Muzeum Etnograficzne w Krakowie zostało otwarte 19 lutego 1911 roku. -- The Ethnographic Museum in Kraków was born of the passion and respect for cultures.

Swoje powstanie zawdzięcza niestrudzonym wysiłkom Seweryna Udzieli – nauczyciela, etnografa-amatora i kolekcjonera wytworów kultury ludowej. Pragnął on „ocalić od zagłady przeżytki przeszłości znikające bezpowrotnie”. 

Początkowo próbował utworzyć dział etnograficzny przy Muzeum Narodowym. Później, korzystając z patriotycznej atmosfery towarzyszącej obchodom pięćsetnej rocznicy bitwy pod Grunwaldem, wraz z podzielającymi jego idee profesorami Uniwersytetu Jagiellońskiego, Julianem Talko-Hryncewiczem i Franciszkiem Bujakiem, zawiązał Towarzystwo Muzeum Etnograficznego. Wspólnie opracowany statut i program muzeum, którego Udziela miał być kustoszem, przewidywał, że będzie ono odtwarzać „życie ludu takie, jakie ono jest w dniu powszednim i świątecznym, w chwili radości i w chwili smutku”. Apelując do ofiarności społeczeństwa, ogłaszano, że muzeum gromadzić będzie wszelkie wytwory związane z życiem i twórczością ludu wiejskiego ziem polskich i ościennych, a także zbiory egzotyczne, „o ile by zostały ofiarowane przez polskich podróżników lub zbieraczy”.

Pierwszą wystawę zaprezentowano w trzech pokoikach w oficynie przy ulicy Studenckiej. W 1913 roku zbiory zostały przeniesione do budynku dawnego seminarium św. Michała na Wawelu, gdzie rok po roku otwierano kolejne sale ekspozycyjne. Muzeum, spakowane w początkach okupacji niemieckiej w skrzynie, przetrwało ją niemal bez szwanku, tracąc jedynie kilkaset eksponatów. W 1945 roku Towarzystwo Muzeum Etnograficznego przekazało zbiory państwu. Trzy lata później Tadeusz Seweryn, następca Udzieli, uzyskał dla nich nową siedzibę w dawnym ratuszu kazimierskim, w którym urządził wkrótce pierwszą, istniejącą do dziś, część wystawy stałej. W 1986 roku Muzeum otrzymało zabytkowy budynek przy ulicy Krakowskiej, tak zwany Dom Esterki, w którym znajdują się obszerne sale wystawiennicze. 

W ciągu niemal stu lat nieprzerwanego istnienia muzeum powiększyło swoje zbiory do ponad 80 tysięcy eksponatów. Prezentowało je na wystawie stałej oraz na licznych wystawach czasowych, prowadząc przy tym intensywną działalność naukową, wydawniczą i oświatową, której celem była realizacja misji wyznaczonej przez jego założycieli.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
http://etnomuzeum.eu/viewItem,historia.html


--in

The Ethnographic Museum in Kraków was born of the passion andrespect for cultures. For peasant culture. For European cultures. For exotic cultures. This is an assertive summing-up of the oldest and largest ethnographic collection in Poland. Apart from objects from ethnically Polish areas, the Museum is also in the possession of Hutsul and Belarusian collections, as well other items from other European countries, especially the Balkans. The Museum also has in its collection objects from outside Europe, reaching from Siberia through Asia to South America. However, and in distinction from western colonial collections, a strong attribute of the Museum is a rich collection of local cultural testimonies. The Małopolska region is illustrated extremely well. As a clearly defined area which includes Krakow and the Tatra mountains, it is host to a centuries-old cultural continuance which is rare to come by. The Ethnographic Museum’s collection comprises 80 000 objects and 200 000 archival items.

The beginnings of the collection were created at the turn of the 19th and 20th centuries by the founder of the Museum, Seweryn Udziela. The audacity of his imagination, his open-mindedness and above-average persistence led to the formation of a group of people who gave themselves up for the cause of saving cultural testimonies. Seweryn Udziela saw the ethnographic museum as an academic workshop, where “you sit down to work and study the history and present state of national cultures” (1904).

Today, 100 years after its founding, the Museum undertakes the same challenges, establishing research on contemporaneity. These are long-term projects devoted to differing lifestyles, such as the phenomenon of the modern wedding or the custom of tending to garden allotments (a pastime for 3 million Poles). The Museum produces its own ethnographic films, and underlines the importance of new publications. It forces us to reflect on the necessity of contemporary ethnography (to this end, the Museum organises cyclical discussion panels), and it has an innovative approach in engaging the public. The Museum is creating new fields for arts and crafts, making use of the ‘ethno-design’ potential.

Since the initiation of change in the Museum (2008), it has become a place for interesting explorations in the sphere of contemporaneity (in 2008 and 2009 tourists from abroad bestowed the Museum with the title of “Best Place for Culture in Krakow”). The Museum’s team co-operates with various milieus, and has the ambition to “trade wonders” (Clifford Geertz), whilst teaching itself a meticulous view on human issues. It shares its thoughts through the means of dynamic transfer, often assertively, yet always engaging the viewer.