a cavar, encontramos um jarro de barro com um líquido dentro dele.

"Eu aposto que é chicha!", Disse um dos gringos, o mais alto. "Vamos beber para ver que tipo de coisas os Incas bebem!" "Provavelmente seríamos envenenados se o fizéssemos", observou outro. "Vamos dar ao peão!" Acrescentou o bêbado e, dirigindo-se ao peão, ordenou-lhe: "Tome um drinque desta chicha".

O peão cheirava a jarra e um olhar de medo em seu rosto retornou o bêbado dizendo: "Não, senhor, isso não é chicha!" Ele se virou e quando ele queria dar o vazamento pegou entre vários e eles arrastaram de volta O peão lutou para se libertar e, no calor da luta, quebrou o jarro, derramando seu conteúdo sobre a rocha. Finalmente, o peão se libertou e escapou dos gringos.

Cerca de dez minutos depois, quando me inclinei para pegar os fragmentos do pote, descobri, para meu grande espanto, que a pedra sobre a qual o líquido tinha sido derramado era macia como lama, para recuperar sua dureza habitual alguns minutos depois. . Era como se a pedra tivesse derretido como cera sob a influência do calor.

Assim o explorador Fawcett se expressou, que além de suas palavras estão as pedras que se conservam no Museu de Cochabamba, na Bolívia, no qual há mãos impressas.

17
Torre del Lagarto, Chullpa (12m) em Sillustani, Peru com lagarto esculpido em relevo








--es
EL DOMINIO DE LA PIEDRA EN CUZCO PERÚ.

Más allá de Tihuanaco, con su arquitectura geométrica de ángulos y rectas perfectas, hay en Perú otras zonas arqueológicas con construcciones más imposibles aún.

Imposibles ya no por ser incompatibles con el estado de evolución de la civilización que las construyó, sino incluso para el estado actual del conocimiento.

Cuzco
La ciudad de Cuzco fue diagramada en forma de puma agazapado. Por cierto que, tanto para su diagramación como para su apreciación, es necesario hacerlo desde una perspectiva aérea. Es pensable que este simbolismo de animales sagrados como protectores de los seres humanos este en sintonía con los geoglifos de las pampas de Nazca.

1
Cuzco – Puma

En misma la ciudad de Cuzco, el cuerpo del puma, encontramos muros construidos con normes piedras, totalmente asimétricas, con curvas, ángulos y puntas, las cuales encajan perfectamente entre todas para conformar una pared maciza y homogénea sin la menor fisura, y sin la necesidad de uso de ningún mortero.

2
Puma camuflado en el muro del palacio del Inca – Cuzco

3
Puma resaltado en el muro del palacio del Inca – Cuzco

Las piedras utilizadas en las construcciones de Cuzco encajan tan perfecta y naturalmente entre sí como un puzzle, como si hubiesen sido moldeadas en arcilla ad hoc.

4
Hatun Rumiyoc – Cusco

5
Calle Hatun Rumiyoc – Cusco


Hay una famosa piedra que tiene 12 lados, los cuales encajan con precisión milimétrica con 11 rocas adyacentes. Esta ahí, como si fuera lo más normal encontrarse con rocas que encastren entre sí de esa forma, o como si fuera esto necesario para construir una simple pared.

6*
Piedra de las 12 caras

Para complicar más las cosas, se les ocurrió hacer juntas con formas curvas, y así tener que hacer un esfuerzo aún mayor para encastrar las rocas unas con otras. Se nota también, en el relieve, un abultamiento de la piedra, como si se hubiera inflado como un soufflé luego de colocarla en su lugar.

7
Detalle encastre curvo


“Ñaupa Iglesia” en Pachar
“Ñaupa Iglesia” (Iglesia antigua), es el nombre moderno y apócrifo con el que se conoce esta hermosa y enigmática wak’a (adoratorio, templo) que se sitúa cerca del poblado de Pachar, distrito de Ollantaytambo, a unos 60 Km del Cusco.

8
Ñaupa Iglesia

No se tiene certeza de su nombre verdadero pero de acuerdo a la información de los pobladores de la zona se le llama “Choqella”, “Choqe Illa” que significaría “Talismán de oro” y “Choqe Killa” (Luna de oro).

9
Ñaupa Iglesia

La wak’a es una gruta natural formada por enormes rocas que a manera de un techo a dos aguas delimita a la parte donde está una especie de “altar” de piedra, una hornacina o nicho tallado en una pared interior de roca y un muro de adobes con hornacinas.

10
Ñaupa Iglesia

Allí, en medio de ese espacio está la gran roca de granito esculpido con grandes símbolos escalonados y unas cámaras o espacios abiertos por delante  y por arriba que semejan pequeños cubículos horadados en la roca que tal vez habrían servido  para que los sacerdotes ocupen el lugar, de pie, para hacer sus ritos o quizá para depositar sus ofrendas u otros  elementos de la parafernalia ceremonial.


11
Qenko

Qenko (o Kenko, palabra quechua que significa “laberinto” o “zig-zag”), está situado a 1,5 km al este de Sacsayhuaman, y consiste en formaciones erosionadas de piedra caliza tallada con una variedad de escaleras y terrazas, canales en zigzag, y figuras de animales como puma, cóndor y una llama. También contiene cuevas, túneles, pasos y nichos.


12
Saywite

La piedra de Sayhuite o Saywite es un gran bloque de una sola pieza de granito de más o menos once metros de circunferencia, cuatro de diámetro y casi dos y medio de alto, tallado en su mitad superior con una serie de complejas y misteriosas figuras.

El monolito contiene más de doscientas figuras fitomorfas, zoomorfas, de accidentes geográficos y construcciones humanas talladas en un aparente desorden y aprovechando los relieves y depresiones naturales de la piedra. Se desconoce qué uso se le daba, pero estando en un centro ceremonial lo probable es que tuviera una significación religiosa, quizá una representación simbólica del universo o una especie de gigantesca paccha.

Otros, considerando que muchas figuras representan construcciones humanas, canales, escalinatas, estanques, proponen que la piedra de Sayhuite fue una especie de plano o croquis pétreo hecho por arquitectos incas para llevar el control de las obras hidráulicas que realizaban.

13       pessoa do lado da pedra
Saywite

En el mismo complejo Saywite se encuentra otro bloque de granito en el que se ha tallado una suerte de boceto a escala de una serie de escalones llamado Rumihuasi. Es notable la perfección de los cortes, ángulos y rectas, como así también las proporciones de cada serie de escalones.

14
Rumihuasi en Saywite

El ablandamiento de las piedras, la visión no ortodoxa
Gigantescas piedras encajadas como las piezas de un colosal puzle, enormes bloques de granito moldeados como si fuesen de barro, moles de cientos de toneladas enigmática e inexplicablemente transportados desde yacimientos lejanos, esculpidos y encajados con una perfección que ni una hoja de afeitar cabe entre ellos. ¿Cómo lo consiguieron?
¿Y si hubiera algo de verdad en las leyendas que señalan que los pueblos antiguos lograron ablandar la piedra?

Existe una leyenda entre muchos de los pueblos precolombinos, que dice que los dioses hicieron dos regalos a los indios nativos para que pudiesen construir colosales obras arquitectónicas. Dicho regalo se trataría de dos plantas con sorprendentes propiedades: la primera sería la hoja de coca, capaz de anestesiar el dolor y el agotamiento de los obreros para poder resistir el gigantesco esfuerzo físico que debió exigirles tan extraordinarias construcciones. La segunda sería otra planta que, mezclada con diversos componentes, convertiría las rocas más duras en ligeras pastas fácilmente manipulables.

15
Cuzco

En 1983, antes de fallecer, en una entrevista para un programa de televisión, el padre Jorge Lira, un sacerdote católico y uno de los más prestigiosos expertos en folklore andino, autor de numerosos libros y artículos, elaboró el que tal vez fue el primer diccionario del quechua al castellano, afirmaba haber descubierto la forma para reblandecer las piedras. Durante catorce años el padre Lira estudió la leyenda de los antiguos andinos y, finalmente, consiguió identificar el arbusto de la Jotcha como la planta que, tras ser mezclada y tratada con otros vegetales y sustancias, era capaz de convertir la piedra en barro. “Los antiguos indios dominaban la técnica de la masificación –afirmaba el padre Lira– reblandeciendo la piedra que reducían a una masa blanda que podían moldear con facilidad.”

El sacerdote realizó varios experimentos con el arbusto de la Jotcha y llegó a conseguir que una sólida roca se ablandase hasta casi licuarse. Sin embargo, no logró volver a endurecerla, por lo que consideró su experimento como un fracaso. Pero, a pesar de esa parcial decepción, el padre Lira si logró demostrar que la técnica del reblandecimiento era posible. Así se lograría explicar los sorprendentes ensamblajes de algunas de las colosales rocas que componen las murallas de Cuzco y otras fortalezas precolombinas.

16
Cusco

Otro registro sobre el ablandamiento de piedras está dado por Brian Fawcett, el hijo menor de Percy Fawcett, quien transcribe un relato de su padre:

Hace algunos años, cuando trabajaba en el campamento minero de Cerro de Pasco, salí un domingo con algunos gringos para visitar unas antiguas tumbas incas o Pre-Incas. Nos llevamos comida, unas cuantas botellas de pisco y cerveza, y un peón – un cholo – para ayudar a cavar. Cuando nos pusimos a excavar encontramos una jarra de barro con un líquido en su interior.

“Apuesto a que es chicha!” dijo uno de los gringos, el más ruidoso. “Vamos a beberlo para ver qué tipo de cosas bebían los incas!”. “Probablemente nos envenenaríamos si lo hacemos”observó otro. “Vamos a dárselo de probar al peón!” agregó el borracho, y dirigiéndose al peón, le ordenó: “Toma un trago de esta chicha”.

El peón olió la jarra y con una expresión de miedo en el rostro se la devolvió al borracho diciendo “No, señor, esto no es chicha!” Dio media vuelta y cuando se quiso dar a la fuga lo atraparon entre varios y lo arrastraron de vuelta. El peón luchó para liberarse y en el fragor de la lucha rompieron el frasco, derramando su contenido sobre la roca. Finalmente el peón se liberó y escapó de los gringos.

Unos diez minutos más tarde, cuando me incliné para recoger los fragmentos de la jarra descubrí, con gran asombro, que la piedra sobre la cual se había derramado el líquido estaba blanda como el barro, para volver a recobrar su dureza habitual unos minutos más tarde. Fue como si la piedra se hubiese derretido como la cera bajo la influencia del calor.

Así se expresó el explorador Fawcett, que en adición a sus palabras están las piedras que se conservan en el Museo de Cochabamba, Bolivia, en las cuales hay impresas unas manos.

17
Torre del Lagarto, Chullpa (12m) en Sillustani, Peru con Lagarto tallado en sobrerelieve






--ucraniano via tradutor do google
ДОМЕНА КАМНЯ В КУЗКО ПЕРУ.

За Тихуаноко, з його геометричною архітектурою з ідеальними кутами та лініями, є інші археологічні пам'ятки в Перу з конструкціями, які ще більш неможливі.

Неможливо вже не тому, що вони несумісні з станом еволюції цивілізації, яка їх побудувала, але навіть для сучасного стану знань.

Куско
Місто Куско був схематизований у вигляді кукурузи. Звичайно, як для його макета, так і для його вдячності, це необхідно зробити з точки зору повітря. Цілком можливо, що ця символіка священних тварин в якості захисників людських істот відповідно до геогліфи Наски пампаси.

1
Куско - Пума

У тому ж Куско, теле пуми, знайшло стіни, зведені normes каменів, повністю асиметричні, з кривими, кутами і точками, які чудово вписуються між усіма, щоб сформувати міцну і однорідну стіну без будь-яких тріщин і без потрібно використовувати без розчину.

2
Пума замаскується в стіну палацу інків - Куско

3
Пума висвітлюється на стіні палацу інків - Куско

Камені, використовувані в конструкціях Cusco як ідеально підходять і, природно, один до одного, як головоломка, як якщо б вони були формують в спеціальній глині.

4
Хатун Румійок - Куско

5
Вулиця Хатун Румійок - Куско


Існує знаменитий камінь, що має 12 сторін, які досягають міліметрової точності з 11 прилеглими скелями. Саме там, як би найбільш нормальна річ, щоб знайти каміння, котрі скріплюють один одного таким самим чином, або, як ніби це було необхідно для побудови простої стіни.

6 *
Камінь із 12 граней

Щоб ще більше ускладнитися, їм трапилось, що вони зроблять з'єднання з вигнутою формою і, отже, повинні зробити ще більші зусилля, щоб копіювати породи один з одним. Також в рельєфі відзначається випинання каменю, наче це було надута, як суфле, після того, як його помістили на своє місце.

7
Вигнута вбудована деталь


Церква "Сапа" в Пахарі
«Ñaupa Церква» (Стара церква) є сучасним і апокрифічних ім'ям, що ця красива і загадкова wak'a (храм, храм), розташована недалеко від міста Pachar, Ойянтаго-небудь району, близько 60 км від відомого Куско

8
Церква "Сапа"

Він не впевнений, його справжнього імені, але за інформацією, отриманою від жителів області, званої «Choqella», «choqe Илла» означає «Талісман золото» і «choqe Killa» (Golden Moon).

9
Церква "Сапа"

Wak'a природний грот, утворений величезними скеля манери двосхилим даху розмежовує частину, де свого родом «вівтар» камінь, різьблені нішу або ніші на внутрішній стіні, і стіна рок з adobes з нішами.

10
Церква "Сапа"

Там, в середині цього простору вона велика гранітна скеля вирізана з великими ступінчастими символами і камерами чи відкритими просторами перед і вище, які нагадують маленькі перфоровані кабінка в породі, які могли б служили для священиків, щоб зайняти місце, стояти, виконувати свої обряди або, можливо, внести свої жертвопринесення або інші елементи обрядової атрибутики.


11
Qenko

Kenko (Kenko або кечуа слово, що означає «лабіринт» або «зигзаг»), розташований в 1,5 км на схід від Sacsayhuaman, і складається з розмитих вапнякових утворень, вирізаних з різними сходів і терас, каналів в зигзагах і фігурах тварин, таких як пума, кондор та лама. Вона також містить печери, тунелі, сходинки і ніші.


12
Сайвіт

Камінь Сайва або Saywite є великий блок з одного шматка граніту окружності приблизно одинадцять метрів, чотири в діаметрі і близько двох з половиною високою, вирізаної в його верхній половині з серією складних і загадкових постатей.

Моноліт містить більше двохсот fitomorfas, зооморфні, рельєф і людські конструкції вирізані здається безлад і використовуючи рельєфи і депресії природного каменю фігуру. Невідомо, що використання було дано, але, перебуваючи в церемоніальному центрі, ймовірно, має релігійне значення, можливо, символічне уявлення Всесвіту або якийсь гігантський paccha.

Інші, враховуючи, що багато цифр представляють собою людські конструкції, канали, кроки, ставки, камінь передбачає, що Сайва був виду плоскі або кам'яні Інка ескізів архітекторів, щоб взяти під контроль гідравлічних робіт, виконаних їм.

13 pessoa do lado da pedra
Сайвіт

У цьому ж комплексі Сайвіт існує ще один гранітний блок, в якому різьблений різновид масштабного ескізу серії кроків під назвою Руміхуазі. Досконалість різання, кутів і ліній є чудовим, а також пропорціями кожної серії кроків.

14
Руміхуасі в Сайвіт

Пом'якшення каменів, неортодоксальне бачення
Гігантські камені встановлені разом, як шматочки величезної головоломки, величезні гранітні блоків у формі, як якщо б вони були глиною, родимки сотні загадкових тонн і нез'ясовно транспортуються з далеких полів, скульптурні та оснащені досконалістю, що ні лезо бритви підходить між ними , Як вони це зробили?
Що робити, якщо в легендах існувала якась правда, яка вказує на те, що давні люди змогли пом'якшити камінь?

Існує легенда серед багатьох доколумбових народів, кажучи, що боги зробили два подарунки на індіанців, щоб вони могли побудувати величезні архітектурні твори. Цей подарунок буде два поверхи з надзвичайними властивостями: перший будуть коки, здатне знеболити біль і втому робочих витримувати величезні фізичні зусилля через вимагають таких екстраординарних конструкцій. Друга - це інша рослина, яка, змішавшись з різними компонентами, перетворить важкі каміння у легкі, легко маніпульовані пасти.

15
Куско

У 1983 році, до його смерті, в інтерв'ю для ТБ-шоу, батько Хорхе Ліра, католицький священик і один з найпрестижніших фахівців в області Анд фольклору, автор численних книг і статей, вироблених, які, можливо, був перший Словник з кечуа на іспанський, стверджував, що відкрив спосіб пом'якшити камені. За чотирнадцять років батько Ліра вивчав легенду про стародавні Андах і, нарешті, вдалося ідентифікувати кущ Jotcha як рослина, яке, після того, як змішав і обробив з іншими рослинними речовинами, і був в змозі перетворити камінь в бруд. «Давня індійська техніка домінує -afirmaba Батька маса Lira- пом'якшуючи каменю зводиться до м'якої масі, яка може бути формованої легко.»

Священик здійснив декілька експериментів із кущами Йотихи і зумів здобути міцну скелю, щоб пом'якшити, поки він майже не зріджений. Проте він не затвердив його знову, тому він вважав свій експеримент невдалою. Але, незважаючи на це часткове розчарування, батькові Лірі вдалося продемонструвати, що техніку розм'якшення можливо. Це пояснить дивовижні збори деяких колосальних порід, які утворюють стіни Куско та інших передколумбових фортець.

16
Куско

Інший запис про пом'якшення каменів дає Брайан Фоусетт, наймолодший син Персі Фосетт, який перекладає історію свого батька:

Кілька років тому, коли я працював в гірському таборі Серро-де-Паско, я пішов в неділю з деяким грінго відвідати деякі древні інк або доінкськи гробниці. Ми принесли їжу, кілька пляшок писко та пива, а пішака - чло - щоб копати. Коли ми почали копати, ми знайшли глиняний кухоль з рідиною всередині нього.

"Я впевнений, це чиха!" Казав один з григонів, найгучніший. "Давайте п'ємо його, щоб побачити, які речі пили інки!" "Ми, ймовірно, отримаємо отруєння, якщо ми це зробимо", - зазначив інший. "Ми збираємося дати це пеону!", Додав п'яний, і, звертаючись до пішака, наказав йому: "Випий цей чіча".

Пішак пахла банку і вираз страху на обличчі повернулися п'яний, кажучи: «Ні, сер, це не Чіча!» Він повернувся і, коли він хотів дати текти зловила його між декількома, і вони потягли назад Пішак воював, щоб розбитись вільно, і в спеку битви розбив банку, розливаючи його вміст на камінь. Нарешті, пішак зламався і врятувався від гринго.

Приблизно десять хвилин по тому, коли я нахилився, щоб зібрати осколки глечика я знайшов, на мій подив, що камінь, на якому він вилив рідину ніжний, як бруд, щоб повернутися, щоб відновити його зазвичай твердість через кілька хвилин , Це було так, якби камінь розтопився, як воск під впливом тепла.

Фосетт і дослідник, який на додаток до їх слів камені збереглися в музеї Кочабамба, Болівія, на якому надруковані виражалася кілька рук.

17
Торре дель Лагарто, Чулпа (12м) в Сіллустані, Перу з ящіцею, вирізаною з полегшенням