During the seventy years of its existence, tens of thousands of exhibits which represent the material and spiritual culture of the historic region of Shirak have been collected and stored at the museum. Many of these exhibits are unique in their nature and have particular scientific and cultural value. The exhibits of the Museum are classified in the collections of archaeology, ethnography, anthropology, numismatics, fine arts, as well as other documentary materials of more recent periods in history.
Despite the difficult conditions of the post-earthquake period, the Shirak Regional Museum has organized several exhibitions in Gyumri and Yerevan, such as “The Ancient Culture of the Shirak Region”, “5000 Years of Pottery in the Shirak Region”, “Belgian Artists for Earthquake-hit Leninakan”, etc. The Museum collection is currently being conserved rather than displayed due to space restrictions.
The exhibits are housed in a very small temporary building which itself is in an precarious situation ever since the earthquake, and is used basically as a place for storage of the Museum's materials.
In the current conditions it is impossible to guarantee the required thermal and humidity regime for the safety of the materials, were they to be exhibited. The absence of heating in the storage houses during the winter months and drastic changes of temperature and humidity are having disastrous effects on the collections especially on archaeological metals and on the paintings and drawings. In the current conditions the Shirak Regional Museum is not only powerless to carry out its principal functions, but also is not in a position to be actively engaged in the processes of establishment of democracy, founding of the civic society, support the efforts for the reconstruction of the earthquake zone, creation of new jobs, fulfilment of tourism and infrastructural development projects, and raising the cultural awareness of society.
---
It lies on the middle and lower reaches of the river Akhurian and occupies about 3730 square kilometers (map). Set at 1530 meters above sea level, the Shirak plateau is mainly in black earth belt. The biggest river of the region is the Akhurian, which originates from Lake Arpi and divides the plateau into two parts, joining the Araks in the south. The river has several tributaries that drain into the valley.
The historic district of Shirak has been inhabited since the early stone age. The flora and the fauna--the latter of which is evidenced by various fossil discoveries--suggest that the region was favorable for gathering and hunting, and that sources of flint, dacite, volcanic glass served as raw materials for making stone tools. At the end of the 4th millennium BC, Shirak entered into the Bronze Age. Numerous places with historic monuments such as stone fortresses testify to this transition. Though Eneolithic monuments in the Shirak region have not been studied yet, the early and rich Bronze Age culture is thought to have inherited much from a previous culture.
In Early Bronze Age, communities occupied not only foothills but also highly mountainious regions, which are often 2000 meters above the sea level. The Early and Late Bronze Age (ca. 2000-1200 BC) gave birth to the development of economy, culture, and social relations that are witnessed by various monuments and archeological units. In this period on the Armenian highlands, according to Hittite and Assyrian sources, tribal communities emerged
At the end of the Late Bronze Age (ca. 1200 BC) on Armenian plateau there began the processing of iron, which favoured the further development of Shirak's economy and social relations, growth of agriculture, cattle-breeding and arts.
In the 9th century BC in the wider sphere surrounding Lake Van the state of Urartu emerged, which, with its simultaneous growth, began to occupy and override neighbour tribes, making their territories an organic part of Urartu.
Of the first Urartian kings (Argishti I 786-764 BC) two cuneiform records remain (photo), where Argishti records Eriarkh's invasion of Shirak and about its booty.
Victory inscriptions of Van's kingdom of Urartu contain rich information about the population of Shirak, and about its highly developed agriculture and cattle-raising in this period. There is one historical interpretation which suggests that the word Shirak originates from the name Eriarkh, which is recorded in the Urartian cuneiforms.
After the fall of Urartu Shirak was one of the organic parts of an Armenian kingdom, which later turned into a satrap of Achemenid Iran. One of the best manisfestation of Shirak culture in this period is the site of Beniamin and its antique residence (5-2BC) in the royal house of which the influence of Achemenid culture and its local mainfestation is vividly clear.
During the last years of the reign of king Ervand (3 century BC) the royal residence moved from its capital at Armavir to the newly estabilished town of Ervandashat, located in the south of Shirak, in the place where the waters of the river Araks join the waters of the Akhurian.
King Artashes I's reign (189-160 BC) brought about a rapid advance in national economy and culture, and the dynasty he established became especially powerful and prevalent under the Armenian king Tigranes the Great (95-55 BC). Map.
Written records give evidence that Shirak, being situated on a crossroads, was bound up with the cultural centers of neighbouring regions.
The Artashat-Sebastapol highway, which was mentioned in Pyetingeryan boards, passed through Shirak to Georgia and Abkhazia. The importance of this route was also highly recognized in the Middle Ages.
During the reign of the Arshakids dynasty (1 century AD) when feudal relations were established in Armenia, Shirak's previously regal province was given to the great Kamsar family.
At the beginning of the 4th century, after Armenia adopted Christianity as a state religion, new types of religious constructions began to be built, among which cathedrals and other constructions have survived up to the present as masterpieces of Medieval Armenian architecture. After the fall of the Arshaks and after the seizure of Armenia by Arabs, Kamsar nobility was still powerful in Shirak. This was a period of improving material and cultural levels; the province became famous for its numerous astounding architectural monuments, for its cultural workers and service men.
In the time of the Bagratids (9-11 centuries) the province was on a new rise. In 961 Ani was estabilished as capital and in a short time it became one of the biggest and most popular cities in the East. The population was about 100,000 in the 11-13 centuries. The fast upsurge of the city was conditioned not only by the economic rise but also by its suitable geographical position: it was nearly in the heart of the Bagratunyants kingdom and with its convenient networks was tied both with various parts of Armenia and with Georgia, Caucasus Alban, Iran, the Mediterranean, Byzantium and with the districts neighbouring the Black Sea. Arts, culture, and trade flourished in the city. Ani had a wide market square, numerous hotels and inns (photo).
In the second half of the 10 century the descendants of Kamsar family - the Pahlavuni generation which had been cut off from social life, played an active part in economic, cultural, military, and political life of the province. Many castles, barracks, cloister composites such as Haringe, Horomos, Khtkong, Marmashen etc, were not only centers of religion and art but they were also great industrial economic units (photo).
Numerous historical-archeological monuments in the Shirak region, several lithographs and family cemetries in theMarmashen cloister testify to the energetic activity of the Pahlavuni generation in building projects.
There was a considerable abatement in national economy and culture when the province was occupied by Turks after the fall of Bagratunyan family. Only in 1199 when the province was set free from Turks and the Zakaryans began to rule the country was there a rapid advancement in economy, culture, and the arts. In the 12-13 centuries, are internal and external trade developed considerably. But at the same time internal struggles among nobilities all over the territory of Iran, rising of dines prevented the further development of trade. The situation made them find out new ways of trade with Poland, Russia etc. This short "flight" of Shirak was interrupted by the seizure of Mongolians and Tatars who ruled the country in the 13-14 centuries.
In 1555 Sephid Iran and Ottoman Turkish concluded a treaty according to which Armenia was divided into two parts: Western Armenia became an organic part of Iran and Eastern Armenia - part of Turkey. This political situation survived till the 19 century. After the Russo-Persian War of 1804-1813, according to the Gylistan treaty, Western Shirak became an integral part of Russia. Within the years of 1829-1830 many of Armenian families from Western Shirak towns Kars and Karin migrated to this area (photo).
In 1837 the Russian tsar Nikolay I paid a visit to Shirak. On the river Akhurian near the village Gyumri a fortress was built, and a stronghold town which was called Alexandrapol in honour of the Tsarina, which later in 1924 was renamed Leninakan, and later still, in 1992 was renamed Gyumri. Gyumri is one of the ancient towns of Armenia. All over the territory of the town you can find several monuments, fortress-residence, mausoleum fields, and churches testifying to the fact that there has been life here for more than 5000 years. Gyumri is first mentioned in an 8th century manuscript as Kumayri by the historian Gevond. Here in the Shirak province, in 744 there took place a victorious battle against Arabic usurpers. For many centuries Kumayri has been mentioned in various textual sources as Koumiri, Kimiri, Giumri. In 1992 the town was again renamed Giumri.
In 1849, the province of Yerevan was created and the district Alexandrapol, which with its borders mainly corresponded to the eastern part of historic Shirak. Later the western part of Shirak was included in the region Kars.
Very soon Alexandrapol became one of the most flourishing towns in Shirak. In 1897 according to a general census its population was 131,417, including 120 villages. In 1899 when the first railroad was built, it turned into an important transport junction. At the turn of the 20th century the population of town was 51,000. Industry, arts, trade, education and culture were in the process of development.
The First World War, revolutions, the Turkish intervention of 1918-1920, which was accompanied looting and masscre destroyed the industry of the province and forced thousands of people to migrate. The Turkish occupation of 1918-1921 was especially cruel. After the establishment of the Soviet Union a new page began in the life of province. In 1924 Alexandrapol was renamed Leninakan and Leninakan province was abolished. According to a new territorial -administration division Shirak was divided into 5 regions. In 1926 the total population was 54,857 but in 1988 204,000. The development of industry, culture and science ceased when the terrible earthquake of 1988 struck.
According to the new administrative division of the Republic of Armenia, the Shirak region, with its capital Gyumri, is now one of the 11 administrative districts of Armenia
http://www.shirakmuseum.am/main.php?menu_id=2&sub_menu_id=0&lang=3
Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.
Vamos compartilhar.
--
Ընթացքում յոթանասուն տարիների իր գոյության, տասնյակ հազարավոր Ցուցանմուշների որոնք իրենցից ներկայացնում են նյութական եւ հոգեւոր մշակույթը պատմական Շիրակի մարզի արդեն հավաքվել եւ պահպանվում է թանգարանում. Շատերը այդ ցուցանմուշներ են եզակի իրենց բնույթով եւ հատուկ գիտական եւ մշակութային արժեք: Ցուցանմուշները թանգարանի դասակարգվում են հավաքածուներում հնագիտության, ազգագրության, մարդաբանության, դրամագիտություն, կերպարվեստի, ինչպես նաեւ այլ փաստագրական նյութերի վերջին ժամանակաշրջանի պատմության մեջ.
Չնայած դժվարին պայմաններում հետընտրական երկրաշարժի ժամանակահատվածում, Շիրակի մարզային թանգարան բազմաթիվ ցուցահանդեսներ է կազմակերպել Գյումրիում եւ Երեւանում, ինչպես, օրինակ, «Հնագույն մշակույթի Շիրակի մարզի», «5000 տարի խեցեղենի Շիրակի մարզում», «Բելգիական Artists է երկրաշարժի հետեւանքով Լենինականը », եւ այլն: թանգարանի հավաքածուն այժմ կոնսերվացված, այլ ոչ թե դրսեւորվում շնորհիվ տիեզերական սահմանափակումների.
Ցուցանմուշները են տեղավորված է շատ փոքր ժամանակավոր շենքում, որն ինքնին է անկայուն իրավիճակի վեր երկրաշարժից, եւ օգտագործվում է հիմնականում որպես վայր պահպանման թանգարանի նյութերի.
Իսկ ներկայիս պայմաններում անհնար է երաշխավորել պահանջվող ջերմային եւ խոնավության ռեժիմը անվտանգության նյութերի նրանք կցուցադրվեն. Բացակայությունը ջեռուցման պահեստավորման տների Ձմռան ամիսներին, եւ կտրուկ փոփոխությունների ջերմաստիճանի եւ խոնավության, որոնք ունեն աղետալի ազդեցություն հավաքածուների հատկապես հնագիտական մետաղների եւ վրա նկարների եւ նկարներ. Իսկ ներկայիս պայմաններում Շիրակի մարզային թանգարան է ոչ միայն անզոր է իրականացնել իր հիմնական գործառույթները, այլեւ ոչ մի վիճակի է ակտիվորեն ներգրավված է գործընթացում ժողովրդավարության հաստատման, հիմնադրման քաղաքացիական հասարակության, աջակցել համար վերակառուցման երկրաշարժի գոտու նոր աշխատատեղերի ստեղծման, կատարման զբոսաշրջության եւ ենթակառուցվածքային զարգացման ծրագրեր, եւ բարձրացնելով մշակութային իրազեկությունը հասարակության.
---
Այն ընկած է միջին եւ ստորին հասնում է Ախուրյան գետի եւ զբաղեցնում է մոտ 3730 քառակուսի կիլոմետր (քարտեզ). Սահմանել է 1530 մետր ծովի մակարդակից, Շիրակի սարահարթը հիմնականում սեւ երկիրը գոտի. Ամենամեծ գետը տարածաշրջան Ախուրյանի, որը սկիզբ է առնում Արփի լճից եւ բաժանում է բարձրավանդակում է երկու մասի, միանալով Արաքսի հարավում. Գետը ունի մի քանի հարկատու, որ սպառել է ձորը.
Պատմական թաղամասն Շիրակի բնակեցված վաղ քարե դարից. Բուսական եւ կենդանական աշխարհի, վերջինս, որը վկայում է տարբեր հանածո հայտնագործությունները - վկայում են, որ այդ տարածաշրջանը համար նպաստավոր է եղել հավաքի եւ որսորդական, եւ որ աղբյուրները Flint, dacite, հրաբխային ապակի ծառայել որպես հումք կատարելու համար քարե գործիքներ: Վերջում 4-րդ հազարամյակում, Շիրակի մտել բրոնզեդարյան. Բազմաթիվ տեղերը պատմական հուշարձանների, ինչպիսիք են քարե ամրոցի, վկայում է այս անցումային. Թեեւ Eneolithic հուշարձանները Շիրակի մարզում չեն ուսումնասիրվել դեռեւս վաղ եւ հարուստ բրոնզեդարյան մշակույթը, որը մտածում է ժառանգել, շատ է նախորդ մշակույթի.
Ի վաղ բրոնզեդարյան համայնքները զբաղեցրել ոչ միայն ստորոտին այլեւ բարձր լեռնոտ շրջաններ, որոնք հաճախ 2000 մ ծովի մակարդակից. The վաղ եւ ուշ բրոնզեդարյան (ca. 2000-1200 թթ.) Ծնվել է տնտեսության զարգացմանը, մշակույթի եւ հասարակական հարաբերությունների, որոնք ականատես են տարբեր հուշարձանների եւ հնագիտական միավորներով. Այս ժամանակահատվածում հայկական լեռնաշխարհի, համաձայն խեթական եւ ասորի աղբյուրների, ցեղային համայնքները ի հայտ
Վերջում Ուշ բրոնզի (ca. 1200 մ.թ.ա.) Հայկական բարձրավանդակի կա սկսեց մշակման երկաթի, որոնք օգուտ հետագա զարգացումը Շիրակի տնտեսության եւ սոցիալական հարաբերությունների, գյուղատնտեսության աճը, անասնապահությամբ եւ արվեստի.
9-րդ դարում է լայն ոլորտում շրջակա Վանա լիճը պետությունը Ուրարտուի առաջացել, որը, իր միաժամանակ աճի, սկսեցին զբաղեցնել եւ անտեսեն հարեւանի ցեղերին, իրենց տարածքները օրգանական մասը Ուրարտուի.
Առաջիններից ուրարտական թագավորների (Արգիշտի I 786-764 թթ.) Երկու սեպագիր արձանագրությունները շարունակում են մնալ (լուսանկար), որտեղ Արգիշտի արձանագրում Eriarkh ներխուժումը Շիրակի եւ դրա Booty.
Victory արձանագրություններ Վանի թագավորության Ուրարտուի պարունակում են հարուստ տեղեկատվություն մասին բնակչության Շիրակի, եւ իր բարձր զարգացած գյուղատնտեսությամբ եւ անասնապահությամբ, այս ժամանակահատվածում. Կա մի պատմական մեկնաբանության, ինչը ենթադրում է, որ խոսքը Շիրակի ծագում անունով Eriarkh, որը արձանագրված է Ուրարտական cuneiforms.
Անկումից հետո Ուրարտական Շիրակի մեկն էր օրգանական մասերի է Հայոց թագավորության, որը հետագայում վերածվել է սատրապից աքեմենյան Իրանին. Մեկը լավագույն manisfestation Շիրակի մշակույթի այս ժամանակահատվածում է կայքը Բենիամինի եւ նրա անտիկվարային նստավայրը (5-2BC) եւ թագավորական տան որի ազդեցությունը աքեմենյան մշակույթի եւ նրա տեղական mainfestation է վառ պարզ է.
Վերջին տարիներին օրոք թագավորի Երվանդ (3-րդ դար մ.թ.ա.), արքայական նստավայրի տեղափոխվել իր կապիտալի Արմավիրի նորաստեղծ estabilished քաղաքի Երվանդաշատ, որը գտնվում է հարավ Շիրակի, այն վայրում, որտեղ ջուրը Արաքս գետի միանալ ջրերը Ախուրյանի.
Թագավորի Արտաշես I- ի գահակալության (189-160 մ.թ.ա.) բերել արագ նախապես ազգային տնտեսության եւ մշակույթի, եւ գերդաստանի հիմնել հատկապես հզոր եւ տարածված են Հայոց արքայի Տիգրան Մեծի (95-55թթ մ.թ.ա.). Map.
Գրավոր գրառումները ցուցմունքներ տալ, որ Շիրակի, լինելով գտնվող մի խաչմերուկում էր կապուած հետ մշակութային կենտրոններից հարեւան տարածաշրջանների:
The Արտաշատ-Sebastapol մայրուղու, որը նշված է Pyetingeryan վահանակների, անցել Շիրակի Վրաստանի եւ Աբխազիայի. Կարեւորությունը Այս երթուղու էր նաեւ բարձր ճանաչվել է միջնադարում:
Օրոք Արշակունիների տոհմի (1 դար), երբ ֆեոդալական հարաբերությունները հաստատվել են Հայաստանի Շիրակի նախկինում արքայական նահանգը տրվել է մեծ Կամսար ընտանիքում.
Սկզբին 4-րդ դարում, երբ Հայաստանը ընդունել քրիստոնեությունը որպես պետական կրոն, նոր տեսակի կրոնական շինությունների սկսեցին կառուցել, որոնց թվում տաճարները եւ այլ շինություններ են մնացել մինչեւ ներկա, քանի որ միջնադարյան հայ ճարտարապետության. Հետո անկումից Arshaks եւ բռնագրավումից հետո Հայաստանի արաբների, Կամսար ազնվականությունն էր դեռ հզոր Շիրակում. Սա մի ժամանակաշրջան էր, բարելավման եւ նյութական մշակութային մակարդակներում. նահանգը դարձավ հայտնի է իր բազմաթիվ ապշեցուցիչ ճարտարապետական հուշարձաններով, իր մշակութային գործիչների եւ սպասարկման տղամարդկանց.
Այդ ժամանակ է Բագրատունյաց (9-11 դդ.) Նահանգ էր մի նոր վերելք է ապրում. 961 Անին estabilished է որպես կապիտալի եւ կարճ ժամանակով, այն դարձել է մեկը ամենամեծ եւ ամենահայտնի քաղաքներից Արեւելքում. The բնակչության 100000 է 11-13-րդ դարերում: The արագ աճ քաղաքի պայմանավորված էր ոչ միայն տնտեսական աճով, այլ նաեւ նրա համար հարմար աշխարհագրական դիրքի, որ դա գրեթե սրտում Բագրատունյաց թագավորության եւ իր հարմարավետ ցանցերի կապված էր, այնպես էլ տարբեր մասերում Հայաստանի եւ Վրաստանի հետ, Կովկասում Alban, Իրանը, Միջերկրական, Բյուզանդիան եւ վարչական շրջանների հարեւան Սեւ ծովի. Արվեստ, մշակույթ եւ առեւտուրը ծաղկում է քաղաքի. Անի ուներ լայն շուկայի հրապարակը, բազմաթիվ հյուրանոցներ եւ inns (ֆոտոռեպորտաժ):
Իսկ երկրորդ կեսին 10-րդ դարի ժառանգներին Կամսար ընտանիքի այն Պահլավունին սերունդը, որը եղել կտրված սոցիալական կյանքում, ակտիվ մասնակցություն է տնտեսական, մշակութային, ռազմական եւ քաղաքական կյանքը մարզում. Շատ ամրոցներ, զորանոցները, cloister բաղադրանյութերի, ինչպիսիք են Haringe, Հոռոմոսի, Khtkong, Մարմաշեն եւ այլն, չէին միայն կենտրոններ կրոնի եւ արվեստի, բայց նրանք նաեւ մեծ արդյունաբերական տնտեսական միավորները (լուսանկարներ).
Բազմաթիվ պատմահնագիտական հուշարձաններ Շիրակի մարզում, մի քանի վիմագրություններ եւ ընտանեկան ԳԵՐԵԶՄԱՆԱՏՆԵՐԻ ի theMarmashen վանքի վկայում են էներգետիկ գործունեության մասին Պահլավունին սերնդի շինարարական նախագծերում.
Կար մի զգալի մեղմացում ազգային տնտեսության եւ մշակույթի, երբ նահանգը զբաղեցնում թուրքերի անկումից հետո Բագրատունյանը ընտանիքի. Միայն 1199, երբ նահանգը ազատ թուրքերի եւ Զաքարյանների սկսեցին իշխել է երկիրը այնտեղ էր կտրուկ առաջընթաց է տնտեսության, մշակույթի, եւ արվեստի. Ի 12-13-րդ դարերում, կան ներքին եւ արտաքին առեւտրի մշակվել է զգալիորեն. Բայց, միեւնույն ժամանակ, ներքին պայքարների շարքում nobilities ամբողջ տարածքում Իրանի, աճող dines կանխվել հետագա զարգացմանը առեւտրի. Իրավիճակը կազմել նրանց գտնել նոր ուղիներ առեւտրի Լեհաստանի, Ռուսաստանի եւ այլն: Այս կարճ «թռիչքի» Շիրակի ընդհատվեց բռնագրավման մոնղոլների ու թաթարները, որոնք երկիրն է 13-14-րդ դարերում:
1555 Sephid Իրանը եւ Օսմանյան Թուրքիայի կնքված պայմանագիր, ըստ որի, Հայաստանը բաժանված էր երկու մասի: Արեւմտյան Հայաստանը դարձել է օրգանական մասը Իրանի եւ Արեւելյան Հայաստանի մաս, Թուրքիայի. Այս քաղաքական իրավիճակը պահպանվեց մինչեւ 19-րդ դարի. Հետո ռուս-պարսկական պատերազմի 1804-1813, ըստ Gylistan պայմանագրի, Western Շիրակի դարձավ անբաժանելի մասն է Ռուսաստան. Ընթացքում տարիների 1829-1830 շատերը հայ ընտանիքների Western Շիրակի քաղաքներում Կարսի եւ Կարին գաղթել են այս ոլորտում (ֆոտո)
Ի 1837 Ռուսաստանի կայսր Նիկոլայ I այցը Շիրակի. Ին Ախուրյան գետի մոտ գյուղի Գյումրիում մի ամրոց կառուցվել, եւ ամրոցի քաղաք, որը կոչվում է Ալեքսանդրապոլ, ի պատիվ Tsarina, որը հետագայում 1924-ին վերանվանվեց Լենինական, իսկ ավելի ուշ, 1992 թ-ին վերանվանվեց Գյումրի. Գյումրին մեկն հնագույն քաղաքներում: Ամբողջ տարածքում քաղաքի դուք կարող եք գտնել մի քանի հուշարձաններ, բերդ-նստավայր, դամբարան դաշտերը եւ եկեղեցիները վկայող է այն փաստը, որ տեղի է ունեցել կյանքը այստեղ ավելի քան 5000 տարի: Գյումրին առաջին անգամ հիշատակվում է 8-րդ դարի ձեռագրից որպես Կումայրի կողմից պատմաբան GEVOND. Այստեղ Շիրակի մարզում, ի 744 տեղի է ունեցել հաղթական ճակատամարտը դեմ արաբական ուզուրպատորներ. Դարեր Կումայրի արդեն նշել է տարբեր տեքստային աղբյուրներից Koumiri, Kimiri, Գյումրի. 1992 թ., Քաղաքի կրկին վերանվանվել ք.Գյումրի.
1849 թ - ին Երեւանի նահանգը ստեղծվել է եւ թաղամաս Ալեքսանդրապոլ, որն իր սահմաններով հիմնականում համապատասխանել են արեւելյան մասում պատմական Շիրակի. Ավելի ուշ արեւմտյան մասը Շիրակի ընդգրկվել է տարածաշրջանում Կարսի.
Շատ շուտով Ալեքսանդրապոլ մեկը դարձավ առավել ծաղկուն քաղաքների Շիրակի. 1897 ըստ ընդհանուր մարդահամարի տվյալներով բնակչության էր 131.417, այդ թվում, 120 գյուղերում. 1899, երբ առաջին անգամ երկաթգիծը կառուցվել է, այն վերածվել է կարեւոր տրանսպորտային հանգույցի. Ին հերթին 20-րդ դարի բնակչությունը քաղաքից էր 51,000: Արդյունաբերություն, արվեստի, առեւտրի, կրթության եւ մշակույթի էին զարգացման գործընթացին:
Առաջին համաշխարհային պատերազմը, հեղափոխությունները, թուրքական միջամտությունը 1918-1920 է, որը ուղեկցվում էր թալանը եւ Masscre ոչնչացվել արդյունաբերությունը նահանգի եւ ստիպել հազարավոր մարդիկ են գաղթել: Թուրքական օկուպացիան 1918-1921 հատկապես դաժան. Հաստատումից հետո Խորհրդային Միության նոր էջ սկսվեց կյանքում մարզում. 1924 թ.-Ալեքսանդրապոլ վերանվանվել է Լենինական եւ Լենինական նահանգը վերացվել: Ըստ նոր տարածքային -administration բաժանման Շիրակի բաժանված էր 5 մարզերում. 1926 թ. Ընդհանուր բնակչությունը 54.857, սակայն 1988 թ.-ին 204,000. Արդյունաբերության զարգացման, մշակույթի եւ գիտության դադարել, երբ սարսափելի երկրաշարժը 1988-հարվածել.
Ըստ նոր վարչական բաժանման Հայաստանի Հանրապետության, Շիրակի մարզի, իր մայրաքաղաք Գյումրիում, այժմ մեկն է 11 վարչական շրջանների Հայաստանի
Nenhum comentário:
Postar um comentário