Especialmente no Irã, região com muitas áreas desérticas e áridas, criou-se, desde tempos imemoráveis, durante o primeiro milênio a. C., o processo conhecido como Qanat.
Os qanats (ou Kanats) são uma rede de canais subterrâneos ligados a poços de água potável. Uma leve inclinação permite à água escoar-se até os locais de consumo que podem ser populações urbanas ou áreas agrícolas. As fontes são aquíferos situados em planaltos, cujas reservas se escoam lentamente em direção às áreas de consumo. Os ramos menores dos qanats são conhecidos como kariz. Eles distribuem a água aos diversos pontos de consumo.
O fato de esse sistema ser todo subterrâneo evita a evaporação e a contaminação das águas. Esse sistema, construído há milênios, tem-se mostrado resistente, mesmo aos sucessivos terremotos ocorridos na região, e se mantém funcionando até os dias de hoje. Também não sofre influências das inundações.
Os qanats mantém a água fresca para o consumo humano e o ar que circula por esses canais serve também para refrigerar as casas. A profissão de muqannis, construtores de qanats, é passada de pai para filho, existindo até hoje. Eles estabelecem o ponto onde se encontra um aquífero, geralmente nas encostas ou nos sopés das montanhas, fazem a perfuração e ligam aos canais que levam aos consumidores. Também constroem canais nos locais necessários.
A maioria dos qanats não têm mais de cinco quilômetros de extensão, mas há alguns muito mais longos. Na província de Kerman, no Irã, há um com mais de setenta quilômetros de extensão e na província de Khorasan, construído em tempos imemoráveis, existe um qanat com 275 km de extensão, servindo a milhares de consumidores urbanos e também a muitíssimos pomares e lavouras. A profundidade dos poços vai de 20 a 200 metros, dependendo da profundidade do aquífero.
Qanat - Iran
Os persas, desde o ano 500 a. C., usavam relógios de água para medir o fluxo e a justa distribuição entre os consumidores. Era eleito, na comunidade, uma ancião que ficava responsável pela justiça na distribuição de água aos consumidores, que agrícolas, quer urbanos. Hoje, empregam os modernos medidores de água.
Em certas regiões em que é necessário o levantamento do nível das águas, são usados, geralmente, moinhos de vento para essa função.
Desde 400 a. C., os persas guardam também gelo no deserto. Colhem-no nas montanhas geladas e o armazenam em reservatórios muito bem vedados. Enormes reservas subterrâneas, são mantidas congeladas. Quando o disponibilidade do aquífero diminui, um floxo de água passa pelo depósito de gelo, derretendo a reserva que se junta à água que flui.
Esse milenar sistema continua atual na Pérsia milenar, atual Irã, garantindo a gentes, animais e plantas o suprimento mais indispensável à vida, do qual nenhum ser vivo pode prescindir.
-
Quem é que nunca ouviu falar da civilização persa, uma cultura extremamente rica e influente? A verdade é que eles atraíram os melhores intelectuais da época, a fim de poderem florescer como uma nação, construindo cidades como Susa ou Persépolis
Grande parte do seu sucesso foi devido à sua excelente gestão da água, tanto nas cidades como no campo. O império vivia sob altas temperaturas e um clima muito seco, por isso era essencial saber aproveitar as escassas chuvas.
Uma de suas melhores invenções foram os Qanat, uma infraestrutura subterrânea capaz de recolher e canalizar a água da chuva de aquíferos e vales, transportando-a para as cidades. Esse sistema curioso foi agora nomeado Patrimônio Mundial pela UNESCO.
A técnica dos Qanats foi desenvolvida na Pérsia, no milênio I a.C. Essa maravilhosa invenção foi se estendendo a outros países áridos como Marrocos, Argélia, Líbia, Oriente Médio e Afeganistão.
Primeiro, era escavado um poço principal em uma colina, até ser encontrado um aquífero subterrâneo. Depois, um túnel horizontal era construído, desde o pé da colina até à fonte de água.
O túnel tinha uma tubagem e uma grande inclinação para transportar a água para o local desejado. Quanto maior o Qanat, menor era o seu declive.
Além do principal, os outros poços verticais eram construídos ao longo do Qanat. Estes garantiam a ventilação de água, assim como o seu controle e racionamento. Era também uma via de evacuação da terra, gerada ao esvaziar o túnel.
Graças a sua profundidade, o Qanat recolhia a água dos aquíferos e evitava a evaporação durante o transporte. Dentro desta infraestrutura, existem também áreas de descanso para os trabalhadores, tanques e moinhos de água.
Sendo água filtrada pela terra, o fluxo era seguro e limpo, por isso era ideal tanto para beber como para rega.
No final do Qanat, havia um edifício que armazenava a água obtida, onde as pessoas também poderiam fazer suas próprias canalizações privadas.
O governo persa foi forçado a construir o Qanat para transportar água das montanhas para a cidade e para os banheiros públicos. As pessoas ricas poderiam fazer uma extensão para a sua terra com seu próprio dinheiro.
As cisternas públicas, chamadas Ab Anbar eram outro engenho maravilhoso. Ele tinham um sistema de captação de ar para manter a água fria no deserto.
O mais curioso de tudo é que este sistema antigo de gestão de água ainda continua em execução, e permite uma distribuição equitativa e sustentável da água.
Fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
http://historiascomvalor.com/voce-sabe-o-que-sao-esses-buracos-que-os-persas-fizeram-no-meio-do-deserto-descubra/
Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.
A cultura e o amor devem estar juntos.
Vamos compartilhar.
O tempo voa, obras de arte são para a eternidade, sem rugas!
--in via tradutor do google
UNESCO World Heritage Site. WATER SUPPLY AND IRRIGATION IN ANCIENT PERSIA - THE Qanats.
Especially in Iran, a region with many desert and arid areas, was created, since time immemorial, during the first millennium. C., the process known as Qanat.
The qanats (or Kanats) is a network of underground channels connected to potable water wells. A slight tilt allows the water to flow until the consumption of sites that can be urban populations or agricultural areas. The sources are aquifers in plateaus, whose reserves are draining slowly toward the areas of consumption. Smaller branches of qanats are known as Kariz. They distribute water to the points of consumption.
The fact that this system is all underground prevents evaporation and contamination of water. This system, built for millennia, has proven resilient, even the successive earthquakes in the region, and keeps running until the present day. It also does not suffer influences of flooding.
The qanats keeps fresh water for human consumption and the air flowing through these channels also serves to cool the houses. The profession of muqannis, qanats builders, is passed from father to son there today. They establish the point where an aquifer, usually on the slopes or in the foothills, do drilling and connecting to the channels that lead to consumers. Also build channels where needed.
Most qanats have no more than five kilometers long, but there are some much longer. In the province of Kerman in Iran, there is a more than seventy kilometers long and in the province of Khorasan, built in time immemorial, there is a qanat 275 km long, serving thousands of urban consumers and also the very many orchards and crops . The depth of the wells will from 20 to 200 meters, depending on the depth of the aquifer.
Qanat - Iran
The Persians, from the year 500 to. C., used water clocks to measure the flow and fair distribution among consumers. Was elected in the community, one old man who was responsible for justice in the distribution of water to consumers that agricultural or urban. Today, they employ modern water meters.
In certain areas where the water level of the survey is necessary, they are used generally windmills for this function.
Since 400. C., the Persians also keep ice in the desert. Do men gather in the icy mountains and store in well sealed containers. Huge underground reserves are kept frozen. When the availability of the aquifer decreases a floxo water passes through the ice-melting the reserve who joins the water flow.
This age-old system is still present in ancient Persia, now Iran, ensuring people, animals and plants the most essential supply to life, which no living being can do without.
-
Who has not heard of the Persian civilization, an extremely rich and influential culture? The truth is that they attracted the best intellectuals of the time, so that they can flourish as a nation, building cities such as Susa and Persepolis
Much of his success was due to its excellent water management, both in the cities and in the countryside. The empire was under high temperatures and a very dry climate, so it was essential to know enjoy the rains scarce.
One of his best inventions were the Qanat, an underground infrastructure to collect and channel rainwater to aquifers and valleys, carrying it to the cities. This curious system has now been named a World Heritage Site by UNESCO.
The technique of Qanats was developed in Persia, in the millennium B.C. This wonderful invention was extended to other arid countries like Morocco, Algeria, Libya, Middle East and Afghanistan.
First, a main well was dug on a hill until it found an underground aquifer. Then a horizontal tunnel was built from the foot of the hill to the water source.
The tunnel had a pipe and a large slope to transport the water to the desired location. The higher the Qanat, the lower its slope.
Besides the main, the other vertical wells were built along the Qanat. These guaranteed ventilation of water, as well as its control and rationing. It was also an escape route from the earth, generated to empty the tunnel.
Thanks to its depth, the Qanat collected water from aquifers and avoided evaporation during transportation. Within this infrastructure, there are rest areas for workers, tanks and water mills.
Being water filtered by the earth, the flow was safe and clean, so it was ideal for drinking and for irrigation.
At the end of Qanat, there was a building that stored the resulting water, where people could also make your own private plumbing.
The Persian government was forced to build the Qanat to carry water from the mountains to the city and the public toilets. Rich people could make an extension to their land with their own money.
Public cisterns, Ab Anbar calls were another wonderful ingenuity. He had an air inlet system to keep cold water in the desert.
The most curious of all is that this old system of water management is still running, and allows for a fair and sustainable distribution of water.
--persa via tradutor do google
سایت میراث جهانی یونسکو. تامین آب و آبیاری در ایران باستان - قنات.
به خصوص در ایران، یک منطقه با بسیاری از مناطق بیابانی و خشک، ایجاد شد، از زمان بسیار قدیم، در طول هزاره اول. C.، روند شناخته شده به عنوان قنات.
قنات (یا Kanats) شبکه ای از کانال های زیرزمینی متصل به چاه آب آشامیدنی است. شیب کمی اجازه می دهد تا آب به جریان تا زمانی که مصرف از سایت های است که می تواند جمعیت شهری و یا مناطق کشاورزی است. منابع سفره های آب در فلات که ذخایر آن به تخلیه به آرامی به سمت مناطق مصرف است. شاخه های کوچکتر از قنات به عنوان کاریز شناخته شده است. آنها آب توزیع به نقاط مصرف.
واقعیت این است که این سیستم تمام زیرزمینی است مانع از تبخیر و آلودگی آب. این سیستم، ساخته شده است برای هزاران سال، انعطاف پذیر ثابت کرده است، حتی زلزله های پی در پی در منطقه، نگه می دارد در حال اجرا تا به امروز. همچنین این تأثیرات از جاری شدن سیل رنج می برند نیست.
قنات را نگه می دارد آب شیرین برای مصرف انسان و جریان هوا از طریق این کانال نیز در خدمت به خنک خانه. حرفه muqannis، سازندگان قنوات است از پدر به پسر وجود دارد، امروز به تصویب رسید. آنها ایجاد نقطه ای که آبخوان، معمولا در دامنه یا در کوهپایه، انجام حفاری و اتصال به کانال های که منجر به مصرف کنندگان است. همچنین کانال های ساخت که در آن مورد نیاز است.
ترین قنات هیچ بیش از پنج کیلومتر طول دارد، اما برخی از بسیار طولانی وجود دارد. در استان کرمان در ایران است، بیش از هفتاد کیلومتر طول دارد و در استان خراسان، ساخته شده در زمان بسیار قدیم، یک قنات وجود دارد 275 کیلومتر طول، خدمت به هزاران نفر از مصرف کنندگان شهری و همچنین بسیاری از باغ ها و باغ محصولات . عمق چاه از 20 تا 200 متر، بسته به عمق آبخوان.
قنات - ایران
ایرانیان، از سال 500 تا. C.، برای اندازه گیری جریان و توزیع عادلانه در میان مصرف کنندگان استفاده ساعتهای آب. در جامعه انتخاب شد، یک مرد قدیمی که به مصرف کنندگان که کشاورزی و یا شهری مسئول عدالت در توزیع آب بود. امروز، آنها را استخدام متر آب مدرن است.
در برخی از مناطق که در آن سطح آب از این بررسی لازم است، آنها به طور کلی استفاده می شود آسیاب های بادی برای این تابع.
از آنجا که 400. C.، ایرانیان نیز یخ در بیابان است. آیا مردان در کوه های یخی و جمع آوری و ذخیره در ظروف مهر و موم شده. ذخایر زیرزمینی بزرگ منجمد نگهداری می شود. هنگامی که در دسترس بودن آبخوان کاهش آب floxo از طریق ذخیره یخ ذوب که جریان آب می پیوندد عبور می کند.
این سیستم قدیمی است که هنوز هم در حال حاضر در ایران باستان، در حال حاضر ایران، حصول اطمینان از مردم، حیوانات و گیاهان عرضه ضروری ترین را به زندگی، که هیچ موجود زنده می تواند بدون انجام دهد.
-
چه کسی از تمدن فارسی شنیده می شود، یک فرهنگ بسیار ثروتمند و با نفوذ؟ حقیقت این است که آنها را جذب بهترین روشنفکران از زمان، به طوری که آنها می توانید به عنوان یک ملت شکوفا، ساخت و ساز از شهرستانها مانند شوش و تخت جمشید
بسیاری از موفقیت های خود را به دلیل مدیریت آب آن بسیار عالی بود، هم در شهرستانها و در روستا. امپراطوری در دماهای بالا و آب و هوای بسیار خشک بود، پس از آن ضروری می دانم لذت بردن از باران کمیاب بود.
یکی از بهترین اختراعات خود را به قنات، یک زیرساخت زیرزمینی برای جمع آوری آب باران و کانال به سفره های آب و دره بود، حمل آن به شهرستانها. این سیستم کنجکاو در حال حاضر یک سایت میراث جهانی توسط یونسکو نامگذاری شده است.
تکنیک قنات در ایران توسعه داده شد، در قبل از میلاد هزاره این اختراع فوق العاده به دیگر کشورهای خشک مانند مراکش، الجزایر، لیبی، شرق میانه و افغانستان تمدید شد.
اول، به خوبی اصلی بر روی تپه حفر شده بود تا زمانی که پیدا شده آبخوان های زیرزمینی است. سپس یک تونل افقی از پای تپه به منبع آب ساخته شده است.
تونل یک لوله و یک شیب بزرگ برای حمل و نقل آب به محل مورد نظر بود. بالاتر از قنات، پایین تر شیب آن است.
علاوه بر اصلی، از سوی دیگر چاه های عمودی در امتداد قنات ساخته شده است. این تهویه تضمین شده از آب، و همچنین به عنوان کنترل و جیره بندی آن است. همچنین یک راه فرار از زمین، تولید برای خالی کردن تونل بود.
با تشکر به عمق آن، قنات آب از سفره های آب جمع آوری شده و در طول حمل و نقل تبخیر اجتناب شود. در این زیرساخت ها، مناطق بقیه برای کارگران، مخازن و کارخانه های تولید آب وجود دارد.
بودن آب فیلتر شده توسط زمین، جریان سالم و تمیز بود، پس از آن ایده آل برای نوشیدن و برای آبیاری بود.
در پایان قنات، یک ساختمان است که ذخیره شده آب و در نتیجه، که در آن مردم نیز می تواند لوله کشی خصوصی خود را وجود دارد.
دولت فارسی مجبور شد برای ساخت قنات برای حمل آب از کوه به شهرستان و توالت های عمومی. افراد ثروتمند می تواند یک فرمت به زمین های خود را با پول های خود را.
مخزن عمومی، تماس آبانبار دیگر نبوغ فوق العاده بود. او یک سیستم ورودی هوا برای نگه داشتن آب سرد در صحرا بود.
کنجکاو بیشتر از همه این است که این سیستم قدیمی از مدیریت آب هنوز در حال اجرا، و اجازه می دهد تا برای توزیع عادلانه و پایدار از آب است.
Nenhum comentário:
Postar um comentário